ตอนที่ 12 สับสน 2

เห็นคนงามทำสีหน้ายุ่งยาก แก้มนวลเนียนนุ่มนิ่มเดี๋ยวแดงก่ำเดี๋ยวดำคล้ำอย่างคนทำตัวไม่ถูกเช่นนั้น                เซียวหงเย่ให้รู้สึกขบขันทว่าไม่แสดงออกทางสีหน้าเพียงทำเสียงเข้มแกมข่มขู่ว่า “เป็นอะไรไป วันก่อนยังเก่งอยู่เลย”

เสียงดุเชียว น่ากลัวยิ่ง ติงยวี่ถิงพลันถลึงตาโต ทำใจดีสู้เสือ 

“ออกไปไกลๆ เลยนะ ข้ารังเกียจผู้ชายเจ้าชู้ที่สุด กลับไปหาเหวินฟางเลยไป”

เซียวหงเย่มีหรือจะไป

ไม่ง่ายเลยที่จะมีโอกาสเข้าใกล้อดีตภรรยา

ก่อนนั้นตามสืบจนรู้ความเคลื่อนไหวนางหลังหย่า พบว่านางกลับไปอยู่จวนสกุลติงที่ขาดเสาหลักไปจนสิ้น และกำลังตกต่ำถึงขีดสุด 

ทว่าติงยวี่ถิงที่ชั่วร้ายตื้นเขินกลับจัดการทุกอย่างได้ดี ไม่ใช่สตรีหยาบคายโง่เขลาที่มีนิสัยร่ำรวยจมไม่ลงแม้แต่น้อย 

ต่อมานางยังขึ้นเขาหาสมุนไพรนำมาขายในหมู่บ้าน อย่างยากลำบาก จากนั้นยังเอาเงินเก็บทั้งหมดที่เพียรหานั้นไปซื้อตัวสาวใช้คนสนิทกลับมาดูแลอย่างดี

ไหนเล่าสตรีที่เอาแต่ใจเห็นแก่ตัวเช่นที่ใครกล่าวหา

พอเขาคิดจะไปเจรจาขอให้กลับมาเป็นสามีภรรยา นางก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยเสียอย่างนั้น เขาจึงทำตัวลอยชายไปวันๆ ยังไม่คิดมีใครเป็นตัวเป็นตน 

ไม่มีแม่ของลูกเป็นหลักยึดเหนี่ยว ย่อมทำตัวสำราญควงหญิงอื่นบ้างตามประสาคนเป็นหนุ่มโสด เพียงแต่มิอาจเกินเลยได้ตามแต่ใจเหมือนยุคที่จากมา

ที่นี่การคุมกำเนิดนับเป็นเรื่องใหญ่และผิดมหันต์ การตั้งครรภ์คือทุกอย่างของชีวิต

คิดไปคิดมาเซียวหงเย่ยิ่งหรี่ตามองใครบางคน

เหตุใดนางไม่ท้องลูกของเขาเล่า?

อึดใจบุรุษพลันคิ้วขมวด ใบหน้าหล่อเหลาเคร่งเครียด เขาไม่ควรเห็นแก่ตัวโดยการผูกมัดสตรีด้วยวิธีนั้น แต่อีกใจกลับคิดว่าใช่! เขาสมควรทำเช่นนั้นแหละ

เห็นคนตัวโตนั่งแช่ปักหลักตระหง่าน มองมานิ่งๆ แววตาเคร่งขรึมคมจัดขนาดนั้น คนตัวเล็กจึงนึกหวั่นนิดๆ อดเป็นฝ่ายขยับตัวออกห่างเองมิได้

แต่เก้าอี้สุดความยาวแล้ว อีกนิดก็หงายหลังแล้วนะ

“ท่านถอยไปหน่อย อย่ามานั่งใกล้!” กลั้นใจดุ

“ข้าอยากนั่งตรงไหนก็จะนั่ง”

เขาปรายตามองออกไปนอกหน้าต่าง เปรยเสียงทุ้ม “อีกอย่างข้างนอกฝนตกหนาวจะแย่ อาจมีใครบางคนแถวนี้อยากให้ข้ากอด...เพิ่มความอบอุ่น”

ปลายเสียงเขาทำกระซิบกระซาบชวนสยิว

ทำเอาใครอีกคนขนลุกเกรียว “ข้าไม่หนาว ร้อนมาก ออกไป ชิ้วๆ” มือเรียวเล็กโบกเบาๆ ทำท่าเหมือนไล่แมลง

คนถูกไล่ให้รู้สึกเข่นเขี้ยว “เมื่อก่อนไม่เห็นรังเกียจ หลงใหลข้าอย่างกับอะไรดี งัดสารพัดมารยาเพื่อใกล้ชิดข้า ร้องหาท่านพี่ๆ ตั้งแต่เช้าจดค่ำ กระทั่งทำเลวร้ายมากมายอย่างไร้เหตุผลและสิ้นคิด เพียงเพื่อเรียกร้องให้ข้าสนใจ”

จากความทรงจำเห็นจะเป็นเช่นนั้นจริงๆ

ติงยวี่ถิงคนเก่าร้ายกาจสุดๆ งี่เง่าและเกรี้ยวกราด อาฆาตมาดร้ายผู้คนไปทั่ว ใครก็มิอาจห้ามหรือหยุดยั้งได้  ไม่มีเหตุผล สิ้นคิด ทั้งยังทำผิดต่อเซียวหงเย่เอาไว้เยอะด้วย

หญิงสาวยิ้มแห้งสำนึกผิดแทบไม่ทันจึงเอ่ยเสียงอ่อน “นั่นมันเมื่อก่อน ตอนนี้ไม่ใช่แล้ว ท่านก็ลืมมันเสียเถอะนะ ข้าไม่ทำตัวแบบเดิมแล้วล่ะ”

ชายหนุ่มเลิกคิ้ว สีหน้าแววตาแบบนี้? ดูไม่เหมือนสตรีในความทรงจำของร่างเก่าเลยสักนิด แปลก! 

เซียวหงเย่มองดูติงยวี่ถิง มิรู้ว่าเป็นเพราะเหตุใด ไฉนเขาจึงรู้สึกถูกชะตากับนางเป็นอย่างมาก

ดวงตาคมอ่อนแสงลง กระนั้นยังหยอกเย้าเอาแต่ใจ “อ้อ...เห็นจะใช่ ไม่ทำเรื่องเลวร้าย แต่จะให้ข้าลืมได้อย่างไร แล้วเรื่องที่ทำเพื่อเรียกร้องข้าล่ะ ยังทำอยู่หรือไม่?”

ติงยวี่ถิงมองค้อน “ไม่มีทาง! ข้ากลับไปทำเรื่องร้ายๆ ดีกว่าเรียกร้องท่าน”

เซียวหงเย่นิ่วหน้า “อย่ากลับไปทำตัวร้ายกาจเชียว ข้าให้เจ้าเรียกร้องได้นะ แต่ทำกับข้าก็พอ”

หะ! คนฟังกะพริบตา 

“ท่านพูดบ้าอะไร?”