11 เจอโจทย์

11 เจอโจทย์

“เรย์...” ประธานหนุ่มเอ่ยเรียกเมื่อเข้ามาถึงตัวดึงมือลูกน้องออกพลางจ้องหน้า รวบเอาคนร่างนิ่มอ่อนเหลวจากฤทธิ์เครื่องดื่มแรงไว้แนบอก

“ท่านประธาน...” เคนกลืนน้ำลาย แค่มองปราดเดียวสมองอันฉลาดของเขาพลันรับรู้ว่าเขากำลังล้วงเอาไข่จากงูจงอาง จึงถอยห่างทันที

“ท่านประธาน ปล่อยฉัน” เสียงหวานแว้ดสูงมองพนักงานคนอื่นที่มีสีหน้าแตกต่างกันไป

แต่ยิ่งดิ้นวงแขนกลับโอบแน่นราวกับเขาเป็นเจ้าของ ผิวหน้าเธอเห่อร้อน ความรู้สึกย้อนไปหลายปีก่อนเด็กสิบสองคนหนึ่งที่ถูกทำให้อับอายต่อหน้าสาธารณะ

เรนนี่จิกนิ้วลงข้อมือแกร่งแต่ประธานหนุ่มกลับหัวเราะในลำคอกระซิบข้างหู

“อดใจไว้ก่อนสิเด็กดี เดี๋ยวพี่จะให้ข่วน... ทั้งตัว”

ขนกลางแผ่นหลังเธอลุกชัน ทั้งไอร้อนที่แนบชิดเสียงครางต่ำหรือแม้กระทั่งน้ำหอมที่กรุ่นออกมาพาให้จินตนาการไปถึงเตียงนอน ช่องท้องเธอหดรัดบิดตัวผลัก

คราวนี้ธามวินทร์ยอมปล่อยแต่โดยดีทั้งที่ใจไม่ต้องการ แต่ยังยืนชิดไม่ห่าง มือคล้ำเข้มรับแก้วเครื่องดื่มมาจากอลันที่รู้งานตามประกบผู้หญิงอีกคนตัวเล็กกว่าซึ่งกำลังแหงนศีรษะตั้งบ่าจ้องเขานิ่ง

“พี่ธามคะ” นลินแสยะยิ้ม “จำนลินได้ไหมคะ”

“จำได้ครับ สบายดีไหม” เขาตอบนลินแต่ก้มลงกระซิบกับเรนนี่ “อย่าเพิ่งเมานะ”

อย่าเพิ่งเมานะ... สามพยางค์สะท้อนก้องอยู่ในทรวงอกของเรนนี่ จนเธอต้องส่งสายตาขอความช่วยเหลือไปทางนลิน ซึ่งตอบรับอย่างรู้ใจรีบโพล่งขึ้น

“เพื่อนหนูคงอยากเข้าห้องน้ำแล้ว”

ธามวินทร์ยิ้มมุมปาก เพื่อนของเรนนี่ยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน ตัวเล็กกะทัดรัดแต่อวบอิ่ม ผิวขาวคนจีน เธอสวยขึ้นกว่าสมัยก่อนมาก แต่ที่ไม่เปลี่ยนคงปาก

นลินเห็นท่าไม่ดี พี่ธามวินทร์ยืนขวางนิ่งซ้ำไม่ปล่อย จึงคว้าข้อมือเรนนี่หวังจะลากออกแต่กลับมีร่างแกร่งหนึ่ง ใบหน้าลูกครึ่งหล่อลากดินสเปกเธอมาขวางไว้

“ไฮ !” เขาแกว่งเหล้าในมือโยกตัวเล็กน้อย “เต้นด้วยได้ไหมครับ”

นลินตาพร่าไปทันที เผลอไผลในรอยยิ้มกว้างอวดฟันขาว ไม่ทันเห็นดวงตาของเรนนี่กลอกมองบนแล้วกระดกแก้วดื่มย้อมใจตัวเอง เพราะมือกร้านธามวินทร์ที่หมั่นแตะท้องแขน หรือลูบมือเธอเบา ๆ

ยิ่งสัมผัสอ่อนจาง ยิ่งกระหาย ?

สัมผัสวูบวาบของเขาพาให้เธอฉุนเฉียว ไม่ว่าเธอตั้งใจจะแต่งตัวมายั่วหรือไม่ เธอแค่อยากให้เขาเห็นของดีที่เคยพลาด แต่ใช่ว่าเธอจะยอมให้เขาลากกลับโดยง่าย

แต่... ภาพเนื้อดิ้นได้ในมือกร้านผลุดขึ้นยามที่สายตาของเธอเหลือบไปเห็นเขากำขวดโซดา พวงแก้มเธอร้อนผ่าวเม้มปากเบือนหน้าหนี

บ้าแล้วเรย์ นั่น... แกกำลังจะล้ำเส้น !

“ทำไมเงียบไป” ธามวินทร์โน้มลงถามข้างหูจงใจพ่นลมเป่าใช้ขอบปากเกลี่ยถางไปหนึ่งครั้ง สังเกตถึงหัวไหล่คนร่างเล็กกว่าสะท้านนิด ๆ

“นี่มันในผับ” เรนนี่เสียงสั่น แต่ไม่อยากให้เขาจับได้จึงยกดื่มอึกใหญ่ “และ...” เธอหันกลับไปจ้องหน้า “เราไม่ได้เป็นอะไรกัน... สักหน่อย”

เธอผลักแผงอกร้อนจัดแต่แค่แตะโดนก็ทำเธอสะดุ้งวาบ สองแก้มยิ่งแดงซ่านดันจนเขาถอยห่างแล้วเดินหนี

เรย์... ถอยตั้งหลักก่อน อย่าใจอ่อน

เรนนี่บ่นพึมขณะเดินลัดคนมากมายในผับไปยังห้องน้ำหญิง เธอต้องห่างจากประธานหนุ่ม - - สายตาหมาป่าจ้องล่าเหยื่อเช่นเธอ

เสียงเพลงยังดังกลบทุกสิ่งในผับนี้รวมไปถึงผู้คนที่หลั่งไหลมาในคืนวันหยุดสุดสัปดาห์

เธอพาร่างแทรกเข้าไปยืนหน้ากระจกอ่างล้างมือ จ้องภาพสะท้อนตัวเองที่เธอยังเห็นแววตาของเด็กเมื่อวานซืนคนนั้นทั้งที่อยู่ในชุดอ่อยผู้ชาย ยกมุมปากหยันตัวเอง

ไง... สะใจหรือยังที่เห็นเขามองแทบจะกลืนกิน

สิบกว่าปีที่เธอเฝ้าแต่ทำแบบนนี้ ให้เขาเห็นว่าเธอได้โตขึ้นมากขนาดไหน แต่ทำไมเธอจึงยังคิดว่าตัวเองยังเป็นเด็กคนนั้นที่สายตาไม่อาจละไปจากเขาได้เลย

“ขอโทษนะคะ”

เรนนี่ออกจากภวังค์เมื่อได้ยินเสียงหวานดังขึ้นมาจากด้านหลัง เธอมองเงาสะท้อน สาวร่างอวบอิ่มระหงในชุดเที่ยวสุดเอ็กซ์พอ ๆ กับเธอ ใบหน้างดงามแต่มีริ้วรอยของประสบการณ์

“เรียกฉันเหรอคะ” เรนนี่ถามอย่างแปลกใจ

“ค่ะ” คนที่ร้องทักเดินมายืนข้าง ๆ แสร้งล้างมือแต่ตาลอบมองเธอผ่านกระจกเช่นกัน “ฉันเห็นคุณกับธาม”

ช่องท้องเธอหดเกร็งกะทันหัน พยายามล้างมือต่อห้ามไม่ให้สั่น แต่ปากกลับระริกเบา ๆ ฝืนใจตอบ “ค่ะ”

“ขอโทษที่ถามนะคะ เห็นสนิทกัน” สาวสวยจัดเปิดกระเป๋าหยิบลิปสติกขึ้นวาดด้วยรอยยิ้มบางอย่าง “เป็นแฟนกันเหรอคะ”

เรนนี่มองปากกระจับสีแดงสด ดวงตาคมกริบจ้องนิ่งไม่หลบตา “เพื่อนบ้านน่ะค่ะ ตั้งแต่เด็ก”

“เพื่อนบ้านเหรอ ?” ท้ายเสียงหวานสูงขึ้นอย่างสงสัย เธอเอียงหน้าช้า ๆ จ้องเรนนี่จากหัวจรดเท้าในกระจก ราวกับค้นอะไรบางอย่างที่เคยหายไปจากความจำ

ในเวลานี้กริ่งสัญญาณเตือนภัยของเรนนี่ทำงานหนักหน่วง ผู้หญิงคนนี้ต้องไม่ใช่คู่ควงธรรมดา ภาพเก่าวันวิวาห์บนโซเซียลมิเดียผลุดเข้ามาไม่รู้ตัว

เมียเก่าพี่ธาม !

เรนนี่หันขวับกลับไปมองตัวเองในกระจกพยายามห้ามใจทั้งที่มือสั่นขณะสะพายกระเป๋า รีบเอ่ยขอตัว

“ฉันขอตัวเข้าห้องน้ำก่อน”

“เดี๋ยวก่อน...” หญิงแปลกหน้าเอ่ยขัด ส่งรอยยิ้มเชือดเฉือนด้วยดวงตาแข็งกระด้าง “ฉันคิดว่าคุณคงจำฉันได้ พริมา”

เรนนี่นิ่งเงียบมองเล็บยาวแดงเพลิงที่กำลังกรีดอ่างล้างมือสีขาวเบาๆ ราวกับกำลังกรีดเอารอยแผลในอดีตจนเลือดซึม

“งานเลี้ยงสละโสดริมสระน้ำ... ” พริมาพูดเสียงเย็นเยียบ

เธอผงะเบา ๆ พยายามกลั้นความตระหนกที่มีคนอื่นเห็นอีกนอกจากแม่ของธามวินทร์

ทว่ามันยากเย็น เธออยู่ความรู้สึกผิดนั้นมาหลายปีจนเกือบชินชา รีบผละออกห่างทันทีรีบหนีราวกับวิ่งหนีหัวใจของตัวเอง ปิดประตูห้องน้ำด้วยมือสั่นเทาพิงหน้าผากแนบบานไม้ ใช้เล็บกรีดลงแทนเสียงร้องที่กรีดก้องอยู่ข้างในใจ

ไงหล่ะ เรย์... เจ็บดีไหม