ตอนที่ 3 คนคิดหนี ต้องโดนทำโทษ

   ร่างงามยืนมองประตูที่ค่อยๆปิดลง เหมือนกับประตูสู่อิสรภาพของเธอที่มันปิดตาย เธอถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนตัดใจหมุนตัวกลับห้อง แต่ก็ต้องชะงักอยู่กับที่ เมื่อเธอหันกลับมาแล้วเห็นคนที่พวกนั้นเรียกว่า นาย ยืนมองเธออยู่ในสภาพผ้าเช็ดตัวผืนเดียวที่มัดปมหมิ่นเหม่อยู่ที่กระดูกเชิงกรานที่มันต่ำแสนต่ำจนเกือบจะเห็นอะไรต่อมิอะไรของเขาหมดแล้ว

                       "ขะ คุณ"

                       "จะไปไหน"

                       "ก็หนีน่ะสิ เห็นอยู่แล้วยังจะถามทำไมอีก"

                       "หึ ปากกล้าดี แล้วเป็นไง หนีรอดไหม"

                       "รอดแล้วจะมายืนอยู่ตรงหน้าคุณไหม ไม่น่าถาม"

                       "ดี แล้วคนคิดหนีต้องโดนทำโทษยังไง เธอรู้ไหม"

                       "คุณจะฆ่าฉันเหมือนที่ตามฆ่าพี่ฉันหรอ ไอ้มาเฟียไร้หัวใจ"

                       "หึ สาวๆ สวยๆอย่างเธอ ถ้าฆ่าตายก็เสียดายแย่ มานี่เลย"

                       "ปล่อยฉันนะ คุณจะทำอะไร ปล่อย"

                       เขากระชากข้อมือน้อยของเธอเข้าหาตัว จนคนตัวบางถลาเข้ามาอยู่ในอ้อมกอด ชายหนุ่มช้อนอุ้มคนตัวบางแล้วเดินไปวางเธอลงที่กลางเตียงโดยที่เธอดิ้นรนขัดขืนตลอดเส้นทาง แล้วเขาก็ขึ้นทาบทับบนตัวเธอเอาไว้โดยที่มือน้อยน้องเธอก็พยายามผลักไสเขาแต่ก็ไม่สามารถทำได้เลย

                       "ไอ้บ้า ปล่อยฉันนะ แกจะทำอะไร ปล่อย"

                       ชายหนุ่มก้มลงประกบปิดปากที่ตะโกนก่นด่าเขาเสียงดัง เขาบดจูบเคล้าคลึงกลีบปากงามของเธออยู่นาน ท่ามกลางการทุบตีและกรีดร้องอื้ออึงของเธอ ก่อนสอดแทรกเรียวลิ้นร้อนเข้ากวาดต้อนความหวานในโพรงปากของเธอจนทั่ว

                       "อื้อ อ่อย อื้อ"

                       มือใหญ่จับข้อมือของเธอทั้งสองข้างไปวางตรึงไว้กับที่นอนเพราะรำคาญแรงมดของเธอที่ทุบตีเขาเต็มที ทำให้ตอนนี้ เธอไม่มีปัญญาจะต่อกรอะไรกับเขาแล้ว จึงหยุดดิ้นรนและนอนให้เขาทำโทษนิ่งๆ

                       สัมผัสจาบจ้วงรุนแรง ค่อยๆแปลเปลี่ยนเป็นเนิบนาบหวานล้ำ ริมฝีปากอุ่นๆของเขาบดคลึงดูดดึงเธอหนักเบาสลับกันไป จนตอนนี้สมองเธอขาวโพลนหมุนเคว้งไปหมด ปากน้อยของเธอที่สั่นระริก ค่อยๆขยับปากตามจังหวะที่เขาชักนำ ทำให้คนกระทำอมยิ้มมุมปากอย่างชอบใจ

                       "อื้ออออ"

                       เสียงหวานหลุดออกมาจากลำคอ เพราะทนต่อความรู้สึกที่มันอัดแน่นอยู่ภายในไม่ไหว มือใหญ่ร้อนผ่าวของเขา ปลดกระดุมชุดนอนของเธอออกไปทั้งแถบแล้ว เขาไม่รอช้าละมือจากข้อมือเธอข้างหนึ่งมาคลึงเคล้นที่หน้าอกอวบใหญ่เกินตัวผ่านเนื้อผ้าของบราเซียที่ก่อนหน้านี้เขาได้แค่มอง สัมผัสเด้งดึ๋งนุ่มหยุ่นทำให้เขาไม่อาจทานทนได้อีก จึงละมืออีกข้างที่กดข้อมือเธอเอาไว้มาปลดตะขอเสื้อชั้นในของเธออย่างชำนาญ และทันทีที่ตะขอถูกปลดออกและเสื้อชั้นในถูกดันขึ้นไปกองอยู่บนเนินอก หน้าอกใหญ่โตเกินตัวก็ดีดเด้งออกมาทันที มือใหญ่ทั้งสองข้างรีบตรงเข้าบีบขยำเคล้นคลึงมันและสัมผัสนุ่มหยุ่นเด้งดึ๋งครัดเคร่งนั้นก็ทำเอาเขาแทบทนไม่ไหว จึงเพิ่มแรงในการเคล้นคลึงเธอแรงขึ้นอีกนิด

                       เขาละริมฝีปากออกมาจากกลีบปากอวบอิ่มแสนหวานของเธอ และตรงเข้าดูดดึงพร้อมตวัดลิ้นระรัวที่ยอดอกอวบสีสดของเธออย่างแรงทันที

                       "อ๊ะ อย่า อย่าทำ อ๊ะ"

                       มือน้อยยกขึ้นมาผลักดันเขาอีกรอบ แต่แรงของเธอมันน้อยนิดเต็มทีเพราะเรี่ยวแรงของเธอได้ถูกปากหยักได้รูปของเขาสูบไปเสียหมด

                       "อื้มมม"

                       เขายังคงตั้งหน้าตั้งตาดูดดึงยอดอกของเธอทั้งสองข้างสลับกันไป พร้อมส่งเสียงครางแห่งความพึงพอใจในรสชาติของกายสาว

                       "อื้อ พอ หยุดนะ อ๊า"

                       เมื่อเขากระทำจนสาแก่ใจ ก็ละริมฝีปากและใบหน้าออกมาจากหน้าอกใหญ่โตของเธอทันที  เขาจ้องหน้าสบตากับเธอได้เพียงเสี้ยววินาที ก็ต้องหน้าหันไปอีกด้านด้วยแรงตบจากมือน้อย

                       เพี๊ยะ

                       "เลวที่สุด ไอ้ชั่ว"

                       เขาใช้หัวแม่มือใหญ่แตะที่มุมปากเพราะรับรู้ถึงรสชาติของเลือดสดๆของตนเอง ก่อนค่อยๆใช้สายตาดุดันจ้องมองเธอเขม็ง เมื่อได้สติว่าทำอะไรลงไป คนตัวบางก็ตัวสั่นสะท้านด้วยความกลัว เขาเป็นมาเฟียจอมโหด และเธอก็ดันตบเขาไปเสียเต็มแรง

                       "เธอตบฉันทำไม"

                       "คุณทำแบบนี้กับฉันทำไม คุณไม่มีสิทธิ์"

                       "เธอเป็นตัวประกันของฉัน ฉันจะทำอะไรกับเธอก็ได้ ตราบใดที่พี่ชายเธอยังไม่ติดต่อมา ฉันจะจูบเธอทุกวันเลย"

                       "ไม่นะ ฉันไม่ยอม"

                       "มาดูกัน ว่าจะยอมหรือไม่ เมื่อกี๊เธอเพิ่งจูบฉันตอบอยู่เลย"

                       "ไอ้บ้า ลงไปจากตัวฉันเดี๋ยวนี้"

                       "ได้ ทูนหัว"

                       เขาขยับกายใหญ่โตลงจากตัวของเธอ แล้วทิ้งตัวนอนเคียงข้าง มือใหญ่ก็เอื้อมคว้าตัวเธอเข้ามานอนกอดแนบอกแกร่ง ยิ่งเธอดิ้นรนขัดขืน เขายิ่งกอดกระชับตัวเธอแน่นขึ้นไปอีก

                      "อื้อ ปล่อยฉันนะ ปล่อยสิ"

                       "หยุดดิ้น ถ้าไม่หยุด ฉันจะเอาเธอให้ยับเลย"

                       "ไอ้บ้า ไอ้ลามก"

                       "ยังไม่หยุดหรอ"

                       เขาขยับตัวจะขึ้นทาบทับเธออีกครั้ง แต่แล้วก็ต้องหยุดชะงักเมื่อหญิงสาวใต้ร่างใช้มือดันหน้าอกหนั่นแน่นของเขา  เธอกรีดร้องย่นคอหนีและหลับตาปี๋

                       "ไม่นะ ไม่ดิ้นแล้ว ฉันนอนเฉยๆแล้ว"

                       "อืมมม ก็แค่นั้น"

                       จมูกโด่งหอมแก้มนวลของเธอฟอดใหญ่ แล้วกอดกระชับตัวเธอแนบอกเหมือนเดิม มือใหญ่ตวัดผ้าห่มขึ้นคลุมร่างของทั้งสองคนแล้วสอดมือใต้ผ้าห่มดึงผ้าเช็ดตัวที่เปียกชื้นของเขาออกมาจากกาย  ตอนนี้เลยกลายเป็นว่าเขานอนแก้ผ้าล่อนจ้อนกอดกระชับเธออยู่ หญิงสาวเห็นดังนั้นก็นอนตัวเกร็งค้าง ตกใจจนแทบสิ้นสติ เพราะกลัวว่าเขาจะทำอะไรเธอขึ้นมาจริงๆ จึงรีบร้องประท้วงออกไป

                       "นี่คุณจะแก้ผ้าทำไม ไปใส่เสื้อผ้าเดี๋ยวนี้นะ คนโรคจิต"

                       "ทำไม ปกติผมก็แก้ผ้านอนแบบนี้ทุกวันอย่ามาเรื่องมากน่า พูดมากเดี๋ยวจับปล้ำซะ ดีไหม"

                       "ไม่ๆๆๆๆ นอนไปเลย  รีบๆหลับไปเลยนะ"

                       "หึหึหึ"

                       เขาหัวเราะในลำคอ ขำกับท่าทางไร้เดียงสาที่เธอแสดงออกมา ซึ่งจะเป็นแบบนี้จริงๆ หรือแค่การแสดงก็ไม่อาจรู้ได้

                       

                       เช้าวันใหม่ ร่างบางตื่นลืมตาขึ้นมาบนเตียงเพียงคนเดียว ไม่ได้มีกายแกร่งที่นอนกกกอดกันมาตลอดคืนเคียงข้างอีก เขาลุกออกไปจากที่นอนนานแล้ว เพราะต้องเดินทางไปร่วมงานแต่งงานของพี่ชายที่กระบี่ เขาทิ้งโน้ตบอกเธอไว้เพียงสั้นๆที่โต๊ะหัวเตียง เธอเดินสำรวจรอบห้องหาทางหนีอีกครั้ง คราวนี้เธอหมุนลูกบิดประตูเพื่อที่จะออกไป แต่ประตูเจ้ากรรมกลับโดนล็อกจากด้านนอก หญิงสาวทิ้งกายลงนั่งกับพื้นอย่างหมดเรี่ยวแรง เขาขังเธอเอาไว้ที่นี่จริงๆ เธอไม่มีทางหนีจากเขาไปไหนได้เลย

                       เมื่อนึกขึ้นได้ว่าเธอมีโทรศัพท์มือถือติดมาด้วย ก็เดินหาเสียรอบห้อง ก็ไปเจอโน้ตใบน้อยของเขาที่โต๊ะอาหารว่าเขาเก็บโทรศัพท์ของเธอไว้ และเตรียมเสื้อผ้าให้เธออยู่ในตู้เสื้อผ้าแล้ว ให้เธออยู่เงียบๆ ถ้าเขาจับพี่ชายเธอได้ จะปล่อยตัวเธอไปทันที

                       "แกมันเลวจริงๆ"

                       เธอเปิดตู้เสื้อผ้าสำรวจดูว่าเสื้อผ้าที่เขาเตรียมไว้ให้จะเป็นแบบไหน ก็ต้องตะลึงตัวชาวาบ เสื้อผ้าที่แขวนเรียงรายในตู้นั้นมันอัดแน่นเสียเต็มตู้ ไม่รู้ว่าเธอต้องใช้ชีวิตในฐานะเชลยนี่อีกนานขนาดไหน เมื่อเปิดดูในลิ้นชักก็พบกับชุดชั้นในแบบต่างๆอัดแน่นอยู่เต็มทั้งสองชั้น เธอหยิบขึ้นมาดูก็ต้องเอามือปิดปากด้วยความอับอาย มันเป็นขนาดเดียวกันกับที่เธอใส่พอดีเป๊ะ ไม่รู้ว่าเขารู้ได้อย่างไร ทำอย่างกับวัดตัวเธอมาอย่างนั้นแหละ

                       แต่เมื่อนึกอะไรออกก็ต้องเอามือปิดปากอีกครั้ง ก็เมื่อคืนนี้ นายหน้าโหดนั่นได้วัดขนาดเธอไปแล้วจริงๆ วัดเองกับมือเขาเลยด้วย

                       "ไอ้มาเฟียบ้า"

                       เธอกระแทกกระทั้นหยิบชุดชั้นในและเสื้อผ้าเดินเข้าห้องน้ำไป เพราะจะให้เธอทนอยู่ในสภาพแบบนี้ก็คงไม่ได้ แต่คอยดูนะ เธอจะต้องทำให้เขายอมปล่อยตัวเธอกลับไปให้ได้

                       เมื่อเธอเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยเสื้อผ้าชุดใหม่แล้ว ก็เจอเข้ากับลูกน้องหน้าโหดของเขา ที่นำอาหารเช้าเข้ามาวางไว้ให้เธอที่โต๊ะอาหารตัวน้อยนั่น

                       "อาหารเช้าครับ คุณณิชา"

                       "เขาไปกี่วันคะ ฉันอยากกลับบ้าน แล้วโทรศัพท์ฉันล่ะ"

                       "นายบอกไว้ว่าไปสองถึงสามวันครับ ส่วนโทรศัพท์คุณ นายเอาไปด้วย เผื่อพี่คุณโทรมานายจะได้รู้ อีกอย่างคนที่บอกได้ว่าคุณกลับบ้านได้เมื่อไหร่ คือนายคนเดียวครับ"

                       "งั้นคุณเอาข้าวออกไปเถอะ ฉันไม่กิน"

                       เธอเดินกลับเข้ามาทิ้งตัวบนที่นอนอีกครั้ง คอยดูเถอะ เธอจะอดข้าวประท้วง เอาให้เป็นลมจนเขาห้องหามส่งโรงพยาบาลให้วุ่นวายเลย

                       นี่ก็มื้อเย็นแล้ว เธอยังไม่ยอมแตะต้องอะไรเลย ถามว่าหิวไหม เธอตอบเลยว่ามากกกก แต่การถูกหามส่งโรงพยาบาลเป็นวิธีเดียวที่เธอจะได้ออกจากกรงขังนี้ เมื่อถึงตอนนั้น เธอจะร้องให้ลั่นโรงพยาบาลเลย ดูสิ ว่าจะมีคนช่วยเหลือเธอได้ไหม

                       "อะไรนะ ณิชาไม่ยอมกินข้าวเลยหรอ กี่มื้อแล้ว"

                       "สามมื้อแล้วครับนาย เธอไม่ยอมแตะต้องอาหารเลย"

                       "แล้วทำไมแกไม่โทรบอกฉันให้เร็วกว่านี้วะโชค ปล่อยให้เธออดข้าวได้ไง เกิดเป็นอะไรไป เราไม่ซวยกันหมดหรอ"

                       "วันนี้คุณปัถย์แต่งงาน ผมไม่กล้ากวนนายครับ"

                       "แล้วโทรมาบอกเสียดึกดื่นขนาดนี้เนี่ยนะ เอาโทรศัพท์ไปให้เธอหน่อย ฉันจะคุยด้วย"

                       "ครับ"

                       "คุณณิชาครับ นายต้องการคุยด้วยครับ"

                       โชคชัย เคาะประตูแล้วเดินเอาโทรศัพท์มือถือเข้ามาให้เธอที่กำลังนอนดูซีรี่ฆ่าเวลา

                       "ไม่อยากคุยค่ะ มีอะไรก็ฝากบอกกับคุณโชคมาเลยนะคะ"

                       "เอ่อ นายครับ.."

                       "ฉันได้ยินแล้ว เก่งนักนะ บอกให้เธอกินข้าว ไม่อย่างนั้นฉันจะกลับไปจัดการเธอ"

                       "นายบอกว่าให้คุณณิชาทานข้าวครับ ไม่งั้นนายจะกลับมาจัดการกับคุณ"

                       "ไม่หิวค่ะ อยากทำอะไรก็ตามสบาย มาเฟียอย่างเขาก็ถนัดแต่ทำร้ายคนไม่มีทางสู้อยู่แล้ว"

                       "เอ่อ เธอบอกว่า.."

                       "ไม่ต้อง ฉันได้ยินแล้ว ดี ไม่กินก็ไม่ต้องกิน กลับไปได้จะจัดการให้น่วมเลย แค่นี้แหละ"

                       เขาวางสายไปด้วยความหงุดหงิด ผู้หญิงอะไร ดื้อด้านชะมัด มาแค่วันเดียวก็ต่อต้านเขาเสียแล้ว ขนาดเรียกเขาว่ามาเฟียไม่ขาดปาก แต่ไม่เห็นเธอจะกลัวเขาอย่างจริงๆจังๆเลย คงเป็นเพราะเขายังตามล่าตัวพี่ชายเธอไม่เจอสินะ เลยคิดว่าเขาจะทำอะไรเธอและไอ้พี่ชายสวะๆนั่นไม่ได้  รู้จักเขาน้อยไปแล้ว ณิชา