บทนำ

ณ โรงพยาบาลเอกชนสุดหรู

หญิงสาวรูปร่างอรชรอยู่ในชุดสีฟ้าสำหรับลูกค้าvip ของโรงพยาบาล..ผมยาวดัดลอนดำสนิทขลับผิวที่ขาวอยู่แล้วให้ขาวขึ้นไปอีก..ใบหน้าสวยหวานหลังคลอดสะอาดหมดจดปราศจากเครื่องสำอางติดจะซีดเซียว

ดวงตาคู่สวยสั่นระริกคลอไปด้วยน้ำตาเต็มไปด้วยความแววเว้าวอน 

"คุณชิน..ตาหนูยังไม่หย่านมเลย..ฮึก..น้องขอเวลาหน่อยได้ไหมคะ?" กั้นสะอื้นต่อรองปลายเสียงแผ่วเบา ครั้นเขายังคงยืนกอดอกนิ่ง ก่อนใบหน้าหล่อเหลาโน้มลงจ้องมองเย็นชา..หล่อนรู้ทันที..เขาคงไม่ให้

"แค่หนึ่งปี..น้องขอให้นมลูก..ได้มั้ยคะ?" 

ขนิษฐายังคงใช้ความพยายามต่อรองปากคอสั่น

"ฮืออ..สามเดือนก็ได้ค่ะ..น้องขอเวลาแค่สามเดือน..ให้ลูกได้กินนมแม่" 

"ฉันให้เวลาเธอได้มากสุดสามวัน"

คำตอบของชายหนุ่มผู้เป็น 'พ่อของลูก' ตัดจบ พร้อมกับเดินหันหลังกลับ..ทิ้งความปวดร้าวไว้ในใจ 'เมียในความลับ' อย่างไม่ไยดี

หล่อนรู้..เวลาเขาใจร้าย..เขาใจร้ายได้มากแค่ไหน..แต่หัวใจไม่รักดีก็ยังแอบคาดหวังว่าอย่างน้อยเขาจะหลงเหลือเศษซากความรักให้บ้าง ทว่าความจริงยังคงตีแสกหน้าว่าสิ่งที่หล่อนคาดหวังจะไม่มีวันเป็นจริง

ขนิษฐาคิดอย่างขมขื่น

เมื่อครบกำหนดเวลาตามสัญญา และต้องออกจากโรงพยาบาลร่างอรชรอ้อนแอ้นกำลังยืนอุ้มลูกชายตัวน้อยด้วยท่าทางอ่อนแรง ใบหน้าเล็กที่โผล่พ้นผ้าห่อตัวเด็กหาวหวอด ดวงตาที่ยังมองเห็นไม่ชัดหรี่ขึ้นมองมารดา ท่าทางน่าเอ็นดูชวนรักเป็นที่สุด

ดวงตาคู่สวยแดงช้ำ ใต้ตาดำคล้ำอย่างคนอดนอน มือเรียวสั่น..ก่อนจะอุ้มลูกขึ้นมาจุ๊บเหม่ง กลิ่นนมผสมกลิ่นเด็กบนตัวชวนให้ไหล่บางสั่นตาม

ลูกเป็นครอบครัวเพียงหนึ่งเดียวของตน

ความคิดเรื่อง 'หนี' ลอยวาบขึ้นมาในหัวอีกครั้ง

ดวงตาคู่สวยหลุบลง มือกำผ้าห่อตัวลูกในอ้อมอกแน่น

ทว่าหนึ่งในเลขาสาวคนสนิทของไฮโซหนุ่มดูเหมือนจะอ่านความคิดคนตรงหน้าออก เสียงเย็นชาไร้ความรู้สึกจึงพูดเตือนขึ้นทันที

“คุณน้อง..ตอนนี้คุณคิดจะทำอะไรก็ตาม..จงเก็บความคิดของคุณไว้”

“....”

“คุณน้องน่าจะรู้จักนิสัยคุณชินดี” ปลายเสียงหยามเยาะ โดยไม่รู้ว่าหยามใคร

ระหว่างเจ้านายหนุ่ม หรือเมียในความลับที่ไม่รู้จักเจียมตัว

น้ำใสคลอหน่วยตาคู่สวย..ร้าวลึกตอกย้ำใจดวงน้อย

“ทำไมคะ คุณชิน..ฮึก จะทำอะไรน้องคะ” คนหน้าหวานย้อนถาม ใบหน้าเปรอะเปื้อนเต็มไปด้วยคราบน้ำตา มือที่อุ้มลูกสั่นเต็มไปด้วยความโกรธปนเจ็บใจ

“ก็...ฉันหมายความว่า..แทนที่คุณน้องจะมีโอกาสได้เจอลูก...” เสียงเรียบเรื่อยพูดพร้อมกับก้มมองดูเด็กน้อยในอ้อมแขนหญิงสาว..ริ้วรอยเห็นใจพาดผ่านชั่วครู่ ก่อนจะพูดอย่างคนที่ยืนอยู่บนโลกความจริงว่า

“ถ้าคุณน้องคิดพาลูกหนีตอนนี้...ผลลัพธ์อาจเป็นว่า...คุณน้องอาจจะไม่มีโอกาสได้เจอลูกอีกเลย”

“...”