บทที่5

“ริน..แม่บอกหนูหลายครั้งแล้วนะ ให้เรียกพ่อกับแม่..มาคนมาคุณอะไร..ไม่รื่นหูเลยลูก” แม่สาลี่พยายามใช้น้ำเย็นปะเหลาะ พร้อมเปลี่ยนสรรพนามที่ใช้

“พอเถอะค่ะ ครอบครัวของหนูคือตระกูลวรรณศิลป์ หนูมีพ่อเป็นรัฐมนตรีคนสำคัญในรัฐบาล แม่หนูเองก็เป็นคุณหญิงตราตั้ง..หนูไม่มีวันนับพวกคุณเป็นครอบครัวเด็ดขาด!!”

นายมานพผู้พ่อได้ยินถึงกับชี้นิ้วเต้นผ่าง

“อกตัญญู นังสาลี่เอ็งดูมัน..ดูนังลูกเลวคนนี้”

“เอาน่าๆ คุณก็ใจเย็นๆ ค่อยๆ พูด ค่อยๆ จากับลูก”

“นังสาลี่ มึงเข้าข้างใครกันแน่วะ มึงต้องเข้าข้างผัวมึงนี่” คำสรรพนามหยาบคายถูกพ่นออกมา นังสาลี่รีบป้องปากกระซิบขู่ข้างหู

“พี่จะเอาไหมเงินเนี่ย” คำว่าเงินทรงอิทธิพลกับผีพนันเป็นอย่างมาก เพราะลูกคนกลางที่สามารถไถเงินได้ตลอดเวลา 

บัดนี้หมด ‘ความหวาน’ จนโดนไอ้เสี่ยไฮโซทิ้ง ไหนครอบครัวที่แท้จริงก็ไม่ยอมรับเป็นคนในตระกูล สภาพหรือก็ทรุดโทรมจากการบริจาคอวัยวะ ดีไม่ดีในอนาคตจะกลายเป็นภาระให้คนในบ้านแทน

ชายผู้ไม่ได้เรื่องพยายามสงบสติทำเสียงในลำคอเป็นเชิงรับคำ นึกโกรธลูกสาวผู้ร่ำรวยแต่ไม่คิดแบ่งปันให้คนในครอบครัว โดยลืมไปว่า ‘สันดาน’ บางอย่างก็ถ่ายทอดผ่าน DNA และไม่มีคนฉลาดที่ไหนจะยอมจ่ายเงินลงหลุมดำที่ไม่เห็นก้น เว้นแต่คนคนนั้นจะแสนดี มีความรักล้นเหลือ..จนลืมรักตัวเองเหมือนแบบที่ขนิษฐาเป็น

“ริน..ช่วยที่บ้านหน่อยนะลูก พ่อเขาต้องเอาเงินไปใช้หนี้” เสียงหวานของคนเป็นแม่แท้ๆ ปะเหลาะ มันเคยได้ผลเสมอเมื่อใช้กับลูกสาวนอกไส้ ทว่ากับลูกสาวในไส้แล้วเจ้าหล่อนมีเพียงแต่สายที่มองเหยียดกลับมาให้

“ทำไมคุณไม่ให้นังน้องช่วยล่ะ ยังไงนังนั่นก็เป็นเด็กเสี่ยอยู่แล้วนี่”

“ถ้านังน้องมันมีเงิน พ่อกับแม่จะมาขอเราทำไมล่ะ” น้ำเสียงคนเป็นแม่เริ่มขุ่น เคยคิดว่าลูกสาวที่หล่อนผลักดันให้ได้ใช้ชีวิตดีๆ จะพูดง่าย

ธารินเองยังไม่ยอมแพ้..บาทเดียวหล่อนก็ไม่อยากให้

“ก็ให้นังนั่นไปขอเสี่ยมันสิ”

“ถ้ามันมีฉันคงไม่แบกหน้ามาขอแกหรอกนะนังริน” นักพนันแก่ตวาดลั่น นึกเคืองขนิษฐาที่พลาดจนปล่อยท้องจนโดนเสี่ยเลี้ยงทิ้ง

“ครอบครัวคุณนี่น่าสมเพชชะมัด ก็ได้ค่ะ ครั้งนี้ฉันจะให้เงินพวกคุณเป็นครั้งสุดท้าย..หลังจากนี้ก็ทางใครทางมัน..ถ้าพวกคุณยังมายุ่งวุ่นวายกับฉันอีก ฉันจะสั่งให้คนของคุณพ่อจัดการ” พูดจบไฮโซสาวก็ปึงปังเซ็นเช็คสั่งจ่ายให้ ก่อนสะบัดตัวเดินออกมานอกห้อง โดยมีท่าทีละโมบในเงินของบุพการีมองตามอยู่เบื้องหลัง

ธารินเบ้ปากมอง ก่อนสายตาจะปะทะกับบุตรสาวที่แท้จริงของตระกูลวรรณศิลป์

หญิงสาวที่หล่อน ‘แย่งชิง’ ทุกอย่างมา

ใบหน้าสวยหวานราวตุ๊กตากระเบื้องเปลี่ยนสีหน้าเป็นอ่อนหวานราวกับเป็นคนละคนกลับคนที่อาละวาดเมื่อสักครู่

“พี่..น้องกลับมานานแล้วเหรอคะ” ไฮโซสาวแสร้งถามเสียงซื่อ ยังไงผู้หญิงตรงหน้าก็ยังคงเป็นสายเลือดวรรณศิลป์ตัวจริง ถึงเธอจะเกลียดแค่ไหนก็ยังมีสติพอที่จะรู้ถึง ‘ความเสี่ยง’ ที่อาจจะเกิดขึ้นได้ในอนาคต

แน่ล่ะ เธอไม่โง่เหมือนในละครคุณธรรมที่ตั้งหน้าตั้งตาหาเรื่องตรงๆ เพราะถ้าถึงเวลาจริงๆ เลือดมีโอกาสข้นกว่าน้ำ..เธอไม่อยากเป็นน้ำที่ถูกครอบครัวไฮโซเททิ้ง

รอยยิ้มหวานไร้ความจริงใจ ส่งผลให้ขนิษฐาจ้องมาคนตรงหน้าด้วยสายตาผิดหวัง

ในความคิดเดิมธารินเองก็คือเหยื่อไม่ต่างจากตัวหล่อนเอง

ทว่า 'คำพูด' และ 'กิริยา' ทุกอย่างกลับสะท้อนความในใจอันน่ารังเกียจ

“อืม..ก็นานพอที่จะได้ยินทุกอย่าง”

“ทุกอย่าง?” คนตัวเล็กกว่ากอดอกมอง..ดวงตากลมโตกลอกกลิ้งไปมา

เมื่อรู้ทุกอย่างอยู่แล้วก็ไม่จำเป็นต้องเสแสร้ง!!

“ก็ดีเหมือนกัน..งั้นเธอควรรู้สถานะตัวเองนะ” น้ำเสียงเยาะหยันชวนให้คนฟังเจ็บจี๊ด

นี่นะหรือคนที่หล่อนคิดว่าเป็นน้องสาว...จนยอมเสียสละตับ ส่งผลให้ร่างกายตัวเองทรุดโทรม

“นี่..คือตัวตนที่แท้จริงของเธอสินะ?”

“แล้วแต่เธอจะคิด..แต่ฉันจะขอเตือนเธอไว้อย่าง..ถึงเธอจะอยากกลับไปเป็นคุณหนูตระกูลวรรณศิลป์สายตัวแทบขาด..แต่คุณพ่อกับคุณแม่ และพี่ชายไม่มีวันยอมรับเธอแน่นอน” ธารินพูดอย่างเหนือกว่า ซึ่งขนิษฐาเองก็รู้ว่าทุกอย่างคือ ‘ความจริง’

ภาพความทรงจำที่ ‘พี่ชาย’ สายเลือดเดียวกันประกาศก้องลอยวาบขึ้นมาทันที

‘ฉันขอประกาศให้ทุกคนรู้ไว้ตรงนี้ น้องสาวฉันมีคนเดียวคือธาริน!’

ใช่..เธอไม่มีทางสู้น้องสาวที่เติบโตมาด้วยกันได้ ระยะเวลายี่สิบกว่าปีมานานมากพอให้ความสัมพันธ์พันผูกจนแม้แต่สายเลือดเดียวกันก็ไม่สามารถแทรกแซงได้