All Chapters of คำพิพากษาซาตาน: Chapter 1 - Chapter 10

“อ๊าาา ซี๊ดดด อ๊ะๆๆ”“หื้ม? สาวน้อย ยังบริสุทธิ์อยู่เหรอเนี่ย ไม่น่าเชื่อ”ชายหนุ่มค่อนข้างประหลาดใจเพราะไม่คิดว่าจะได้เจอของดีแบบเหนือความคาดหวังแจ๊ะ แจ๊ะ เสียงเรียวนิ้วทรงพลังชักเข้าออกสำรวจโพรงคับแคบที่บัดนี้เฉอะแฉะไปด้วยน้ำหวานจนเกิดเป็นเสียงน่าอาย มันเป็นความรู้สึกแปลกใหม่สำหรับผู้อ่อนประสบการณ์ด้านเซ็กส์อย่างเธอแต่สำหรับเขา ผู้ที่ผ่านสนามรบมาอย่างโชกโชน แค่ได้เห็นร่องสาวปิดสนิทสีชมพูระเรื่อแบบนี้ เขาก็รู้ได้ทันทีว่าตัวเองกำลังจะได้เปิดซิง แถมยังเป็นซิงเด็กเสียด้วย“ขอพี่ชิมหน่อยนะ”คนหื่นกระหยิ่มยิ้มย่อง เขาไม่เคยเจอช่วงล่างของผู้หญิงคนไหนน่าลิ้มลองมากเท่านี้ ที่ผ่านมาจึงไม่เคยใช้ปากกับใครมาก่อน แต่กับคนตรงหน้าเขาจะให้เป็นข้อยกเว้นหนุ่มใหญ่จรดปลายจมูกโด่งเป็นพิเศษลงสูดกลิ่นกายสาว มันมีกลิ่นหอมอ่อนๆกระตุ้นเลือดลมให้สูบฉีดดีนักแล เขาลองใช้ลิ้นแตะเข้าที่กลีบเนื้อสีชมพูแผ่วเบา ส่งผลให้เจ้าของร่างเหยียดเกร็งลำตัวคนที่ลอบมองปฏิกิริยายิ่งได้ใจ เขาเกร็งลิ้น ออกแรงกดเข้าไปตรงกลาง มันทะลวงเข้าไปชนกับปุ่มกระสันนุ่มนิ่ม เขาลองกดลิ้นบดบี้เม็ดชมพูนั่น“อ๊ายยยยย อ๊าส์”ร่างขาวอวบที่เคยนอนน

เรียวขาขาวเนียนไร้ซึ่งสิวฝ้าให้รำคาญสายตา ทรวดทรงองเอวอวบอัดกระชับไปทุกสัดส่วนในชุดเกาะอกสีฉูดฉาดรับกับสีปากแดงก่ำ มองผิวเผินคงไม่มีใครนึกว่าเธอจะเป็นพยาบาลในโรงพยาบาลแห่งนี้ ก็สาวเจ้าเล่นแต่งองค์ทรงเครื่องเสียครบครั้น ทั้งรองเท้าส้นแหลม กระโปรงสั้นเต่อจนแลจะเห็นแก้มก้นอยู่รอมร่อ หญิงสาวยืนกอดอกเฝ้ามองนาฬิกาในข้อมือ เหมือนกำลังรอคอยอะไรบางอย่างมันกลายเป็นกิจวัตรประจำวันของวาววาไปเสียแล้วที่ต้องมายืนคอยเจคอปที่ลานจอดรถทุกวัน การที่เธอได้เดินเข้าไปในโรงพยาบาลพร้อมกับเขาทุกเช้า เป็นเหมือนการประกาศศักดาให้เหล่าบรรดาผู้หญิงทั้งหลายที่จ้องจะจับเขาได้รู้ว่าใครกันแน่ที่เป็นตัวจริง เธอรู้วิธีเอาอกเอาใจผู้ชาย และแน่นอน เธอฉลาดมากพอที่จะไม่โทรตามเขา แม้ว่าวันนี้เขาจะมาผิดเวลาไปกว่าครึ่งชั่วโมงแล้วก็ตาม“เดี๋ยวพี่เจคก็มาแล้วล่ะวาววา เขาพึ่งวนรถมาส่งฉันเมื่อกี้นี่เอง สงสัยจะแวะไปซื้อกาแฟละมั้งจ๊ะ ไม่ต้องชะเง้อขนาดนั้นก็ได้ เดี๋ยวคอจะยาวเป็นเปรตนะ อุ้ย! พูดผิด เป็นยี่ราฟต่างหาก” เสียงหงษ์หยก พยาบาลคู่ขาคนใหม่ล่าสุดที่เจคอปพาไปนอนค้างที่ห้องเมื่อคืน วาววาใช้เพียงหางตามอง หล่อนไม่เคยอยู่ในสายตาเธอเล

นาเดียกำลังนั่งมองเพื่อนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่กับหน้าจอโทรศัพท์ นึกสงสัยว่าญาดากลายเป็นคนติดแชทไปตั้งแต่เมื่อไหร่“นี่ คุยกับใคร ขอฉันดูบ้าง” นาเดียพยายามแย่งโทรศัพท์จากมือเพื่อน แต่ญาดารีบเอาไปซ่อนไว้ข้างหลัง“ไม่เอา ไม่ให้ดูหรอก แต่จะบอกให้ว่าคุยกับใคร” ญาดายิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนจะโชว์หน้าโปรไฟล์รูปไลน์ของผู้ชายสุดหล่อคนหนึ่ง นาเดียถึงกับตะลึง“หมอเจมส์ เฮ้ยย แกไปเอาไลน์เขามาจากไหน ทำไมไวไฟจังย่ะ”“ไม่ไวจะได้มีผัวก่อนแกรึไง ชักช้าแบบนี้ถึงหาคนมาดามใจไม่ได้สักที” ญาดาอดประชดเพื่อนไม่ได้ นึกเสียดายรูปร่างหน้าตาของนาเดีย ถ้าเธอสวยเช้งได้ครึ่งหนึ่งของเพื่อน เธอคงไม่ต้องใช้เล่ห์เหลี่ยมในการหาผู้ชายแบบนี้หรอกญาดามักจะใช้นาเดียเป็นข้ออ้างในการเข้าหาผู้ชายเสมอ เพราะทุกครั้งที่ใช้นาเดียเป็นเหยื่อล่อ ผู้ชายทุกคนล้วนเข้ามาติดกับกันทั้งนั้น ครั้งนี้ก็เช่นกัน ญาดาเข้าไปขอไลน์เจมส์มาร์โดยอ้างว่านาเดียเป็นคนไหว้วานเธอ ญาดาปลอมไอดีไลน์เป็นนาเดียแชทกับหมอเจมส์เรื่อยมา แต่เรื่องนี้เธอจะให้นาเดียรู้ไม่ได้เด็ดขาด“ช่างฉันเถอะน๊า รีบไปหาไรกินกันเถอะ ฉันต้องไปถึงที่ทำงานก่อน 7 โมงนะ ไม่อยากมีปัญหากับยัยรุ่นพี

รถสปอร์ตคันหรูแล่นเข้าสู่โรงพยาบาลแต่เช้าตรู่ เหตุผลที่ทำให้เจคอปพาตัวเองมาถึงที่ทำงานเช้าตรู่ขนาดนี้ ก็เพราะเจ้าน้องชายตัวดีของเขาดันไปติดพันหญิงอื่นจนทำให้ว่าที่คู่หมั้นบุกมาถึงบ้านและประกาศขอยกเลิกงานหมั้น เดือดร้อนให้เขาต้องมาเป็นธุระจัดการ“พี่เจค” เจมส์มาร์อุทานด้วยความตกใจเมื่อเห็นพี่ชายถือวิสาสะเปิดประตูเข้ามาในห้อง“ฉันรู้เรื่องแกกับพยาบาลที่ชื่อนาเดียอะไรนั้นหมดแล้ว ป๊าไม่พอใจมากที่แกไปคว้าเอาผู้หญิงที่ไหนก็ไม่รู้มาเป็นแฟน ถ้าจะจริงจังถึงขนาดยกเลิกงานหมั้นกับน้องมิน แกก็ไปพาผู้หญิงคนนั้นมาพบฉัน” เขากระแทกฝ่ามือลงบนโต๊ะอย่างแรง นึกไม่ถึงว่าผู้ชายอย่างเจมส์มาร์จะหลงเสน่ห์ผู้หญิงไม่มีหัวนอนปลายเท้าอย่างแม่นั้นจนหัวปักหัวปำขนาดนี้“พี่พูดเรื่องอะไร ผมไม่เข้าใจ” เจมส์มีสีหน้างุนงง เขายังไม่รู้เรื่องที่มินตราบุกไปที่บ้านของเขาเมื่อวานนี้“พรุ่งนี้ บ่ายโมงตรง พาผู้หญิงคนนั้นมาพบฉันที่ร้านเดอะบัตเตอร์ ไม่อย่างนั้นก็เตรียมตัวแต่งงานได้เลย” เขาทิ้งระเบิดลูกใหญ่ไว้ก่อนจะหุนหันออกไปจากห้องเจมส์นั่งอึ้งจับต้นชนปลายไม่ถูก เขาคิดอะไรไม่ออกจึงรีบต่อสายหาว่าที่คู่หมั้นทันที“พี่เจมส์ก็ขอให้

เจมส์มาร์มองหน้าพี่ชายสลับกับคนรัก(กำมะลอ)“รู้จักกันแล้วเหรอครับ” เขาหันมาถามนาเดียที่ยังมีสีหน้าตกตะลึง“เอ่อ... รู้จักสิคะ อาจารย์เจคอป ผ.อ.ของโรงพยาบาล ใครจะไม่รู้จักบ้าง” เธอหัวเราะกลบเกลื่อน ไม่รู้จริงๆว่าชายแปลกหน้าที่พบเจอกันตอนนั้นจะกลายมาเป็นผ.อ.ของโรงพยาบาลที่ตนเองทำงานอยู่นาเดียพยายามมองโลกในแง่ดี เพราะบางทีเขาอาจจะลืมเธอไปแล้วก็ได้ จะมัวกังวลให้เขาสงสัยไปทำไม เธอเลิกสนใจเจคอปและทำหน้าที่คู่รักหวานแหววให้สมจริงที่สุด เพื่อไม่ให้คนตรงหน้าจับผิดได้เจคอปจ้องหญิงสาวที่เอาแต่หัวร่อต่อกระซิกกับน้องชายของเขาโดยไม่รู้ร้อนรู้หนาว ทั้งที่เขากำลังร้อนรุ่มไปทั้งตัว ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดเขาจึงรู้สึกหงุดหงิด งุ่นง่าน มองอะไรก็ขวางหูขวางตาไปหมด“คบกันถึงขั้นไหนแล้ว มีอะไรกันรึยัง”พรวด! แค่ก แค่ก แค่กนาเดียถึงกับสูดสำลักน้ำที่กำลังยกขึ้นดื่ม“จะบ้าเหรอพี่ ผมต้องให้เกียรตินาเดียสิครับ เพราะผู้หญิงคนนี้ ผมจริงจังมาก” เจมส์ยกมือขึ้นโอบไหล่มนหลวมๆ มองเข้าไปในดวงตากลมอย่างลึกซึ้ง นาเดียเผลอตื่นเต้นไปกับสายตาอ่อนโยนจากเขา เขาแสดงละครได้แนบเนียนจนเธอรู้สึกเหมือนจะตกหลุมรักเขาเข้าจริงๆ“คุณเมย