บทที่ 19 แด๊ด

บทที่ 19

“น้องพี่สวยจัง”

เปรมาเดินเข้ามาในห้องนอนห้องหนึ่งของบ้านชานเมืองที่จัดให้น้องสาวและเธอได้เข้าพักตั้งแต่วันก่อนเพื่อเตรียมตัว

ร่างโปร่งบางของปาริมาสวยเปล่งปลั่งไปทั้งตัวด้วยชุดหมั้นตัวสั้นสีขาวผสมลูกไม้จากฝรั่งเศสทั่วทั้งชุด น้องสาวเกล้าผมขึ้นเป็นมวยด้านหลังประดับด้วยดอกไม้และเครื่องประดับราคาแพงที่แซมนำมาให้เข้าชุดกับสร้อยคอและกำไรข้อมือ

“พี่เลิฟก็สวยค่ะ”

ปาริมาจับมือพี่สาวพาเดินไปยังกระจกบานยาวในห้องนอน ร่างอวบอิ่มดั่งนาฬิกาทรายสวมชุดเดรสลูกไม้สีโอรสสั้นแค่เข่า คอเสื้อด้านหน้าและหลังเป็นรูปตัววีลึกจนเห็นเนินทรวงอวบล้น

“พี่ว่ามันโป๊ไปนิดนะ”

เปรมาขยับมือจับคอเสื้อที่แหลมตัววีลึกด้านหน้าอก ยิ่งเกล้าผมสูงทำให้โชว์เนินหน้าอกมากเกินไป

“พี่เลิฟคะ ทำไมไม่สวมสร้อยที่พ่อแซคส่งมาให้ล่ะคะ”

ปาริมาชะโงกมองคอโล่งว่างเปล่าคิ้วงามขมวดเล็กน้อยสงสัย สีหน้าพี่สาวดูลุกลี้ลุกลนเมื่อพูดถึงพ่อของว่าที่คู่หมั้น เธอมองตามร่างสูงอวบที่ผละออกจากเธอตรงไปยังเตียง แสร้งดึงผ้าปูที่นอนให้ตึงทั้ง ๆ ที่ไม่จำเป็น

“ไม่หรอก มันไม่ใช่ของพี่ ถึงพี่จะไม่มีของราคาแพงก็ไม่เห็นจำเป็นต้องใส่”

เธอโบกมือไล่คนรับใช้ที่ยังอยู่ในห้องให้ออกไปแล้วจึงเดินเข้าไปใกล้พี่สาวโอบเอวซบบ่าที่เป็นที่พักพิงให้เธอมาตลอด

“พี่เลิฟคะ ที่จริงถึงแม้ว่าเราไม่มีอะไร ไม่ได้รวยอย่างแซม แต่ขืนเราไม่สวมเครื่องประดับหรูราคาแพงบ้างจะทำให้พ่อของแซมเสียหน้านะคะ วันนี้แม่และอาของแซมก็มาด้วย พี่เลิฟก็ทำเพื่อน้องอีกสักครั้งสิค่ะ”

เปรมาถอดถอนหายใจ เธอตบหลังมือน้องสาวที่โอบเธอมาจากทางด้านหลังพยักหน้าเบา ๆ รับคำ แล้วจึงเดินกลับไปยังห้องนอนที่จัดแยกมาให้เธอโดยเฉพาะ

เปรมาหยิบกล่องเครื่องเพชรสี่เหลี่ยมใหญ่ ดวงตาคมรีหลุบมองสร้อยเพชรประดับไพลิน รวมไปถึงชุดต่างหูและแหวนเม็ดใหญ่ นึกหน้าคมแกร่งกำลังยิ้มเยาะเธอที่ฐานะด้อยกว่าจนต้องส่งเครื่องประดับราคาแพงมาให้ คงจะกลัวว่าพวกเธอสองพี่น้องทำให้เขาต้องอับอาย

เธอหยิบสร้อยออกมาจากกล่องกำมะหยี่เพียงอย่างเดียว เปรมาทาบสร้อยบนลำคอ สีเพชรแวววาวราคาแพงส่องสะท้อนแดดยามเช้า เธอถอนหายใจอีกครั้งก่อนจะสวมลงบนลำคอระหง

ดวงหน้าหวานคมจ้องมองตัวเองในกระจก ไม่น่าเชื่อว่าสร้อยเส้นนี้จะทำให้เธอดูสวยสง่าขึ้นทันตา ไพลินสีน้ำเงินสี่เหลี่ยมตรงกลางช่างรับไปกับลำคอและเนินอกสีน้ำผึ้งชวนค้นหา

“ก๊อก ก๊อก”

“พี่เลิฟ ได้เวลาแล้วค่ะ”

ปาริมายิ้มกว้างเมื่อเห็นพี่สาวยอมสวมเครื่องประดับเส้นนั้น แม้จะไม่ครบชุดแต่อย่างน้อยพี่เปรมาก็ยอมอ่อนลงบ้างแล้ว

“ไปกันเถอะค่ะ”

ปาริมาจูงมือพี่สาวที่แปลกไปจากทุกวัน เธอสังเกตเห็นสีแดงระเรื่อบนใบหน้าพี่สาวเป็นระยะ ๆ

ร่างอวบอิ่มในชุดสีโอรสชะงักตรงบันไดเมื่อมองเห็นแขกเหรื่อที่อยู่ในงานค่อนข้างมากกว่าที่เธอเชิญมา

“ลิฟ พี่ว่ามีอะไรผิดปกติหรือเปล่า พี่ไม่ได้เชิญพวกเขามา”

ปาริมายิ้มอ่อนหวานตบหลังมือปลอบใจพี่สาวค่อยเอ่ยเสียงเบา

“ค่ะ เป็นนักธุรกิจที่พ่อแซคเชิญมา”

“ตะ แต่ อีเว้นท์ที่พี่ตกลงไว้จะไม่พอนะลิฟ พี่เกรงว่า”

“ไม่ต้องกังวลค่ะ พ่อแซคเตรียมไว้แล้ว นั่นแม่บาบาร์ร่า ไปทักทายกันค่ะพี่เลิฟ”

ปาริมาจับข้อมือเปรมาจูงไปยังโถงหน้าที่กำลังยืนต้อนรับคนเข้างาน เธอมองแม่ของแซมด้วยความอิจฉา รูปร่างสูงโปร่งบางดั่งนางแบบ ผิวพรรณผ่องใสเนียนและยังสวยเหมือนดารา นี่สินะที่ทำให้เขาถึงขนาดตกหลุมอย่างเร็วแต่งงานสายฟ้าแลบ

“แม่คะ นี่พี่สาวของลิฟค่ะ”

“สวัสดีค่ะ เรียกฉันบาบาร์ร่าก็พอค่ะคุณเลิฟ แขกมากันเกือบครบแล้ว ลิฟไปหาแซมเตรียมเริ่มงานกันเถอะ”

“ค่ะมัม ไปกันค่ะพี่เลิฟ”

เธอขืนข้อมือที่ปาริมายังจับไว้หยุดเมื่อถึงทางเข้าห้องด้านในที่ตอนนี้ประดับตกแต่งสวยงามด้วยมวลดอกไม้นานาพรรณส่งกลิ่นหอมตลบอบอวล

“น้องไปเถอะ วันนี้แม่ของแซมเป็นแม่งาน พี่เข้าไปอยู่ด้วยจะดูเสียมารยาท”

“งั้นลิฟไปหาแซมนะคะ”

น้องสาวชะโงกหน้าหอมพี่สาวเพียงคนเดียวก่อนจะเดินตรงไปยังจุดที่แซมยืนอยู่ ข้างแซมคือชายร่างสูงใหญ่สวมชุดสูทสีอ่อนพอดีตัว เขาโดดเด่นกว่าใครในห้องเพียงแค่เธอมองเข้าไป

มือสีเข้มถือแก้วเหล้าเขย่าไปมาขณะที่ฟังคนข้าง ๆ คุยเรื่องบางเรื่องที่ทำให้เขาอารมณ์ดี

มือนั่นที่เคยจับเธอมัดกับเก้าอี้ บ้าจริง! ลิฟ เธอต้องหยุดคิดถึงเรื่องภูเก็ตได้แล้ว

เสมือนเขารู้ว่าเธอกำลังมอง ใบหน้าคมเข้มแหงนขึ้นมองข้ามห้องมายังเธอ ดวงตาคมมีแววพึงพอใจและชื่นชม เขาก้มลงบอกคนข้าง ๆ ก่อนจะเดินตัดโถงกลางเพื่อตรงมายังเธอ

“หยุดนะ!”

เปรมาขยับปากเบา ๆ ไม่มีเสียงห้ามร่างสูงที่ตรงมาหาเธอ ปากหนาหยักยิ้มท้าทายยังมุ่งเดินหน้ามายังเธอ ยิ่งเขาใกล้มากขึ้นเท่าไร ดวงตาคมกล้ายิ่งล้ำลึก

ภาพนัยน์ตาห้วงเสน่หายามชะโงกเหนือร่างเธอโยกคลึงรุนแรง ความทรงจำยังสดใหม่จนแจ่มชัด แผ่นหลังยืดตึงขึ้นเมื่อแซคใกล้เข้ามา

“เลิฟ”

เสียงทุ้มต่ำพร่าฟังน่าหลงใหล เธอเม้มปากเย้ายวนนิ่งเพื่อสะกดกลั้นอารมณ์บางอย่างที่ปะทุขึ้นในช่องอก เธอรีบแสร้งใช้วาจาปกปิดความรู้สึกของตัวเอง

“ค่ะ คุณฮิวส์ ไม่สิฉันคงต้องเรียก แด๊ด ตามลิฟ ถูกไหมคะ”

หน้าเข้มแดงจัดจนเห็นชัด เขาชะโงกหน้าลงใกล้ที่ข้างหูเอ่ยคำพูดที่รู้กันแค่สองคนจนทำให้เธอหน้าแดงซ่าน

“ได้สิเด็กดี ถ้างั้นตอนที่โดนเข็มขัดฟาด ร้องเรียกแด๊ดให้เสียงดังหน่อยแล้วกัน”

ร่างสูงยืดกายขึ้นเมื่อพูดจบเฝ้าสังเกตแก้มแดงระเรื่อก่อนจะกวาดไล้ไปทั่วตัว  จนกระทั่งถึงมือว่างเปล่า

“ทำไมไม่ใส่ให้ครบชุด”

เปรมาสู้ตาค่อยฉีกยิ้มทีละน้อยให้ดูยียวนที่สุดเท่าที่เธอทำได้ ยกมือว่างเปล่าขึ้นพลิกไปมาตรงหน้าแซค

“ทำไมเลิฟต้องใส่ด้วยคะแด๊ด”

เขาสูดลมหายใจเข้าลึกสะกดกลั้นอารมณ์คุกรุ่น ตาคมกริบจ้องหน้าหวานนัยน์ตาพราวระยับยิ้มกวนอารมณ์ ลักยิ้มบุ๋มลึกข้างแก้มขวา

“ทำไมไม่เข้าห้องกันล่ะครับ แซค นี่คงเป็นคุณเลิฟ”

เปรมาลดมือลงเมื่อมีเสียงทุ้มอีกเสียงแทรกข้างตัว มองร่างสูงใหญ่ที่มาใหม่ในชุดสูทสีเข้มใบหน้าราวต้นสามสิบยิ้มกว้างหน้าคล้ายคลึงแซคหากแต่ดูมีอารมณ์ขันมากกว่า

“คุณ..”

“ผมน้องแซค ชื่อ คริสครับ”

เขาจับมือเธอขึ้นเขย่าแรง ๆ ไม่สนใจพี่ชายที่ยืนทำหน้าขมึงถึงใส่ มองสาวอวบที่ทุกคนกำลังพูดถึง

“แขกมากันเยอะ ทำไมถึงมายืนหลบกันอยู่ตรงนี้ล่ะครับ ไม่ไปต้อนรับแขก พี่ก็ปล่อยให้บาบาร์ร่ารับหน้ามาสักพักแล้วนะ ควรไปสมทบช่วยเธอได้แล้ว”

“นายยุ่งอะไรด้วยคริส”

“อ้าวพี่ชาย นี่หวังดีหรอกนะเนี่ย ไม่ต้องเป็นห่วงคุณเลิฟ ผมจะดูแลแทนพี่เอง”

เปรมามองใบหน้าสองพี่น้องสลับไปมา คริสช่างดูแตกต่างกับแซมอย่างกับไม่ใช่พี่น้อง เขามีผมสีบลอนด์และนัยน์ตาสีฟ้าสดใสดั่งท้องทะเล รูปร่างสูงผมแต่แข็งแรง รอยยิ้มมีเสน่ห์จริงใจ

“ดูคุณจะไม่เชื่อว่าผมเป็นน้องของแซค”

คริสเอ่ยถามเมื่อกำจัดพี่ชายออกไปให้พ้นทาง เขาก้มลงมองสาวร่างอวบอิ่มที่พี่ชายตัวดีจ้องไม่วางตา แม้เธอไม่สวยจัดหากแต่ยิ่งมองยิ่งเย้ายวน เขาควงแขนหญิงสาวเดินเข้าไปในห้องเพื่อหาที่นั่ง

โถงห้องอาหารขนาดใหญ่ตกแต่งสไตล์ยุโรปสามารถรองรับแขกได้เป็นจำนวนมาก โต๊ะเจ้าภาพบ่าวสาวจัดตรงด้านหน้ามีเชิงเทียนและประดับดอกไม้ละลานตา

คริสพาเธอมานั่งที่โต๊ะด้านหน้าตรงกลางที่นับว่าใกล้กับโต๊ะเจ้าภาพที่สุด เขาเลื่อนเก้าอี้ให้เธออย่างสุภาพบุรุษ

“ขอบคุณค่ะ”

“ผมถามหน่อย พี่ชายผมมีอะไรดีคุณถึงได้ชอบเขา”

“แค่ก แค่ก”