ตอนที่ 7 สัญญาต้องเป็นสัญญา

                       เมื่อคุยโทรศัพท์กับพี่ชายเสร็จแล้ว และปรับอารมณ์ของตัวเองเรียบร้อยแล้ว เธอจึงเดินออกจากห้องนอนมา ก็พบกับเขาและลูกน้องคนสนิททั้งสอง นั่งคุยกันอยู่ที่ห้องรับแขก จึงจะเดินเลี่ยงผ่านไปนั่งรอที่โต๊ะอาหาร แต่ก็ต้องเดินกลับไปนั่งรวมกับเขา เมื่อเขาเรียกเอาไว้

                       "ณิชา มาอ่านสัญญาซิ ดูว่าต้องแก้ไขตรงไหนไหม ถ้าโอเคแล้วก็เซ็นได้"

                       เธอนั่งลงบนโซฟายาวตัวเดียวกันกับเขา แต่ทิ้งระยะห่างพอสมควร หยิบกระดาษแผ่นนั้นที่ระบุว่าเป็นสัญญาขึ้นมาอ่าน เธอทบทวนทีละตัวอักษรด้วยกลัวว่าเจ้าพ่อกาสิโน มาเฟียหน้าหล่ออย่างเขาจะไว้ใจไม่ได้

                       ในเนื้อความของสัญญาระบุว่า เธอต้องทำหน้าที่เป็นผู้หญิงของเขาเป็นเวลาหนึ่งปี นับตั้งแต่วันนี้ไป เมื่อครบหนึ่งปีแล้ว หนี้สินที่พี่ชายของเธอติดเขาเอาไว้จำนวนสิบล้านบาท จะถือว่าหายกัน และเขาจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับพี่ชายของเธออีกนับตั้งแต่วันที่เธอลงนามในสัญญา หน้าที่ที่เธอต้องทำก็คือการตามใจและปรนนิบัติเขาในเรื่องบนเตียงตามที่เขาร้องขอทุกครั้ง ไม่ว่าจะที่ไหน เมื่อไหร่ หรือกี่ครั้ง ถ้าเขาต้องการ เธอไม่มีสิทธิ์ขัดใจ อ่านมาถึงตรงนี้ สาวน้อยผู้ไม่เคยผ่านมือชายมาก่อนก็ต้องกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ งานยากรออยู่ข้างหน้าเสียแล้ว

                       ดวงตากลมโตไล่อ่านข้อความต่อมาคือข้อห้ามของเธอ นั่นคือ เธอไม่มีสิทธิ์มีคนรัก หรือทำตัวสนิทสนมกับผู้ชายอื่น ห้ามมีความสัมพันธ์ทางกายกับผู้ชายคนอื่นนอกจากเขา เธอห้ามยุ่มย่ามวุ่นวาย หึงหวงไร้เหตุผล ห้ามรักเขา และห้ามถามหาความรักจากเขา ที่สำคัญที่สุด ตลอดระยะเวลาหนึ่งปี เขาจะไม่ใช่ถุงยางอนามัย เพราะฉะนั้น เธอต้องมีหน้าที่คุมกำเนิด โดยห้ามทำให้ตัวเองท้องเด็ดขาด ถ้าเธอเผอเรอหรือตั้งใจปล่อยให้ตัวเองท้องกับเขา เธอต้องชดใช้เงินคืนเขาในจำนวนเดียวกันกับที่เขายกหนี้ให้ และลูกในท้องของเธอ ต้องเป็นกรรมสิทธิ์ของเขาโดยชอบธรรมแต่เพียงผู้เดียว โดยที่เธอต้องเซ็นสัญญาว่าจะไม่ขอกลับมายุ่งเกี่ยวกับลูกอีกตลอดชีวิต

                       เธอกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่กว่าเดิม ท้องหรอ เธอไม่อยากท้องหรอก แล้วทำไมเขาถึงผลักภาระหน้าที่คุมกำเนิดมาให้เธอทำด้วยล่ะ ถ้ากลัวว่าเธอจะเอาลูกมาต่อรองหรือจับเขาขนาดนั้น ทำไมเขาไม่ป้องกันเสียเอง ให้เขาใช้ถุงยางอนามัยเพื่อคุมกำเนิด มันจะไม่ง่ายกว่าหรือ แล้วเธอผู้ไม่เคยผ่านมือชายหรือศึกษาเรื่องนี้มาก่อน จะทำยังไง เธอกินเป็นซะที่ไหน ยาคุมเนี่ย

                       มันยังไม่จบเพียงเท่านี้ เมื่อในสัญญาระบุว่า เธอไม่มีสิทธิ์บอกยกเลิกสัญญาก่อน แม้ว่าเธอจะหาเงินจำนวนสิบล้านบาทมาใช้หนี้คืนให้เขาแล้วก็ตามที เธอยังคงต้องมีหน้าที่เป็นผู้หญิงของเขาต่อไปจนกว่าจะครบปี ยกเว้นฝ่ายเขาจะเป็นคนบอกเลิกสัญญา ซึ่งเขาสามารถบอกเลิกสัญญาได้ทุกเมื่อที่ต้องการ และถ้าหากเป็นแบบนั้น เธอจะไม่ต้องชดใช้อะไรให้เขาอีก หนี้สินทุกอย่างถือว่าหายกันไป และเงินรายเดือนที่เขาสัญญาจะให้กับเธอ ก็จะได้ทั้งหมดเป็นเงินก้อน

                       อืม ผู้ชายขี้เบื่อแสนเจ้าชู้ ควงผู้หญิงมากหน้าหลายตาอย่างเขา อาจทนนอนกับเธอได้ไม่ครบหนึ่งปีก็ได้ และเมื่อเขาหมดความอดทนกับเธอ เมื่อนั้นเธอก็เป็นอิสระ รู้สึกดีเหลือเกินที่เขายังพอมีมโนธรรมอยู่บ้าง จึงได้กำหนดสัญญาข้อนี้ขึ้นมา เพราะมันเป็นข้อเดียวที่เธอดูจะได้เปรียบเขา นอกนั้นน่ะหรือ เรียกว่าสัญญาทาสในเรือนเบี้ยยังน้อยไป

                       "เธอมีอะไรสงสัยไหม ณิชา"

                       เมื่อเธออ่านจบ เขาก็เอ่ยปากถามทันที ถ้าไม่มีอะไรแก้ไข ก็จะได้รีบเซ็นให้มันจบๆไป คืนนี้เธอจะได้เริ่มงานเสียที เมื่อคืนเขาก็ยอมนอนทนทรมานทั้งคืนแล้ว อย่าหวังว่าคืนนี้เขาจะปล่อยเธอลอยนวลให้นอนหลับสบายแบบเมื่อคืนอีก ยังไงก็ต้องมีเอวเคล็ดกันบ้าง

                       "คือ ฉันไม่เข้าใจ เรื่องคุมกำเนิด ถ้าคุณกลัวว่าฉันจะใช้ลูกมาผูกมัดคุณขนาดนั้น ทำไมคุณไม่คุมเองล่ะคะ ทำไมต้องโบ้ยให้เป็นหน้าที่ของฉันด้วย"

                       "เธอจะให้ฉันคุมเหรอ ยังไงล่ะ"

                       "ก็ ก็ คุณ ก็ ใช้ถุงยางไง"

                       สาวน้อยพูดอ้อมแอ้มอยู่ในลำคอ แก้มนวลแดงปลั่ง ก้มหน้างุดไม่กล้าสบตากับใครเลยในห้อง รู้ว่าลุงจงใจแกล้งให้เธอได้อาย อย่าให้ถึงทีเธอบ้างนะ จะเอาให้ลุงจุกเลย

                       "หึหึ อะไรนะ เอ้ ทำไมหูฉันไม่ค่อยได้ยิน นี่เสียงคนหรือแมลงหวี่เนี่ย มันวู๊วี๊วู๊วี๊ข้างหูเบาๆ"

                       "ฉันรู้ว่าคุณได้ยิน แต่คุณแกล้งฉัน อย่าให้ถึงทีฉันนะ"

                       "อ้าว อะไรกัน ทำไมพาลแบบนี้ล่ะ ว่าไง ให้ฉันคุมแบบไหน"

                       "ก็ใช้ถุงไง อย่าบอกว่าปกติคุณไม่ใช้อ่ะ งั้นฉันขอตรวจเลือดคุณก่อนนะ"

                       "ตรวจเลือดอ่ะได้ เดี๋ยวเราไปตรวจกัน แล้วปกติฉันก็ใช้ถุงทุกครั้ง ไม่เคยไม่ใช้เลยแม้จะเมาแค่ไหน เรื่องง่ายๆแบบนี้ ฉันไม่พลาดหรอกน่า ไม่ต้องกลัว"

                       "อ้าว ในเมื่อปกติคุณก็ใช้มันอยู่แล้ว แล้วทำไมไม่ใช้ต่อไปล่ะ จะโยนความรับผิดชอบเรื่องนี้มาให้ฉันทำไม"

                       "ฉันสะดวกแบบนี้"

                       "แต่ฉันไม่สะดวก ไม่เคยกิน และกินไม่เป็นค่ะ"

                       "จะยากอะไร เดี๋ยวฉันสอนให้ ขอศึกษาก่อนนะ"

                       "ไม่ต้องก็ได้ ถ้าคุณยืนยันแบบนั้น ฉันจะไปปรึกษาเภสัชก็แล้วกันค่ะ"

                       เธอถอนหายใจเฮือกใหญ่ ให้ไปปรึกษาเภสัชกรหรอ เธอจะเอาความกล้าที่ไหนไปคุยกับเขา หรือจะให้ปรึกษาเพื่อนในกลุ่มที่เคยมีอะไรกับแฟน เธอก็ไม่กล้า ถ้าอยู่ๆไปขอความรู้เรื่องนี้ พวกนั้นต้องสงสัยและซักไซ้จนความจริงถูกเปิดเผยแน่นอน แค่นี้ก็รู้สึกไร้ค่าจะแย่อยู่แล้ว อย่าให้เพื่อนๆต้องมานั่งสมเพชเธออีกเลยนะ

                       "อืม ว่าง่ายๆ ค่อยน่ารักหน่อย"

                       เป็นอีกครั้งที่สองหนุ่มในห้องหันมามองสบตากัน ก็อย่างที่เจ้านายเขาว่า กับคู่นอนคนอื่นๆ ไม่ว่าเมาแค่ไหน เขาก็ไม่เคยพลาดเรื่องการป้องกัน เพราะถุงยางอนามัยมันไม่ใช่แค่ป้องกันการตังครรภ์ แต่มันยังป้องการโรคติดต่อได้ด้วย นี่เจ้านายของพวกเขาคิดอะไรอยู่กันแน่ ที่จะมีอะไรกับผู้หญิงของเขาโดยการไม่ป้องกัน ทำแบบนี้มันไม่ต่างจากคู่ผัวเมียเลยจริงๆ

                       "ถ้าฉันเซ็นสัญญานี้ คุณจะไม่ส่งคนไปตามหาหรือฆ่าพี่ชายฉันอีกใช่ไหม"

                       "ใช่ ในสัญญาก็ระบุไว้แล้วนะ ว่าถ้าเธอเซ็นชื่อลงไป พี่ชายเธอจะเป็นอิสระจากการตามล่าของฉันทันที"

                       เธอมองกระดาษแผ่นนั้นอีกครั้ง แล้วจรดปลายปากกาเซ็นชื่อลงในสัญญาด้วยความรวดเร็ว จะอะไรก็แล้วแต่ แค่พี่เธอรอด ก็ถือว่าคุ้มสุดๆแล้วสำหรับเธอ

                       เมื่อเธอเซ็นแล้ว เขาก็จรดปลายปากกาเซ็นบ้าง และหนุ่มๆทั้งสองก็ทำหน้าที่เซ็นชื่อเป็นพยานในการทำสัญญาในครั้งนี้ด้วย เป็นอันว่าจบขั้นตอน โชคชัยจึงนำสัญญาทั้งสองฉบับ ใส่ซองให้ณิชาหนึ่งฉบับเก็บไว้เป็นหลักฐาน ส่วนอีกฉบับหนึ่ง เขาก็ใส่ซอง แล้วเอาไปเก็บไว้ในตู้เซฟของเจ้านายหนุ่มทันที

                       "ตั้งแต่วินาทีนี้ไป เธอเป็นของฉัน อย่าดื้อ อย่าเถียง อย่าขัดขืน ต้องตามใจฉันทุกอย่าง เข้าใจไหม"

                       "ค่ะ"

                       "กิต โทรบอกคนของเรา ให้ถอนกำลังออกมา  ปล่อยไอ้ภัทรไปซะ"

                       "ครับ นาย"

                       เขาสั่งลูกน้องคนสนิทอีกครั้งให้เธอได้ยิน ว่าเขาก็ทำตามสัญญาในข้อนี้ ที่ปล่อยให้พี่ชายของเธอเป็นอิสระ ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ เขาก็สั่งให้ลูกน้องดำเนินการถอนกำลังออกมาแล้ว และตอนนี้ ทุกคนอาจอยู่บนเครื่องบินเพื่อกลับกรุงเทพแล้วก็ได้

                       เขาพาเธอกลับมาบ้านของเธอ ตอนแรกเธอคิดว่าบ้านจะรกรุงรังเพราะเธอหายตัวมาหลายวันแล้ว แต่ที่ไหนได้ ทุกอย่างยังดูสะอาดสะอ้าน เหมือนมีคนมาคอยดูแลปัดกวาดให้ตลอดเวลาเสียด้วยซ้ำ

                       เธอขึ้นไปเก็บของใช้จำเป็นในห้องนอนน้อยสีหวานของตัวเองลงกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ ปราณนต์เดินตามเธอขึ้นมาติดๆ เขาเดินสำรวจห้องและข้าวของของเธอ หยิบรูปถ่ายบนโต๊ะที่เธออัดใส่กรอบไว้หลายใบขึ้นมาดู ก็ต้องยอมรับนะ ว่าเธอสวยจริงๆ ทั้งสวย ทั้งหวาน ทั้งน่ารัก และตอนที่ไม่มีเสื้อผ้าติดกาย ก็แสนจะเซ็กซี่ เขายังคงเดินสำรวจห้องเธออย่างเงียบๆ ก่อนไปหยุดยืนอยู่ที่ชั้นไม้สไตล์มินิมอลขนาดใหญ่ ที่มีข้าวของกระจุกกระจิกตั้งแต่ตุ๊กตา ช่อดอกไม้ กล่องดนตรี สมุดบันทึก เครื่องประดับ หรืออะไรต่างๆที่น่าจะเป็นของขวัญวางตั้งเรียงรายอยู่เต็มชั้นนั้น ด้วยความอยากรู้จึงหยิบขึ้นมาดู ของทุกชิ้นมีการ์ดแปะอยู่ เมื่อเขาหยิบการ์ดเหล่านั้นขึ้นมาเปิดอ่านก็ต้องคิ้วกระตุกขมวดเป็นปมแน่น ดวงตาคมกริบแข็งกร้าวดุดันในบัดดล สามสี่ชิ้นที่เขาหยิบขึ้นมาอ่านดู มันมีแต่ของที่ผู้ชายให้เธอมาทั้งใน ในการ์ดเหล่านั้นทั้งแสดงความชื่นชม บอกรัก หรือแม้กระทั่งขอคบกับเธอเป็นแฟน นี่เธอคบกับผู้ชายมากหน้าหลายตาขนาดนี้เลยเหรอ

                       เขาวางของเหล่านั้นลงบนชั้นจนเกินเสียงดังลั่น ณิชาสะดุ้งสุดตัวและหันมาตามเสียง ก็ปะทะเข้ากับสายตาแข็งกร้าวดุดันของเขา ที่มองตรงมาที่เธอตาไม่กะพริบ

                       "นี่มันอะไร ของผัวเก่าเธองั้นเหรอ"

                       "ไม่ใช่ค่ะ"

                       "หรือของผัวใหม่ ผัวปัจจุบัน"

                       "นี่คุณ ไม่ใช่ผัวอะไรทั้งนั้น แค่เพื่อนๆพี่ๆน่ะ เขาให้มา เป็นของขวัญ"

                       "ของขวัญอะไร ข้ออ้างทั้งนั้น ได้อ่านบ้างหรือเปล่า แต่ละคนมันบอกชอบเธออยู่นะ"

                       "อ่านค่ะ อ่านทุกอันนั่นแหละ แล้วคุณจะเดือดร้อนอะไรด้วยเนี่ย ทุกคนก็เป็นเพื่อนพี่น้องกันหมด"

                       "เดือดร้อนสิ ตอนนี้เธอเป็นของฉัน เลิกทำตัวสำส่อนเหมือนเดิมได้แล้ว ฉันไม่ชอบให้ใครมาสวมเขา"

                       เพี๊ยะ เร็วเท่าความคิด เธอตวัดมือตบหน้าเขาสุดแรงจนใบหน้าหล่อเหลาหันไปอีกทาง ก่อนที่จะคิดได้ว่าทำอะไรลงไปก็สายไปเสียแล้ว เมื่อเขาหันหน้ามาช้าๆ จ้องมองเธอด้วยแววตาดุดันน่ากลัวจนเธอขนลุกซู่

                       เขาผลักชั้นไม้อันนั้นให้ล้มลงที่พื้นเสียงดังสนั่น ข้าวของบนนั้นหล่นแตกกระจายเกลื่อนกลาด มือใหญ่คว้าร่างบางลงมานอนบนที่นอนนุ่มโดยมีเขาทาบทับอยู่ด้านบน

                       "กรี๊ดดดด ออกไปนะ อย่าทำ"

                       เธอกรีดร้องเสียงดังลั่นด้วยความตกใจ เขากระชากเสื้อเชิ้ตของเธอจนกระดุมกระเด็นหลุดทั้งแถบ แล้วดึงบราเซียสีหวานขึ้นไปกองบนเนินอก จากนั้นก็ลดใบหน้าลงจูบฟัดอกอวบของเธออย่างรุนแรง ท่ามกลางเสียงกรีดร้องก่นด่า และมือน้อยของเธอที่ระดมทุบตีและตบเขาไม่ยั้งเพื่อเอาตัวรอด แต่เขาก็ไม่สะทกสะเทือน แถมยังเพิ่มแรงดูดดึงและบีบขยำเธออย่างหนักหน่วงอีกเท่าตัวจนเธอเจ็บร้าวระบมไปหมด

                       "อย่า ปล่อยนะ อย่าทำ"

                       "นายครับ"

                       โชคชัยวิ่งพรวดพราดเข้ามาเพราะเสียงวัตถุกระทบพื้นดังสนั่นและเสียงกรีดร้องดังลั่นของเธอ และภาพที่เห็นตรงหน้าก็ทำให้เขาตกใจจนแทบจะทำอะไรไม่ถูก เจ้านายของเขากำลังขืนใจสาวน้อยตัวบางอยู่ ในขณะที่ข้าวของตกแตกกระจายเกลื่อนห้อง ไม่รู้ว่าทั้งคู่ทะเลาะอะไรกันก่อนหน้านี้ นายของเขาถึงทำอะไรที่มันดูจะรุนแรงกับเธอเช่นนี้ ทั้งๆที่เขามองออก ว่านายของเขามีความรู้สึกดีๆให้สาวน้อยคนนี้ไม่น้อย เป็นไปไม่ได้เลยที่คนอย่างเจ้านายจะข่มขืนผู้หญิง โดยเฉพาะผู้หญิงที่ตัวเองชอบ

                       "ไอ้โชค เข้ามาทำไม"

                       ปราณนต์ทิ้งตัวลงทาบทับปิดบังเรือนร่างของณิชาให้หลบพ้นจากสายตาของผู้ที่พรวดพราดเข้ามา มันคงได้ยินเสียง และคิดว่าเขาโดนลอบฆ่าเสียกระมัง ถึงวิ่งตกใจหน้าตาตื่น ถือปืนมาแบบนี้

                       "นาย คือ ผมคิดว่านายเป็นอะไร"

                       "เออกูไม่เป็นอะไร ออกไปเดี๋ยวนี้"

                       "แต่นายครับ คุณณิชา"

                       "เออ กูรู้ แค่สั่งสอนนิดหน่อย ไม่ได้จะทำอะไรจริงๆ ออกไปก่อน กูจะเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เมีย"

                       เมีย พูดได้เต็มปากเต็มคำว่าเมีย ได้เธอแล้วเหรอ แล้วนี่โมโหอะไรเธอจนหน้ามืดจะปล้ำเธอโดยที่เธอไม่สมยอมเนี่ย มันไม่ใช่เรื่องปกติที่นายเขาทำเลยจริงๆ

                       "ครับๆ"

                       เมื่อโชคชัยล่าถอยออกไปจากห้องแล้ว เขาก็ลุกขึ้น แล้วดึงคนตัวบางให้ลุกขึ้นมานั่งตาม มือใหญ่ยื่นไปจับเสื้อชั้นในให้เข้าที่ แต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อคนตัวบางที่นั่งอยู่ตรงหน้าเงื้อมือเตรียมจะตบเขาอีกแล้ว ไม่รู้ชาติที่แล้วเกิดเป็นนักวอลเลย์บอลหรืออย่างไร ตบเอาตบเอา

                       "นี่ หยุดเลยนะ ถ้าเธอตบฉันอีกที ฉันกระแทกเธอเลือดอาบแน่"

                       เธอหดมือของเธอลงฉับพลัน โกรธก็โกรธอยู่หรอก ทั้งมาพูดจาดูถูกหาว่าเธอสำส่อนอ่อยผู้ชายไปทั่ว ทั้งมาทำลายข้าวของของเธอซะเสียหายไปหมด แค่ตบ มันยังน้อยไป แต่เอาจริงๆ ตอนนี้เธอก็ไม่รู้ว่าเมื่อกี้เธอไปเอาความกล้ามาจากไหน ตวัดฟาดหน้าเขาเสียเต็มแรง จะให้ทำอีกตอนนี้ก็ไม่เอาด้วยหรอก นี่ถ้าโชคชัยไม่เข้ามาขัดจังหวะ ป่านนี้เธออาจได้เลือดอาบจริงๆตามที่เขาขู่แล้วก็ได้

                       "คุณไม่มีสิทธิ์มายุ่งวุ่นวายกับชีวิตฉัน และมาดูถูกฉันอย่างนี้ แล้วคุณก็ไม่มีสิทธิ์มาทำลายข้าวของของฉันด้วย"

                       "ทำไมจะไม่มี ฉันเป็นผัวเธอนะ"

                       "คุณยังไม่ได้เป็นผัวฉัน"

                       "ยังใช่ไหม ถ้าฉันทวงสิทธิ์ของฉัน อย่ามาร้องก็แล้วกัน"

                       "อย่านะ"

                       "พูดใหม่ ฉันมีสิทธิ์ในตัวเธอไหม"

                       "อืม ตามสัญญาก็มีสิทธิ์ แต่คุณไม่มีสิทธิ์มาด่าและดูถูกฉันในเรื่องที่ไม่เป็นความจริง ฉันไม่ได้ทำตัวแบบนั้น"

                       "แต่พวกมันชอบเธอ ไอ้นั่นมันขอเธอเป็นแฟน"

                       "แล้วเป็นไหมละคะ"

                       "จะไปรู้หรอ ก็คนมันโมโหนี่ ใครจะทนให้ไอ้ผู้ชายพวกนั้นมาจีบผู้หญิงของตัวเอง"

                       "ทนไม่ได้ก็ต้องทน เพราะมันเป็นแบบนี้มานานแล้ว และฉันคงไปห้ามความรู้สึกของใครไม่ได้ แต่ฉันไม่เคยทำตัวอย่างที่คุณกล่าวหา โดยเฉพาะตอนนี้ ที่มีสัญญาของคุณค้ำคอ ฉันมีความรับผิดชอบมากพอ ขอยืนยันว่าทุกคนก็เป็นแค่เพื่อนพี่น้องทั้งนั้น ฉันไม่ได้ชอบใคร ไม่ได้เป็นของใคร"

                       "เธอเป็นของฉัน"

                       "ค่ะ ฉันเป็นของคุณ หนึ่งปีนี้ ฉันเป็นของคุณ"

                       ไม่หรอก มันอาจไม่ใช่แค่หนึ่งปี แต่จะยาวนานแค่ไหน เขาจะเป็นคนกำหนดเอง และเธอก็ไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ

                       ปราณนต์เชยคางของเธอขึ้นรับจูบหวานล้ำจากเขาเนิ่นนานจนคนตัวบางในอ้อมกอดอ่อนระทวยราวขี้ผึ้งลนไฟ เธอขยับปากจูบตอบเขากลับไปอย่างหวานล้ำพอกัน ปากร้อนไถลไปซุกไซ้ที่ซอกคอหอม เขาดูดดึงแผ่วเบาซ่านอารมณ์จนกายสาวสั่นสะท้าน เอียงคอเปิดพื้นที่ให้เขาปรนเปรอเธอได้อย่างถึงใจ

                       "อื้อ คุณปราณต์"

                       "อื้มมม ทำได้ไหม"

                       เขาเงยหน้าจากซอกคอ ขึ้นมามองสบตาที่หวานฉ่ำปรือปรอยของเธอ เอ่ยถามความสมัครใจ แม้ความต้องการเขาจะพุ่งทะยานสูงสุด แต่ถ้าเธอไม่เต็มใจ เขาก็จะไม่บังคับ

                       "มะ ไม่ค่ะ ข้างนอกมีคนอยู่"

                       "ฉันจะไล่มันไปเดี๋ยวนี้"

                       "ไม่ค่ะ ฉันอาย ฉันไม่อยากให้ใครรู้ ว่าเรากำลังทำอะไรกันอยู่บนนี้"

                       "แต่เธอพร้อมแล้วนะ ณิชา"

                       "ไม่ค่ะ ฉันไม่พร้อม ขอร้อง"

                       ชายหนุ่มกดหน้าผากของเขาลงบนไหล่บอบบางของเธอ ถอนหายใจเฮือกใหญ่สองสามครั้ง แล้วลุกขึ้นนั่งพร้อมดึงเธอขึ้นมาจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่ แต่เสื้อเชิ้ตเจ้ากรรม กระดุมของมันดันกระเด็นหลุดหายไปทั้งแถบเสียแล้ว เธอจึงลุกขึ้นไปหยิบเสื้อของตัวเองเปลี่ยนอย่างรวดเร็ว เพราะกลัวว่าเขาจะเปลี่ยนใจ