บทที่ 38 เขา... มาอยู่นี่ได้ยังไง

“กะ แก พูดจริงเหรอ” นาเดียใจเต้นระรัว รู้สึกเจ็บแปร๊บที่หน้าอก ทำไมเพื่อนรักของเธอต้องสนใจผู้ชายคนเดียวกับเธอด้วย

“เออ ก็จริงดิ ทำไม มีปัญหาอะไรอีก หรือกะจะเอาเองทั้งสองคน” ญาดาทำหน้าไม่พอใจ เธอยังรู้สึกโกรธที่นาเดียมางาบเอาหมอเจมส์ไป เธอลืมสิ่งที่ตัวเองทำผิด เพราะยังไงเสีย นาเดียก็ต้องยอมเธออยู่วันยันค่ำ

“ไม่ใช่ยังงั้น คือผ.อ.เจคอปเขาขึ้นชื่อเรื่องผู้หญิงจะตาย แล้วยังจะมียัยพี่วาววานั่นอีก แกก็เห็นที่เขาตบพี่พยาบาลอะไรนั้นกลางลานจอดรถเลยนะ” นาเดียพยายามหาข้ออ้าง ในใจก็รู้สึกผิดที่เหมือนจะกีดกันเพื่อน ตลอดเวลา 4 ปีที่คบหากัน ไม่เคยมีครั้งไหนที่นาเดียไม่ยอมญาดา ไม่ว่าเธอจะสนใจผู้ชายคนไหน แม้จะเป็นคนที่เธอหมายปองอยู่ เธอก็ต้องยอมยกให้ญาดาทุกคน เพราะตนเป็นเด็กบ้านนอกเข้ากรุงและมีเพียงญาดาคนเดียวที่ยอมคบเธอเป็นเพื่อน หน่ำซ้ำเรื่องที่เธอถูกพี่พีทหลอกลวง ก็ได้ญาดาช่วยทำให้เธอฉลาดขึ้น นาเดียจึงรักญาดาเหมือนพี่สาวแท้ๆ ไม่ว่าหล่อนจะทำอะไรผิด เธอก็จะเข้าข้างและไม่เคยโกรธหล่อนเลยสักครั้ง

“แกคิดว่าฉันกลัวรึไง คนอย่างฉันไม่เคยกลัวใครอยู่แล้ว แล้วผู้ชายคนไหนที่ฉันอยากได้ ฉันก็ต้องได้! ดังนั้นแกต้องช่วยฉัน เข้าใจไหม!” ญาดาออกคำสั่งจริงจัง นาเดียรู้ทันทีว่าหล่อนไม่ได้พูดเล่น แม้จะรู้สึกเจ็บปวด แต่ก็ต้องจำใจพยักหน้ารับ โทรศัพท์ในมือถูกกำไว้แน่น นึกกลัวว่าอีกฝ่ายจะล่วงรู้ความลับระหว่างตนเองกับเจคอป เธอกลายเป็นวัวสันหลังหวะที่ต้องเก็บงำความสัมพันธ์เอาไว้ให้มิดชิดที่สุด

“ตกลงจะไม่ช่วยใช่ไหม” ญาดานั่งกอดอกมองจิกนาเดียอย่างแรง

“ช่วย... แต่ก็ไม่รู้ว่าจะช่วยได้แค่ไหนนะ” ตอบอย่างแบ่งรับแบ่งสู้ หากญาดาจะสนใจคนตรงหน้าสักนิด เธอคงจะสังเกตเห็นความอึดอัดใจของนาเดีย

“ดี ก็แค่ช่วยพาไปแนะนำให้รู้จักก็พอ เรื่องหลังจากนั้นแกไม่ต้องเป็นห่วง ฉันมั่นใจในลีลาของตัวเองอยู่แล้ว ยังไงผ.อ.เจคอปก็ขึ้นชื่อเรื่องเสือผู้หญิง เหยื่อมาประเคนถึงที่ มีเหรอที่เขาจะไม่ขย้ำ ฮึฮึ” ญาดากัดปากทำหน้าเสียวซ่านเหมือนกำลังทำกิจกรรมสยิว

คำพูดที่ได้ยินยิ่งบาดลึกซ้ำรอยแผลเดิมของวาววา นาเดียจิกมือเข้าหากันจนฝ่ามือเกิดเป็นร่องรอยคมเล็บ เธอกลัว กลัวว่าจะเป็นอย่างที่ญาดาพูด หากญาดาไปเสนอตัวขึ้นเตียงกับเขาถึงที่ มีเหรอที่คนหื่นกระหายอย่างเจคอปจะไม่เล่นด้วย

“แก ได้เวลาเข้าห้องประชุมแล้ว” ญาดาจูงมือเพื่อนรักด้วยท่าทางอารมณ์ดี ยามที่หล่อนหันมา นาเดียก็ต้องฝืนยิ้มตอบ

อยู่ที่โรงพยาบาล เธอก็ต้องคอยเลี่ยงวาววา ตอนนี้ยังเพิ่มเพื่อนรักของเธอเข้าไปอีกคน หน่ำซ้ำตัวการของเรื่องทั้งหมดยังคอยตามติดเธอไม่ปล่อย นาเดียพยายามหาทางออกให้ตัวเอง แต่เหมือนจะมืดแปดด้านไปหมด ต่อให้เธอสารภาพว่าเธอชอบเจคอปอยู่ อย่างไรเสียญาดาก็คงสั่งให้เธอเลิกสนใจเขาอยู่ดี หรือหากร้ายแรงยิ่งกว่านั้น ญาดาอาจจะเลิกคบเธอไปเลยก็ได้ ซึ่งเธอจะยอมให้เป็นแบบนั้นไม่ได้เด็ดขาด นึกแล้วก็ไม่อยากกลับกรุงเทพเลย อยากจะให้การประชุมนี้ยืดออกไปอีกสักหนึ่งสัปดาห์ หรือเป็นเดือนได้ยิ่งดี

นาเดียเอาแต่นั่งถอนหายใจ รู้สึกปวดหัวกับปัญหาที่กำลังเผชิญอยู่ เธอไม่มีสมาธิกับการบรรยายบนเวทีเท่าไหร่นัก หญิงสาวนั่งเหม่อลอยไม่รับรู้ถึงแรงสั่นของโทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋าถือแม้แต่น้อย

สายตาคมกริบฉายแววคาดโทษคนตัวเล็กมาจากมุมอับด้านหลังเวที เจคอปยืนจ้องนาเดียที่เอาแต่นั่งเหม่ออยู่นานร่วม 2 ชั่วโมง เขาทั้งกดโทรหา พิมพ์ข้อความหา แต่นาเดียก็ไม่มีทีท่าว่าจะสนใจโทรศัพท์สักนิด เขาทั้งร้อนรนทั้งร้อนใจจนแทบจะเดินเข้าไปกระชากแม่ตัวดีออกมาจากห้องประชุมอยู่แล้ว ได้แต่ยืนหายใจเข้าออกลึกๆ ระงับอารมณ์ที่ปะทุอยู่ในใจ รอคอยเวลาเลิกประชุม เขาจะได้สำเร็จโทษยัยเด็กตัวแสบให้สาสมกับโทษฐานที่กล้าเมินเฉยคนอย่างเขา

เจคอปอดใจรอจนกระทั่งพิธีกรกล่าวเปิดการต้อนรับพยาบาลใหม่อย่างเป็นทางการ ต่อจากนี้ก็มีแต่กิจกรรมฟรีสไตท์ให้แต่ละคนได้เลือกทำ เรียกได้ว่าพาพนักงานมาพักผ่อนกันอย่างเต็มที่ อาหาร! เหล้า! ฟรี! ไม่อั้น! เหล่าพยาบาลคนอื่นที่ตอนแรกก็เป็นเพียงคนแปลกหน้าเริ่มทำความรู้จักคบหากันตามนิสัยที่พึงพอใจ ญาดาที่เป็นคนเฟรนลี่ คุยเก่ง เน้นอ่อย ก็ได้เพื่อนใหม่ทั้งชายและหญิงมาพอสมควร

“แก หลังอาหารเย็นไปเล่นน้ำกัน สระว่ายน้ำโรงแรมโคตรแจ่ม ฉันอยากใส่ทูพีชที่เตรียมมาจะแย่” ญาดาหันมาคุยกับนาเดียในขณะที่เตรียมตัวจะลุกจากที่นั่ง พลันเสียงหอนของไมโครโฟนก็ดังขึ้นเรียกความสนใจของเหล่าบรรดาพยาบาลใหม่ทุกคนให้หันมาสนใจบนเวที ก่อนจะตามมาด้วยเสียงฮือฮาเมื่อปรากฏร่างสูงใหญ่ ใบหน้าหล่อเหลาราวเทพบุตรของบุคคลที่เป็นที่หมายปองของหญิงสาวทุกคนในนี้ ท่านผ.อ.ของโรงพยาบาลนั้นเอง

“เห้ยยแก!! นั้นผ.อ.นี่ มาได้ไงวะ” ญาดาอ้าปากค้าง ทั้งดีใจทั้งตะลึง ไม่คิดว่าเขาจะโผล่มาที่นี่ด้วย เช่นเดียวกับนาเดียที่นั่งตะลึงงันไม่แพ้กัน …เขามาได้ยังไง มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง!!

นาเดียใจเต้นแรงเมื่อสายตาของคนบนเวทีมองตรงดิ่งมาที่เธอ ท่ามกลางผู้คนนับร้อย เขามองสบตาเธอเพียงคนเดียว หญิงสาวเสียวสันหลังวาบเพราะรับรู้ถึงสายตากล่าวโทษ ตากลมพลันเหลือบมองกระเป๋าข้างกาย พระเจ้า! เธอไม่ได้เปิดดูมือถือมาร่วม 2-3 ชั่วโมงแล้ว

“สวัสดีครับ น้องๆพยาบาลใหม่ที่น่ารักทุกคน วันนี้ผมดีใจมากที่ได้ขึ้นมากล่าวต้อนรับคนพิเศษของผม... ทุกๆคน” คำพูดแสนหวานเรียกเสียงโห่ร้องครืนไปทั่วห้อง ทุกคนต่างตื่นเต้นดีใจกับหนุ่มหล่อตรงหน้า

ยกเว้นนาเดีย!

เธอสัมผัสได้ถึงพลังงานบางอย่างที่แผ่รังสีอำมหิตออกมาทางดวงตาที่เขาจ้องเธอตาแทบไม่กระพริบ นาเดียรีบหลบตามองต่ำ ทั้งๆที่เขาอยู่ห่างจากเธอเกินครึ่งค่อนห้องประชุมใหญ่ แต่เธอกลับรู้สึกเหมือนว่าเขามายืนพ่นลมหายใจรดอยู่บนศีรษะ เสียงของเจคอปอื้ออึงฟังไม่ได้สรรพเพราะความว้าวุ่นใจของคนฟัง

“สำหรับอาหารเย็นมื้อนี้ ผมได้จัดขึ้นเป็นพิเศษ เพื่อคนพิเศษของผม แล้วเจอกันที่ปาตี้ริมชายหาดนะครับ” สิ้นเสียง เจคอปก็เดินลงมาจากเวที เขาทำท่าเหมือนกำลังจะเดินตรงมาหาเธอ นาเดียรีบคว้ามือญาดาและลากหล่อนกลับห้องทันที

จะให้ญาดารู้เรื่องเรากับผ.อ.ไม่ได้เด็ดขาด!!!