LOGINShare
บทที่ 1 (2/3) : เกือบไปแล้ว (2)
Last Updated:
2025-07-03 01:00:53“เฟยหลงเจ้ากลับมาแล้วหรือ...ไม่ใช่ขบวนแม่ทัพใหญ่จะกลับเข้าเมืองหลวงในพรุ่งนี้หรอกหรือ?” จิงเสี่ยวเจี้ยนเอ่ยถามจินเฟยหลง หลังจากที่เขาเห็นอีกฝ่ายเดินเข้ามาในโรงเตี๊ยมพร้อมกับเหรินเหยียนชิง
“อืม เพิ่งมาถึงวันนี้ปลายยามเว่ยน่ะ (ยามเว่ย เวลา 13.00 – 14.59 น.)”
จินเฟยหลงมองเหรินเหยียนชิงที่ตอบคำถามแทนเขา อีกฝ่ายรู้ว่าเขาเป็นพวกถนัดลงมือทำมากกว่าที่จะพูด คนตรงหน้าจึงมักจะคอยเป็นคนตอบคำถามของผู้อื่นให้กับเขา แล้วก็อาจจะด้วยเพราะเขากับเหรินเหยียนชิงรู้จักกันมานาน เพราะพวกเขาสองคนเข้าเรียนในสำนักศึกษาหลวงพร้อมกัน แล้วไหนจะเรื่องเรือนพักที่พวกเขาได้พักอยู่เรือนเดียวกันอีก จึงทำให้เหรินเหยียนชิงกลายเป็นคนที่เขาให้ความสนิทสนมมากที่สุด
“ข้าว่า...การที่เจ้าหนีออกมาจากขบวนทัพแล้วกลับเข้ามาก่อนแบบนี้ เจ้าคงไม่อยากไปหลบถุงหอมกับผ้าเช็ดหน้าของพวกคุณหนูและพวกแม่นางน้อย ๆ ในวันพรุ่งนี้เสียมากกว่าล่ะมั้ง เฟยหลง” จิงเสี่ยวจางเอ่ยขึ้น
“ข้าก็ว่าอย่างนั้น เป็นข้าไม่ได้...ข้าจะรีบอ้าแขนรับให้ครบหมดทุกอันเลยเชียว” จิงเสี่ยวเจี้ยนกล่าวรับคำพูดแฝดผู้น้องของเขา
จินเฟยหลงเมื่อได้ฟังที่คู่แฝดพูดก็รู้สึกชอบใจ เพราะตัวเขาก็คิดแบบนั้นเช่นกัน ของพวกนั้นมักจะมีกลิ่นหอมฉุนชวนให้เขารู้สึกเวียนหัว และด้วยความที่เขาไม่คิดที่จะรับไมตรีจากพวกนาง เขาจึงไม่เคยรับของพวกนั้นจากผู้ใดมาก่อน แต่เมื่อเขาจะต้องร่วมขบวนทัพเพื่อเข้าประตูเมืองหลวงพร้อมกับผู้เป็นบิดา แม่นางพวกนั้นก็มักจะชอบโยนถุงหอมกับผ้าเช็ดหน้ามาโดนตัวเขา และกลิ่นจากของพวกนั้นก็มักจะติดมากับชุดที่เขาสวมใส่อยู่ไปด้วย
“พวกเจ้านี่...ก็เฟยหลงไม่ได้เป็นแบบพวกเจ้า”
“เหยียนชิง เจ้าก็เข้าข้างเจ้านี่ได้ตลอด” จิงเสี่ยวจางบ่นสหายตัวเล็กตรงหน้า
“แล้วตกลงพรุ่งนี้ เจ้าจะต้องไปเข้าร่วมกับขบวนด้วยหรือไม่?” เหรินเหยียนชิงขี้เกียจต่อล้อต่อเถียงกับจิงเสี่ยวจาง เขาจึงหันกลับมาถามจินเฟยหลง
“ครั้งนี้ต้องไป”
“แล้วเจ้าจะกลับมาทันรับสำรับเย็นกับข้าหรือไม่?”
“พรุ่งนี้มีกินเลี้ยงที่จวน แต่ข้าจะกลับมาพักที่สำนักศึกษา”
“อืม...เช่นนั้นข้าจะได้ไม่ต้องเตรียมสำรับเย็นไว้เผื่อเจ้า” เหรินเหยียนชิงเอ่ยถามเพราะพรุ่งนี้เป็นวันหยุดยาวของสำนักศึกษาหลวง คนส่วนใหญ่ที่มีจวนหรือเรือนที่อยู่ไม่ไกลจากสำนักศึกษามากนัก ก็จะพากันเดินทางกลับไปพักที่จวนหรือเรือนของตัวเอง จะมีเพียงไม่กี่คนที่ยังคงพักอยู่ที่นี่ เช่น คนที่มีเรือนอยู่ไกลมากอย่างเขา หรือคนที่มีเรือนอยู่ใกล้อย่างจินเฟยหลงแต่ก็ยังคงเลือกที่จะกลับมาพักอยู่ที่นี่ และในวันหยุดยาวเช่นนี้สำนักศึกษาจะไม่มีแม่ครัวที่จะคอยจัดเตรียมสำรับไว้ให้กับพวกเขา ดังนั้นพวกที่ยังพักอยู่ที่นี่จึงต้องจัดหาสำรับไว้กินเอง
“เฟยหลงเมื่อไหร่เจ้าจะเลิกประหยัดคำพูดสักที หากไม่ใช่เหยียนชิงผู้ใดจะไปเข้าใจเจ้า ขนาดพวกข้าในบางครั้งก็ยังไม่เข้าใจเจ้าเลย” จิงเสี่ยวจางหันไปพูดกับจินเฟยหลง แต่ก็ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายคงไม่คิดที่จะตอบอะไรเขากลับมา เขาจึงเลือกหันไปพูดคุยกับสหายคนอื่นแทนการรอคำตอบจากสหายผู้ประหยัดวาจา
เช้าวันรุ่งขึ้นจินเฟยหลงก็กลับออกไปหาผู้เป็นบิดาเพื่อเข้าร่วมขบวนทัพที่กำลังจะเคลื่อนตัวเข้าประตูเมืองหลวง...
“เฟยหลง เจ้าจะกลับจวนพร้อมกับพ่อเลยหรือไม่?” จินเฟยหมิงเอ่ยถามบุตรชายหลังจากที่พวกเขาเคลื่อนขบวนทัพเข้าเมืองหลวง และเข้าไปรายงานตัวกับฮ่องเต้เรียบร้อยแล้ว
“ไม่ขอรับ”
“แต่อย่างไรคืนนี้เจ้าก็ต้องมาร่วมงานเลี้ยงที่จวนนะ เพราะแม่รองของเจ้าได้จัดเตรียมงานนี้ไว้เพื่อต้อนรับการกลับมาของพ่อกับเจ้า”
“ได้ขอรับ” จินเฟยหลงตอบรับคำของผู้เป็นบิดา ก่อนจะเดินแยกออกไปหาผู้ใต้บังคับบัญชากึ่งบ่าวคนสนิทของเขา
“คุณชายรองขอรับ บ่าวเอาสัมภาระส่วนที่เหลือไปไว้ที่เรือนพักในสำนักศึกษาให้คุณชายแล้วนะขอรับ” หยงหมินบอกผู้เป็นนาย ก่อนที่จะเอ่ยถามอีกฝ่ายต่อ...
“แล้วคุณชายรองจะไปร่วมงานเลี้ยงเลยหรือจะกลับไปเปลี่ยนชุดที่สำนักศึกษาก่อนขอรับ”
“เปลี่ยนแค่เสื้อคลุมก็พอ” พูดจบ จินเฟยหลงก็ยื่นมือไปรับเสื้อคลุมที่เขาสั่งให้หยงหมินเตรียมแยกไว้ให้เขามาเปลี่ยน ก่อนจะเดินนำอีกฝ่ายออกไปควบม้า เพื่อเดินทางไปยังจวนแม่ทัพใหญ่ที่ตัวเขาไม่ได้กลับไปที่นั่นมาเกือบปี
แล้วเมื่อจินเฟยหลงเดินทางมาถึงจวนแม่ทัพ เขาก็ตรงไปยังเรือนใหญ่บริเวณที่จัดงานเลี้ยงทันที จากนั้นเขาก็เห็นคนในกรมทหารมาถึงกันเกือบครบแล้ว และเขาก็ยังได้เห็นครอบครัวของเสนากลาโหมที่เป็นคนนอก... แต่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าอีกฝ่ายเข้ามาในงานเลี้ยงนี้ได้อย่างไร ดูท่าฮูหยินรองของบิดาคงจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ด้วยเป็นแน่
จินเฟยหลงเดินตรงเข้าไปหาผู้เป็นบิดาที่กำลังนั่งพูดคุยอยู่กับรองแม่ทัพหนิงหานเฟิงซึ่งเป็นรองแม่ทัพฝ่ายอำนวยการ แล้วเมื่อเขาเดินเข้าไปถึงเขาจึงก้มลงคำนับให้กับคนทั้งสอง
“มาแล้วหรือพ่อหลานชาย เฟยหลงนี่คือบุตรสาวคนรองของอา...หนิงฮุ่ยหลิง”
จินเฟยหลงทำเพียงพยักหน้าตอบรับการคำนับของสตรีตรงหน้าเท่านั้น จากนั้นเขาก็เดินเข้าไปนั่งที่โต๊ะด้านข้างของผู้เป็นบิดา เพื่อรอรับการเข้ามาทักทายจากผู้คนที่รู้จักพวกเขาพอเป็นพิธี ก่อนที่เขาจะถอยออกมาจากงานเพื่อไปนั่งที่ศาลาด้านนอก โดยมีหยงหมินเดินตามเขาออกไปด้วย
.......................................................................
ผู้เขียนขอขอบคุณทุกยอดวิว ยอดกดหัวใจ ยอดกดติดตาม และทุกข้อความของผู้อ่านทุกท่านมาก ๆ นะคะ ทุกยอดคือกำลังใจที่ดีมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆของผู้เขียนเลยค่ะ
Latest chapter
ข้าไม่ใช่แบบที่เจ้าคิด บทที่ 31 (2/2) : ข้าจะรอเจ้า (2)
เหรินเหยียนชิงแม้จะยังตกใจกับการกระทำของจินเฟยหลงเมื่อครู่ แต่เขาก็อดแปลกใจกับตัวเองขึ้นมาไม่ได้ เพราะเพียงแค่คำพูดของจินเฟยหลงไม่กี่ประโยค มันได้ทำให้ความรู้สึกเจ็บปวดใจตั้งแต่ช่วงเย็นของเขา...หายไป อย่างกับว่ามันไม่เคยเกิดขึ้นเลยด้วยซ้ำ เช้าวันรุ่งขึ้น เหรินเหยียนชิงและครอบครัวได้ถือโอกาสกล่าวลาจินเฟยหมิงหลังจากที่พวกเขาร่วมรับสำรับเช้าด้วยกันเสร็จ และเหรินเหยียนชิงก็ได้รู้จากมารดาของตนเองว่าเมื่อวานจินเฟยเทียนกับหยางหมิงเซียนได้ขอร่วมเดินทางออกจากเมืองหลวงไปพร้อมกับพวกเขาด้วย เนื่องจากคนทั้งสองก็คิดจะเดินทางกลับโรงหมอที่หมู่บ้านหยางเซินในวันนี้เช่นกัน แต่ก็ด้วยเพราะอีกไม่กี่วันข้างหน้าจะถึงวันคล้ายวันเกิดของบุตรชายท่านราชครูหลงจิ้นสิง ซึ่งในยามนี้หลงจิ้นเปียวก็ได้เดินทางมาเอ่ยรั้งจินเฟยเทียนกับหยางหมิงเซียนถึงหน้าจวนแม่ทัพใหญ่แล้ว จินเฟยเท
ข้าไม่ใช่แบบที่เจ้าคิด บทที่ 31 (1/2) : ข้าจะรอเจ้า (1)
“ข้าขอเข้าไปได้หรือไม่?” จินเฟยหลงเอ่ยถามคนตรงหน้าด้วยความไม่มั่นใจ เพราะช่วงเย็นหยงหมินมาบอกกับเขาว่าเหรินเหยียนชิงเดินมาเห็นตอนที่เขาเอื้อมมือไปจับแขนของหนิงฮุ่ยหลิงเข้าพอดี แม้หลังจากนั้นเขาอยากจะตามมาอธิบายกับอีกฝ่ายมากแค่ไหน แต่ในยามนั้นทั้งผู้เป็นบิดา ชิงหลวนคุน รวมไปถึงรองแม่ทัพหนิงและบุตรชาย กำลังรอพูดคุยเรื่องของพวกไป่จือกับเขาอยู่ ถึงแม้ว่าในระหว่างการเดินทางกลับจวน เขาจะได้ฟังรายงานจากรองแม่ทัพหนิงมาบ้างแล้ว เกี่ยวกับเรื่องที่ไป่จือส่งคนไปฆ่าชิงซูเฉิน หลังจากที่ทหารปล่อยตัวอีกฝ่ายแถวแนวชายแดนแคว้นฉินได้เพียงแค่ครึ่งวัน แต่เมื่อเขาได้ฟังรายงานจากข่าวสายของชิงหลวนคุนเพิ่มเติม... เขาจึงรู้แล้วว่าจากนี้พวกเขาคงไม่อาจรั้งรอที่จะเข้าจัดการกับพวกไป่จือได้อีกต่อไป แล้วในยามนั้นจินเฟยหลงก็เริ่มรู้สึกผิดที่ในช่วงเย็น เขาไม่ยอมส่งคนไปแจ้งกับเหรินเหยียนชิงว่าตนเองติดงาน จนผ่านล่วงเลยมาถึงเวลารับสำรับเย็นของจวนแม่ทัพ ซึ่งจินเฟยหมิง
ข้าไม่ใช่แบบที่เจ้าคิด บทที่ 30 (2/2) : ดูเหมาะสมกันดี (2)
เหรินเหยียนชิงเดินกลับไปยังเรือนพักรับรอง ด้วยสภาพที่มือข้างขวายังคงวางอยู่ที่อกข้างซ้ายของตนเอง ยามนี้เขาไม่รู้ว่าเหตุใดเขาถึงได้รู้สึกเจ็บ! แล้วเมื่อเหรินเหยียนชิงเดินกลับมาถึงหน้าเรือนพักรับรอง เขาก็เจอกับมารดาและน้องต่างบิดาทั้งสองของเขา ที่ดูเหมือนว่าทุกคนกำลังจะออกมาตามเขา คงด้วยเพราะยามนี้ใกล้ถึงเวลาที่พวกเขาต้องออกไปรับสำรับเย็นพร้อมกับเจ้าของจวนที่เรือนใหญ่ จากนั้นเหรินเหยียนชิงก็ถูกคนในครอบครัวทักเรื่องที่ตอนนี้ใบหน้าของเขาดูซีดลง เขาจึงถือโอกาสเอ่ยปากขอตัวกลับเข้าไปพักยังห้องของตนเองทันที ด้วยเพราะยามนี้เขารู้ตัวว่า...ตนเองคงยังไม่พร้อมที่จะไปเผชิญหน้ากับจินเฟยหลง เขาจึงได้ฝากให้ผู้เป็นมารดาบอกกล่าวเรื่องที่พวกเขาจะเดินทางกลับจวนตระกูลเหรินในเช้าวันถัดไปกับเจ้าของจวนอีกครั้งด้วยเลย เหรินเหยียนชิงเมื่อกลับเข้ามาในห้อง เขาก็เดินไปที่เตียงก่อนจะล้มตัวลงนอน ยามนี้แม้เขาจะไม่รู้ว่าสิ่งที่ตนเองกำลังเป็นอยู่และกำลังรู้สึกอยู
ข้าไม่ใช่แบบที่เจ้าคิด บทที่ 30 (1/2) : ดูเหมาะสมกันดี (1)
หนิงฮุ่ยหลิงรวบรวมความกล้าของตนเองอีกครั้ง จากนั้นนางจึงเริ่มเอ่ยสิ่งที่ติดค้างอยู่ในใจออกมา... “ท่านแม่ทัพเจ้าคะ เรื่องที่ข้าอยากจะขอพูดคุยกับท่านก็คือเรื่องราวที่ผ่านมาระหว่างเราเจ้าค่ะ หลังจากวันที่ท่านลุงจินได้เข้าไปพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องการหมั้นและการแต่งงานระหว่างเรากับท่านพ่อของข้า แล้วในวันถัดมาท่านพ่อของข้าก็ได้เข้ามาขอปฏิเสธเรื่องงานมงคลทั้งหมดระหว่างเรากับท่านลุงจิน ที่จริงแล้ว...ท่านพ่อเพียงทำตามคำขอร้องของข้าเจ้าค่ะ เพราะที่ผ่านมา...ข้ารู้มาตลอดว่าสายตาที่ท่านแม่ทัพใช้มองข้า และทุกอย่างที่ท่านปฏิบัติต่อข้า มันไม่ต่างอันใดเลยกับสิ่งที่ท่านปฏิบัติต่อเฟยฮวา แต่ถึงจะรู้เช่นนั้นข้าก็ยังคงแอบหวังเจ้าค่ะ ข้าหวังว่าสักวันท่านแม่ทัพคงจะมองข้าและปฏิบัติต่อข้าดั่งเช่นคนรักของท่าน จนในวันนั้น...วันที่ท่านแม่ทัพได้กลับมาเจอกับคุณเหรินอีกครั้ง และก็เพราะสายตาของท่านในวันนั้น มันทำให้ข้าได้รู
ข้าไม่ใช่แบบที่เจ้าคิด บทที่ 29 (2/2) : จะไม่ยอมปล่อยมือไปจากเจ้า (2)
หลังจากที่จินเฟยหลงเล่าจบ หยางหมิงเซียนก็ได้เดินเข้ามาตบบ่าเขาไม่หนักไม่เบาสามครั้ง ซึ่งหากมองจากภายนอกก็ดูเหมือนว่าเจ้าตัวคงจะกำลังรู้สึกเห็นใจเขาอยู่ แต่ในความรู้สึกของเขากลับไม่เป็นเช่นนั้น เพราะเขารู้ว่ายามนี้พี่เขยของเขาน่าจะกำลังรู้สึกสาแก่ใจในเรื่องความรักของเขาเสียมากกว่า... แล้วหลังจากที่พวกเขาพูดคุยกันจบ ทุกคนต่างก็พากันแยกย้ายกลับไปยังห้องพักของตนเอง ยามนี้ภายในห้องพักจึงเหลือเพียงแค่จินเฟยหลงเท่านั้น ‘เหยียนชิง จากนี้ก็คงเหลือเพียงกำแพงความรู้สึกของเจ้าเท่านั้น ที่ข้าต้องฝ่ามันไปให้ได้ และในครั้งนี้ข้าก็จะไม่มีวันถอย และจะไม่ยอมปล่อยมือไปจากเจ้าอีกครั้งเป็นแน่!’ รุ่งเช้า วันนี้เป็นวันที่คนตระกูลเยว่รวมไปถึงผู้ที่ร่วมกระทำผิดทั้งหมดจะถูกคุมตัวไปทำงานชดใช้ความผิดในเหมืองแร่... ซึ่งจินเฟยหลงได้รับหน้าที่เป็นผู้นำขบวนนักโทษระหว่างเส้นทางจากศาลไปจนถึงหน้าประตูเมืองหลวง &
ข้าไม่ใช่แบบที่เจ้าคิด บทที่ 29 (1/2) : จะไม่ยอมปล่อยมือไปจากเจ้า (1)
จินเฟยหมิงมองบุตรชายคนรองที่กำลังนั่งคุกเข่าและใช้สายตามองมาทางเขา ซึ่งสายตาของเจ้าตัวในยามนี้มันแสดงออกให้เขารู้ว่า สิ่งที่จินเฟยหลงเอ่ยขอเป็นสิ่งที่เจ้าตัวต้องการมันจากเขาจริง ๆ แล้วเมื่อจินเฟยหมิงมองไปทางจินเฟยฮวา ยามนี้นางก็กำลังแอบส่งสายตาคล้ายกับจะขอลุแก่โทษไปทางจินเฟยเทียนกับหยางหมิงเซียน มันจึงทำให้เขารู้ว่าการที่นางพยายามยื้อให้เขานั่งเล่นอยู่ที่เรือนของสหายเก่าต่อนั้น มันคงเป็นแผนการเพื่อใช้ถ่วงเวลาเขาเอาไว้นั่นเอง ถึงแม้ว่าตอนนี้จินเฟยหมิงจะรู้ถึงแผนการของคนทั้งสามแล้ว แต่เขาก็ไม่คิดที่จะเปิดโปง เพราะด้วยแผนการนี้มันได้ทำให้เขารู้ว่า ภายใต้ใบหน้าอันเฉยชาของบุตรชายคนรองที่จริงแล้วเจ้าตัวกำลังรู้สึกอย่างไรอยู่บ้าง “เฟยหลง พ่อบอกให้เจ้าลุกขึ้น! ยามนี้เจ้าเป็นถึงแม่ทัพใหญ่ของแคว้นตง เจ้าจะลงไปนั่งคุกเข่าต่อหน้าผู้อื่นง่าย ๆ เช่นนี้ได้อย่างไร เจ้าจงรีบลุก! แล้วกลับขึ้นไปนั่งที่เตียงของเจ้าเดี๋ยวนี้!!” จินเฟยหมิงพูดยังไม่ทั
You may also like
คลั่งรักนายนักฆ่า(Mpreg)
Melmee2.4K viewsคนของข้าใครกล้ามายุ่ง
Luffy.g1.4K viewsคู่พันธะอันเลือนลาง(Omegaverse)
Melmee513 viewsสถานะลับ(รับ)สถานะรัก [เมะxเมะ]
คุณลูกเกด845 viewsจบ เกิดใหม่คราวนี้ผมจะเป็นภรรยาและหม่าม้าที่ดี (Mpreg, Yaoi)
LADY-ZOMBIE577 viewsหนุ่มร้อนรัก
ต๋อง น่ะ820 viewsสัมปทานอาญาเถื่อน
หลงจุ้นถิง357 viewsวาสนาดวงจันทร์
Rabbit family 85 404 views
