บทที่ 39 ไม่อยู่ในสายตาอย่างชัดเจน

“โอ๊ยยย แกจะรีบลากฉันกลับมาทำไมเนี่ย ผ.อ.เขากำลังจะเดินลงมาทักทายพวกเราอยู่แล้วเชียว” ญาดาทำท่าฟึดฟัดขัดใจ หันมามองเพื่อนสาวที่เอาแต่เดินไปเดินมาในห้อง

นาเดียเดินกัดเล็บวนไปวนมาพลางครุ่นคิดหาทางเอาตัวรอด เธออุตส่าคิดว่าจะมีเวลาหลบหน้าเขาสักสองสามวันเพื่อนึกหาทางออกให้ตัวเอง แต่เขากลับมาปรากฏตัวอยู่ที่นี่ ต่อหน้าเธอ!!!!

“แกเป็นอะไร ฉันว่าแกดูแปลกๆ มีอะไรปิดบังฉันรึเปล่า” ญาดานั่งกอดอกมองนาเดียด้วยแววตาจับผิด พักหลังนาเดียทำตัวมีพิรุทธ์จนคนที่ไม่เคยสนใจคนอื่นอย่างญาดาผิดสังเกต ก็ว่าจะไม่ถามแล้วนะ แต่นาเดียยิ่งทำพฤติกรรมประหลาดเข้าไปทุกทีจนเธออดไม่ได้

“ไม่มี ฉันจะมีอะไรปิดบังแก ไม่มีเลย” นาเดียปฏิเสธทันควัน เหงื่อแตกพลั่ก ญาดามองเพื่อนตาไม่กระพริบ

“ก็ดี ไหนๆผ.อ.ก็อยู่ที่นี้แล้ว ฉันว่าฉันจะเผด็จศึกเขาซะที่นี่แหละ อะไรๆก็เป็นใจ ไม่มีนังวาววาโรคจิตนั้นคอยกันท่าด้วย ฮ่ะๆๆ กลับไปฉันก็คงได้เป็นเมียเขาแล้ว แล้วฉันก็ค่อยอ้อนเขาให้เขี่ยแม่นั้นทิ้งทีหลัง” ญาดาหันไปหยิบชุดว่ายน้ำทูพีชที่แทบจะไม่ช่วยปิดบังของสงวนบนเรือนร่างขึ้นมาทาบบนตัว พลางหมุนไปมา

​“แก ฉันว่าแกเลิกสนใจเขาเถอะ!” นาเดียตะคอกญาดาเสียงดัง ก่อนจะรู้สึกตัวก็รีบปิดปากเงียบ

ญาดายืนนิ่ง ไม่ได้หันหน้ามาทันที เธอค่อยๆวางชุดบิกินีตัวน้อยลงบนเตียง ก่อนจะหันมามองหน้านาเดียที่เอาแต่ยืนเอามือปิดปาก

“แกมีอะไรกับผ.อ.รึเปล่า” ญาดาเดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆ เธอทำตัวคล้ายจ่าฝูงข่มขวัญอีกคนไม่ให้กล้าผยองขึ้นมาเทียบชั้น บางครั้งเธอก็ไม่แน่ใจว่าเธอเห็นนาเดียเป็นเพื่อนหรือเป็นแค่เบี้ยล่างที่ต้องคอยเอาใจเธอ

“ปะ เปล่า คือฉันห่วงแกจริงๆ ฉันกลัวเขาจะหลอกฟันแก แล้วแกจะเสียใจ” นาเดียนึกไปถึงเหตุการณ์ที่เจคอปเคยทำรุนแรงกับเธอเพราะคิดว่าเธอเป็นคนที่คุยไลน์กับเจมส์มาร์ หากเจคอปรู้ว่าญาดาต่างหากที่เป็นคนทำ เขาจะทำร้ายญาดาแบบเดียวกับที่ทำกับเธอหรือเปล่า

“ก็แล้วไป อย่าให้ฉันรู้ว่าแกเห็นผู้ชายสำคัญกว่าเพื่อน เพราะไม่งั้นแกก็ไม่ต้องมาคบกับฉัน!” นาเดียกลืนก้อนฝืดลงคออย่างยากลำบาก เธอกลืนความคิดที่คิดจะบอกญาดาเรื่องระหว่างเธอกับเจคอปและเรื่องที่เธอชอบเจคอปลงคอไปด้วย

‘ยังไงเขาก็คงไม่ได้คิดอะไรกับฉันมากไปกว่าของเล่นชิ้นใหม่ที่ยังน่าตื่นตาตื่นใจอยู่ อีกหน่อยถ้าเขาเบื่อ เขาก็ต้องเขี่ยฉันทิ้งอยู่ดี ตัดใจซะตั้งแต่ตอนนี้ก็ดีเหมือนกัน เพราะถ้าญาดาทำให้เขาชอบเธอได้จริงๆ ฉันจะได้ยิ้มยินดีกับเพื่อนได้อย่างจริงใจ'

นาเดียรีบเช็ดน้ำตา ยืนมองเพื่อนรักเปลื้องผ้าต่อหน้าเธอ ญาดาเป็นผู้หญิงเปิดเผย พูดจาฉะฉาน ตรงไปตรงมา ต่างกับเธออย่างสิ้นเชิง เธอมันก็เป็นแค่เด็กหัวอ่อนลูกชาวนามาจากบ้านนอกที่ไม่มีใครอยากคบ การที่ได้เป็นเพื่อนกับหญิงสาวพร่าวเสน่ห์อย่างญาดา ก็นับว่าเธอโชคดีแล้ว เธอทั้งรักและอิจฉาญาดาในคราวเดียวกัน

“เป็นไง เซ็กซี่พอไหม” ญาดาหันหน้ามาโพสท่าทางยั่วยวนในชุดบีกินีตัวจิ๋วที่แทบจะไม่ปิดบังอะไรเลย เธอมีหน้าอกใหญ่ทะลักล้นไม่แพ้นาเดีย แต่ออกจะอวบกว่านิดหน่อย ญาดาชอบคิดว่าตัวเองไม่สวย แต่ในสายตานาเดีย ญาดาป็นคนที่มีเสน่ห์ในตัวมากพออยู่แล้ว ไม่จำเป็นต้องใช้เธอเป็นข้ออ้าง ผู้ชายก็คงหลงญาดากันทุกราย บางทีอาจจะรวมถึงผู้ชายคนนั้นด้วยก็ได้

“มากกกก แกสวยที่สุดอยู่แล้ว” แม้จะรู้สึกเจ็บ แต่เธอก็ต้องกล้ำกลืนฝืนทน

“ฉันว่าผ.อ.เองก็คงอดใจเอาไว้ไม่อยู่หรอก ฮี่ๆ เอาเป็นว่าเดี๋ยวแกพาฉันไปแนะนำให้ผ.อ.รู้จัก แล้วแกก็ค่อยๆปลีกตัวออกไปเลยนะ โอเคร๊?” ญาดาสั่งอย่างเอาแต่ใจ ปล่อยให้นาเดียแบกภาระหนักอึ้งไว้ในใจ คนตรงหน้าก็เร่งรัดจะเผด็จศึก คนข้างหลังก็จ้องเธอแทบจะกินเลือดกินเนื้อ จนป่านนี้นาเดียยังไม่กล้ากดเปิดโทรศัพท์ขึ้นมาดูด้วยซ้ำ กลัวใจเจคอปเหลือเกิน ไม่รู้ว่าเขาจะโมโหเธอมากขนาดไหน

“คือ... ฉันไม่ลงไปได้ไหมแก ฉันรู้สึกไม่ค่อยสบาย” นาเดียพยายามหาทางเลี่ยง ยังไงเธอก็ลงไปเผชิญหน้ากันทั้งสามคนไม่ได้ เธอกลัวเจคอปจะแสดงท่าทีพิรุทธ์จนญาดาจับได้ กลัวว่าจะต้องเป็นฝ่ายแนะนำญาดาให้กับคนที่ตัวเองรัก และเหนือสิ่งอื่นใด หากเจคอปมีทีท่าสนใจญาดา เธอคงทำใจไม่ได้แน่

“ไม่ได้ ไปเปลี่ยนชุดเดี๋ยวนี้ แกต้องลงไปกันฉัน แต่แกห้ามเด่นกว่าฉันนะ ยังไงคนนี้ฉันก็ขอ” ญาดาส่งยิ้มหวานให้นาเดีย ก่อนจะเดินไปนั่งเติมหน้าอีกครั้ง

สุดท้ายญาดาก็ลากนาเดียเข้ามาในงานปาตี้ริมทะเลด้วยกันจนได้ ทุกคนอยู่ในชุดว่ายน้ำโชว์เรือนร่างกันเต็มที่ ต่างคิดว่าอาจมีโอกาสได้ขึ้นเตียงกับผ.อ.สุดหล่อกันทั้งนั้น ด้านญาดาก็รีบชะเง้อมองหาเป้าหมาย เพราะกลัวจะมีใครตัดหน้าไปซะก่อน ผิดกับนาเดียที่เอาแต่ก้มหน้า เธออยากกระโดดลงทะเล ปล่อยให้คลื่นซัดจมหายไปเสียให้รู้แล้วรู้รอด

สายตาคมกริบที่กระหายจะล่าเหยื่อมองเห็นคนตัวเล็กทันทีที่เธอเดินเข้ามา เขานั่งคอยเธออยู่บนเก้าอี้ชายหาดอย่างใจจดใจจ่อ เลิกหวังว่าเธอจะตอบข้อความในโทรศัพท์ไปนานแล้ว ทั้งที่เคยสั่งไว้นักหนาว่าให้รับทุกสายที่เขาโทรเข้า และตอบทุกข้อความที่เขาส่งไป แต่วันนี้วันเดียว เธอกล้าขัดคำสั่งเขาทุกอย่าง ซ้ำยังจงใจหลบหน้ากันอย่างเห็นได้ชัด แก้วน้ำพลาสติกที่บรรจุน้ำสีอำพันถูกยกขึ้นดื่ม ก่อนภาชนะที่ใช้บรรจุจะยับยู่เพราะแรงบีบจากฝ่ามือ

คนตัวเล็กเย็นวาบไปทั้งหลัง รู้สึกถึงรังสีอำมหิตที่แผ่ซ่านเข้ามาใกล้ นาเดียไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้า ได้แต่ภาวนาขอให้เขาไม่เจอเธอ ขอให้คนมากมายนับร้อยบนชายหาดช่วยกลืนเธอไปกับฝูงชน

“แกๆๆ นั้นผ.อ.เดินมาทางนี้แล้ว เตรียมตัวทำตามแผนนะ” ญาดารีบสะกิดแขนคนที่ยืนอยู่ข้างๆ แต่คำพูดของญาดาทำให้หัวใจของนาเดียหล่นวูบ หญิงสาวคิดวกไปวนมาว่าควรจะวิ่งหนีออกไปเลยหรือจะแกล้งตีมึนทำไม่รู้ไม่ชี้ดี แบบนั้นไม่ดีแน่ อยู่ตรงนี้ไม่มีทางรอดแน่ ต้องหนี! ต้องหาข้ออ้างปลีกตัว “แก ฉันขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ”

​         “จะรีบไปไหนนาเดีย พึ่งเข้ามาในงานเองนะ”

ช้าไปเพียงวินาทีเดียว เสียงเย็นเยือกที่สุดที่ไม่ได้ยินมานานแสนนานมาพร้อมกับแรงบีบที่ต้นแขนจนเนื้อขาวเนียนขึ้นสีแดง กลิ่นแอลกอฮอล์ฟุ้งออกมาจากปากคนตัวโตที่ยืนประชิดตัวคนตัวเล็ก นาเดียหวาดกลัวจนแทบสิ้นสติ ตอนนี้ไม่รู้ว่าควรทำตัวอย่างไร ควรจะกลัวผู้ชายตรงหน้าหรือกลัวว่าเพื่อนรักจะรู้ความลับของตนเองดี แต่ที่แน่ๆ ตอนนี้เธอหนีเขาไม่พ้นแล้ว