ตอนที่ 13

แต่มีข้อแม้…” จอร์จกล่าว แม้น้ำเสียงของเขาพอจะมีความกรุณาปราณีหลงเหลืออยู่บ้าง ทว่าเธอก็ยังรู้สึกได้ถึงสายตาของเขาที่มีแววเจ้าเล่ห์เพทุบาย วูบไหวไปมาอยู่เป็นระยะๆในระหว่างการสนทนา

“ข้อแม้อะไรหรือจอร์จ…?” โซเฟียทบทวนถ้อยคำของทนาย คิ้วโค้งราวคันเคียวของเธอขมวดมุ่นเข้าหากันเล็กน้อยด้วยความสงสัย

          “ใช่!...มีข้อแม้ว่าเธอจะต้องจ่ายดอกเบี้ยทุกเดือน”

          “อะไรนะ!...ต้องจ่ายดอกเบี้ยด้วยหรือ?” โซเฟียส่ายหน้า น้ำตาหยาดน้อยๆ ปริ่มปรอยออกมาจากหางตา

 “จะเป็นไปได้อย่างไรล่ะจอร์จ”

“ต้องได้สิ” จอร์จบังคับด้วยน้ำเสียง หากยังแสร้งแสดงความกรุณาด้วยการยื่นผ้าเช็ดหน้าให้เธอซับน้ำตา

“คุณก็รู้ ว่าเงื่อนไขนี้ ยิ่งกว่ารีดเลือดกับปู” โซเฟียตอบพลางคิดในใจว่าเธอจะหาเงินจากที่ไหนมาจ่ายให้เขา

ทนายร่างท้วมกอดอก ทำสีหน้าครุ่นคิดเมื่อเห็นใบหน้าสวย เปลี่ยนเป็นซีดเซียว

อาการจนตรอกของผู้หญิงตรงหน้านั้นยิ่งทำให้จอร์จนึกกระหยิ่มใจ เมื่อกวาดสายตาสำรวจไปรอบๆบ้านแล้วแทบไม่เจอสิ่งใดที่พอจะนับเป็นสมบัติมีค่าให้โซเฟียนำไปขายแลกเงินมาเป็นดอกเบี้ยรายเดือนให้กับเขา

“คุณก็รู้ว่าฉันไม่มีเงินจ่าย”

เข้าทางของจอร์จ

เขาหรี่ตากลับมามองที่เธออีกครั้ง อย่างคนถือไพ่เหนือกว่า สายตาของเขาเสแสร้งแสดงออกมาได้อย่างน่าเชื่อว่าเขาเห็นใจเธอกับลูกเสียเต็มประดา ครั้นแล้วจึงกล่าวออกมาด้วยถ้อยคำที่ทำให้โซเฟียใจชื้นขึ้นมาเล็กน้อย

          “ฉันก็เห็นใจเธอนะ...รู้ว่าเธอยากจนเกินกว่าจะหาเงินมาขัดดอกรายเดือน แต่จะทำอย่างไรได้ เธอก็ควรจะเข้าใจฉันด้วย  ฉันไม่อยากให้เธอมองว่าฉันเป็นคนใจร้ายใจดำ แต่ในฐานะทนายของโจนาธาน…ฉันก็ต้องเร่งรัดไปตามหน้าที่ของฉัน เช่นเดียวกับเธอที่ควรจะปฏิบัติตามหน้าที่ของลูกหนี้ที่ดี หากทุกอย่างตกลงกันได้ในขั้นเจรจา ย่อมดีกว่าปล่อยให้เลยเถิดไปถึงขั้นขับไล่ยึดที่ ซึ่งฉันเองก็เข้าใจว่ามันจะเป็นช่วงเวลาเลวร้ายที่สุด สำหรับเธอและลูกซึ่งจะไม่มีที่ซุกหัวนอน”

          เป็นครั้งแรกที่ทนายร่างท้วมลดน้ำเสียงกร้าวแกมบังคับ เขาเสียงอ่อนลง แสดงท่าทีเห็นใจเพื่อนมนุษย์ด้วยกันออกมาได้อย่างแนบเนียนเมื่ออยู่ลำพังกับเธอ

โซเฟียไม่รู้เลยว่านั่นคือแผนร้ายหมายขย้ำเธอ...ซึ่งบางทีอาจจะหมายรวมถึงลูกสาวของเธอด้วย

          การกลับมาหาโซเฟียที่ฟาร์มในครั้งนี้ แท้จริงแล้วมันคือแผนของจอร์จทั้งสิ้น เพราะคริสโตเฟอร์ได้นำเรื่องครอบครัวของเธอไปบอกกับโจนาธาน ทีที่กลับไปถึงบ้าน โจนาธานเองก็อนุญาตให้สองแม่ลูกอาศัยอยู่ที่ฟาร์มต่อไปได้โดยไม่ได้ทวงถามถึงดอกเบี้ยรายเดือนแต่อย่างใด

โจนาธานมีทรัพย์สินอยู่มากมายมหาศาล นอกจากที่ดินในแถบถิ่นนี้ เขายังมีเหมืองทองคำขนาดใหญ่อยู่ที่เมืองคาลกูรี (Kalgoorlie)  อันที่จริงเขาแทบมองไม่เห็นประโยชน์ใดๆจากผืนฟาร์มที่โล่งร้างว่างเปล่าและแห้งแล้งเกินกว่าจะเพาะปลูกพืชใดๆได้ หากถึงขั้นต้องยึดฟาร์ม นั่นก็คงเป็นเพราะต้องทำตามข้อตกลงในสัญญาที่ทำเอาไว้มากกว่า

เรื่องที่คีธไปกู้เงินก้อนใหญ่มาจากเขา  นั่นก็นานมากจนโจนาธานเองก็แทบจำหน้าคีธไม่ได้ด้วยซ้ำ เพราะผ่านมาหลายปี และลูกหนี้ของเขาก็มีอยู่มากมายเกินจะจดจำว่าใครเป็นใคร งานเร่งรัดหนี้สินและติดตามลูกหนี้ จึงเป็นหน้าที่ของจอร์จที่โจนาธานมอบหมายตำแหน่งทนายประจำตระกูล ด้วยความไว้วางใจ

          “ช่วยด้วยเถอะค่ะคุณทนาย...นอกจากฟาร์มแห่งนี้ ฉันกับลูกสาวก็ไม่มีปัญญาจะไปหาที่ซุกหัวนอนที่ไหนอีกแล้ว”

โซเฟียกล่าวด้วยน้ำเสียงแผ่วพร่า อ้อนวอนด้วยแววตาว่าเธอกับลูกไร้ที่พึ่งพิง

จอร์จชอบน้ำเสียงอ่อนหวานของเธอ สายตาของโซเฟียทำให้จอร์จใจอ่อนได้ง่ายๆ นึกในใจว่าพระเจ้าช่างไม่รู้จักความเหมาะสมคู่ควรหรืออย่างไร? จึงลิขิตให้โซเฟียต้องมาเป็นภรรยาของคีธซึ่งเป็นหัวหน้าครอบครัวที่ไม่เอาไหน ทั้งขี้เหล้าเมายา บ้าการพนัน หมดเนื้อหมดตัวจนกระทั่งต้องเอาฟาร์มไปจำนอง นึกตำหนิคีธทำเรื่องผิดพลาดเอาไว้ โดยหารู้ไม่ว่าวันหนึ่งมันจะส่งผลร้ายมาถึงอนาคตของลูกและเมีย

          “เรื่องดอกเบี้ยแต่ละเดือน...ฉันจะลองพูดกับคุณโจนาธานดูอีกที”

ทนายกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น แกล้งทำสีหน้าให้ดูว่ามันเป็นเรื่องใหญ่ น่าหนักใจเสียเต็มประดาสำหรับเขา

“เอาเป็นว่าฉันจะพยายามช่วยเต็มที่...ฉันสงสารเธอกับลูกนะโซเฟีย”

ทนายทิ้งคำพูดเป็นนัย ด้วยน้ำเสียงซึ่งแสดงถึงความห็นอกเห็นใจอย่างสุดซึ้ง เขามองสบตาเธอเป็นระยะๆในระหว่างการสนทนาด้วยแววตาที่ให้ความหวัง

โซเฟียมองโลกในแง่ดีเกินไป ไม่ทันฉุกคิดว่าแววตาของเขาซุกซ่อนอาการกระหายในเนื้อตัวของเธออยู่ตลอดเวลา เธอคิดไม่ถึงว่าทนายที่ท่าทางภายนอกดูภูมิฐาน สุขุม และน่าเชื่อถือคนนี้…กำลังคาดหวังถึงบางสิ่งบางอย่างในตัวเธอ

          ภายหลังจบการสนทนาซึ่งจอร์จทำราวกับว่ามันเป็นธุระร้อน ให้เขาต้องกลับมาหาเธออีกครั้งในเย็นวันเดียวกันนั้น ที่ภายนอกบ้าน แสงไฟจากหน้ารถคันใหญ่สาดไล่ความมืดมิดเบื้องหน้า มันเหมือนกับเต่ายักษ์สีดำตัวใหญ่ ค่อยๆคลืบคลานจากไปช้าๆ ก่อนที่รถจะเคลื่อนผ่านประตูฟาร์มออกไปจนลับตา จอร์จผู้เป็นคนขับหันหลังกลับมายังเรือนร่างรัดรึงของโซเฟียที่ยืนตระหง่านอยู่ภายใต้แสงจันทร์กระจ่าง

          จอร์จต้องการเธอ ทว่าเขาก็ฉลาดเกินกว่าจะบุ่มบ่าม เขาใจเย็นพอที่จะรอเวลา เตือนตัวเองว่าช้าๆได้พร้าเล่มงาม ค่อยเป็นค่อยไป เพื่อให้โซเฟียตายใจ เพื่อรางวัลอันคุ้มค่าที่คู่ควรกับการรอคอย

ด้วยความที่จอร์จเป็นทนาย เขาย่อมรู้ว่าไม่ใช่เรื่องยาก...หากจะใช้กฏหมายมาเป็นเครื่องเอารัดเอาเปรียบ ข่มขู่ บีบบังคับสองแม่ลูกที่ไร้ทางสู้ ให้ยอมจำนนในข้อเสนอที่เขาครุ่นคิดเอาไว้ตลอดเวลา ภายหลังจากได้เจอหน้าโซเฟีย

          ในความคิดของจอร์จ มองว่าโซเฟียเปรียบเสมือนดอกไม้งามที่ถูกซ่อนเอาไว้ในฟาร์มอันแห้งแล้ง จอร์จมองว่าโซเฟียน่าจะไปมีอนาคตที่ดีกว่านี้ หากเธอคิดจะหาสามีใหม่ย่อมไม่ใช่เรื่องยากเลยสักนิด

          ระหว่างขับรถกลับ จอร์จครุ่นคิดมาตลอดทางว่าเขาจะกลับมาที่ฟาร์มแห่งนี้อีกครั้ง พร้อมยื่นข้อเสนอบางอย่างให้โซเฟียพิจารณา