บทที่ 7/1 อ้อมกอดที่แสนสับสน

บทที่ 7

อ้อมกอดที่แสนสับสน

อย่าจากไปไหน

“อาการของพี่เจ้าเป็นอย่างไรบ้างเล่าฉานเอ๋อร์”

          แววตาอ่อนโยนทอดอ่อนมองบุตรสาวบุญธรรมด้วยความรัก ก่อนจะหันไปมองบุตรชายที่ไม่ยอมฟื้นคืนสติเสียที ทั้งที่อาการภายนอกโดยรวมไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแล้วแท้ๆ

ซึ่งอาการหลับใหลไม่ได้สติเช่นนี้ นางได้เรียกให้หมอชราผู้เป็นอาจารย์ของเหล่าหมอเก่งกาจทั้งหลายมาตรวจดูอาการอีกรอบ แต่กลับไม่พบความผิดปกติใดๆ จึงสันนิษฐานว่าอาจเกิดจากสภาวะทางจิตใจ ซึ่งต้องรอคอยจนกว่าเจ้าตัวจะลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยตนเอง

          “วันนี้สีหน้าของท่านพี่ดีขึ้นมากเลยเจ้าค่ะ”

          ยุ่นฉานเอ่ยพลางปราดเข้าไปประคองฮูหยินหวงให้นั่งลงบนเก้าอี้ข้างเตียงอย่างเอาอกเอาใจ ส่วนโจวจื่อลู่นั้นรีบวางผ้าเช็ดตัวในมือแล้วลุกขึ้นทำความเคารพว่าที่มารดาสามีอย่างอ่อนน้อม

          “คารวะท่านป้าเจ้าค่ะ”

          “เกรงใจเจ้าแล้วจื่อเอ๋อร์ ป้าอยากให้เสี่ยวหยางรู้เสียจริงว่าเจ้าเป็นห่วงเป็นใยเขามากถึงเพียงนี้”

          “ข้าไม่ได้หวังสิ่งใดจากท่านพี่หรอกเจ้าค่ะท่านป้า แค่ได้ดูแลท่านพี่ข้าก็มีความสุขมากแล้ว”

          จื่อลู่เอ่ยอย่างถ่อมตน ห่อไหล่เข้าหากันน้อยๆ กอปรกับใบหน้าจิ้มลิ้มน่ารักเมื่อทำกิริยาเช่นนี้จึงมักได้รับความเอ็นดูจากผู้สูงวัยกว่าเสมอ

          ฮูหยินหวงอมยิ้มกับกิริยาน่าเอ็นดูของโจวจื่อลู่ เด็กสาวผู้นี้นางเห็นมาตั้งแต่เล็กๆ เพราะมักตามมารดาไปเที่ยวเล่นยังงานเลี้ยงน้ำชาเสมอๆ

          เคยปรึกษากับสามีว่าอยากจะได้จื่อลู่มาเป็นสะใภ้หลายครั้ง แต่ติดที่ตระกูลหลี่และตระกูลหวงมีสัญญาใจต่อกัน อีกทั้งจะยกจื่อลู่ซึ่งเป็นเพียงบุตรบุญธรรมข้ามหน้าบุตรสาวแท้ๆ ไม่ได้เพราะเกรงจะเกิดคำครหา

          ทว่าเหตุการณ์ในครั้งนี้นางจะทำทุกอย่างเพื่อให้บุตรชายได้อิสระหย่าขาดจากภรรยาอัปมงคลให้จงได้ ในเมื่อแต่งงานตามสัญญาแล้ว จะหย่าขาดหลังจากนี้ก็ไม่นับว่าผิดสัญญา อีกทั้งจะยกจื่อลู่ขึ้นเป็นภรรยาแทนที่ก็ไม่นับว่าเสียหายอะไร ในเมื่อหลี่เสี่ยซีขาดคุณสมบัติไม่เหมาะแก่การเป็นภรรยาของบุรุษใดทั้งสิ้น

“เจ้านี่ช่างเป็นเด็กที่น่ารักเสมอต้นเสมอปลายเสียจริง”

          พูดพลางยื่นมือไปลูบศีรษะโจวจื่อลู่อย่างเอ็นดู แน่นอนว่าทุกคำพูดทุกการกระทำล้วนอยู่ในสายตาของสะใภ้ไร้ตัวตน

          หลี่เสี่ยซีเผลอยกมือขึ้นสัมผัสศีรษะของตนเอง

        ‘นานแค่ไหนแล้วนะ ที่ข้าไม่เคยได้รับสัมผัสอย่างอ่อนโยนเช่นนั้นเลย’

        ก่อนนี้นางเคยดีใจที่ ‘ท่านป้า’ เข้ามาเป็นมารดาเลี้ยง  เพราะท่านป้าใจดีและมักจะกอดนางต่อหน้าผู้คนอยู่เสมอๆ แต่ก็แค่ช่วงสองสามปีแรกเท่านั้น พอนางย่างเข้าอายุแปดปีนางก็ไม่เคยได้รับอ้อมกอดหรือแม้แต่ฝ่ามือที่ลูบลงมาบนศีรษะอีกเลย มีเพียงวาจาอ่อนหวานที่หลายๆ ครั้งนางกลับรู้สึกว่ามันเจือไปด้วยพิษร้ายที่กัดกินชีวิตของนางให้ยิ่งหมองหม่นมืดมัว

          แน่นอนว่าบิดาของนางนั้นยิ่งแล้วใหญ่ แค่จะพูดกับนางดีๆ สักครึ่งคำยังไม่มี จึงไม่ต้องคาดฝันถึงอ้อมกอดหรือสัมผัสอบอุ่นใด

          “ท่านพี่! ท่านพี่ฟื้นแล้ว”

          “พี่หยางหมิงฟื้นแล้ว”

          “เสี่ยวหยางเจ้าฟื้นแล้ว ไปตามท่านหมอมาเร็วเข้า!”

          เสียงเอะอะที่ดังขึ้นปลุกให้หลี่เสี่ยซีหลุดออกจากภวังค์แห่งความเศร้า นางมองไปยังร่างสูงที่กำลังกะพริบตาปริบๆ ดั่งปรับสายตาให้คุ้นชินกับความสว่าง

          เรียวปากของนางหยักยิ้มน้อยๆ ก่อนจะถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก

        ‘ในเมื่อท่านฟื้นแล้ว ข้าก็ไม่มีสิ่งใดที่รู้สึกติดค้างอีก ลาก่อนเจ้าค่ะ...สามี ขอท่านโปรดรักษาสุขภาพด้วย’

          หญิงสาวเอ่ยลาในใจ ขอบตาร้อนผ่าวคล้ายหยดน้ำใสจะหลั่งริน ทว่าจังหวะที่นางหมุนกายกำลังเดินออกจากห้อง นางกลับไปยินเสียงทุ้มเอ่ยเรียก

          “ซีเอ๋อร์...”