บทที่ 1

ที่เมืองหนานเฉิง

ณ โรงพยาบาลประชาชน

“ยินดีด้วยนะคะคุณตั้งครรภ์แล้ว ลูกน้อยแข็งแรงดีมากเลยนะคะ”

เฉินหยุนอู้กำผลรายงานในมือไว้แน่น สีหน้าดูตะลึงเล็กน้อย

ตั้งครรภ์งั้นเหร? เฉินหยุนอู้ทั้งตกใจแล้วก็ดีใจในเวลาเดียวกัน เธอไม่อยากจะเชื่อเลย

“คราวหน้าฉันจะนัดวันให้มาตรวจซ้ำอีกทีนะคะ แล้วพ่อเด็กล่ะคะ? เรียกเขาเข้ามาด้วยสิ ฉันจะได้กำชับเขาสักหน่อย”

คำพูดของแพทย์ทำให้เฉินหยุนอู้ดึงสติกลับมาได้อีกครั้ง เธอยิ้มอย่างเก้อเขินและพูดขึ้นว่า“วันนี้สามีของฉันไม่ได้มาด้วยหรอกค่ะ”

“จริง ๆ เลย ต่อให้จะยุ่งแค่ไหนก็ต้องอยู่มีเวลาให้ภรรยาและลูกบ้าง”

ตอนที่ออกมาจากโรงพยาบาล ข้างนอกมีฝนตกปรอย ๆ เฉินหยุนอู้เอามือลูบท้องน้อยตัวเองไปมา

ตรงนี้ มีชีวิตน้อย ๆ ของเด็กคนหนึ่งแล้ว

เป็นลูกของเธอกับฉินเย่นั่นเอง...

โทรศัพท์สั่นเล็กน้อย เธอจึงหยิบขึ้นมาดู เป็นข้อความจากฉินเย่สามีของเธอที่ส่งเข้ามา

“ฝนตกแล้ว ช่วยส่งร่มมาตามที่อยู่นี้ที”

เฉินหยุนอู้เหลือบมองที่อยู่นั้น: คลับ XX

ที่นี่มันคือที่ไหนกัน? วันนี้เขาบอกว่าจะประชุมไม่ใช่เหรอ?

อย่างไรก็ตาม เฉินหยุนอู้ไม่ได้สงสัยอะไรมากนัก เธอบอกให้คนขับรถของตระกูลฉินไปส่งเธอตามที่อยู่นั้น

“นายกลับไปก่อนเลย”

“คุณนาย ไม่ให้ผมรอคุณออกมาก่อนเหรอครับ?”

เฉินหยุนอู้ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็ส่ายหน้าและพูดว่า“ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวฉันค่อยกลับบ้านพร้อมคุณผู้ชายก็ได้”

ในเมื่อเธอมาหาฉินเย่ เธอก็ควรรอกลับบ้านด้วยกันกับเขาสิ

เมื่อได้รับคำสั่งจากเธอแล้ว ลุงเฉินที่เป็นคนขับรถของตระกูลฉินก็ขับรถออกไปอย่างรวดเร็วมาก

ก่อนหน้านี้ฝนแค่ตกปรอย ๆ เท่านั้น แต่ตอนนี้ฝนได้โหมกระหน่ำลงมาอย่างหนักแล้ว

เฉินหยุนอู้ถือร่มเดินไปที่ประตูคลับ

ที่นี่คือคลับบิลเลียด การตกแต่งดูหรูหรามาก เฉินหยุนอู้ได้ถูกขวางเอาไว้

“ขออภัยด้วยครับคุณผู้หญิง กรุณาแสดงบัตรสมาชิกของคุณด้วยครับ”

เฉินหยุนอู้ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง สุดท้ายเธอก็เดินออกไปและส่งข้อความไปหาฉินเย่

“ฉันมาถึงแล้วนะคุณต้องทำธุระอีกนานไหม? ฉันจะรอคุณอยู่ข้างล่างนะ”

หลังจากส่งไปแล้ว เธอก็ถือร่มยืนอยู่ละแวกนั้น มองดูม่านฝนที่ตกลงมา แต่ในใจกลับคิดถึงรายงานการตั้งครรภ์

หรือว่า ค่อยรอบอกตรง ๆ ตอนที่เขาออกมาแล้วดีล่ะ? หรือจะรออีกสักพักแล้วค่อยเซอร์ไพรส์ตอนที่เขาฉลองวันเกิดดี?

เฉินหยุนอู้คิดจนเหม่อลอยไปเลย ทำให้เธอไม่รู้ตัวเลยว่าเธอได้กลายเป็นตัวตลกของทุกคนที่ชั้นบนไปแล้ว

คนกลุ่มหนึ่งกำลังวางมือบนหน้าต่างและมองดูเธอที่ชั้นล่างอยู่

“เย่ ภรรยาในนามของนายนี่ทำงานดีเหมือนกันนะเนี่ย บอกให้ส่งร่มมาให้เธอก็มาจริง ๆ ด้วย เธอคงไม่ได้คิดว่าถ้าไม่มีร่มนายจะต้องเปียกฝนจริง ๆ หรอกใช่ไหม?”

“อย่าบอกนะว่าเธอรักและหลงนายมาก จนถึงขนาดที่ไม่ได้สนใจตรรกะอะไรแล้วน่ะ”

“ไร้สาระ”

เสียงที่ทุ้มต่ำและฟังดูเกียจคร้านดังมาจากมุมหนึ่งของห้องส่วนตัว

ชายคนนี้มีรูปร่างสูง ขายาว ใบหน้าเย็นชา ผิวขาว ดวงตาที่หวานหยาดเยิ้มและเชิดขึ้นเล็กน้อยดูมีเสน่ห์เป็นพิเศษ เขาสวมชุดสูทที่ตัดเย็บแบบชั้นสูงสีเทาตัวหนึ่ง ขายาว ๆ ของเขากำลังไขว่ห้างอยู่

เขายกมือขึ้นเล็กน้อยเผยให้เห็นนาฬิกาอันประณีตและหรูหราบนข้อมือของเขา “เอามานี่”

เพื่อนชั่ว ๆ ของเขาทำได้แค่เอาโทรศัพท์คืนให้เขาไป

“จุ๊ ๆ ต้องเอาโทรศัพท์ส่งคืนเจ้าของเดิมเร็วขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย?”

“ก็ได้ ๆ ถ้าไม่ใช่เพราะว่าฉู่ฉู่อยู่ที่นี่ด้วย นายไม่มีโอกาสแม้แต่จะได้ถือโทรศัพท์ของเขาด้วยซ้ำ”

ทุกคนพูดจาหยอกล้อกันสนุกสนานพลางมองไปทางผู้หญิงคนหนึ่งที่ดูอ่อนโยน หน้าตาสะสวย สวมกระโปรงสีขาวนั่งอยู่ข้างเขา

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เธอก็เม้มปากและเผยรอยยิ้มออกมา จากนั้นก็พูดขึ้นมาอย่างอ่อนโยนว่า “พอได้แล้ว พวกคุณเอาโทรศัพท์มือถือของเย่ไปแกล้งเขาแบบนี้มันไม่ถูกต้องเลยนะ แถมยังมาแซวฉันอีกด้วย”

แต่เพื่อนที่อยู่ข้าง ๆ กลับไม่มีท่าทีที่จะปล่อยพวกเขาไปเลย แถมยังตะโกนแซวขึ้นมาอีกว่า “มีใครไม่รู้บ้างว่าฉู่ฉู่คือคนที่สำคัญที่สุดในใจของเย่แล้ว”

“ก็จริง ต่อให้คุณจะถามฉินเย่ เขาก็ต้องบอกแบบนี้เเหมือนกัน จริงไหมฉินเย่?”

เมื่อเจียงฉู่ฉู่ได้ยินเช่นนี้ เธอก็อดไม่ได้ที่จะมองไปที่ฉินเย่

ฉินเย่กระตุกมุมปากบาง ๆ ของเขาขึ้น เขาไม่ได้ปฏิเสธแต่อย่างใด

เมื่อทุกคนเห็นว่าเขาไม่ปฏิเสธ ก็เริ่มส่งเสียงแซวขึ้นมาอย่างดุเดือดมากขึ้น

“ผมบอกตั้งแต่แรกแล้วไงว่า ในใจของเย่ ไม่มีใครสำคัญไปกว่าฉู่ฉู่แล้ว!”