จบ

"แม่ๆคะแม่อย่าเงียบสิแม่"

"แม่จะเป็นลมลูกทำไมเป็นแบบนี้ล่ะ บอกเรื่องราวทั้งหมดมาเดี๋ยวนี้ก่อนที่พ่อจะกำลังจะเข้ามา"

"คือมีวันนึงค่ะแม่ หนูได้เผลอกินเหล้ากับเค้าไป ก็กินเป็นเพื่อนเขานั่นละ แต่หนูคงจะเมามากๆคงจะพูดอะไรไปคงจะไม่รู้ตัว หนูเองก็จำได้พลางๆว่าเขากำลังจะปล้ำหนู มารู้อีกทีเขาก็นอนอยู่ข้างๆเตียงละค่ะ"

"เขาไม่ได้ใช้ถุงยางเหรอลูกเขาหลั่งในเหรอ"

"ป่าวค่ะที่นั้นเขาไม่มีถุงยางขายหรอกแม่ ใช่ค่ะเขาหลั่งในด้วย"

"แล้วทำไมหนูไม่รีบไปแจ้งความหรือบอกพ่อแม่ล่ะทำไมปล่อยให้เป็นแบบนี้ แล้วไม่ได้ทานยาเหรอ"

"ป่าวค่ะตอนนั้นหนูคิดอะไรไม่ออกจริงๆแม่ คิดว่าคงจะไม่ท้อง หนูขอโทษนะแม่"

"บอกนะเลยนะแล้วหลังจากนั้นหนูมีอะไรกับเค้าอีกไหม กี่ครั้ง"

"คือหนูบอกตรงๆนะแม่ ก็มีอะไรกับน้าชดเขาหลายครั้งค่ะแต่เขามาปล่อยข้างนอกนะคะ ตอนนั้นหนูเหงามากๆหนูเองก็เต็มใจด้วย"

"โธ่ลูกเอ้ยทำไมเป็นแบบนี้ แล้วเขารู้หรือยังว่าหนูท้องกับเขา"

"รู้แล้วค่ะแม่ เขารับผิดชอบทุกอย่าง แม่ต้องช่วยหนูนะแม่ จะบอกพ่อยังไงดี เขาคงจะไม่ยอมรับแน่ๆเลย ที่ได้ภารโรงมาเป็นแฟนน่ะ"

"เห้อ งั้นรอพ่อกลับมาก่อนนะลูกเดี๋ยวแม่จะค่อยๆคุยนะ เขารู้ต้องโกรธแน่ๆล่ะ เดี๋ยวแม่โทรกลับ"

"เป็นไงบ้างจ้ะเมียจ๋า แม่ว่าไงบ้าง"

"โกรธสิคะ รู้ว่าหนูมาได้ผัวเป็นภารโรงแบบนี้น่ะ อยู่ที่พ่อโมแล้วล่ะค่ะว่าเขาจะว่ายังไง ไม่ต้องห่วงนะคะถ้าเขาไม่ยอมรับน้าเป็นผัว แต่โมยืนยันซะอย่างเขาคงจะไม่กล้าขัดหรอกค่ะ"

น้าชดเอามือลูบท้องด้วยความรัก และดีใจสุดซึ้งเมื่อได้รับคำตอบความจริงใจจากเมียรักแบบนี้

ผ่านไป  1 ชั่วโมงโมก็รับสายทันที คราวนี้พ่อเป็นคนโทรมาเองพูดคุยกันอยู่นานมากๆ พ่อของโมก็ได้ขอคุยกับน้าชดเป็นการส่วนตัวอีกด้วย และก็ได้คำตอบ

"เอางี้นะลูก พ่อน่ะไม่อยากจะยอมรับหรอกนะที่หนูท้องกับมันน่ะ หนูไม่น่าจะพลาดเลยนะมีคนดีๆหน้าตาดีฐานะดีหนูกลับไม่เอา ไปเอาภารโรงนี่นะ น่าโมโหจริงๆเลย"

"พ่อหนูขอโทษค่ะก็เรื่องมันเกิดไปแล้ว หนูเองก็ยอมรับว่าผิดด้วย หนูก็ชอบพอกับเขาด้วย พ่ออย่าโกรธหนูนะคะ พ่อรู้ไหมว่าน้าชดเขาดูแลหนูดีมากๆช่วยเหลือหนูมาตลอด เขาเคยช่วยหนูจากพวกวัยรุ่นต่างถิ่นที่จะเข้ามาข่มขืนหนูด้วย ถ้าคืนนั้นเขาไม่มาช่วยหนูคงแย่นะคะ"

"เอาล่ะ พ่อคุยแม่ละ เอาเป็นว่าพรุ่งนี้หนูพาเค้ามาพบพ่อแม่ที่บ้านด้วยละกัน มาคุยกันนะลูก"

"ขอบคุณนะคะพ่อ แม่ หนูผิดไปแล้ว" โมร้องไห้ด้วยน้ำตาที่รู้ว่าพ่อนั้นคงจะให้อภัยตัวเอง

"น้าชดจ้ะพรุ่งนี้เราไปพบพ่อแม่ที่บ้านหนูนะคะ ไปคุยกันค่ะท่านคงจะเข้าใจแล้วละ"

"อย่าร้องนะเมียจ๋าผัวจะตามทำทุกอย่างที่ท่านต้องการนะ" ทั้งสองปลอบใจให้กัน

เช้าวันอาทิตย์อีกวัน โมและน้าชดรีบแต่งตัวขับรถไปที่บ้านพ่อแม่ทันที  พอรถเข้าจอดมาถึงในบ้านก็เห็นพ่อแม่ของโมยืนรออยู่แล้ว น้าชดรีบลงจากรถเข้าไปกราบเท้าพ่อแม่ทันที โมและน้าชดรีบยกมือไหว้แต่น้าชดกลับคุกเข่า

"ผมต้องกราบขอโทษด้วยครับท่านที่เกิดเรื่องแบบนี้ผมยอมรับผิดทุกๆอย่าง"

พ่อแม่ของโมรีบไปรับไหว้บอกให้ลุกขึ้น

"ไปคุยกันข้างในบ้านเถอะคุณชดเราต้องคุยกัน" พอทั้งหมดเข้ามาในบ้าน โมก็ร้องไห้ไม่หยุด

"พ่อคะแม่คะ หนูรักเขาค่ะพ่อแม่อย่ากีดกันเราเลยนะคะสงสารลูกในท้องเราเถอะค่ะ"

"เอาล่ะคุณชดเท่าที่ผมคุยกับลูกแล้ว คุณเองมีส่วนผิดแน่นอน แต่ว่าคุณได้ช่วยลูกผมเอาไว้ดูแลลูกของเราเป็นอย่างดี ผมก็รักลูก อยากให้เขาเจอคนดีๆ ในเรื่องมันเกิดขนาดนี้แล้ว ผมจะไม่เอาผิดคุณก็ได้แต่คุณต้องรับผิดชอบในสิ่งที่คุณทำนะ" พ่อบอก

"คุณต้องแต่งงานกับลูกเราให้ถูกต้อง แค่ไปจดทะเบียนกันก็พอแล้วล่ะไม่ได้อยากให้คนอื่นรับรู้ด้วยเงินทองไม่ต้องเราขอแค่คุณรับผิดชอบและรักลูกเราให้ดีก็พอแล้วค่ะ"

โมและเขารีบก้มหน้ากราบเท้าพ่อแม่ทันที ร้องไห้ด้วยกันทั้งคู่ ดีใจที่พ่อแม่และต่างเปิดใจไม่ขัดขวางและไม่ติดใจเอาเรื่อง

"แต่พ่อของสั่งเลยนะว่าหนูจะต้องลาออกจากเป็นครูที่นั่น และมาหางานทำที่กรุงเทพฯ ทำมาหากินด้วยกันช่วยกันเลี้ยงลูก ส่วนบ้านเดี๋ยวพ่อจะดูๆให้ละกันจะซื้อให้เป็นของขวัญหลานที่จะเกิด"

"ได้ค่ะพ่อหนูจะรีบไปลาออกค่ะ"

"ผมก็ด้วยครับท่านจะไปลาออกด้วยครับ" ทั้งสองโผกอดให้กันแสดงถึงความรักที่ซาบซึ้งต่อหน้าพ่อและแม่ ก็อดที่น้ำตาไหลไม่ได้ กินข้าวด้วยกันและช่วงเย็นก็ขอตัวกลับเพื่อไปทำสิ่งที่พ่อแม่ได้ขอเอาไว้

รุ่งเช้าวันต่อมา โมและน้าชดเดินจับมือด้วยกันมาที่ห้องของ ผอ.

"มาๆนั่งสิ เห็นว่ามีเรื่องจะคุยด้วยกันทั้งคู่ มีเรื่องอะไรหรือ"

"คือผมกับครูโมจะแต่งงานกันครับท่าน"

"ห๊าว่าไงนะหมายความว่าอย่างไร"

"คือหนูท้องกับเขาค่ะท่าน หนูเลยรีบมาบอกท่านก่อนเลยค่ะ"

"ยินดีๆๆด้วยก็แปลกใจอยู่นานละเห็นมีแอบกุ้กกิ้กให้กันตลอด ผมยินดีด้วยจริงๆ คบกันรักกันแบบนี้ผมก็ดีใจนะ"

"หนูพาเขาไปพบกับพ่อแม่หนูและคุยกันเรียบร้อยแล้วค่ะท่านไม่อยากให้เป็นข่าวอะไรแค่ไปจดทะเบียนกันก็พอค่ะ"

"ผมก็เลยจะมาขอลาออกล่วงหน้าพร้อมกันกับเมียผมน่ะครับท่าน ผอ. เราจะไปใช้ชีวิตด้วยกันที่กรุงเทพฯครับ"

"อืมๆได้สิผมโอเคนะ เดี๋ยวค่อยทำใบลาออกให้ละกันนะ"

น้าชดรีบลุกมานั่งข้างๆ ผอ. ก้มหน้ากราบเท้าทันที ผอ.ก็ห้ามก็ไม่ฟัง

"ขอบพระคุณท่านมากๆครับที่โอกาสและชีวิตที่ซุกหัวนอนให้ผม ผมจะไม่ลืมท่านเลยครับ"

"ไม่เอาๆน่ะตาชด คุณจะมีครอบครัวเป็นของตัวเองแล้วนะ ต่อไปทำอะไรต้องนึกหน้าลูกเมียไว้ตลอดนะตั้งใจทำงานหาเงินให้ครอบครัวล่ะ"

ทั้งสามคนก็คุยกันอีกหลายเรื่องมากมาย ก็ขอรีบขอตัวไปสอนเด็กๆต่อ ส่วนคนอื่นๆก็รู้ข่าวก็รีบกันเข้ายินดีทั้งสองคนอย่างมากมาย

"แหมตาชดแอบคบกับครูโมจนท้องเลยนะร้ายไม่ใช่เล่นนะ" ลุงคนนึงถาม

"ครูโมดีใจด้วยนะจ้ะป้าก็เห็นมานานละว่าเมื่อไหร่จะคบกันซะที ป้าดีใจจริงๆ ตาชดแกก็เป็นคนดีมากๆ" ป้าคนนึงถาม และอีกมากมายหลายๆคนทั้งครูเด็กๆและคนในหมู่บ้านต่างเข้ามายินดีให้กับทั้งคู่และรู้ว่าจะลาออกจากที่นี่ไปใช้ชีวิตด้วยกันที่กรุงเทพฯ และผอ. ก็จัดงานเลี้ยงฉลองเล็กๆให้กับทั้งคู่ในบ้านพักของครูโม ทั้งคู่ต่างดีใจกันมากๆที่ทุกคนมาร่วมยินดี กินกันไปคุยกันไปจนกระทั่งงานเลี้ยงเลิกทุกคนก็ทยอยกันกลับบ้านกัน จนเหลือแต่เขาและเธอ

"เมียจ๋า เราขึ้นบ้านกันเถอะจ้ะ"

"จ้ะผัวจ๋า ต่อไปนี้เราจะไม่ต้องปิดบังใครอีกแล้ว เราคือครอบครัวเดียวกันแล้วนะคะ"

แล้วคืนนั้นผัวรักก็จัดให้เมียรักอย่างเต็มอิ่มจนถึงเช้า และขึ้นมาอยู่ด้วยกันบนบ้านแบบเปิดเผย จนเวลาผ่านไปก็ถึงวันทำงานวันสุดท้ายของที่นี่ โมและน้าชดก็มาร่ำลาด้วยน้ำตาให้กับทุกๆคนที่อยู่ที่นี่ เพราะรักและผูกพันอย่างที่สุด และได้เก็บข้าวของต่างๆขึ้นรถเพื่อเตรียมตัวจะไปอยู่ที่บ้านหลังใหม่ที่พ่อแม่ซื้อไว้ให้อยู่ด้วยกัน

แล้วทั้งคู่ก็มาเริ่มใช้ชีวิตใหม่แบบผัวเมียและได้ไปจดทะเบียนเรียบร้อย พ่อแม่ก็ยิ้มรับกับลูกเขยด้วยความรักและไม่โกรธถือสากับเรื่องที่ผ่านมา เพื่อนๆของโมทราบข่าวก็มายินดีกันที่บ้านไม่ขาดสาย และแซวตาชดกันยกใหญ่ที่สามารถชนะใจของโมได้ น้าชดก็เป็นพ่อค้าขายหมูปิ้งที่ได้สูตรมาจากโมที่ปรุงเอง และก็ขายดีจนหมดไม่เหลือด้วย ส่วนโมก็รับจ้างซักรีดผ้าที่บ้านก็ได้รายได้อย่างงามให้กับครอบครัว จนกระทั่งได้เวลาคลอดลูกทั้งพ่อแม่โมและเพื่อนๆต่างก็มาเฝ้ารอรับหลานสาวคนนี้กำเนิดขึ้นมาซื้อของรับขวัญลูกในท้อง นามว่า น้องเบล หน้าตาน่ารักน่าชังผิวขาวเหมือนแม่ และนี่ก็คือโซ่ผูกมัดที่ทั้งสองคนให้ความรักอย่างที่สุด