บทที่ 1

ภายในห้องนอนชั้นสี่ของแมนชั่นบนถนนพิกคาดิลลี กรุงลอนดอน... เสียงกรี๊งกร๊างซึ่งดังอยู่นานร่วมสามนาทีก็ปลุกให้เจ้าของร่างสะโอดสะองในชุดนอนผ้าซาตินสีสด คืบคลานจากอีกฟากของเตียงนอนขนาดใหญ่ เพื่อไปให้ถึงโทรศัพท์รูปทรงคลาสสิก สไตล์ยุค 60’s บนโต๊ะเล็กๆ ที่ตั้งอยู่อีกด้านหนึ่งเธอคว้าหูโทรศัพท์ขึ้นมารับสายด้วยเสียงงัวเงียและหงุดหงิด

ถึงจะเป็นเวลาเกือบบ่ายโมงแล้ว แต่พิษสงจากวิสกี้ที่ดื่มเข้าไปเป็นจำนวนมากเมื่อคืนนี้ ทำให้สาวใหญ่ผู้มีวัยย่างเข้าห้าสิบสองปีแทบไม่อยากขยับตัวแม้แต่น้อย

“สวัสดีครับ ขออนุญาตเรียนสายคุณนายชาร์ลสตันครับ...” เสียงในสายกล่าวทักทายอย่างนอบน้อม โรสจำได้ทันทีว่าเป็นเสียงของเฮอร์แมน พ่อบ้านของ เคนเน็ธ ชาร์ลสตัน มหาเศรษฐีนักธุรกิจ ผู้เป็นพ่อสามีของเธอ

“เฮอร์แมน...” เธอพยายามควบคุมอารมณ์ไม่ให้เผลอโวยวาย อาละวาดใส่อีกฝ่าย “โทรมาหาฉันแต่เช้า มีอะไรหรือเปล่า...”

“ผมมีข่าวไม่สู้ดีจะแจ้งให้ทราบน่ะครับ...” ได้ยินคำว่า ‘โทรมาแต่เช้า’ พ่อบ้านวัยชราถึงกับต้องหยิบนาฬิกาพกในกระเป๋าเสื้อขึ้นมาดูด้วยความไม่แน่ใจ แต่ก็ไม่คิดจะทักท้วงอะไร “เอ่อ... เมื่อคืนนี้นายท่านมีอาการโรคหัวใจกำเริบอ่อนๆ ...”

“คุณพ่อหัวใจวายอีกแล้วเหรอ!” โรสรีบลุกขึ้นจากเตียง โพล่งถามด้วยสีหน้าแตกตื่น อาการเมาค้างที่มีอยู่แทบจะหายไปเป็นปลิดทิ้ง

“ผมให้วิลเลียมกับสกอตต์ช่วยกันพาท่านไปส่งโรงพยาบาลแล้วครับ ตอนนี้โรงพยาบาลที่เฮสติงส์ก็ส่งตัวท่านเข้าไปดูแลที่ลอนดอนเรียบร้อยแล้ว คงไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง...” เขาหมายถึงเมืองเฮสติงส์ซึ่งอยู่ห่างไปทางทิศตะวันตกเฉียงใต้ของลอนดอนประมาณหกสิบไมล์ ซึ่งเป็นสถานที่ตั้งของคฤหาสน์ชาร์ลสตันที่เคนเน็ธพักอาศัยอยู่

“ขอบใจมากมากนะเฮอร์แมน เดี๋ยวฉันจะรีบอาบน้ำแต่งตัวไปเยี่ยมท่านเดี๋ยวนี้แหละ” เธอบอกเสียงร้อนรน

“นายท่านกำชับผมว่าไม่ให้แจ้งคุณนาย กลัวจะเป็นห่วง... แต่ผมคิดว่าคุณนายอาจพอมีเวลาไปดูแลท่านแทนผมบ้างน่ะครับ เอ่อ...”

“ฉันเข้าใจ... ดีแล้วที่แกโทรมาบอก” โรสรีบตัดบท

“ถ้าอย่างนั้น... ผมไม่รบกวนคุณนายแล้วล่ะครับ”

“สวัสดี เฮอร์แมน”

“สวัสดีครับ คุณนาย”

สาวใหญ่ชาวจีนยังยกหูรออยู่จนกระทั่งแน่ใจว่าพ่อบ้านผู้ซื่อสัตย์วางสายไปแล้ว เธอจึงกระแทกหูโทรศัพท์ลงไปบนแป้นวางสีทองเสียงดังโครม

พอครุ่นคิดถึงสุขภาพที่ดูจะย่ำแย่ลงทุกวัน ของ เคนเน็ธ ชาร์ลสตัน สีหน้าของโรสก็เต็มไปด้วยความวิตกกังวล ในระยะเวลาห้าปีที่ผ่านมา พ่อสามีของเธอมีอาการโรคหัวใจกำเริบมาแล้วถึงสามครั้ง นั่นหมายความว่า เป็นไปได้อย่างมากที่มหาเศรษฐีเฒ่าจะเสียชีวิตในเร็ววัน

แน่นอน... โรสไม่ได้เป็นห่วงเป็นใยเรื่องความเป็นความตายของเคนเน็ธหรอก แต่เธอเป็นห่วงเงินทองและผลประโยชน์ที่จะหายไปพร้อมกับการตายของเขาต่างหาก...

สิบเจ็ดปีก่อน หลังจากที่เธอรู้ว่าเคนเน็ธตั้งใจจะตัดอัลเบิร์ต สามีของเธอ ออกจากกองมรดก ทั้งคู่จึงได้วางแผนลักพาตัวเจโคบี บุตรชายแท้ๆ ที่อยู่ในความดูแลของพ่อสามี หวังจะเรียกค่าไถ่และกำจัดไปจากโลกนี้ เพื่อให้อัลเบิร์ตกลายเป็นทายาทตามกฎหมายเพียงคนเดียว

แต่ระหว่างนั้น ทั้งอัลเบิร์ต เจโคบี และนรินนทร์นารถ พี่เลี้ยงชาวไทยของเด็กชาย กลับหายสาบสูญไปไม่เหลือแม้แต่ร่องรอย ทำให้ทุกอย่างที่โรสวาดหวังเอาไว้แทบจะพังพินาศ ดีที่เคนเน็ธเกิดความเห็นใจ และหันมาดูแลความเป็นอยู่ของเธออย่างดี ในฐานะของลูกสะใภ้ม่าย ไม่ว่าจะเป็นการไถ่ถอนแมนชั่นหลังนี้ซึ่งติดจำนองอยู่ แล้วโอนให้เป็นชื่อของเธอ รวมถึงค่าใช้จ่ายรายสัปดาห์ที่ถึงแม้จะคิดเป็นเงินแค่เดือนละไม่กี่หมื่นปอนด์ แต่มันก็ช่วยยืดชีวิตอันแสนสุขสบายของสาวใหญ่ให้ยาวนานขึ้นอีกหน่อย หลังจากเงินค่าไถ่ตัวเจโคบีจำนวนหนึ่งล้านปอนด์ที่เธอเก็บซ่อนไว้เริ่มร่อยหรอลงไป

โรสรู้ดีว่า แมนชั่นมูลค่ากว่าสิบล้านปอนด์หลังนี้คือมรดกเพียงอย่างเดียวที่พ่อสามีมอบให้เธอ เคนเน็ธอาจจะใจดี ทำพินัยกรรมให้เธอได้รับเงินสดอีกสักก้อนหนึ่งหลังจากที่เขาตาย แต่มันคงไม่มากเท่าที่เธอต้องการอย่างแน่นอน

ตลอดเวลาที่ผ่านมา มหาเศรษฐีเฒ่ายังคงเชื่อมั่นว่าหลานชายของเขายังมีชีวิตอยู่ที่ไหนสักแห่ง และชื่อของผู้รับมรดกส่วนใหญ่ในพินัยกรรมฉบับล่าสุดของเคนเน็ธก็ยังเป็นชื่อของ เจโคบี ชาร์ลสตัน อยู่นั่นหมายความว่าวันใดก็ตามที่ชายชราเสียชีวิตลง สำนักงานกองทุนที่เขาก่อตั้งขึ้นเพื่อปกป้องและดูแลทรัพย์สินของเขาก็จะเข้ามาควบคุมทุกอย่างทันที แล้วเธอก็จะไม่ได้อะไรเลย นอกจากเศษเงินที่สำนักงานกองทุนของเคนเน็ธเจียดมาให้ใช้เป็นรายเดือนไม่ต่างจากทุกวันนี้

ในช่วงที่เกิดเรื่องราวขึ้น โรสเคยคิดจะแจ้งความให้เจโคบีเป็นบุคคลสูญหาย ให้ทางกฎหมายตีความว่าบุตรชายของเธอเสียชีวิตไปแล้วหลังจากครบเจ็ดปีนับตั้งแต่หายสาบสูญ เพื่อที่เธอจะได้กลายเป็นทายาทตามกฎหมายของพ่อสามีไปโดยปริยาย...

ทว่าในพินัยกรรมกลับระบุอย่างชัดเจนว่าทุกอย่างที่เคนเน็ธยกให้เจโคบีจะตกเป็นสาธารณะสมบัติและองค์กรการกุศลต่างๆ ทันที หากพบหลักฐานว่าเจโคบีเสียชีวิตไปแล้ว หรือไม่ปรากฏตัวภายในระยะเวลายี่สิบปีนับตั้งแต่วันที่ชายชราตาย... เธอจึงไม่มีทางทำอะไรกับเรื่องนี้ได้เลย...

ดวงตายาวรีหรี่ลงอย่างใช้ความคิด...

นี่เธอจะทำอย่างไรดี ถ้าไอ้แก่หนังเหนียวนั่นเกิดใจเสาะขึ้นมาภายในปีสองปีนี้ เธอก็หมดโอกาสครอบครองทุกอย่างของมันแน่ๆ...

แล้วจู่ๆ แม่ม่ายชาวจีนก็นึกถึงความคิดบ้าๆ ที่บังเอิญแวบขึ้นมาในสมองตอนที่เธอแวะไปดื่มเหล้าในย่านไชนาทาวน์เมื่อไม่กี่วันก่อน....

ก็ได้!... ในเมื่อเคนเน็ธต้องการยกทรัพย์สมบัติให้คนตายนักล่ะก็... เธอก็จะปลุกผีไอ้เด็กเวรเจโคบีให้ฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง คอยดูก็แล้วกัน...