ตอนที่ 16 นางก็แค่คณิกา

รุ่งเช้าตื่นขึ้นมา ว่านชิงยังรู้สึกว่าเวียนหัวอยู่ไม่น้อย นางไม่เคยดื่มสุรามากเท่านี้มาก่อน แม้ว่าจะมีบางครั้งที่จะนำมาเป็นส่วนประกอบเพื่อใช้ในการรักษา แต่การดื่มรวดเดียวเช่นนี้พึ่งเคยทำเป็นครั้งแรก หากไม่นับครั้งที่พบท่านอ๋องที่หอเซียงเฟยครั้งแรก

“ปวดหัวเสียจริง”

“ว่านชิง เหตุใดจึงรีบลุก เจ้ายังไหวอยู่หรือไม่”

“เย่หาน เมื่อคืนนี้ท่านเอาสิ่งใดให้หม่อมฉันกินกันแน่เพคะ ตื่นมาจึงรู้สึกว่าจวนหมุนเสียขนาดนี้”

“วันนี้เจ้านอนพักเสียหน่อยเถิด เจ้าน่าจะไปทำงานไม่ไหวแล้ว ข้าจะส่งคนไปบอกใต้เท้าเว่ยเอง งานที่คั่งค้างก็หยุดเอาไว้ก่อน เชื่อข้านะ”

“อืม…เพคะ หม่อมฉันไม่เคยเป็นเช่นนี้มาก่อนเลย”

“เขาเรียกว่าเมาน่ะ อีกเดี๋ยวข้าจะสั่งให้อาลี่ต้มน้ำแกงแก้เมามาให้เจ้าดื่ม กินเสียหน่อยแล้วนอนพักจะได้ดีขึ้น”

“ท่านอ๋อง แล้ววันนี้พระองค์…”

“ข้าก็ไม่ไปเช่นกัน วันนี้จะอยู่เฝ้าเจ้าที่นี่ ก็ข้าเป็นต้นเหตุนี่”

“กอดข้าหน่อยสิเพคะ”

“ว่านชิงเจ้าคงไม่ได้เมาหรอกนะใช่หรือไม่ เหตุใดกลายเป็นแมวขี้อ้อนขึ้นมาได้”

“ไม่กอดหรือเพคะ”

“กอดสิ มานี่มา”

ว่านชิงซุกเข้าหาแผงอกที่เปิดอ้ารับนางทันที หิมะในฤดูหนาวเริ่มตกแล้ว อากาศเริ่มเย