บทที่ 2 ความเจ็บปวด

ณ โรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่ง เขมมิกาถูกย้ายเข้าห้องพิเศษ หญิงสาวถึงกับพูดไม่ออก หลังจากรู้ว่าตัวเองกำลังตั้งครรภ์                               

            “เนเน่กลับไปพักผ่อนเถอะเขมอยู่ได้ คุณมาลิคก็เหมือนกันไม่ต้องห่วงเขมนะคะ”                 

            “ไม่ให้ห่วงยังไงครับ อาการคุณหนักขนาดนี้”                                

“ใช่แล้วค่ะ เวรกรรมดันมาท้องอีก” ดูเหมือนเนเน่จะไม่ยินดีกับเขมมิกาเลยสักนิด                

“เรื่องนี้ห้ามให้ใครรู้เด็ดขาด โดยเฉพาะคุณปรเมศ ถือว่าเขมขอร้องนะคะคุณคุณมาลิค เนเน่ก็ด้วย”

“ชิ! ผู้ชายอย่างเขาไม่เหมาะที่จะเป็นพ่อคนสักนิด เขมคิดให้ดีนะ ต่อจากนี้ไปจะเอายังไง”    

“รอให้ออกจากโรงพยาบาลก่อนค่อยว่ากัน”                                 

“อืม... ถ้าอย่างนั้นคุณมาลิคอยู่เป็นเพื่อนยัยเขมไปก่อนนะคะ เดี๋ยวเน่จะออกไปหาซื้ออะไรมาให้กิน”

“ไม่ต้องหรอกเนเน่ เธอพาคุณมาลิคไปหาอะไรทานข้างนอกดีกว่า อาหารห่อมากินที่นี่รสชาติเสียหมด มันไม่อร่อยเหมือนกินที่ร้านหรอกนะ”         

“เรื่องนั้นไม่ใช่ปัญหา เธอไม่ได้กินกับฉันสักหน่อย ฝากเขมด้วยนะคะคุณมาลิค”                  

“ได้เลยครับ” ชายหนุ่มหันไปยิ้มให้กับเนเน่ ก่อนจะเลื่อนเก้าอี้เข้ามานั่งใกล้เขมมิกามากขึ้น  

“คุณเป็นไงบ้างเขม ดีขึ้นไหมครับ”            ชายหนุ่มเอ่ยถามออกมาด้วยความเป็นห่วง เขาคว้ามือของเธอมากุมเอาไว้ด้วยความห่วงใย                          

“ดีขึ้นแล้วค่ะ เขมง่วงแล้วขอนอนพักนะคะ”  หญิงสาวพยายามหลีกเลี่ยงที่จะสนทนากับมาลิค เพราะรู้สึกอึดอัดเวลาอยู่กับเขาตามลำพังแบบนี้                                                                                       

“นอนเถอะครับ ผมจะอยู่ตรงนี้ไม่ไปไหน”                              

ในเวลานี้เขมมิการู้สึกเพลีย หญิงสาวหลับตาลงอย่างช้า ๆ เธอตั้งใจว่าจะแกล้งหลับ แต่พอเวลาผ่านไปได้สักพักหญิงสาวก็หลับไปจริง ๆ  

เมื่อป้าพิกุลแจ้งเรื่องภรรยาให้เขาทราบ ปรเมศรีบบึ่งรถมาที่โรงพยาบาลทันที หากพี่สาวของเธอไม่ได้เป็นต้นเหตุที่ทำให้มารดาของเขาเสียชีวิต ป่านนี้ความรักคนทั้งคู่คงเบ่งบานอยู่กลางหัวใจ                     

เขาให้นทีผู้ช่วยคนสนิทจัดการสอบถามเกี่ยวกับอาการของเขมมิกา ก่อนจะเดินมาถึงประตูหน้าห้องพิเศษ ปรเมศเริ่มลังเลใจ เขาไม่อยากให้ความรู้สึก ที่แอบเก็บซ่อนเอาไว้ถูกเปิดเผยออกมา เวลานึกถึงใบหน้าของมารดาทีไร ชายหนุ่มก็อดที่จะโกรธเขมมิกาไม่ไหว จนเขาไม่สามารถควบคุมอารมณ์ได้ นั่นคือเหตุผลที่ชายหนุ่มพยายามหลีกเลี่ยงที่จะเผชิญหน้ากับเธอ                                                                               

“ร้ายจังเลยนะเขม! นี่สินะเหตุผลที่คุณอยากหย่ากับผม” น้ำเสียงของปรเมศดังเล็ดลอดไรฟันออกมาด้วยความโกรธ เขากำมือแน่นเพื่อระงับโทสะไม่ให้ทำอะไรผลีผลามลงไป                                        

เขาสับเท้ากลับหลังจากเห็นว่าภรรยามีคนคอยดูแลอย่างใกล้ชิด ซึ่งเป็นจังหวะที่เนเน่เดินเข้ามาพอดี แต่ก็คลาดกันหญิงสาวเห็นแค่หลังไว ๆ ซึ่งเธอก็ไม่ได้สนใจ                                                                 

เพราะถึงยังไงสำหรับเนเน่แล้ว ปรเมศไม่ได้อยู่ในสายตาอยู่แล้ว มีแต่ความปรารถนาอยากให้เพื่อนรักหลุดพ้นจากผู้ชายอย่างเขาให้เร็วที่สุด                                                                                         

“คุณมาลิคมากินข้าวกันค่ะ ยัยเขมหลับไปแล้วใช่ไหมคะ”              

“หลับไปแล้วครับ”                                                                                 

“เฮ้อ!” เนเน่ถึงกับถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก เพราะคิดว่าคนที่เจอนั้นตองเป็นปรเมศอย่างแน่นอน คงมาดูว่าเพื่อนของเธอตายหรือยังสินะ                                                                                       

“เป็นอะไรไปครับ”                                                                     

“เปล่าค่ะ” หญิงสาวส่งยิ้มบาง ๆ ให้กับมาลิค ทว่าภายในใจของเธอกลับครุ่นคิด ถึงปัญหาที่เขมมิกากำลังเผชิญ เธอไม่ใช่คนตัวเปล่า หากคิดจะทำอะไรต้องคำนึงถึงทารกน้อยในครรภ์มาเป็นอันดับแรก           

“คืนนี้เดี๋ยวผมเฝ้าเขมเอง คุณเนเน่กลับไปพักผ่อนเถอะครับ”         

“คนที่ควรกลับคือคุณต่างหาก”                                                   

“ทำไมต้องเป็นผม ในเมื่อผมห่วงเขมไม่แพ้ใคร”                            

“คงไม่เหมาะมั้งคะคุณมาลิค ตอนนี้เขมอยู่ในฐานะภรรยาของอาจารย์ปรเมศ อย่าเอาความรักที่คุณมีให้กับผู้หญิงคนหนึ่ง ย้อนกลับมาทำร้ายเธอเลยนะคะ”                                                                     

เนเน่รู้ดีว่าเขมมิกาต้องถูกปรเมศใช้ถ้อยคำดูหมิ่นดูแคลน หยามเกียรติและศักดิ์ศรีของเธอมากแค่ไหน ถ้าหากเขารู้ว่าหญิงสาวมีผู้ชายมานอนเฝ้าไข้ทั้งคืน                                                                            

“ผมแพ้เขาแค่เรื่องเดียว แต่กลับทำให้ผมต้องแพ้ผู้ชายอย่างปรเมศไปตลอดเลยเหรอ”                      

“ฉันรู้ว่าคุณรักเขม แต่ความรักก็มีสมหวังและผิดหวัง ฉะนั้นคุณควรรู้จักรักให้เป็น ตัวคุณเองจะไม่เจ็บมาก ถ้าหากต้องเป็นฝ่ายถูกปฏิเสธความรัก”                                                                          

“คุณเก่งเรื่องรักเหมือนกันนี่”                                                       

“ไม่หรอก ฉันไม่รู้จักความรักเลยต่างหาก”                                    

“อย่าบอกนะว่าคุณไม่เคยมีแฟน”                                               

“ใช่! มันน่าอายตรงไหนเหรอคะ”                                                

“ผมไม่อยากเชื่อเลย”                                                                 

“บางทีการที่เราไม่อยากรักใครมันก็ดีเหมือนกันนะคะ เพราะเรามีเวลาใส่ใจตัวเองมากขึ้น แคร์คนอื่นให้น้อยลง” เนเน่ถูกคนในครอบครัวทำร้ายจิตใจมามากพอ จนเธอคิดว่าโลกใบนี้ไม่มีพื้นที่สำหรับคนอ่อนแอ

ตั้งแต่เรียนจบหญิงสาวไม่เคยกลับไปหาพ่อแม่บุญธรรมอีกเลย เพราะเนเน่เชื่อว่าพวกเขาไม่ต้องการกาฝากอย่างเธออีกแล้ว