ตอนที่ 6 งานเลี้ยง2

“ข้าโดดเด่นกว่าเจ้าของงานหรือ? ไม่เหมาะกระมัง”

เห็นสีหน้าติงยวี่ถิงย่ำแย่ปานนั้น เว่ยหนิงจึงตบบ่า เอ่ยอย่างจริงใจว่า “แม่นางติงอย่าคิดว่าเป็นการไร้มารยาทหรือเกรงคนจะครหาเลย ตัวเจ้าเดิมทีก็งดงามไร้ที่ติอยู่แล้ว”

นางจ้องตาแน่วแน่ อธิบายด้วยเหตุผลไม่มีล้อเล่น “อีกอย่าง ใครไม่รู้บ้างว่าเจ้าของโรงยาเจี้ยนคังนับเป็นโฉมงามติดอันดับหนึ่งในห้าแห่งต้าเจิ้ง หากเจ้าไม่ทำตัวเองให้สะสวยที่สุดในงานนั่นล่ะคือสิ่งที่ผิดพลาด ดังนั้น ความโดดเด่นของเจ้าวันนี้ ย่อมเป็นการประกาศให้รู้ว่าเจี้ยนคังเลิศล้ำปานใด”

นับว่ามีเหตุผล คนถูกสั่งให้แต่งตัวแต้มชาดจัดเต็มจึงพยักหน้ารับคำเสียงเนือย “ท่านอย่าลืมจ่ายเงินข้าด้วยล่ะ”

“ไม่ต้องห่วง หากวันนี้คุณชายไป๋ไม่อยากหมั้นกับข้า ข้ามอบเงินพิเศษให้เจ้าเพิ่มอีกสามเท่า”

ดวงตาติงยวี่ถิงสว่างวาบ

งานเลี้ยงเริ่มขึ้นและดำเนินไป ผู้คนต่างหลั่งไหลเดินทางเข้าร่วมอย่างคับคั่ง สกุลเว่ยยิ่งใหญ่ใช่ย่อยทีเดียว

เจ้าของงานที่อย่างเว่ยหนิงที่วันนี้แต่งหน้าแล้วแต่ก็ยังไม่งดงามเท่าที่ควรเดินต้อนรับแขกเหรื่ออย่างสง่าผ่าเผย โดยพาติงยวี่ถิงติดตามด้วย เพื่อคอยดูแลเสื้อผ้าหน้าผม  ตามคำสั่งเว่ยฮูหยิน

ท่ามกลางผู้คนในงานเลี้ยงยามนี้สตรีที่โดดเด่นเพราะเป็นเจ้าของงานเลี้ยง มิใช่เพราะใบหน้าสะคราญโฉม แต่กลับมีตำหนิจนต้องแต่งหน้าจัดเพื่อกลบริ้วร้อยจนน่าขัน จึงเดินเคียงคู่สตรีที่งามพิลาสเฉิดฉัน ความแตกต่างปานนั้น ทำเอาสตรีผู้หนึ่งชวนมองอย่างยิ่ง

ติงยวี่ถิงแม้ลำบากใจแต่เพื่อเงินให้ทำอะไรก็ย่อมได้

ขณะที่สตรีสองคนหามุมหนึ่งหลบมาดูแลกันและกันตรงพุ่มดอกไม้ คุณชายเว่ยเดินเข้ามาพร้อมฮูหยินของเขา 

“หนิงเอ๋อร์ คุณชายไป๋ยืนอยู่ทางนั้น เจ้าจะเข้าไปทักทายกับพี่ใหญ่หรือไม่?”

เว่ยหนิงเชิดหน้า “ไม่ไป ข้าเป็นสตรีนะ พี่ใหญ่จะให้ข้าเป็นฝ่ายเข้าไปทักทายบุรุษก่อนได้อย่างไรกัน?”

เว่ยเฉิงเลิกคิ้ว “แต่น้องรองเป็นเจ้าของงานวันนี้นะ”

“...”

หลังจากนิ่งครู่หนึ่งเว่ยหนิงค่อยเอ่ย “ประเดี๋ยวต้องถูกเรียกไปพบปะพูดคุยครอบครัวทั้งสองฝั่งอยู่ดีมิใช่หรือไร? มองจากตรงนี้ก็ได้เจ้าค่ะ คนไหนล่ะ?” นิสัยของนางก็เช่นนี้ เย่อหยิ่งถือตัวและไว้เชิงเป็นที่สุด 

ช่วยมิได้ที่ยังไม่เจอบุรุษตรงใจนี่นา หากเจอขึ้นมา นางจะเป็นฝ่ายเข้าหาเองอย่างแน่นอน ไม่ต้องมีใครเสียเวลาเชื้อเชิญให้ยุ่งยาก!

“พี่ใหญ่แนะนำให้ข้ารู้จักตรงนี้ก็ได้” นางเชิดหน้า ท่าทางยโสเย็นชา มิแยแสแม้หางตา

พี่ชายอย่างเว่ยเฉิงย่อมรู้และคุ้นชินจึงไม่อยากถือสา เขาเพียงชี้เป้าด้วยสายตา “บุรุษชุดฟ้าครามที่กำลังยืนคุยอยู่กับบุรุษชุดขาวในศาลา คนนั้นล่ะที่บ้านเราหมายตาให้เจ้า ขอเพียงพวกเจ้ามีใจตรงกัน งานหมั้นย่อมถูกกำหนดเลย”

ต้องตาตรงใจหรือ? เฮอะ! 

หญิงสาวแอบค่อนขอดในใจ มองตามคำบอกพี่ชาย ทว่านางกลับเห็นเพียงบุรุษชุดสีขาวที่หล่อเหลาอย่างยิ่ง

รูปลักษณ์โดดเด่นใบหน้าหมดจดสง่างามเช่นบัณฑิต อา...น่าหลงใหล สองตากลมของเว่ยหนิงจ้องมองแน่วนิ่ง  สื่อนัยชัดเจน

พี่ชายสะกิดเสียงเข้ม “ชุดสีฟ้า!” 

“อ้อ...”