ตอนที่ 6 งานเลี้ยง3

เว่ยหนิงจึงมองชายหนุ่มชุดสีฟ้าครามอย่างพิจารณา พบว่าเป็นคุณชายไป๋ผู้นั้นคนตัวสูงผิวขาว ใบหน้าเรียวยาว ความหล่อเหลาให้ห้าในสิบเท่านั้น ผิดกับอีกคนที่ยืนด้วยกัน ช่างรูปงามเหลือเกิน คิ้วตาจมูกปากน่ามองไปหมดทุกจุด สัดส่วนสมบูรณ์แบบยิ่ง

มิใช่เพียงเว่ยหนิงแต่คุณหนูทุกคนที่มางานเลี้ยงวันนี้ล้วนมองบุรุษชุดขาวเป็นตาเดียวเช่นกัน

คนอะไร? ช่างดึงดูดสายตาเหลือเกิน

เห็นสายตาน้องสาวมิอาจถอนคืนเช่นนั้น เว่ยเฉิงจึงถอนใจเอ่ยอย่างรู้เท่าทัน “เจ้าอยากรู้จัก?”

“อื้ม...” นางพยักหน้าถี่ๆ “คุณชายคนนั้นเป็นใคร ข้าไม่เคยเห็นเลยนะ รูปงามปานนี้หากเป็นคนเมืองหลวงต้องเคยเห็นสิ ไม่มีทางพลาดสายตาดุจเหยี่ยวของข้าหรอก”

“เขาผู้นี้คือคุณชายที่ร่ำรวยเป็นอันดับหนึ่งในจินโจว เขามาที่นี่เพื่อเปิดเส้นทางการค้าใหม่ ขยายเส้นทางเดิม”

ดวงตาที่เผยความชื่นชมอยู่แล้วยิ่งเปล่งประกาย “อา...ข้าอยากทำความรู้จักเหลือเกิน”

“อย่าแม้แต่จะคิดเชียว เขาไม่ชอบให้ใครเข้าใกล้ เย่อหยิ่งถือตัวเป็นที่สุด ขนาดฮูหยินที่ถูกบังคับแต่งให้เขา ยังไม่เคยได้รับอนุญาตให้เข้าใกล้ ถูกรังเกียจเสียจนต้องหย่า หากเจ้าเผลอทำให้เขาไม่พอใจขึ้นมา โอกาสที่สกุลเว่ยจะได้เป็นหนึ่งที่ร่วมกลุ่มการค้ากับสกุลที่ยิ่งใหญ่ของเขาผ่านทางสกุลของคุณชายไป๋ อาจล่มไม่เป็นท่า”

เว่ยหนิงได้ฟังพลันชะงัก เว่ยเฉิงยังกล่าวต่ออีกว่า “และที่สำคัญ เขามีคู่หมายตามติดชิดกายมาด้วยไม่เคยห่าง ยืนอยู่ข้างๆ กันนั่นปะไร ความคิดไม่ซื่อก่อนหน้าปัดทิ้งซะ”

“...!?” เว่ยหนิงตาโต มีคู่หมายเสียแล้ว เฮ้อ...แรกเริ่มก็แค่เสียดายแต่ข้อสุดท้ายเนี่ย น่าช้ำใจ!

ฮึ! สนใจคุณชายไป๋ก็ได้ เว่ยหนิงจึงมองบุรุษชุดฟ้า

“คุณชายไป๋กำลังมองมาทางนี้” เว่ยเฉิงหยอกเอิน “เขากำลังมองเจ้ากระมัง? พี่รีบเดินไปหาเขาดีกว่า” ว่าแล้วก็พาฮูหยินของตนเดินไปเลย

เว่ยหนิงหรี่ตามองตามพี่ชาย กระทั่งอีกฝ่ายเดินเข้าไปทักทายคุณชายไป๋ผู้นั้น นางจึงมองเขาอีกครั้งอย่างจริงจัง เห็นพี่ชายบุ้ยใบ้บอกอะไรบางอย่าง

แล้วนางก็ได้เห็นว่าคุณชายไป๋มองมาทางนี้เช่นกัน ที่สำคัญ เขาไม่ได้มองนาง แต่มอง...

สาวน้อยหรี่ตาเพ่งพิศและมองตามสายตาคุณชายไป๋ พบว่าอีกฝ่ายกำลังมองสาวงามชุดแดงข้างกายอย่างชัดเจน 

สาวงามชุดแดงจะเป็นใครไปได้ ติงยวี่ถิงนั่นเอง

เมื่อสังเกตจนแน่ใจ เว่ยหนิงจึงหันมากระแอมกระซิบกระซาบ“อะแฮ่ม แม่นางติงคนงาม เหมือนแผนข้าจะได้ผลดียิ่งนัก คุณชายไป๋กำลังมองเจ้าตาไม่กะพริบ” 

ติงยวี่ถิงที่ยืนอยู่ด้านข้างพยายามก้มหน้าหลุบตาอย่างสงบเสงี่ยมเจียมตนพลันหางคิ้วกระตุกทันที

นางเงยหน้าขึ้นมอง “ไม่ใช่กระมัง?  ข้าไม่เห็นใครมองมาทางข้าเลย คุณหนูเว่ยเข้าใจผิดแล้ว”

“ใช่สิ!” เว่ยหนิงจับไหล่ติงยวี่ถิงให้มายืนด้านหน้า  พยักเพยิดทางสายตา “เจ้าดู คุณชายชุดสีฟ้าทางนั้น เขาหันมามองข้าแค่เสี้ยวเวลาแล้วก็ไม่สนใจอีก แต่มองเลยมาที่เจ้าด้วยสายตาเหมือนรักแรกพบเลยทีเดียว” เว่ยหนิงยิ้มกว้าง นางปลอดภัยแล้ว

ติงยวี่ถิงจึงมองไปทางคุณชายไป๋ผู้นั้นอย่างเสียมิได้ ครั้นเห็นใครอีกคนที่ยืนอยู่ด้วย นางพลันรู้สึกขนหัวลุกชัน 

นั่นมิใช่อดีตสามีของนางหรอกหรือ?

หญิงสาวสูดลมหายใจลึกยาว เขาก็มาด้วยรึ! 

นอกจากเซียวหงเย่ยังมีสาวน้อยอีกคนยืนอยู่ด้วยกัน ท่าทางน่ารักสดใส ท่าทีใกล้ชิดสนิทสนมอย่างยิ่ง

สาวน้อยคนนั้นย่อมเป็นเหวินฟาง

ติงยวี่ถิงหรี่ตา 

พบเซียวหงเย่ที่ใด ย่อมเห็นเหวินฟางที่นั่นตลอด น่าหมั่นไส้เกินไปแล้ว...