บทที่ 4 เจอกันแล้ว

บทที่ 4

แซคพาร่างสูงใหญ่ในชุดสูทสีเทาเข้มปลดเนคไทออก คลายกระดุมบนสามเม็ดเพื่อต้องการให้ไม่ดูเป็นทางการมากเกินไปนัก เขาเปิดประตูร้านคาเฟ่ขนาดไม่ใหญ่แต่ก็ไม่ได้เล็กประมาณห้องสองคูหา ซึ่งมันทำให้เขาแปลกใจที่เปรมาสามารถหาร้านขนาดนี้ได้ท่ามกลางย่านธุรกิจกลางเมือง

เสียงพนักงานต้อนรับเอ่ยด้วยสำเนียงหวานใสชวนไพเราะ มีเสียงกระซิบกระซาบเบา ๆ เป็นภาษาไทยขณะที่เขาเดินตรงไปยังเคาน์เตอร์

“สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่ารับอะไรดีคะ”

“ขอไอซ์อเมริกาโน่ไม่รับไซรับครับ”

“ได้ค่ะ รับเค้กทานเพิ่มด้วยไหมคะ”

แซคก้าวไปยังตู้แช่เค้กแบบกระจกโค้งด้านหน้าถัดไปที่เคาน์เตอร์ มองเค้กหลากหลายหน้าตาดูดีทีเดียว แล้วจึงสั่งช็อกโกแลตเค้กนมสดหนึ่งชิ้น

หลังจากชำระค่ากาแฟเรียบร้อยจึงไปนั่งรอตรงมุมห้องเป็นโซฟาทรงเตี้ยนุ่มสบาย มองดูไปรอบ ๆ ร้านตกแต่งแบบผู้หญิงแท้ ๆ ด้วยสีละมุนตาโทนชมพูและครีมเป็นหลัก

“ได้แล้วค่า”

พนักงานสาวหน้าตาหมดจดย่อกายลงนิดเพื่อวางแก้วกาแฟและจานเค้กบนโต๊ะเตี้ยด้านหน้าชายหนุ่มหล่อ เขายิ้มรับขอบคุณจนสาวน้อยหน้าแดงอายม้วนซอยเท้าถี่เข้าไปยังด้านหลังเคาน์เตอร์

แซคทำเพียงนั่งเอนกายกับพนักพิงโซฟา ขาทั้งสองข้างแยกออกจากกันเล็กน้อยทำให้กางเกงผ้าที่สวมอยู่ตึงแนบกล้ามเนื้อที่เขามั่นออกกำลังกาย

มีลูกค้าบางตาในช่วงบ่ายค่อนเย็นซึ่งเขาตั้งใจให้เป็นเช่นนั้น แซครู้ว่าร้านของเปรมาจะปิดในเวลาสิบเจ็ดนาฬิกาซึ่งเหลือเวลาอีกไม่ถึงชั่วโมง เขานั่งรออีกประมาณสิบห้านาทีปล่อยเวลาพร้อมทั้งสำรวจไปทั่วร้านที่บ่งบอกความเป็นตัวตนของหญิงสาว แล้วจึงเดินไปหาพนักงานที่หน้าเคาน์เตอร์

“รบกวนหน่อยครับ”

พนักงานคนเดิมซึ่งยังหน้าแดงยืนบิดผ้าเช็ดโต๊ะในมือไม่กล้าแม้จะเงยมองหน้าเขา

“ค่ะ มีอะไรหรือเปล่าคะ”

แซคยิ้มกว้างอีกครั้งซึ่งเขาคิดว่าเป็นยิ้มปกติทั่วไป แต่ยิ่งทำให้พนักงานสาวอายหนักยิ่งกว่าเดิม

“รบกวนตามคุณเปรมา เออ คุณเลิฟให้หน่อยนะครับ”

ร่างสูงใหญ่เดินกลับไปที่โต๊ะโดยไม่ทันเห็นว่าพนักงานสาวตาโตรีบวิ่งเข้าไปหลังร้านจนกระทั่งปัดของตกพื้น

“พี่เลิฟคะ พี่เลิฟ”

เปรมากำลังแขวนผ้ากันเปื้อนหลังจากเก็บของทุกอย่างเรียบร้อยเตรียมปิดร้าน มองพนักงานหน้าร้านที่วิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาทั้ง ๆ ที่ก็อยู่ใกล้แค่ประตูกัน

“มีอะไรเจ้าปุ๊ก แล้วนี่จะวิ่งทำไมเดี๋ยวล้ม ข้างในยังไม่ได้กวาดแป้งหกอยู่เต็มพื้น”

“มะ มีคนมาหาคะพี่เลิฟ หล่อมากกกกก เป็นฝรั่ง”

เปรมาถึงกับสะดุ้ง ฝรั่ง ไม่คิดว่าเขามาได้ตรงเวลาสามวันผ่านไปพอดี เธอหันไปหาน้องผู้ช่วยแผนกขนม ปลดหมวกคลุมผมออกจากศีรษะนำไปใส่ตะกร้ารอแม่บ้านมาเก็บไปซัก ก่อนเดินออกไปเธอมองประตูกระจกที่สะท้อนเงาของตัวเอง เอามือสางผมที่ยุ่งเหยิงลูบให้เป็นระเบียบเสียหน่อย

“เดี๋ยวช่วยเก็บกวาดให้สะอาดด้วยนะ”

เธอเดินออกมาจากห้องด้านในทางหลังเคาน์เตอร์ ชะโงกมองหาเห็นเพียงแต่ท่อนขาก่อนอันดับแรก ขาแกร่งใหญ่ยาวในกางเกงขายาวสีเทาเข้ม

เปรมาถอยร่างกลับจับเนื้อตัวอีกครั้งในแน่ใจว่าอยู่ในสภาพเรียบร้อยดี ก่อนก้าวออกไปจากหลังเคาน์เตอร์ด้วยชีพจรเต้นถี่

ใบหน้าแกร่งคมเข้มเงยขึ้นมองเธอทันทีที่ได้ยินเสียงฝีเท้าแผ่วเบา เขาเห็นรองเท้าผ้าใบสีขาวเรียบง่าย แล้วกวาดสายตาไล่ขึ้นทีละนิดผ่านปลีน่องใต้กระโปรงทรงเอสีน้ำตาลอ่อนสั้นเลยเข่าเผยให้เห็นขาเพรียวสมส่วนไปยังสะโพกผายสู่เอวคอดกิ่ว

ชีพจรเขาเต้นแรงรัวเร็วเมื่อผ่านทรวงอกอวบอิ่มที่ดันนูนภายใต้เสื้อเชิ้ตสีขาวเนื้อบางจนมองเห็นสีชุดชั้นในลาง ๆ ไปยังลำคอระหงสู่ใบหน้าคมงามจนถึงดวงตาคมรีกำลังส่อแววกรุ่นโกรธ

ผมยาวสยายยุ่งเหยิงล้อมกรอบหน้าคม และให้ตายเถอะ ตัวจริงของพี่สาวว่าที่ภรรยาเจ้าลูกชายช่างร้อนฉ่าเกินกว่าที่กล้องถ่ายรูปจะจับอุณหภูมิได้

แซคกลืนน้ำลายลงคอก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงแหบแห้งจนแม้แต่เขาเองยังแปลกใจ ผายมือไปยังเก้าอี้ด้านข้าง

“ผมแซค”

เปรมายืนกอดอกรอจนกระทั่งดวงตาสีเข้มดุจ้องตาเธอ แม้ใบหน้าเธอเห่อร้อนจากการกระทำของหนุ่มใหญ่ตรงหน้า แต่เธอยังคงข่มสติไว้ไม่ให้วีนแตกออกมา

กระแทกก้นงามลงบนเบาะใกล้กับเขายกขาขึ้นไขว้ห้างทันที มือเรียวยังกอดอกตัวเองไว้แน่นดั่งป้องกันตัวเองจากสายตาแทะโลม

“เร็วหน่อยนะคะ ร้านกำลังปิดแล้ว”

เธอมองมุมปากหนาที่หยักขึ้นเล็กน้อยก่อนเอ่ยด้วยเสียงทุ้มต่ำที่ทำให้เธอถึงกับขนลุก

“เรื่องของลูกชายผม ผมอยากมาตกลงกับคุณให้รู้เรื่อง”

“ตกลง หมายถึงอะไรคะ ช่วยพูดให้กระจ่างด้วยค่ะ”

เขาเอนกายพิงพนักโซฟามือประสานตรงด้านหน้าระหว่างพิจารณาเม่นสาวที่พร้อมพุ่งเข็มบนตัวใส่เขาตลอดเวลา

“คุณดูอายุน้อยกว่าที่ผมคิด”

“หมายความว่ายังไงคะ และเลิกทำแบบสักที”