บทที่ 18 อิพ่อมันร้าย

บทที่ 18

“พี่เลิฟคะ พี่เลิฟ!!”

เสียงหวานข้างหูดังขึ้นทำให้เปรมาสะดุ้งสุดตัว เอี้ยวหน้ามองเห็นใบหน้าน้องสาวสุดที่รักยืนยิ้มแป้นแล้นข้างตัว

“เหม่ออะไรคะ ตั้งแต่กลับมาจากภูเก็ตดูใจลอยนะคะ”

ปาริมาเดินอ้อมไปนั่งที่โต๊ะทานข้าวในคอนโดมิเนียมหลังจากแกล้งพี่สาวได้สำเร็จ หน้าหวานทรงผมสีน้ำตาลอ่อนยิ้มกว้างหยอกพี่สาวเล่นพรางพูดเจื้อยแจ้วต่อไป

“พี่เลิฟไปเสียหลายวันและยังปิดโทรศัพท์น้องเลยติดต่อพี่ไม่ได้เลยคะ”

“มีอะไรเหรอ”

เปรมาหาเสียงตัวเองเจอในที่สุด เสียงแหบพร่าจากห้วงอารมณ์เมื่อภาพเหตุการณ์บนเตียงยังแจ่มชัด

“ก็ลิฟจะโทรไปบอกข่าวดีกับพี่เลิฟค่ะ พ่อของแซมตกลงให้เราหมั้นกันแล้วค่ะ ไม่น่าเชื่อใช่ไหมคะ”

“ใช่จ๊ะไม่น่าเชื่อ พี่ยินดีด้วยน้องรัก พี่ดีใจที่น้องสมหวังเสียที”

“อะไรมันก็ไม่แน่ไม่นอนหรอกนะคะพี่เลิฟ แต่ยังไง น้องจะทำให้ดีที่สุดให้การหมั้นดำเนินไปจนกว่าเราจะได้แต่งงานกัน”

“หื้อ?”

“ก็พ่อของแซมบอกว่าขอให้เราหมั้นกันสักสองปีก่อนแล้วถึงจะคิดดูอีกครั้งเรื่องแต่งงาน”

เปรมาจับมือน้องสาวที่วางอยู่บนโต๊ะลูบปลอบใจ

“ลิฟ สองปีน่ะมันเป็นเวลาที่พอเหมาะและน้องอาจทำให้พ่อของแซมเปลี่ยนใจได้ อีกอย่างเมื่อถึงเวลานั้นพวกน้องก็บรรลุนิติภาวะกันแล้วสามารถจดทะเบียนสมรสกันเองได้ อย่าลืมสิ”

ปาริมาพลิกมือขึ้นบีบฝ่ามือพี่สาว เธอสัมผัสมือที่ไม่ได้นุ่มนวลเพราะการทำงานหนักเพื่อเลี้ยงดูเธอมาตลอด

“แต่ยังไงก็ต้องรอให้พ่อของแซมเห็นชอบก่อนค่ะพี่เลิฟ แซมเขารักพ่อเขามาก พ่อเขาทุ่มเททำงานหนักมาตลอด อีกอย่างพี่เลิฟ อีกหน่อยเมื่อแซมเรียนจบต้องไปช่วยงานพ่อ มันหลีกหนีกันไม่ได้หรอกค่ะ”

เปรมาอึ้งไปเมื่อเห็นน้องสาวของเธอโตขึ้นในเวลาไม่นาน เพียงเธอไปภูเก็ตไม่กี่วันจากน้องสาวตัวน้อยที่เธอต้องคอยเอาใจใส่กลับกลายเป็นผู้ใหญ่ที่มีความคิดความอ่าน

“แล้วนี่ตกลงวันหมั้นกันหรือยัง”

“ค่ะ อาทิตย์หน้าค่ะ รอแม่ของแซมบินมาร่วมงานด้วย”

คิ้วคันศรของเปรมาโก่งขึ้น แม่ของแซม ปาริมาลุกขึ้นเพื่อเก็บจานลงอ่างล้างจานพูดขึ้นขณะที่เปิดก๊อกน้ำล้างจาน

“แซมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมแม่ถึงมา เพราะพวกเขาไม่เคยเจอกันเลยตั้งแต่แซมเป็นเด็กแล้วค่ะ แต่แซมเดาเอาว่าแม่อยากจะเจอพ่อ ก็ดีเหมือนกันนะคะพี่เลิฟ แซมจะได้ไม่กำพร้าแม่อีก ถึงได้แม่คืนเอาตอนโตแล้วก็ไม่เป็นไร พี่เลิฟว่ายังงั้นไหมคะ พี่เลิฟ!”

ปาริมาขมวดคิ้วเมื่อหันกลับมาเจอพี่สาวยังนั่งเหม่อลอยไม่ได้สนใจฟังที่เธอพูด แถมยังยกมือถือช้อนทานข้าวค้างอยู่

“จ๊ะลิฟ กะ ก็ดีจ๊ะ พี่ขอตัวก่อนนะต้องไปร้านแล้ว”

เปรมาผลุนผลันลุกจากโต๊ะทิ้งจานที่ยังทานไม่หมดตรงหน้าไว้กลับเข้าห้องผิดวิสัยแม่บ้าน ปาริมาจ้องตามแผ่นหลังบอบบาง ดูเหมือนพี่สาวของเธอจะผอมลง

“ปัง”

เปรมายืนพิงประตูห้องนอนหลังจากรีบผละมาจากโต๊ะทานข้าว ชีพจรบีบกระชับอยู่ข้างใน เธอกุมท้องนึกไปถึงร่างสูงที่ทำตามคำพูดในอีกห้าวันที่เหลือ

แต่คงเป็นเพราะเธอมีโชคหรือพระจ้ายังเข้าข้างเธอที่เธอไม่ท้องลูกของซาตานคนนั้น ประจำเดือนเธอมาในวันเดินทางกลับจากภูเก็ตพอดี เธอยังจดจำภาพใบหน้าแกร่งบึ้งตึงขึ้นเมื่อรู้ เพราะเธอต้องไปซื้อผ้าอนามัยจากชอปในโรงแรม

 ห้าวันที่ไม่ได้ออกจากห้องนอนและเขาทำให้มันกลายเป็นทั้งสวรรค์และนรกจนเธอไม่สามารถแยกแยะได้

ใจบางอ่อนไหวคิดถึงรสสัมผัสที่เขาตราตรึงเธอไว้ เร่าร้อนรุนแรงดั่งไม่รู้จักอิ่มกายสาว เปรมาสลัดความคิดหยิบกระเป๋าสะพาย อย่างไรสะชีวิตเธอยังต้องดำเนินต่อไป

ปาริมาได้โอกาสอีกสองปีที่จะทำให้พ่อของแซมเปลี่ยนใจ แต่ทุกสิ่งทุกอย่างคืออนาคตที่ยังมาไม่ถึง สิ่งที่เธอและน้องควรทำตอนนี้คือการทำทุกวันนี้ให้ดีที่สุด

“ลิฟ พี่ไปทำงานก่อนนะ”

ปาริมาวิ่งออกมาจากห้องครัวกำลังล้างจาน ร่างบอบบางผิดไปจากคนเป็นพี่จ้องหน้าเปรมานึกสงสัย

“แต่พี่เลิฟคะ ไหนบอกว่าร้านเปิดพรุ่งนี้ไงคะ”

“ก็พี่เป็นเจ้าของร้านต้องไปก่อนสิน้องรัก แล้วเจอกันนะ”

เปรมาปิดประตูตามหลัง ใจหวนคิดเรื่องงานหมั้นอาทิตย์หน้า เธอจะไม่ยอมทำให้น้องสาวเสียหน้าทุกอย่างต้องออกมาดีที่สุด

ดวงหน้าหวานคมค่อยยิ้มออกมา อันดับแรกสุดคือเธอต้องติดต่ออีเว้นท์และห้องเสื้อหรูราคาแพงที่จะทำให้พ่อของแซมได้เห็นว่าน้องสาวและเธอไม่ใช่คนแบบที่เขาคิด ถ้าเขาจะมีสมองคิดสักหน่อยนะ

“กริ๊ง กริ๊ง”

เปรมาละมือจากเตาอบในวันถัดมาเมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังบนโต๊ะวางของ เธอวางถาดขนมเค้กที่เพิ่งอบเสร็จใหม่เคาะก้นสองสามครั้งเบาๆ แล้วคว่ำหน้ากับตะแกรงรอเวลาเค้กเซตตัว

ตายยากเสียจริง

“แซมบอกว่าคุณจะจัดงานหมั้นที่โรงแรม”

เสียงทุ้มเข้มดังจนเธอต้องดึงโทรศัพท์ออกห่าง รอยยิ้มหวานประดับบนใบหน้า

“ใช่แล้วค่ะ”

“ไม่ เราจะจัดกันที่อื่น”

“แต่ฉันตกลงกับอีเว้นท์ไปแล้ว”

“คุณควรถามผมก่อนเลิฟ”

“ฮึ ถาม? ทำไมฉันต้องถามในเมื่อมันเป็นส่วนความรับผิดชอบของผู้หญิงอยู่แล้วคุณฮิวส์”

เสียงสูดลมหายใจลึกเมื่อได้ยินเสียงหวานเรียกนามสกุลลากยาวท้าทาย

“คุณจงใจใช่ไหมเลิฟ ต้องการประกาศงานหมั้นให้เอิกเกริก และผมคาดว่าคงมีสำนักพิมพ์มาร่วมงานสักสองสามสำนักพิมพ์ ผมพูดถูกใช่ไหม”

เปรมายิ้มกว้างเสียจนเมื่อยแก้ม เสียงทุ้มต่ำสะกดอารมณ์โกรธทำให้เธอพึงพอใจ

ถือสะว่าเป็นการเอาคืนเล็ก ๆ น้อย ๆ แล้วกันนะคุณพ่อ

“ลิฟเป็นน้องสาวฉันนะคุณฮิวส์ จะหมั้นหมายก็ควรทำให้ถูกต้อง”

ยิ้มหวานโชว์ลักยิ้มกว้างกว่าเดิมเมื่อได้ยินเสียงสบถอีกหลายคำ มีเสียงผู้หญิงแทรกเข้ามาในสายจึงทำให้เธอหุบยิ้มลง เสียงทุ้มดังเข้ามาในโทรศัพท์อย่างไม่ยอมแพ้

“เปลี่ยนไปจัดงานที่บ้านชานเมืองสะเลิฟ แต่ห้ามนักข่าว ส่วนคุณกับน้องสาวจะลงภาพในโซเซียลมีเดียส่วนตัวของพวกคุณย่อมทำได้”

เปรมาวางโทรศัพท์ลงที่เดิม บ้านชานเมือง! แม้เธอจะหวั่นใจที่ต้องเข้าถ้ำเสือ แต่ถ้าเธออยากจะได้ลูกเสือเธอต้องไม่กลัว