บทที่ 3

“อุ๊ยตายแล้ว!” เจเน็ตอุทาน ยกมือทาบอก พลางผละออกจากร่างโทบีอย่างรวดเร็ว “แย่จังเลย ผัวฉันมา...” ถึงจะบอกอย่างนั้น แต่หญิงสาวกลับเบ้ปาก ยักไหล่เหมือนไม่ใส่ใจอะไร แล้วก็เดินสะบัดสะบิ้ง แทรกผ่านคนที่เข้ามาใหม่ หายออกไปจากตรอก ทิ้งให้ชายหนุ่มยืนงงกับสิ่งที่เกิดขึ้น

“พี่ชาย... ทำไมมายุ่งกับเมียชาวบ้านอย่างนี้ล่ะ...” ว่าแล้วก็ล้วงวัตถุบางอย่างออกมาเคาะกับฝ่ามืออีกข้างช้าๆ แสงสลัวๆ จากถนนที่ส่องเข้ามาภายในตรอกสะท้อนจับอยู่บนวัตถุชิ้นนั้น บอกให้โทบีรู้ว่ามันเป็นโลหะที่วาววับและคมกริบ

ชายหนุ่มใจหายวาบ รีบถกขอบกางเกงยีนส์ขึ้นมาติดกระดุมอย่างลนลาน “ผม...ผมไม่รู้เรื่องจริงๆ นะ... ผมไม่รู้ว่าเจเน็ตเป็นภรรยาของคุณ...” ใบหน้าเขาซีดเผือด ยังพยายามอธิบายด้วยน้ำเสียงละล่ำละลัก “เธอ... เธอเป็นฝ่ายชวนผมมาเองนะ ผมไม่ได้ตั้งใจจริงๆ...”

“อ้าว! พูดอย่างงี้ก็หมายความว่าเมียฉันใจง่ายน่ะสิ... ไม่ให้เกียรติผู้หญิงเลยนะพี่ชาย...” อีกฝ่ายพูดเสียงเรียบ

พอเขาเดินเข้ามาใกล้ โทบีจึงเห็นชัดว่าเขาเป็นชายฉกรรจ์ร่างสูงใหญ่เกือบสองเมตร ใบหน้าดุดันกำลังยิ้มอย่างเหี้ยมเกรียม มิหนำซ้ำยังยกวัตถุแบนๆ ในมือขึ้นไปเลียสองสามครั้งเพื่อเป็นการข่มขวัญ แน่นอนว่ามันก็คือมีดพับเล่มหนึ่งซึ่งมีความยาวถึงห้านิ้ว

เห็นอย่างนั้นโทบีก็เข่าอ่อนจนแทบจะทรุดลงกับพื้น “ได้โปรดเถอะ... ผมไม่ได้ตั้งใจจริงๆ... อย่าทำอะไรผมเลย...”

“พูดอะไรอย่างนั้นล่ะ ฉันเป็นคนมีอารยะนะ... พี่ชายนี่นอกจากจะดูถูกเมียฉันแล้ว ยังคิดอะไรแย่ๆ กับฉันอีกเหรอ... ไม่ไหวๆ...” เขาหัวเราะหึๆ ยกมือข้างหนึ่งตบบ่าชายหนุ่มหนักๆ “ฉันแค่จะคุยเรื่องค่าเสียหายนิดๆ หน่อยๆ... ถ้าพี่ชายพูดง่าย เรื่องลวนลามเมียฉัน ฉันจะแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นก็ได้... แต่ถ้าคุยกันไม่รู้เรื่อง อย่าหาว่าฉันทำรุนแรงก็แล้วกัน...”

“ผม... ผม...” โทบีพูดอะไรไม่ออก รู้แต่ว่าเสียท่าผู้หญิงคนนั้นเสียแล้ว “ผมไม่มีเงินจริงๆ ทั้งเนื้อทั้งตัวมีอยู่แค่ห้าปอนด์... ปล่อยผมไปเถอะ ได้โปรด...” พูดพลางก็ล้วงธนบัตรยับยู่ยี่และเศษเหรียญเพนนีออกมาให้อีกฝ่ายดูเป็นหลักฐาน แต่ชายฉกรรจ์กลับปัดมือของเขาไปจนเงินทั้งหมดกระเด็นหายไปในความมืด

“หน้าตาท่าทางก็ดูมีเงินนี่ อย่ามาลวดลาย ทำเป็นงกไม่เข้าท่าจะดีกว่าน่า!...” เขาเปลี่ยนเป็นขู่ตะคอกอย่างกะทันหัน มือข้างหนึ่งกระชากอกเสื้อโปโลจนร่างของชายหนุ่มเซเข้ามาหา “เงินแค่ร้อยสองร้อยน่ะ ไม่คุ้มกับค่าเย็บไส้ใหม่หรอกนะเว้ย!”

“แต่ผมไม่มีเงินจริงๆ...”

“ไม่มีเงิน งั้นกูขอซักสองแผลเถอะ!!” เสียงคำรามของชายฉกรรจ์สะท้อนก้องไปทั่วทั้งตรอก มือที่ถือมีดง้างไปข้างหลังจนสุดแขน ทำท่าจะจ้วงเข้าใส่หน้าท้องของโทบี

“ไม่นะ!! อย่าทำผม!! เหวอ!!” ชายหนุ่มได้แต่หลับตา เบี่ยงหน้าหลบไปด้วยความหวาดกลัวสุดชีวิต ปากก็ร้องออกมาไม่เป็นภาษา

“หยุดนะ!” ทันใดนั้น ที่หน้าตรอกก็ปรากฏเงาของผู้มาใหม่อีกคนหนึ่ง “ถ้าแกทำอะไรเขา ฉันจะตะโกนเรียกตำรวจมาเดี๋ยวนี้แหละ!!” ถึงจะมองไม่เห็นหน้า แต่ฟังจากน้ำเสียงแล้วเธอเป็นผู้หญิง

“นี่เป็นเรื่องของผู้ชาย พี่สาวอย่ายุ่งดีกว่า... ไอ้หมอนี่มันลวนลามเมียฉัน ฉันก็ต้องสั่งสอนมันบ้าง... ถ้าไม่อยากเดือดร้อนไปด้วยก็อย่าสาระแนเลยน่า...”

“แกต้องการเงินไม่ใช่เหรอ จะเอาเท่าไหร่ ฉันจะให้แกเอง แลกกับการปล่อยผู้ชายคนนั้นไป...”

“ห้าร้อยปอนด์!” พอได้ยินข้อเสนอของผู้หญิงลึกลับ ชายฉกรรจ์ก็รีบตะโกนตอบทันควัน

“ตกลง” ผู้หญิงคนนั้นตอบกลับโดยไม่ต้องคิด

เงาร่างสะโอดสะองในชุดเสื้อโค้ตขนสัตว์หรูหราล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าถือ หยิบธนบัตรจำนวนหนึ่งออกมาแล้วโยนลงไปตรงพื้นด้านหน้า ส่วนเธอเองก็รีบก้าวถอยหลังไปคล้ายระมัดระวังตัว ขณะที่อีกฝ่ายปล่อยมือจากเสื้อของโทบีแล้วเดินเข้าไปหยิบอย่างลังเลใจ พอเขาคว้ามันขึ้นมาได้ก็รีบนับจนแน่ใจว่าครบถ้วนถูกต้อง ก่อนจะเดินถอยห่างจากปากตรอก แล้ววิ่งหายไป

“คุณออกมาได้แล้วล่ะ... ผู้ชายคนนั้นไปแล้ว...”

เธอต้องพูดย้ำอยู่ถึงสองครั้ง โทบีถึงได้เดินกล้าๆ กลัวๆ ออกมาหา แสงไฟจากริมถนนส่องให้ชายหนุ่มได้เห็นรูปร่างหน้าตาของคนที่ช่วยเหลือเขาเอาไว้อย่างชัดเจน เธอมีลักษณะหน้าตาอย่างชาวเอเชีย แม้จะดูออกว่าเข้าวัยกลางคนแล้ว แต่ก็ยังรักษาความงามและส่วนสัดเรือนร่างเอาไว้ได้ไม่ต่างจากผู้หญิงอายุสักสามสิบปี

ที่แท้เธอก็คือโรส... สะใภ้ม่ายชาวจีนของ เคนเน็ธ ชาร์ลสตัน นั่นเอง...

“ขอบคุณมากครับ ถ้าไม่ได้คุณนายช่วยเอาไว้ ผมคงตายไปแล้ว...” เขายังเสียงสั่น

“คุณ... เอ๊ะนี่คุณ...” ทันทีที่เธอเห็นเขาชัดๆ เธอก็จ้องมองจนตาค้าง พลางขยับตัวเข้ามาหาพร้อมๆ กับยื่นมือไปประคองใบหน้าชายหนุ่มเพื่อพินิจพิจารณาใช้ชัดเจนยิ่งขึ้น “เจโคบี...”

“เอ่อ... คุณนายจำผิดคนแล้วล่ะ... ผมชื่อโทบี ไม่ได้ชื่อเจโคบีหรอกครับ...” โทบีเอนศีรษะหลบน้อยๆ ด้วยอาการตกใจ แต่ก็ไม่ได้ก้าวหนีไปไหน

“ขอโทษนะคะ... หน้าตาคุณเหมือนกับลูกชายของฉันมาก ฉันก็เลย... ว่าแต่คุณเป็นลูกครึ่งจีน-อังกฤษ เหรอคะ...”

“แม่ผมเป็นคนไอริชครับ คุณนาย” เขาตอบตามความจริง

“เรียกฉันว่าโรสเถอะ”

“ครับ คุณโรส... ผมต้องขอบคุณคุณอีกครั้ง แล้วก็ขอโทษจริงๆ ที่ทำให้คุณต้องเสียเงินเพราะผม... ตอนนี้ เอ่อ... ผมยังไม่มีเงิน แต่ผมสัญญาว่าจะหาทางคืนให้คุณแน่ๆ ครับ...”

“เรื่องเงินเล็กน้อยนั่นน่ะช่างมันเถอะ... นี่เรื่องมันเป็นยังไงมายังไงกันแน่ ทำไมคุณถึงไปมีเรื่องกับนักเลงคนนั้นได้...”

“เรื่องเข้าใจผิดนิดหน่อยน่ะครับ...” คิดแล้วใบหน้าของโทบีก็ร้อนผ่าว กับผู้หญิงที่ดูเป็นผู้ดีอย่างเธอ เขาคงไม่กล้าเล่าสิ่งที่เกิดขึ้นให้ฟังได้อย่างถนัดปาก

“ถ้าคุณไม่อยากพูดถึงก็ช่างมันเถอะ ว่าแต่คุณพักอยู่ที่ไหนล่ะ ฉันจะขับรถไปส่งเอง...” เธอเสนอตัว

“อย่าเลยครับ ผมเกรงใจ... เท่านี้คุณก็ช่วยเหลือผมจนไม่รู้จะตอบแทนยังไงแล้ว...” เขาก้มหน้ามองพื้นด้วยความรู้สึกละอายใจ

“จริงสิ อย่าหาว่าฉันเสียมารยาทเลยนะ เมื่อกี้คุณบอกว่าคุณไม่มีเงินใช่ไหม... คุณสนใจที่จะทำงานค่าตอบแทนงามๆ กับฉันบ้างหรือเปล่า...”

“งานค่าตอบแทนงามๆ เหรอครับ...” เขาทำหน้ามึนงง

“ใช่... ถือเป็นการตอบแทนฉันด้วยยังไงล่ะ...” โรสถือโอกาสลำเลิกบุญคุณกลายๆ “โอ พระเจ้า... วันนี้ช่างเหมือนโชคชะตาลิขิตให้ฉันได้มาเจอคุณเข้าจริงๆ...” พอเห็นว่าเขาพยักหน้ารับ เธอก็ต้องกุมมือเข้าหากัน แหงนหน้ามองบนฟ้าราวกับกำลังขอบคุณสวรรค์เบื้องบน “ที่จริงฉันเองก็กำลังมองหาคนที่จะมาทำงานบางอย่างให้ฉันอยู่พอดี แล้วบังเอิญคุณก็ช่างเหมาะสมกับงานที่ว่ามากเหลือเกิน...เอาล่ะ อากาศเริ่มเย็นลงทุกทีแล้ว ฉันว่าเราไปที่รถของฉันกันก่อนเถอะฉันต้องคุยกับคุณเรื่องนี้อีกนานทีเดียว...” พูดจบแม่ม่ายชาร์ลสตันก็กุลีกุจอ กึ่งเชื้อเชิญกึ่งบังคับให้โทบีเดินตามเธอไปที่รถยนต์

ขณะเปิดประตูให้ชายหนุ่มรุ่นลูกก้าวเข้าไปนั่งบนที่นั่งด้านข้างคนขับ ใบหน้าของโรสก็ปรากฏรอยยิ้มกระหยิ่ม

ทุกอย่างเป็นไปตามความคาดหมายของเธอเช่นเคย... อีกไม่นานนักหรอก ทรัพย์สมบัติทั้งหมดของไอ้เศรษฐีแก่ผู้น่าชังจะต้องตกเป็นของเธออย่างที่มันควรจะเป็นเมื่อนานมาแล้ว... และคราวนี้แม่ม่ายชาร์ลสตันจะไม่ยอมให้มีอะไรมาทำลายความฝันของเธออีก...