ตอนที่ 6 กรรมพันธุ์หลงเมีย

                       ณิชารู้สึกตัวตื่นแต่เช้าด้วยความเคยชิน เธอนอนมองผู้ชายที่นับจากนี้อีกหนึ่งปี เธอจะต้องมีหน้าที่คอยปรนเปรอสวาทให้กับเขา เขาหล่อมากจริงๆ ผิวพรรณขาวสะอาดเกลี้ยงเกลาราวผู้หญิง จมูกโด่งจัดนั่นอย่างกับเขามีเชื้อสายตะวันตก ปากหยักได้รูปสีสด ดวงตาคมกริบที่บัดนี้มันปิดสนิทเผยให้เห็นแพขนตางอนยาว คิ้วเข้มดกดำนั่นยิ่งทำให้เขาดูดีมีเสน่ห์สมชายชาตรี

                       คนหล่อเหลาราวเทพเจ้าปั้นอย่างเขา ไม่น่าใจร้ายใจดำได้ขนาดนี้เลย เธอไม่อาจรู้ได้เลย ว่านับจากนี้อีกหนึ่งปี เธอจะต้องเจอกับอะไรบ้าง หน้าที่นางบำเรอ เขาต้องทำอะไรกันบ้าง จะเหมือนสามีภรรยาเขาทำกันไหม เธอยังจับต้นชนปลายไม่ถูก ไม่รู้ว่าจะเริ่มหน้าที่ของตัวเองในเช้าวันนี้อย่างไรดี จึงนึกถึงแม่ของตัวเองเป็นตัวอย่าง ว่าวันๆหนึ่ง แม่ของเธอต้องทำอะไรบ้างในหน้าที่ภรรยา

                       ร่างงามค่อยๆขยับกายก้าวลงจากเตียงอย่างแผ่วเบา เธอเข้าห้องน้ำชำระล้างร่างกายและแต่งกายเรียบร้อย จากนั้นจึงเข้าครัวเพื่อทำอาหารเช้าง่ายๆให้กับเขา เธอสำรวจอุปกรณ์ที่มีอย่างครบครันในครัวก็ต้องแปลกใจ นี่ห้องชายโสดจริงๆหรือ ทำไมเครื่องครัวถึงได้มีมากมายเช่นนี้ ไหนจะของสดในตู้เย็นอีก นี่มันน้องๆร้านชำในตลาดสดเลยทีเดียว

                       เมื่อสำรวจวัตถุดิบเรียบร้อย เธอจึงตัดสินใจทำข้าวต้มกุ้งและไข่ลวกให้กับเขาเป็นอาหารเช้า เอาเข้าจริงเธอก็ไม่รู้หรอกว่าเขาชอบอะไร เกลียดอะไร และแพ้อะไร แต่ในเมื่อมีวัตถุดิบเหล่านี้ในตู้เย็นของเขา ก็แปลว่าเขากินได้ละนะ

                       สาวน้อยในชุดเดรสกระโปรงสั้นแค่เข่าคลุมทับด้วยผ้ากันเปื้อนสีชมพูหวาน หยิบจับอุปกรณ์ในครัวและลงมือปรุงอาหารหน้าเตาอย่างคล่องแคล่ว จนคนที่เพิ่งตื่นนอนหมาดๆ ต้องยืนพิงกรอบประตูมองมาด้วยแววตาอ่อนโยนโดยที่เจ้าตัวเองก็ยังไม่ทันรู้ตัวด้วยซ้ำ ตอนแรกที่เขาสะดุ้งตื่นมาแล้วเอื้อมมือคว้าหาร่างบางแต่กลับพบเพียงความว่างเปล่า เขาตกใจมาก กลัวว่าเธอจะหนีเขาไปแล้วจึงเดินหาในห้องนอนและห้องน้ำให้วุ่น ก่อนจะรีบออกมาตามหาที่ข้างนอก ก็บังเอิญได้เจอกับภาพตรงหน้าพอดี และมันก็ทำให้หัวใจของเขาที่ไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นอะไรกับผู้หญิงที่อยู่นอกเตียงมานาน กลับมารู้สึกแบบนั้นอีกครั้ง

                       เมื่อวางใจได้ว่าเธอไม่ได้หนีไปจากเขา จึงเข้าไปอาบน้ำแต่งตัวด้วยความเร็วแสง และเมื่อกลับออกมาข้างนอกอีกครั้ง ก็ยังเห็นเธอง่วนอยู่หน้าเตาเหมือนเดิม จึงเดินอย่างแผ่วเบาไปยืนซ้อนหลังเธอ แล้วยื่นแขนเข้าโอบกอดเธอจากทางด้านหลัง

                       "อุ๊ย คุณปราณต์"

                       "ทำอะไรแต่เช้า อื้มมม หอมจัง"

                       ฟอดดดดด เขาฉวยโอกาสหอมแก้มนวลของเธอเสียฟอดใหญ่จนกายบางสะดุ้งเฮือกอีกครั้ง เธอหัวหน้ามาเพื่อเอ่ยประท้วงเขา แต่เหมือนเธอได้ทำผิดพลาดมหันต์ เมื่อคนเจ้าเล่ห์ที่รออยู่แล้ว ฉวยโอกาสประกบปากจูบเธอเสียจนเธอยืนแทบไม่ไหว

                       คนตัวบางในอ้อมกอด เริ่มเรียนรู้ที่จะขยับปากจูบตอบเขาอย่างเต็มใจแล้ว เพราะนี่ก็ถือเป็นหนึ่งในหน้าที่ของเธอเหมือนกันสินะ ความนุ่มนิ่ม หอมกรุ่นและความไร้เดียงสาของเธอ ทำให้เขาหลุดเสียงครางออกมาเบาๆในลำคอด้วยความพึงพอใจอย่างที่สุด

                       "อืมมมม"

                       เมื่อจูบจนพอใจแล้ว จึงละริมฝีปากออกมาจากริมฝีปากของเธอ ที่ตอนนี้มันบวมเจ่อนิดๆเพราะความเอาแต่ใจของเขา

                       "ตื่นมาทำไมแต่เช้า"

                       "เอ่อ ฉะ ฉัน ตื่นมาทำอาหารเช้าค่ะ"

                       "ทีหลังไม่ต้องทำก็ได้ เหนื่อยเปล่าๆ"

                       "ไม่หรอกค่ะ ฉันก็ทำแบบนี้ทุกวันอยู่แล้ว ให้ฉันได้มีอะไรทำบ้างเถอะ"

                       "ตามใจ ถ้าต่อไปฉันใช้งานเธอเต็มรูปแบบแล้วอย่ามาร้องโอดครวญว่าเหนื่อยแล้วกัน"

                       แก้มสาวแดงปลั่งจนเห็นได้ชัดกับคำพูดสองแง่สองง่ามของเขา ทำได้แค่ก้มหน้างุด หลบสายตาแพรวพราวของคนเจ้าชู้

                       "ฉันทำไหวค่ะ คุณไปนั่งรอเถอะ เดี๋ยวก็เสร็จแล้วค่ะ"

                       ชายหนุ่มก้มหน้าลงหอมแก้มเธออีกฟอดใหญ่ แล้วเดินผิวปากไปนั่งรอที่โต๊ะอาหารอย่างอารมณ์ดี ไม่นานข้าวต้มกุ้งชามโตก็มาเสิร์ฟอยู่ตรงหน้า สีสันหน้าตาสวยงามเหมือนคนทำ แต่จะรสชาติดีเหมือนคนทำด้วยไหม อันนี้ต้องลองชิม

                       คนทะลึ่งคิดได้ดังนั้นจึงตักข้าวต้มเข้าปากคำโต เมื่อข้าวต้มหอมกรุ่นสัมผัสถึงลิ้นก็ต้องเบิกตากว้าง เมื่อรสชาติของมันอร่อยมากๆ น้ำซุปหอมกลมกล่อม กุ้งเนื้อสดหวานเด้ง นอกจากแม่และพี่สะใภ้วัยใสของเขา ก็มีเธอคนนี้นี่แหละ ที่ทำออกมาได้รสชาติคล้ายคลึงกันมาก

                       "อืม อร่อยดี"

                       "ขอบคุณค่ะ"

                       เธอนั่งลงตักข้าวต้มกุ้งในชามของเธอกินบ้าง แต่ก็ต้องชะงัก เมื่ออยู่ๆเขาก็ถามในสิ่งที่เธอร้องขอมาตลอด

                       "วันนี้อยากไปไหนไหม ฉันว่าง จะพาไป"

                       "คือ ฉันอยากกลับไปเรียนค่ะ เหลืออีกแค่ปีเดียวก็จะจบแล้ว ฉันอยากมีอนาคต หมดสัญญาจากคุณ ฉันจะได้เริ่มต้นชีวิตใหม่ได้ แต่ถ้าคุณไม่อนุญาตให้ไปเรียน งั้นขอแค่พาฉันไปดร็อปเรียนก็ได้ค่ะ หมดสัญญาฉันค่อยไปลงเรียนใหม่"

                       เธอเอ่ยขอไป แต่ใจก็ยังเต้นกระหน่ำคร่อมจังหวะ ลุ้นเหลือเกินว่าเขาจะใจดีเหมือนหน้าตาที่หล่อเหลาของเขาไหม

                       "อืม เอาสิ ฉันอนุญาตให้กลับไปเรียนได้ แต่ต้องให้โชคไปรับไปส่ง และถ้าจะไปไหนต้องขออนุญาตฉันและต้องมีโชคไปด้วยตลอด เธอโอเคไหม"

                       "โอเคค่ะ ขอบคุณมากนะคะ คุณปราณต์"

                       ณิชายิ้มหวาน ดวงตาเป็นประกายสุกใส พนมมือไหว้ขอบคุณเขาอย่างนอบน้อม จนหัวใจชายหนุ่มเต้นกระหน่ำรัวกับภาพตรงหน้า เธอน่ารักสดใสสมวัยเหลือเกิน น่ารักจนเขาแทบจะอดใจไม่อยู่ จับเธอมาบดจูบแล้วกดกระแทกเธอให้เต็มรัก แต่ก็ทำได้แค่ยื่นมือไปจับมือที่พนมของเธอเอาไว้ แล้วยกมือใหญ่ของเขาขึ้นไปลูบศีรษะทุยของเธอเบาๆหลายครั้ง เหมือนเขาเป็นเสี่ย แล้วเลี้ยงต้อยเด็กนักศึกษาก็ไม่ปาน จะว่าไปแล้วความจริงมันก็เป็นแบบนั้นไม่ใช่หรอ

                       "อืม รีบกินเถอะ เดี๋ยวจะพากลับบ้านไปเอาชุดนักศึกษากับอุปกรณ์การเรียน"

                       "ได้ค่ะ"

                       ยิ้มหวานอีกแล้ว เธอยิ้มหวานให้เขาอีกแล้ว ดูเอาเถิด แค่ตามใจนิดๆหน่อยๆ ให้เธอได้กลับไปเรียน กลับไปเจอเพื่อน และกลับไปมีอนาคต สาวน้อยของเขาก็ยิ้มหวานให้เขาเสียตั้งสองครั้ง ต่อไปเขาคงต้องเอาใจและตามใจเธอบ่อยๆเสียแล้ว

                       เมื่อเธอกินข้าวเช้าเสร็จ ก็เก็บล้างทำความสะอาดครัวจนเรียบร้อย แล้วจึงเข้าห้องไปเตรียมตัวกลับไปเอาของใช้จำเป็นที่บ้าน อย่างน้อย การยอมทิ้งศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์ เอาตัวเข้าแลกกับชีวิตของพี่ชายเธอ ก็คงไม่ลำบากทุกข์ตรมเหมือนอยู่ในขุมนรกสักเท่าไหร่หรอกมั้ง เมื่อในวันนี้ เธอยังได้มีโอกาสออกไปเรียนและสร้างอนาคตของตัวเองอยู่

                      ครืด ครืด ครืด โทรศัพท์มือถือของเธอสั่นเตือนการโทรเข้า เธอยกหน้าจอขึ้นมาดูก็พบว่าเป็นเบอร์แปลกๆที่ไม่ได้มีการเม็มชื่อเอาไว้ จึงหันซ้ายหันขวามองหานายจ้างของตัวเอง เมื่อไม่พบจึงรีบกดรับสายเพราะรู้สึกสังหรณ์ใจว่านี่อาจเป็นสายจากพี่ชายของเธอก็ได้

                       "สวัสดีค่ะ"

                       "ณิชา พี่เองนะ"

                       "พี่ภัทร"

                       เธอเอ่ยกระซิบเสียงแผ่วเบาเพราะกลัวเขาจะมาได้ยิน น้ำตารื้นคลอทั้งสองตาด้วยความดีใจ สัปดาห์กว่าที่พี่ชายของเธอหนีหัวซุกหัวซุนไป ไม่รู้เป็นตายร้ายดีอย่างไร ในที่สุด วันนี้เธอก็รู้แล้วว่าเขายังปลอดภัยและมีชีวิตอยู่

                       "ณิชาปลอดภัยดีไหม คงรู้เรื่องหมดแล้วใช่ไหม พี่ขอโทษที่ไม่ได้ติดต่อไปเลย พี่กลัวว่าพวกมันจะจับได้ว่าพี่อยู่ที่ไหน"

                       "พี่ปลอดภัยดีใช่ไหม"

                       "ตอนนี้พี่ยังปลอดภัย แต่ไม่รู้พวกมันจะหาพี่เจอแล้วฆ่าพี่ทิ้งเมื่อไหร่ ตอนนี้คนของไอ้ปราณต์มันมาเฝ้าอยู่เต็มหน้าบ้านเพื่อนพี่เลย"

                       "พี่อดทนหน่อยนะคะ ณิชากำลังหาทางช่วยพี่อยู่"

                       "เงินเป็นสิบล้าน บ้านเราก็กำลังจะโดนยึด ณิชาช่วยพี่ไม่ได้หรอก พี่ห่วงความปลอดภัยของณิชา รีบไปดร็อปเรียน แล้วหนีไปอยู่กับญาติห่างๆของเราที่ต่างจังหวัดซะ หรือไม่งั้น เงินที่พี่ใส่บัญชีไว้ให้ ณิชาเอาไปลงทุนขายของ รอเรื่องเงียบๆ ณิชาค่อยกลับมาเรียน"

                       "พี่ไม่ต้องห่วงณิชานะ ณิชาปลอดภัยดี"

                       "ไม่ ณิชา พวกมันโหดเหี้ยมมาก ตอนนี้มันก็น่าจะกำลังจับตาดูณิชาอยู่ ต้องหนีไปนะ หนีไปให้ไกล"

                       "ค่ะ ณิชาจะทำตามที่พี่ภัทรบอก พี่ไม่ต้องห่วง ถ้าณิชาช่วยพี่ได้แล้ว พี่ต้องสัญญาว่าจะปรับปรุงตัวใหม่ ไม่กลับไปเล่นการพนันอีก ได้ไหม พี่ภัทร"

                       "ได้ พี่สัญญา ดูแลตัวเองดีๆนะ พี่ต้องวางแล้ว"

                       "ค่ะ ณิชารักพี่นะคะ"

                       "พี่ก็รักณิชาที่สุด พี่ขอโทษนะ"

                       สายถูกตัดไปแล้ว ณิชายกมือขึ้นมาปิดปากกลั้นเสียงสะอื้น เธอปล่อยหยาดน้ำตาให้ไหลรินออกมา เสียใจกับชะตากรรมของตนเองและพี่ชาย แต่ในเมื่อวันนี้ เธอยอมเป็นนางบำเรอของเขาแล้ว เขาก็ต้องปล่อยพี่เธอไป ตามสัญญา

                       

                       "นี่ครับ สัญญาที่นายต้องการ"

                       "ขอบใจมาก"

                       ปราณนต์ รับสัญญาระหว่างเขากับณิชาจากมือของโชคชัย ลูกน้องคนสนิท ก่อนอ่านทบทวนข้อความในสัญญาแล้วก็ต้องอมยิ้มพึงพอใจ ตั้งแต่เขานอนกับผู้หญิงมา ณิชาเป็นผู้หญิงคนแรก ที่ได้จากเขาไปเยอะที่สุด แต่เขากลับไม่รู้สึกเสียดายเงินจำนวนนั้นเลยสักนิด

                       "นายแน่ใจแล้วหรอครับ ที่จะทำแบบนี้"

                       "ทำไม"

                       "มันจะคุ้มกันหรอครับ แค่ปีเดียว แลกกับหนี้สิบล้าน อีกอย่าง นายก็ขี้เบื่อ นอนกับสาวๆคนไหนได้ไม่เกินสองสามครั้ง แล้วท่าทาง เอ่อ ขอโทษนะครับนาย ท่าทางคุณณิชาเธอก็ไม่น่าจะมีประสบการณ์เรื่องอย่างว่ามาสักเท่าไหร่ จะตอบสนองนายได้ถูกใจหรือเปล่าก็ไม่รู้ ผมกลัวว่าแค่ไม่กี่ครั้ง นายก็จะเบื่อเธอแล้ว แล้วทีนี้ เงินสิบล้านมันจะหายไปแบบเปล่าประโยชน์เลยนะครับ"

                       "เถอะน่า"

                       "นายครับ แถมนายยังจะให้เงินเธอไปตั้งตัวเมื่อหมดสัญญาอีกห้าแสน แถมตลอดหนึ่งปีที่เธอต้องอยู่ในฐานะผู้หญิงของนาย เธอยังได้เงินเดือนเดือนละ 3 หมื่นอีก ผมไม่เคยเห็นนายใช้เงินไปกับผู้หญิงมากมายขนาดนี้เลยครับ"

                       "บ่นมากน่าโชค ฉันว่าคุ้มก็คุ้มสิ เอาตามนี้แหละ"

                       โชคชัย มองสบตากับกิตติทันทีที่คนเป็นนายตัดบทจบแบบนี้ พวกเขารู้สึกทะแม่งๆชอบกล ปราณนต์ที่เคยใช้เงินทุกบาทที่หามาได้อย่างคุ้มค่าที่สุด เรื่องเปย์ผู้หญิง แน่นอนว่าเขาเปย์ แต่ตั้งแต่ทำงานร่วมกันมาเป็นสิบๆปี ไม่เคยเลยสักครั้งที่เขาจะใช้จ่ายแบบไม่มีสติอย่างชนิดที่เรียกว่า เหมือนคนโดนของ แบบนี้มาก่อนเลย ท่าทางสาวน้อยณิชาคนนี้จะไม่ธรรมดาเสียแล้ว เหมือนเธอจะมีความสำคัญกับเจ้านายของเขามากกว่าผู้หญิงทุกคนที่ผ่านมาเลยจริงๆ

                       "อ้อ ตอนนี้ก็เลิกตามไอ้ภัทรได้แล้ว ปล่อยมันไป ในเมื่อฉันได้รับการชดเชยจากมันมาแล้ว อีกอย่างฉันไม่อยากผิดสัญญากับณิชา เดี๋ยวเด็กนั่นจะโกรธฉันจนหาคำแรงๆมาด่าฉันอีก พวกนายไม่รู้หรอกว่าเด็กนั่นร้ายกาจขนาดไหน เมื่อคืนเธอเรียกฉันว่าลุงด้วย ให้ตายเถอะ คิดแล้วอยากหยิกแก้มนิ่มๆนั่นให้เขียวเลยจริงๆ"

                       ลูกน้องอมยิ้มจนแก้มตุ่ย คนตรงหน้านี่ใช่เจ้านายของเขาจริงๆหรือ ทำไมถึงเอ่ยปากถึงผู้หญิงด้วยความเอื้อเอ็นดูแกมหมั่นไส้ได้แบบนั้น นายผู้ไม่เคยให้ค่าผู้หญิงคนไหนนอกเตียงเลยนี่นะ กลิ่นความไม่ชอบมาพากลมันลอยฟุ้งกระจายรอบห้องเสียแล้ว ท่าทางการหลงเมียและคลั่งรักมันจะเป็นกรรมพันธุ์นะ และดูลักษณะแล้ว นายของพวกเขาไม่น่าจะรอด