บทที่ 70 สิ่งเดียวที่จะเหนี่ยวรั้งเธอเอาไว้

“อ๊ะ พะ... พี่เจค” ไม่ทันที่ร่างบางจะทันได้เอ่ยความใน ปากหนาก็ชิงประกบจาบจ้วงเอาทุกคำที่คิดว่าร่างบางจะเอ่ยคำปฏิเสธออกมา นาเดียเบิกตามองเขาด้วยความตื่นตะลึง เขาหมายความว่าอะไร เขารู้แล้วเหรอว่าเธอท้อง แต่เขาจะรู้ได้ยังไง

“อื้มมม อ่ะ...พะ... อื้มมม” ครั้นจะส่งเสียงอะไรก็ตามที่คิดอยากจะพูด เจคอปจะคอยส่งลิ้นเข้าหาเพื่อห้ามปรามเธอเสียทุกครั้งไป จนร่างบางหมดความพยายามที่จะเอ่ยถามข้อสงสัย ปล่อยตัวปล่อยใจไปกับความสุขสมที่เขาปรนเปรอให้ มือเล็กที่เคยดันอยู่ตรงแผงอกเปลี่ยนไปโอบรอบลำคอของเขาเอาไว้ ท่าทางเหมือนจะไม่ได้ปฏิเสธเรื่องลูกของเขาทำให้นาเดียเกิดความหวังเล็กๆขึ้นในใจ

เจคอปหลับตาแน่นก่อนจะคำรามออกมาเบาๆเมื่อได้ปลดปล่อยน้ำเชื้อพันธุ์ดีเข้าสู่ร่างกายคนตัวเล็กสมดังตั้งใจ เขาแช่ร่างกายค้างไว้ในตัวเธอ หวังให้ลูกๆนับพันล้านตัววิ่งเข้าไปหาไข่ใบเล็กๆเพียงใบเดียวที่อยู่ในร่างกาย เขาตั้งใจจะผูกมัดเธอด้วยวิธีที่เห็นแก่ตัว โดยที่ไม่รู้เลยว่าเขาได้ทำสำเร็จไปตั้งแต่ครั้งแรกที่ตั้งใจแล้ว

“ถ้ามีเจคอปน้อยอยู่ในท้องเธอ เธอก็จะหนีพี่ไปไหนไม่ได้อีก” เขากระซิบความในใจแสนชั่วร้ายข้างใบหูคนตัวเล็ก และนั่นทำให้เธอถึงกับอ้าปากค้าง

หยดน้ำตาเม็ดโตร่วงลงมาจากตากลม

“พี่รู้ว่าพี่เห็นแก่ตัว แต่มันเป็นวิธีเดียวที่พี่จะทำได้ ขอโทษนะนาเดีย” เจคอปใช้นิ้วปาดน้ำตาออกจากแก้มนวล เขาคิดว่าเธอคงเสียใจที่รู้ว่าเขาคิดจะผูกมัดเธอด้วยวิธีนี้

“พี่เจคยกโทษให้หนูเหรอคะ”

แต่นาเดียกลับถามไปอีกเรื่องหนึ่ง เรื่องที่หญิงสาวกังวลและกลัวมากที่สุด มากกว่าเรื่องลูกเสียอีก

เจคอปขมวดคิ้วในทีแรก ก่อนจะนึกออกว่าเธอหมายถึงเรื่องอะไร

“พี่ยอมรับว่าพี่โกรธ แต่พี่ก็รู้ว่าที่ผ่านมาพี่ทำอะไรเอาไว้บ้าง การจะขอให้เดียเชื่อใจพี่ พี่รู้ว่ามันต้องใช้เวลา แต่พี่ก็จะพยายาม”

นาเดียโผเข้ากอดคนตรงหน้าทันทีที่ได้ยิน ความอึดอัดทรมานที่แบกเอาไว้ค่อยๆจางหาย เธอไม่คิดเลยว่าเขาจะยอมให้โอกาสเธออีกครั้ง

“มันไม่ใช่ความผิดของพี่ หนูขอโทษนะคะพี่เจค หนูขอโทษที่ท้าทายพี่แบบนั้น หนูขอโทษที่ทำตัวงี่เง่าไม่มีเหตุผล ขอโทษที่ว่าร้ายคุณมินตรา หนูขอโทษจริงๆ อย่าโกรธหนูเลยนะคะ”

แล้วนาเดียก็เริ่มต้นเล่าเรื่องราวทุกอย่างให้เขาฟัง ตั้งแต่เรื่องรูปรูปถ่ายใบนั้น รวมไปถึงเรื่องที่วาววาพูดกับเธอวันนั้นทั้งหมด เธอไม่ได้คิดจะแก้ตัว แต่เธอต้องการแก้ไขความเข้าใจผิดระหว่างกัน เธอรู้ว่ามันอาจไม่ใช่เหตุผลที่ฟังขึ้น แต่เธอก็อยากให้เขาเข้าใจ

“เด็กโง่เอ้ย!! ยัยมินกับพี่เนี่ยนะ”

เจคอปดึงร่างบางเข้ามากอด ที่แท้เรื่องทุกอย่างก็เป็นแบบนี้นี่เอง ทุกอย่างมันเป็นความผิดของเขาจริงๆ เพราะเขาเคยทำเรื่องเลวร้ายกับผู้หญิงมานับไม่ถ้วน ทำให้มันย้อนกลับมาทำลายความรักของเขาในครั้งนี้ “เรื่องวาววา...” เจคอปอยากอธิบาย แต่กลับถูกนิ้วชี้ของเธอปิดปากไว้

“หนูไม่สนใจอดีตของพี่อีกแล้วค่ะ ตอนนี้หนูมีเรื่องสำคัญมากกว่าอยากจะถามพี่” สีหน้าจริงจังของนาเดียทำให้เจคอปอดสงสัยไม่ได้

“พี่เจคคะ ถ้าเกิดว่าหนู…” นาเดียลังเล

ไม่ ไม่มีอะไรต้องลังเลอีกแล้ว

“ถ้าเกิดหนูท้องขึ้นมาจริงๆ พี่จะไม่คิดว่ามันเป็นความผิดพลาดเหรอคะ?” นาเดียเอ่ยถามด้วยเสียงสั่นเครือ

เธอเห็นอีกฝ่ายส่ายหน้า แววตาที่มองมาเปี่ยมไปด้วยความจริงจัง เขาปัดปอยผมข้างแก้มหญิงสาวออก

“ไม่มีอะไรผิดพลาด ทุกอย่างที่พี่ทำกับเดีย… พี่ตั้งใจ”

​เหมือนมาก เหมือนกับคำพูดที่เขาเคยพูดกับเธอตอนที่เขาเมา

เพียงแต่ว่าตอนนี้เขามีสติดี

“พี่เจคอยากให้หนูท้องเหรอคะ”

“ใช่ พี่จะทำให้เดียท้อง จะได้ไม่ต้องคิดหนีพี่ไปไหนอีก”

เพียงแค่นั้น เธอก็ไม่สามารถกลั้นน้ำตาเอาไว้ได้อีก ความอึดอัดทรมานถูกปลดปล่อยออกมาจนหมด นาเดียโถมเข้ากอดคนตรงหน้าสุดแรง ร้องไห้สะอึกสะอื้นจนตัวโยน

เห็นปฏิกิริยาของคนในอ้อมกอด เจคอปก็เดาความคิดของหญิงสาวไม่ออกจริงๆ แต่การที่เธอกอดรัดตัวเขาไว้แน่นขนาดนี้ ก็แสดงว่าเธอคงไม่คิดจะไปจากเขาแล้ว แค่นั้นเขาก็รู้สึกโล่งใจมากพอแล้ว มือหนากระชับกอดร่างสะอึกสะอื้น

“ปล่อยในมาเป็นเดือนแล้ว ยังไม่ยอมท้องสักที สงสัยพี่จะเสื่อมสมรรถภาพแล้วมั้ง” เขาพูดติดตลก หวังคลายความเศร้าให้กับคนในอ้อมกอด มือหนาลูบไล้เรือนผมสลวยเพื่อปลอบโยน รู้สึกถึงแรงสั่นไหวของศีรษะที่ซบอยู่บนบ่า

นาเดียส่ายหน้าไปมาก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาสบตากัน กลายเป็นเจคอปที่รู้สึกสับสนกับดวงตาที่สื่อความนัยอะไรบางอย่าง

“หนู... หนูท้องแล้วละค่ะ” นาเดียปาดน้ำตาที่เลอะอยู่บนใบหน้า ก่อนจะบอกความในใจที่เคยรู้สึกอึดอัดมานาน คำสารภาพที่ได้ยินทำให้เจคอปทำอะไรไม่ถูก สมองหยุดทำงานกระทันหัน

“ห๊ะ ท้อง... จริงเหรอ เมื่อไหร่ ดะ… เดียตรวจแล้วเหรอ” ร่างสูงเกิดอาการพูดติดขัดขึ้นมาเสียเฉยๆ เขามองร่างบางล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง ก่อนจะหยิบแท่งตรวจตั้งครรภ์ที่เก็บเอาไว้กับตัวตลอดเวลา เจคอปรับไปด้วยมือสั่นเทา

2 ขีด...

เกิดอาการเห่อร้อนขึ้นตรงปลายจมูกและเบ้าตาทั้งสองข้าง เขารู้สึกตื้นตันเกินกว่าจะหาคำใดมาอธิบายได้

“พี่ไม่โกรธหนูใช่ไหมคะ” ร่างเล็กเอ่ยถามด้วยเสียงสั่นเครือ

“พี่จะโกรธเดียเรื่องอะไร”

“ก็พี่... พี่เคยบอกหนูว่าอย่าคิดจะใช้ลูกมาผูกมัดพี่ หนูก็เลย หนูก็เลย...”

“เดียก็เลยคิดจะหอบลูกหนีพี่ไปยังงั้นเหรอ” เจคอปช่วยเติมคำที่ขาดหายไป

“ตอนแรกหนูก็คิดจะทำแบบนั้น แต่ว่าหนูก็ทำไม่ได้ หนูทำใจไม่ได้ที่จะไม่ได้อยู่กับพี่ หนูรักพี่นะ หนูขอโทษ ขอโทษที่เคยทำร้ายความรู้สึกพี่มาตลอด ขอโทษที่ไม่เคยเชื่อมั่นในความรักของพี่ ให้โอกาสหนูนะ ให้โอกาสหนูอีกครั้งนะคะพี่เจค อย่าทิ้งหนูกับลูกไปนะ อย่าทำเย็นชากับหนูเลยนะ” ความในใจที่อัดแน่นถูกระบายออกมาพร้อมกับเสียงสะอื้น นาเดียโผเข้ากอดเอวหนาไว้แน่น หวังให้สิ่งมีชีวิตที่อยู่ในท้องของเธอผูกมัดหัวใจเขาเอาไว้ให้อยู่กับเธอตลอดไป

“เดีย พี่ขอโทษถ้าพี่ทำให้เธอคิดมากขนาดนี้ พี่แค่มีเรื่องสำคัญต้องคิด พี่มีเรื่องสำคัญบางอย่างที่ต้องบอกเดีย...”