12 ใครกันแน่ที่เหนือกว่า...

12 ใครกันแน่ที่เหนือกว่า...

ในขณะที่เรนนี่ยังรับมือกับความรู้สึกเดิมที่จู่ ๆ ก็พุ่งเข้าหาอีกครั้งในคืนนี้อย่างไม่รู้ตัว

เจ้าของร่างอวบอิ่มสีแดงเพลิงเหมือนริมฝีปากก็เดินออกจากห้องน้ำด้วยริมฝีปากเยาะหยันก่อนจะชะงักหยุดเมื่อเจอเข้ากับอดีตสามีที่ยืนทำหน้าถมึงทึง

“เข้าไปในห้องน้ำทำไม” เขาโพล่งถามทันที

“ทำไม” พริมาลอยหน้าค่อยกอดอกเยาะเท้าไปใกล้จนชิด แหงนศีรษะเกือบตั้งบ่า “ฉันเป็นแค่เมียเก่า หรือว่าธาม... ยังหึงอยู่”

“ฮึ !” เขาแค่นเสียงชะเง้อมองไปด้านหลังก่อนคว้าแขนเมียเก่าไปอีกทาง “อย่ามายุ่งกับผมอีก เราจบกันแล้ว” เขาชะโงกลงพูดลอดไรฟันแต่ตาคอยมองไปทางประตูห้องน้ำ

“เอะ ! ทำไมนะ” พริมาขยับหน้าไปบังส่งรอยยิ้มแม่มดให้ “หรือว่าจะใช่เด็กคนนี้... ” เธอเอียงหน้าแสยะยิ้ม “ความจำฉันโคตรจะดีธาม เด็กข้างบ้านโตเร็วดีนะ” พริมาลอยหน้าใส่ “แต่มันยังเด็กไปหน่อยอยู่ดี หรือว่าชอบของ... สด”

แสงกลางแววตาของอดีตเมียทำเขาขนลุกชัน ไม่ใช่ด้วยความกลัวแต่มันคือความขยะแขยง ขยับถอยหลัง

“อย่างน้อยเธอไม่เคยทำให้ผมเบื่อบนเตียง” เขาหลุบตามองต่ำหยันมุมปาก “อย่ายุ่งกับเธอ” เสียงต่ำลึกดั่งดวงตาสีมืดทำให้พริมาสะท้านขึ้นมาระลอกหนึ่ง แต่ยังฝืนยิ้มอย่างคนที่รู้ทัน

“แน่ใจเหรอธาม ?” เธอวาดนิ้วบนแผงอกกวาดตายิ้มเยาะลงเบื้องล่าง “รสนิยมแบบคุณ... มันต้องฉันเท่านั้นถึงจะรองรับไหว”

ธามวินทร์ปัดมือปีศาจเล็บแดงทิ้ง “ขอโทษนะพริมา… ฉันไม่ได้หิวโหยจนต้องกลับไปกินของเหลือ” เขาเหยียดมุมปาก “หรือว่าเธอเอง… ยังหาใครเอาแบบฉันไม่ได้กันแน่”

“แล้วคุณล่ะ ธาม… ” เธอเชิดหน้าหัวเราะในลำคอกรีดนิ้วบนสาบเสื้อกรีดลงด้านล่างใต้เข็มขัด “ตอนที่ฉันอ้าขา คุณกำลังเอาใคร”

ธามวินทร์มองเธออยู่ครู่หนึ่ง ก่อนหัวเราะในลำคอเย็นเยียบ “เธออยากได้คำตอบ… หรืออยากได้ความจริงล่ะ พริมา”

สายตาที่ต่างจมอยู่ในอดีตชั่วขณะหนึ่งแต่ให้อารมณ์ไม่แตกต่างกันนัก มวลอารมณ์โกรธกรุ่นรุนแรงพอที่จะทำให้เท้าของเรนนี่ชะงักหยุดเผลอวางมือบนหน้าท้องที่เกร็งขึ้น

สีหน้าของพริมาราวกับฝังรอยแค้นบางอย่างอันน่าฉงนแต่เจือปนความรวดร้าว เรนนี่ไม่ได้ยินว่าทั้งสองคนพูดว่าอะไร แต่คงไม่ใช่ถ้อยคำที่ดีสักเท่าไร

“อย่ายุ่งกับเธอ”

ธามวินทร์เอ่ยเตือนผ่านกรามกรอดผละออกทันที ทิ้งให้พริมาจิกเล็บลงฝ่ามือแน่นจนเลือดซึม เขาไม่ชะงักตกใจแม้ว่ามองเห็นเรนนี่ยืนนิ่งจ้องมา ค่อย ๆ เผยรอยยิ้มแม้ว่าริมฝีปากยังสั่นระริก

“ออกมาตั้งแต่เมื่อไร”

เรนนี่ไร้เสียงตอบรับเบือนหน้ากลับไปทางเวทีแล้วออกเดิน เธอควบคุมความเจ็บปวดให้เดือดแค่ภายในด้วยใบหน้าเรียบเฉย

ชุดสีดำเปิดเผยเนื้อหนังที่บรรจงใส่ในคืนนี้คงไม่สำคัญ เพราะแท้จริงแล้วเขามีตัวเลือกมากมาย ไม่ใช่เหรอ ?

มือเล็กยกแก้วขึ้นดื่มทันทีเมื่อมาถึงโต๊ะที่ธามวินทร์ยั้งไว้ เอ่ยเตือน “เบาหน่อย” เรนนี่สะบัดมือออกยกรวดเดียวหมด

น้องสาวข้างบ้านไม่รู้ตัวเลยสักนิดแม้ว่าเธอพยายามปกปิดมันเท่าไร แต่กิริยาราวเด็กน้อยด้วยการประชดยกแก้วมันทำให้เขาหัวใจพองฟูลึก ๆ

เธอยกมือปาดหยาดน้ำพลันสะท้านไหวเมื่อนิ้วกร้านจงใจเช็ดขอบปากเธอให้แทน โน้มลงจนลมหายใจร้อนรดหน้าผาก

“พี่เช็ดให้”

มือเล็กคว้าหมับกลัวว่าเขาจะเลยเถิดมากไปกว่านี้ลอบสบตาเปลวเพลิงสัญญาเร่าร้อนบนเตียงในคืนนี้ ใจเธอเต้นกระหน่ำยิ่งกว่าเห็นเขากับเมียเก่าหน้าห้องน้ำ

“อยากกลับหรือยัง”

ธามวินทร์ถามเบา ๆ ข้างหู มือลูบลงรอบเอวสัมผัสผิวเนื้อไร้เศษผ้าปิดบัง ไต่นิ้วไปตามขอบโค้งเส้นด้าย เบียดสะโพกใกล้แผ่กลิ่นอายฟีโรโมนแสดงความเป็นเจ้าของให้ทุกคนได้เห็นอย่าโจ่งแจ้ง

“ยังคะ” เสียงเธอแผ่วเบาลอบกลืนน้ำลายหนืด ใจหนึ่งอยากเบี่ยงตัวออกแต่หนึ่งกลับอยากเหนี่ยวรั้งไว้ มุมผับไกล ๆ ยังเห็นผู้หญิงคนนั้นจ้องนิ่งมาราวกับต้องการให้เธอถอยห่างจากของของเธอ

ของของเธองั้นเหรอ ? ฉันรู้จักเขามาก่อนเธอ !

หยาดเลือดที่รินออกมาจากความรู้สึกเก่า ๆ มาหลายปี ถูกกลบด้วยอีกความรู้สึกหนึ่ง

ในเมื่อผู้หญิงคนนั้นท้ารบเธอด้วยการโยนความรู้สึกผิดลงมา เธอจะทำให้เมียเก่าพี่ธามกระอักเลือด

ในเวลานี้สงครามย่อย ๆ ก่อนจะถึงสงครามจริงระหว่างหญิงสาวได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว เมื่อเรนนี่ใช้แขนโน้มไปด้านหลังเกี่ยวท้ายทอยพี่ธามลงมากระซิบข้างหู ถ้อยสัญญาที่พาให้หัวใจประธานหนุ่มเต้นโครมคราม

เธอควรทำแบบนี้ไหม ? เธอไม่แน่ใจ... แต่คืนนี้เขาจะไม่กลับไปหาผู้หญิงคนนั้น

“อีกชั่วโมงค่ะ”

นัยน์ตาเธอจ้องนิ่งประสานกันข้ามห้อง แต่ในหูกลับอื้ออึงเสียงไฟที่ปะทุข้างในเพราะมือกร้านที่ไต่อยู่รอบเอวเธอบีบเนื้อนิ่มแน่น แผงอกระอุกระเพื่อมขึ้นคล้ายสูดลมหายใจสะกดกลั้นบางสิ่ง

“เรย์กำลังเล่นกับไฟ พร้อมจะโดนลวกไหม ?”  

คำถามทุ้มพร่าข้างหูดังก้องคล้ายเสียงน้ำที่หยดลงแผ่นหินกัดกร่อนจิตใจเธอมาช้านาน แล้วเขาหล่ะ ? เป็นเช่นเธอไหม

คิ้วเรียวขมวดเล็กน้อย ในเมื่อเธอไม่เคยได้ คนนั้นก็ไม่สมควรจะได้เขากลับไปเช่นกัน

แม้ว่าคืนนี้เธอเองก็ไม่ตั้งใจจะให้เขาได้เธอไปเช่นกัน...

อยากได้ฉันงั้นเหรอธามวินทร์

ฉันจะทำให้คุณกระหายจนตัวโยน อยากจนหอบหายใจ

แต่คุณจะไม่มีวันได้เรือนร่างของฉันไปครอง

เรนนี่หันตัวกลับมามือวางแผงอกลูบเบา ๆ แหงนดวงหน้าแย้มพรายสู้ตาที่หรี่ลงและล้ำลึกขึ้นในขณะที่เบื้องล่างเสียดสีกัน

“ลองดูสิคะ เรย์ก็อยากรู้เหมือนกันว่าไฟมันจะลวกใครมากกว่ากัน” เธอเปล่งเสียงท้าทาย ปล่อยให้พี่ธามวินทร์ตายใจด้วยการแนบทรวงอกลงใกล้ ไม่แยแสเพื่อนร่วมงานอีก สัมผัสเนื้อแกร่งบนหน้าท้องทำให้เธอรู้ว่า

ใครกันแน่ที่เหนือกว่า...

“เรย์...” เสียงเขาแทบกระเส่ากดกลั้นด้วยการกลืนน้ำลาย

หมาป่าที่เคยออกล่ามาบัดนี้กำลังปวกเปียกไม่เป็นท่า เมื่อแม่เสือสาวพลิกสถานการณ์มาเป็นผู้คุมเกมเองแทน ยอมให้เธอคว้ามือไปกุมไว้ประสานแน่นดึงรั้งไปด้านหลังคล้ายกำลังโอบกอดกัน กระซิบหวานออดอ้อน

“เรย์ขออีกชั่วโมงนะคะ”

ธามวินทร์เผลอตัวจ้องนิ่งทั้งที่รู้สึกคันยุบยับในหัวใจ

เธอกำลังทำให้เขารอ ? เหมือนที่เขาทำกับเธอใช่ไหม ?

เสียงหนึ่งคัดค้านอยากลากเธอออกไปตอนนี้ ทว่านัยน์ตาอ่อนเชื่อมคล้ายเด็กในวันเก่า ๆ ที่มองกลับมาพาให้เขาสะท้านเยือกจนเผลอพยักหน้า โน้มศีรษะตั้งใจจะจูบแต่น้องสาวข้างบ้านยิ้มมุมปากเบี่ยงหนี ก่อนจะหันไปเต้นกับเพื่อนร่วมงาน ทิ้งให้ประธานหนุ่มยืนมองตาละห้อย

ธามวินทร์พบว่าท่ามกลางแสงสีที่วูบไหวยังไม่เท่ากับหัวใจเขากำลังกวัดแกว่งขณะมองร่างของเรนนี่ในชุดกึ่งเปลือยเต้นยั่วอยู่ตรงหน้า

ใจอยากเอื้อมมือคว้าร่างเธอไว้แนบกายที่วูบโหวง คล้ายคลึงกับความรู้สึกในอดีตเมื่อหลายปีก่อน

วันที่เขาตัดสินใจเลือกบุญคุณแทนหัวใจ...