#เปิ้นของเอิ้นอ้าย EP.3 พี่เล่นของ น้องอย่าเสี่ยง [2] จบตอน

พลั่ก!

“อะ โอ้ย”

ทั้งตัวของหนูถูกผลักจนกระแทกเข้ากับผนังที่เย็นชืดข้างหลัง เพื่อนๆ ของเดียร์กอดอกยืนอยู่ตรงหน้า หลังจากที่จบคลาสเรียนแล้วพวกเธอเรียกตัวหนูให้ตามมาข้างๆ ห้องน้ำหญิงที่หลังตึกคณะวิศวะ แล้วเริ่มลงมือรังแกหนูเหมือนเช่นเคย

“สะเออะดีนัก แกคิดว่าแกเป็นเพื่อนเดียร์แล้วจะเผยอจองหองพูดปรามอะไรกับนางฟ้าของพวกเราได้ทุกอย่างอย่างงั้นเหรอ”

“อะ... อ้ายบ่าได้ตั้งใจ” หนูพยายามจะหยัดตัวลุกขึ้นเพราะว่าตัวเลอะไปด้วยโคลน หลังจากฝนตกเมื่อตอนเช้า สนามหญ้าแถวนี้ก็เปียกชุ่มไปหมด พอโดนผลักล้มลงไป ก็เลยเปรอะเปื้อนไปทั้งตัว

เมื่อกี้ก็โดนตบไปฉาดหนึ่งด้วย สะ... แสบหน้าจัง

“อย่าคิดว่าที่ตัวเองเกือบเป็นดาวคณะแซงเดียร์แล้วจะยโสโอหังยังไงก็ได้ แกก็เป็นแค่เพื่อนในห่วงโซ่อาหารชั้นที่ต่ำที่สุดของเดียร์ รู้เอาไว้ซะด้วย!”

“... อ้ายฮู้แล้วเจ้า”

“แล้วเวลาเดียร์จะทำอะไร ไม่ต้องสะเหล่อมาขัดขาเดียร์ นี่คือคำเตือน!”

“...”

“อีเด็กทรงโต น่ารังเกียจจริงๆ ทั้งโง่ทั้งอวดดี ถุย!” หนูหลับตาปี๋เมื่อหนึ่งในพวกเธอพ่นน้ำลายใส่จนกระเด็นมาโดนกระโปรงพลีทของตัวเองเล็กน้อย น้ำตาคลอเบ้าขึ้นมาเมื่อพวกเธอสะบัดหน้าเดินจากไป

ต้องบ่าร้องเน้อเอิ้นอ้าย คนอย่างเฮาน่ะโดนบูลลี่โดนรังแกจนชินแล้ว

หนูเม้มริมฝีปากแน่น ก่อนที่จะค่อยๆ หยัดกายลุกขึ้น ปัดกระโปรงตัวเองที่เลอะโคลนเปียกๆ ไปมาด้วยความโง่เขลา แล้วมันก็เลอะเต็มทั้งสองมือ หนูเลยยิ่งอยากจะร้องไห้เข้าไปใหญ่

หนูค่อยๆ เดินออกมาจากซอกของห้องน้ำหญิงโดยพยายามบ่าให้เป็นจุดสังเกตของคนที่เดินผ่านไปมา (ซึ่งไม่ค่อยมีอยู่แล้วเน้อ) ในขณะที่จะเห็นผู้ชายตัวโตเหมือนยักษ์คนหนึ่งที่บังเอิญเดินออกมาจากห้องน้ำชายพร้อมกับสะบัดมือหนาที่เปียกไปมาเหมือนเพิ่งฉี่เสร็จ ก่อนที่เขาจะจุดยาเส้นขึ้นมาสูบอีกแล้ว

หนูทำท่าจะหลบฉากเพื่อไม่ให้เขานึกสงสัยกับสภาพที่สะบักสะบอมของตัวเอง แต่เขากลับหันมาแลเห็นหนูเข้าซะก่อน

“อ้าว” แล้วก็เป็นเปิ้นนั่นเอง เขาเอ่ยทักขึ้นมา แต่พอเห็นสภาพของหนูตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า เปิ้นก็คีบยาเส้นออกจากปาก ตอนที่ก้าวเท้าฉับๆ เข้ามาหาหนูทันที “เฮ้ย ไปโดนไรมา สภาพดูไม่จืดเลย”

“... เปล่าเน้อ” หนูตอบเสียงเบา ก่อนที่จะกลั้นน้ำตาเอาไว้ แล้วค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมองเขาที่จ้องมาที่เสื้อนักศึกษาสีขาวที่ตอนนี้เลอะไปด้วยโคลนเขม็ง “อ้ายสะดุดลื่น ว่าแต่เปิ้นมีเรียนต่อรึเปล่า”

“ไม่มี” เขาตอบกลับมาสั้นๆ ตอนที่ล้วงกระเป๋ากางเกงเก็บยาเส้นมวนนั้นเข้าที่ “โอเคใช่ปะ”

“อื้ม”

“แล้วจะกลับยังไง” เขาถามสั้นๆ ห้วนๆ เหมือนรู้อะไรมาเลย หนูเลยเม้มริมฝีปากตอนที่บ่ากล้าสบตาเปิ้นตรงๆ หนูกลัวว่าถ้าเงยหน้าขึ้นสบตาเขาแล้ว หนูจะกลั้นน้ำตาไว้บ่าไหวจนต้องปล่อยโฮต่อหน้าเปิ้นอย่างหน้าไม่อาย

“อ้ายนั่งสองแถวกลับ”

“ไม่ต้อง” เขาแทรกขึ้นมาเสียงเข้มจนหนูสะดุ้ง ก่อนที่ข้อมือเล็กจะถูกคว้าด้วยมือใหญ่ๆ ของเขา “กลับกับกูละกัน”

“ตะ แต่...”

“สภาพมึงเละเทะขนาดนี้ ถ้ากูปล่อยมึงกลับสองแถวคนเดียว ตาแก่นั่นคงได้สาปส่งกูไปจนตายแน่” เปิ้นพูดแบบนั้นถึงป้อของหนู พร้อมกับออกแรงจูงมือให้หนูเดินหลบอยู่ที่แผ่นหลังกว้างๆ เรียบตึงของเขา หนูที่ถูกกระชากให้เดินตามไปถึงกับเม้มปาก ก่อนที่จะก้มหน้างุด

แล้วร้องไห้อยู่ด้านหลังของเปิ้นอย่างเงียบเชียบ

[พาร์ท : เพชฌฆาต]

ปึ่ด

“อะ... โอ้ย เจ็บเน้อ”

ไอ้เด็กเอ๋อที่สภาพไม่สู้ดีนักร้องเสียงอ่อนออกมาเมื่อทันทีที่ขับคาวาซากิพามันกลับมาบ้าน ผมที่สังเกตเห็นรอยแผลบนหน้ามันตั้งแต่ที่เจอมันหน้าห้องน้ำแวบแรกเลยเอาน้ำแข็งมาห่อผ้าแล้วประคบเย็นให้ อย่างน้อยๆ ก็ทำให้ชาจนเจ็บน้อยลงล่ะนะ

มองครั้งเดียวก็รู้ว่าเป็นรอยตบจากฝีมือผู้หญิงด้วยกัน ไอ้เด็กนี่คงจะไปเผลอทำให้ใครเกลียดขี้หน้าเข้าจากความเอ๋อเหรอของมัน สุดท้ายถึงได้มาลงเอยที่การโดนตบหน้าแดงเป็นปื้นกลับบ้านแบบนี้

ถึงมันจะพยายามบอกผมสักเท่าไหร่ว่าเป็นรอยลื่นล้มกระแทกพื้นดิน แต่เผอิญว่ากูฉลาดกว่ามัน อย่าลืมดิ ว่าผมต่อยตีมาไม่รู้กี่ร้อยสนาม รอยตบแค่นี้มองออกอยู่แล้ว ช่วงไอ้หญิงมีท้าตบก็เจอรอยแนวๆ นี้ขึ้นมาบ่อยๆ

แต่ไม่พูดถึงแม่งดีกว่า เดี๋ยวเฮิร์ท

เอาจริงๆ ปะ ทันทีที่เห็นแผลบนหน้า กับสภาพของมัน ผมแม่งลืมความอายเมื่อเช้าไปเลย

“เจ็บมากเลยดิ” ผมถามไปแค่นั้น แล้วไอ้ตัวเล็กก็ก้มหน้างุด

“เล็กน้อยเจ้า” ผมนั่งขัดสมาธิแล้วท้าวค้างมองมันใกล้ๆ ปากบอกเล็กน้อย แต่แก้มเป็นรอยแดงแถมบวมขนาดนี้เลยอ่ะนะ ไม่เจ็บก็ไม่รู้จะว่ายังไง “เสื้ออ้ายเปื้อนโคลน อ้ายต้องซักจะใดเหรอ”

แต่พอมันโพล่งถามคำถามสิ้นคิดนี้ออกมา ผมถึงได้รู้ว่าตาแก่นั่นแม่งสปอยลูกขนาดไหน

“ไม่ต้องอ่ะ เดี๋ยวกูซักให้” ผมจงใจปัดประเด็น อยากจะด่าแม่งอยู่เหมือนกันที่ทำห่าอะไรไม่เป็นเลยทั้งที่ก็โตเป็นควายแล้ว นมก็ใหญ่ตั้งเต้าจนแทบจะสะบัดตบหน้าผมเลือดกำเดาแตกได้ แต่จะว่าไปก็ไม่ได้ เพราะมันอยู่ที่คนสอน

แต่เอาจริงๆ ตอนนี้สงสัยมากกว่าว่าใครที่ตบมัน

ดูทรงถ้าถาม แม่งไม่ตอบหรอก เพราะงั้นผมคงต้องหาข้อมูลเอาเอง

ก็ไม่ได้เป็นห่วงหรอกว่ะ แต่มันเป็นน้องจะให้ทำไง น้องโดนรังแกมาจะให้นั่งดูเฉยๆ อย่างงั้นเหรอวะ แบบนั้นมันก็ไม่ใช่กูอีก

คิดได้แบบนั้นก็หมั่นไส้ที่มันเสือกเป็นคนปากแข็งกับเรื่องสำคัญแบบนี้ จนต้องเอื้อมมือหนาไปหยิกแก้มข้างที่ไม่โดนตบของมันแรงๆ จนไอ้ตัวดีหน้ายับยุ่ง

“ง๊า เจ็บนะ!”

“สมน้ำหน้ามึง” ผมสบถออกมา แล้วมันก็จ้องหน้าผมนิ่งงัน จนผมที่นั่งท้าวคางอยู่ต้องเลิกคิ้วถาม “มองไรไอ้เอ๋อ?”

“... เมื่อคืน” อยู่ดีๆ ไม่รู้ว่ามันนึกอุตริหรือเหี้ยอะไร ไอ้อ้ายโพล่งคำต้องห้ามระหว่างเราออกมา แล้วเมื่อผมได้ยินแบบนั้น หน้าก็เผลอร้อนวูบวาบขึ้นมาแบบไม่มีสาเหตุ “เปิ้นจำได้ก่อ?”

“...”

“เปิ้นเมามากเลยนะเจ้า เมาจน...” มันเม้มริมฝีปากแน่น แก้มกลมๆ ของไอ้เด็กเอ๋อขึ้นสีชมพูแปร้ดจนผมที่มองกลับไปต้องเขินไปด้วย อดไม่ได้ที่จะหลุบตาลงมองหน้าอกหน้าใจที่แทบปริล้นออกมาจากเสื้อเด็กดอยของมันที่เพิ่งเปลี่ยนมา

“กูจำเหี้ยไรไม่ได้ทั้งนั้นอ่ะ” พอคืนสติผมก็รีบกลบเกลื่อนทันที ตอนแรกผมคิดอยู่ทั้งวันว่าจะขอโทษมันเกี่ยวกับเรื่องเมื่อคืนที่เผลอใจดีมั้ย แต่พอเอาเข้าจริงๆ กลับไม่กล้าขึ้นมาซะเฉยๆ

“...”

“ก็กูเมานี่หว่า”

หลังจากจบการสนทนานั้น ไอ้เอ๋อนั่นก็ขอตัวเข้าไปนั่งเล่นเกมต่อในห้อง โดยที่มีผมแอบแง้มประตูเข้าไปสอดส่องปฏิกิริยาหลังโดนตบของมันอย่างเงียบๆ แบบที่ไม่ให้แม่งรู้ตัว

แต่เพราะเห็นแค่หลังเล็กๆ ของมัน ผมเลยดูไม่ออก จนกระทั่งไอ้อ้ายเริ่มตัวสั่น ทั้งหัวเราะและร้องไห้ออกมาพร้อมๆ กันนั่นแหละว่ะ

ผมก็ผละออกไปจากช่องประตูที่แง้มไว้ แล้วปิดให้มันลงเงียบๆ

ถึงกับไม่ยอมร้องไห้ต่อหน้าผม แต่เก็บมาร้องไห้คนเดียวตอนที่ไม่มีใครมองเนี่ย

ก็ใช้ได้เหมือนกัน

ผมเดินไปที่ตะกร้าที่ซักที่มีเสื้อเปื้อนโคลนของมันอยู่ ก่อนที่จะหยิบขึ้นมาดมกลิ่นดู เพราะรู้สึกว่าจะได้กลิ่นที่ไม่เหมือนกับดินโคลนอยู่ตรงส่วนจีบกระโปรง

แม่งเป็นดวงๆ เหมือนกับรอยน้ำลาย

“เหอะ” ผมแค่นหัวเราะออกมาทันที ก่อนที่จะกำชุดนักศึกษาที่เปื้อนโคลนของยัยนั่นแน่นจนยับยู่ยี่

สงสัยต้องทิ้งซะแล้ว

ติ๊ง

ผมชะงักไปเมื่อระหว่างที่ยืนคิดแบบปีศาจโหมดสังหารในหัว ก็ได้ยินเสียงไลน์เข้าจากมือถือที่อยู่ในกระเป๋ากางเกง เลยคีบมวนบุหรี่ภายในซองตรงบริเวณโต๊ะหน้าเคาน์เตอร์ในครัว แล้วจุดไฟแช็คดูดควันปุ๋ยๆ ภายในห้องตอนที่กดเข้าดูข้อความอย่างชิวๆ

ใครอีกล่ะ ไอ้หญิงทักมาง้อขอคืนดีเหรอไง?

Dear You : พี่หน้าโฉด เดียร์เองนะคะ

บุหรี่ที่อยู่คาบอยู่แทบหลุดออกมาทันทีที่เห็นรูปโปรไฟล์ในไลน์เป็นน้องเดียร์ดาวคณะที่โคตรจะน่ารัก ที่ทักผมมาตามที่บอกจริงๆ (ตอนแรกนึกว่าเข้ามาล้อเล่นกับหัวใจชายโสดเฉยๆ) ขนาดรูปโปรยังตรงปกเลยว่ะ จะเพอร์เฟ็คเกิร์ลอะไรขนาดนั้น

ติ๊ง

Dear You : อ่ะ อ่านแล้วไม่ตอบ เดี๋ยวเดียร์จะงอนแล้วนะ

ฟิลผู้หญิงสวยๆ ตามตื้ออ่ะ พวกมึงคงไม่เคยเจอกันอ่ะดิ

เพชร ชื่อเพชรเฉยๆ : ว่า

มาดเข้มเข้าไว้ไอ้เวร เคยได้ยินมาว่าผู้ชายมาดเข้มจะเอาชนะใจสาวได้เป็นส่วนมาก แต่เอาง่ายๆ ก็คือผมแค่ทำตัวไม่ถูกเฉยๆ พอได้คุยกับผู้หญิงเป็นครั้งแรกในรอบปี หลังจากมีแต่ผู้หญิงกลัวผมมานาน (ส่วนไอ้อ้ายไม่นับ)

ติ๊ง

Dear You : ทำไรอยู่อ่ะคะ

เพชร ชื่อเพชรเฉยๆ : ดูดบุหรี่

Dear You : งื้อ สูบบุหรี่ด้วยอ่ะ อย่างเท่เลยคนอะไร

คิๆ

เด็กมันบอกว่ากูเท่ว่ะ คิดไงอ่ะ มีใจให้ผมแน่ๆ ทรงอย่างงี้

เพชร ชื่อเพชรเฉยๆ : ไม่เท่ เฉยๆ

Dear You : นี่ ถ้าพรุ่งนี้ให้มารับเดียร์ไปส่งที่มหาลัยได้ป่าวอ่ะคะ

และพอเห็นว่าชักเข้มมากไป น้องเดียร์ดาวคณะก็เลยรุกฆาตผมทันทีด้วยประโยคที่ว่า ‘มารับเดียร์หน่อยได้ป่าวอ่ะคะ’ จนทำให้ผมที่กำลังพ่นควันบุหรี่เป็นวงอยู่แทบจะลมจับแม่งตรงนั้น

เพชร ชื่อเพชรเฉยๆ : ได้ โลมาเลย

ติ๊ง

Dear You : (ส่งโลเคชั่น)

Dear You : จะรอนะคะ

อ้าก!

กูตายอย่างสงบศพสีชมพู

แกรก

แต่ผมก็สะดุ้งโหยงเหมือนแม่มาจับได้ตอนแอบดูหนังโป๊ครั้งแรก เมื่ออยู่ๆ ก็ได้ยินเสียงเปิดประตูห้องของไอ้เด็กอ้ายนั่นแบบกะทันหันโคตรๆ ในระหว่างที่กำลังยืนฟินกับการได้โลของดาวคณะคนงาม มันแง้มประตูออกมา แล้วมองซ้ายมองขวา แต่ตอนนั้นผมก็หลบฉากอยู่ใต้เคาน์เตอร์เรียบร้อย

แล้วทำไมกูต้องแอบด้วยวะ

“เปิ้น?” ไอ้เอ๋อนั่นเรียกชื่อผม เหมือนจะตามหากูนะ ก่อนที่จะกวาดสายตามองไปรอบห้อง ผมที่นั่งซ่อนอยู่เลยกลบเกลื่อนด้วยการทำเป็นหาของข้างใต้เคาน์เตอร์

“เอ้อ บุหรี่แม่งอยู่ไหนวะ” แต่โคตรไม่เนียนเลยไอ้ชิบหาย

จนไอ้ตัวเล็กมันเดินมาที่หลังง่ามตูดผมที่กำลังโก้งโค้งหาของ (ที่ไม่มีอยู่จริง) มันก็ใช้นิ้วจิ้มแก้มก้นผมเบาๆ

“เปิ้น”

“เชี่ย มีอะไร!” แล้วดันจิ้มถูกที่ซะด้วย ผมสะดุ้งโหยงเลยตอนที่หยัดกายลุกขึ้นหันไปประจันหน้ากับมันที่เตี้ยกว่าเป็นโยชน์อย่างเร็ว แล้วไอ้ตัวเล็กก็เม้มริมฝีปากตอนที่จ้องหน้าผมนิ่งงัน “ว่าไง เรียกแล้วไม่ตอบ ท่าจะอยากมีปัญหานะไอ้เด็ก...”

หมับ

แต่ยังหาเรื่องมันไม่ทันจบ ไอ้นี่มันก็เอื้อมมือเล็กๆ มากระตุกชายเสื้อนักศึกษาที่หลุดออกมาจากกางเกงของผมเบาๆ

“เปิ้น” มันเรียกอยู่นั่นแหละ จนผมเริ่มสังเกตได้ถึงความผิดปกติของมัน ว่าเหมือนมีอะไรที่อัดอั้นตันใจอยากจะพูดออกมาสักอย่าง

“เป็นอะไร พูดออกมา” ผมยืนให้มันกุมชายเสื้ออยู่แบบนั้น จนคนตัวเล็กค่อยๆ น้ำตาร่วงลงมา ผมเลยเงียบไป

“เปิ้น” เรียกอีกแล้วว่ะ จะนึกถึงแต่คำนี้อะไรขนาดนั้น “อ้ายโง่แล้วก็อวดดีมากเลยก่อ?”

“ห้ะ?”

“มีเพื่อนบอกว่าอ้ายทั้งโง่แล้วก็อวดดี... อ้ายบ่าเข้าใจเลย” ไอ้เด็กแสบสะอื้นฮักออกมา แล้วผมก็นิ่งไป ก่อนที่จะเห็นว่ามันเริ่มเอาหลังมือมาซับน้ำตาของตัวเอง “อ้ายเป๋นอย่างนั้นจริงๆ เหรอ เปิ้นกึ้ดแบบนั้นรึเปล่า”

“...”

“แล้วสุดท้ายเปิ้นจะทิ้งอ้ายรึเปล่า?”

ผมชะงักไป เมื่อเห็นว่ามันโพล่งออกมาทั้งน้ำตาตอนที่ยืนกุมชายเสื้อผมสะอื้นไห้อยู่แบบนั้น มือที่แนบอยู่ข้างลำตัวของผมกำหมัดแน่น ก่อนที่จะค่อยๆ เอื้อมมือไปดึงข้อมือมันออกจากชายเสื้อตัวเอง

แล้วดึงชายเสื้อนั่นแหละมาเช็ดน้ำตาให้มัน

“... ฮึก”

“ไม่ต้องร้อง ไอ้เด็กโง่” ผมพูดแล้วดึงมันมากอดในแบบที่ถ้าเป็นผู้หญิงปกติผมคงไม่กล้าทำแบบนี้แน่ๆ แต่เพราะว่ามันเป็นไอ้เอ๋อนี่ เพราะว่ามันเป็นน้องที่ผมเคยรู้จักมาตั้งแต่สมัยเด็ก แล้วรู้ว่าคนอย่างมันเหมาะจะเป็นเป้าให้โดนบูลลี่โดนรังแกมากขนาดไหน

แม่งคงจะเจ็บมากเลยงั้นดิ

“...”

“เดี๋ยวพรุ่งนี้ ก็ไม่มีใครมาทำไรมึงได้อีกแล้วว่ะ”

ก็คงต้องเป็นงั้นแหละ ก็แม่งเป็นน้องของกูเหมือนกันนี่หว่า

[จบพาร์ท : เพชฌฆาต]