MasukShare
บทที่ 69 พี่ถามว่าเธอจะไปไหน! NC
Terakhir Diperbarui:
2025-08-24 13:11:23เปลือกตาปิดสนิทค่อยๆเปิดออก เผยให้เห็นแววตาที่สะท้อนแต่เพียงความเจ็บปวด เขายังไม่ได้หลับ เขาแค่รอดูว่ายัยตัวเล็กกำลังคิดจะทำอะไรกันแน่
เขารู้ตัวตั้งแต่ตอนที่เปิดตู้เสื้อผ้าแล้ว มองปราดเดียวก็รู้แล้วว่าเสื้อผ้าของนาเดียหายไป เขาเหลือบมองไปยังโต๊ะก็พบว่าข้าวของต่างๆของเธอหายไปด้วย เธอกำลังคิดจะไปจากเขา
บางทีการที่ต้องทนอยู่กับผู้ชายอารมณ์ร้อนอย่างเขามันคงทำให้เธอมีแต่ความทุกข์ บางทีสิ่งที่เขาพยายามเปลี่ยนแปลงตัวเองมาตลอดมันคงยังไม่ดีพอสำหรับเธอ บางทีความรักของเขามันคงไม่มีค่าพอจะเหนี่ยวรั้งเธอไว้
บางที... เขาคงต้องปล่อยเธอไปเสียที
หัวใจดวงน้อยบีบรัดรุนแรงจนเกิดอาการเจ็บปวดรวดร้าว ภาพที่สะท้อนอยู่ในดวงตาพร่าเบลอเพราะเจ้าของดวงตามองมันผ่านม่านน้ำตาท้วมท้น นาเดียกวาดตามองไปรอบๆ คอนโดขนาดใหญ่ที่สร้างความทรงจำให้กับเธอมากมาย
ทั้งรอยยิ้ม เสียงหัวเราะ และคราบน้ำตา...
หญิงสาวค่อยๆปิดเปลือกตาลง คล้ายจะเป็นการตัดใจจากผู้ชายอีกคนที่ยังคงนอนหลับสนิทอยู่ในห้อง มือเล็กเอื้อมไปจับลูกบิดประตูก่อนจะคาทิ้งไว้อย่างนั้น
ประตูบานเดียวกันนี้ที่เธอเคยเปิดมันออกเพื่อพาตัวเองออกไปจากห้องที่ไม่เคยอยากจะทนอยู่แม้วินาทีเดียว และประตูบานเดียวกันนี้เอง ที่อีกแค่เพียงวินาทีเดียวก็มีค่ามากพอ อีกแค่วินาทีเดียวก็ยังดีที่เธอจะได้ใช้เวลาอยู่ที่นี่
เธอคิดจะไปจากเขาจริงๆเหรอนาเดีย…
ไม่ เธอทำใจไม่ได้ เธอรักเขามากเกินกว่าจะตัดใจได้ ต่อให้ต้องอ้อนวอนเธอก็จะทำ เธอจะชดเชยสิ่งเลวร้ายที่เคยทำกับเขา เธอจะต้องรักษาความรักของเขาเอาไว้ให้ได้!
นาเดียปล่อยมือออกจากลูกบิดประตู เธอหันหลังกลับ แล้วก็ต้องตกใจสุดขีด “พะ พี่เจค!”
เจคอปยืนมองร่างบางด้วยใบหน้าถมึงทึง เขาเดินมาอยู่ด้านหลังคนตัวเล็กอย่างเงียบเชียบ เฝ้ามองแผ่นหลังของผู้หญิงใจร้ายที่คิดจะทิ้งเขาไปได้ลงคอ “จะไปไหนนาเดีย” น้ำเสียงเย็นยะเยือกแต่ซ่อนความปวดร้าวแสนสาหัสเอาไว้ในนั้นไปพร้อมๆกัน “พี่ถามว่าเธอจะไปไหน!!”
ร่างบางสะดุ้งเฮือกกับเสียงคำรามของเขา ลำคอแห้งผากกลืนเอาคำตอบที่ไม่กล้าเอ่ยออกมาลงคอไปอย่างยากลำบาก
เขาน่าจะหลับไปแล้วไม่ใช่เหรอ...
“เธอคิดว่าพี่โง่มากรึไง เสื้อผ้าข้าวของหายไปแบบนั้น คิดว่าพี่จะไม่รู้รึไง”
เขารู้......
“พี่ทำทุกอย่างเพื่อเธอขนาดนี้ ยอมเธอทุกอย่างขนาดนี้ เธอยังคิดจะทิ้งพี่ไปอีกเหรอนาเดีย”
มีเพียงเสียงสะอึกแทนคำตอบ
“เธอไม่ชอบให้พี่ไปหายัยมิน พี่ก็ไม่ไป เธออยากให้พี่อ่อนโยนกับเธอ พี่ก็ทำเต็มที่ เธออยากได้ยินคำว่ารัก พี่ก็พูดให้เธอฟังอยู่ทุกวัน แล้วเธอยังไม่พอใจอะไรอีก!?” น้ำเสียงของเขาตัดพ้อลงไปทุกที แววตาที่เคยแข็งกร้าวบัดนี้ฉายเพียงความเสียใจออกมาอย่างไม่คิดปิดบัง
เขาแค่อยากจะนอนพักให้หายเหนื่อย เพื่อให้หัวใจมีเวลาหยุดพักจากความอ่อนล้าบ้าง แต่คนตรงหน้าก็ไม่เคยเลย ไม่เคยจะเห็นใจเขาเลย
“พะ พี่เจค หนู...” หนูไม่ได้ตั้งใจ
“มานี่!!”
ร่างบางถูกอุ้มขึ้นพาดบ่าก่อนจะถูกพาตัวกลับเข้าไปในห้องนอน
ทันทีที่แผ่นหลังสัมผัสกับความนุ่มหยุ่นของเตียง เบื้องหน้าก็รู้สึกถึงแรงกดทับจากคนด้านบน เรียวขาเล็กอ้าออกจากกันเพราะถูกร่างกายกำยำของเขาแทรกตัวเข้ามา
“พี่เจคฟังหนูก่อน!” แต่เขาไม่เปิดโอกาสให้เธอแก้ตัว ปากหนาตรงเข้าประกบปิดปากบาง จูบเร้าร้อนและรุนแรงช่วงชิงลมหายใจไปจากเธอ
เขาระดมจูบไปทั่วทั้งใบหน้า มือหนาจัดการปลดเปลื้องเสื้อผ้าออกจากร่างกายอย่างทุลักทุเล “พี่เจคอย่า!”
“หยุดพูด” คำสั่งประกาศิตทำให้คำอธิบายจากปากบางถูกสะกัดกั้นเอาไว้แค่ในความคิด เธอไม่กล้าขัดคำสั่งเขาอีกแล้ว
ร่างกายพลันเหยียดเกร็งเมื่อรับรู้ถึงความนุ่มหยุ่นที่ละเลงอยู่บนหน้าอกของตน กลีบปากอวบถูกขบเม้นเข้าหากันจนเป็นเส้นตรงเพื่อกลบเสียงน่าอายไม่ให้ดังเล็ดลอดออกมา เจคอปผละศีรษะออกจากร่างเธอ มือหนาปลดกางเกงของเธอออกจากตัว
“ในเมื่อความรักของพี่มันรั้งเธอไว้ไม่ได้ ก็ต้องใช้แค่วิธีนี้เท่านั้น!!” เสียงเข้มเอ่ยขึ้นพร้อมกับจับเรียวขาอ้าออกจากกัน นาเดียเบิกตากว้างเมื่อเห็นเขากดจ่อร่างกายเข้ามา
เมื่อกี้เขาพูดเรื่องอะไร... สวบ!!
“อ๊ะ อ๊าาาา” หญิงสาวถูกจู่โจมกระทันหัน จังหวะหนักหน่วงทำให้เธอเริ่มคิดอะไรไม่ออก
“พี่ไม่ให้เธอไปไหนทั้งนั้น ต่อให้เธอไม่รักพี่ พี่ก็ไม่ปล่อยเธอไปไหนทั้งนั้น” เขายังคงพร่ำความในใจด้วยเสียงสั่นเครือ มือหนาบีบลงบนหัวเตียงเพื่อระบายความซ่านเสียวจากแก่นกายที่เสียดสีไปกับโพรงเนื้อชุ่มชื้น เจคอปค่อยๆจูบซับน้ำตาที่เอ่อคลอเบ้าตาคนตัวเล็ก
“อย่าทิ้งพี่ไปเลยนะเดีย อยู่กับพี่เถอะนะ” เขาละริมฝีปากออกเพื่อเอ่ยประโยคดังกล่าว ก่อนจะประทับจูบอีกครั้ง
“อื้อ... หนู...ไม่ได้...” หนูไม่ได้จะไป
“ชู่ววววว ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น” นิ้วชี้เลื่อนขึ้นมาแตะที่ริมฝีปากเล็กเป็นการปรามเธอกลายๆว่าไม่ให้พูดอะไรอีก
“พี่จะใช้สายสัมพันธ์ที่ตัดไม่ขาดนี้ผูกมัดเธอตลอดไป เธอจะไม่มีทางหนีพี่ไปไหนได้ทั้งนั้น” ร่างสูงยังคงพร่ำบางอย่างออกมาคล้ายคนละเมอ คิ้วเล็กพลันขมวดเข้าหากัน เขากำลังพูดถึงเรื่องอะไรกันแน่
“ลูก... จะผูกมัดเธอไว้กับพี่ตลอดไป” สิ้นคำเฉลย สะโพกสอบก็กระหน่ำเข้าใส่เหมือนพายุบ้าคลั่ง
Bab terbaru
คำพิพากษาซาตาน บทที่พิเศษ 2
เสียงบรรเลงบทเพลง Classic จากวง orchestra ชื่อดังระดับโลกกำลังประสานเสียงจากเครื่องดนตรีหลากหลายชนิดขับกล่อมออกมาในบทเพลง 'Four Season'บทเพลงที่มีท่วงทำนองไพเราะที่ฟังกี่ครั้งก็ยังคงตราตรึงหัวใจคนฟัง เหล่าบรรดาคนดังของประเทศอเมริกา ทั้งนายแบบนางแบบชื่อดัง ทั้งเหล่าคณะรัฐมนตรี รวมไปถึงบรรดาไฮโซทั้งหลาย ต่างพร้อมใจกันมารวมตัว ณ Hall ขนาดใหญ่ที่จุคนได้นับหมื่น และหนึ่งในบรรดาคนดังเหล่านั้น ก็รวมถึงศาสตราจารย์ดอกเตอร์นายแพทย์เจคอป บดินพิทักษ์ นายแพทย์ชื่อดังที่พึ่งได้รับการยกย่องจากองกรค์แพทยสภาของอเมริกาให้เป็นนายแพทย์ผู้มากความสามารถซึ่งเป็นแกนนำหลักสำคัญในการพัฒนาวงการแพทย์ให้ก้าวหน้ายิ่งขึ้น เพราะในช่วง 15 ปีนับตั้งแต่ที่เขากลับมาดูแลกิจการต่อจากผู้เป็นบิดา เขาก็ค่อยๆขยายสาขาไปจนครอบคลุมทั่วทุกรัฐในอเมริกา ทำให้ชื่อเสียงของเขากลายเป็นที่รู้จักอย่างรวดเร็วในฉายา'อาชาแห่งวงการแพทย์'ทั้งๆที่ได้รับเกียรติจากท่านคณะรัฐมนตรีกลาโหมโดยตรงสำหรับตั๋วที่นั่งชั้นลอยระดับวีไอพี แต่แขกคนสำคัญคนดังกล่าวกลับไม่ได้นั่งอยู่ในที่ที่ถูกจัดไว้ให้หลังม่านพลิ้วไหวบนชั้นลอยระดับวีไอพี ปรากฏร่างของชายหญิง
คำพิพากษาซาตาน บทพิเศษ
ตอนพิเศษเล็กๆเจคอปผละออกจากร่างบาง “แต่งตัวสิ”เขาลุกขึ้นจากเตียงพร้อมกับเดินไปหยิบเสื้อผ้าตัวใหม่ที่ดูเป็นทางการออกมาจากตู้เสื้อผ้า“จะไปไหนเหรอคะ” นาเดียเอ่ยถามด้วยความสงสัย มองแผ่นหลังที่กำลังยัดแขนลงไปในเสื้อเชิ้ต“กลับบ้านเดียไง” เขาพูดโดยไม่ได้หันมามองหน้าคนตัวเล็ก จึงไม่เห็นว่าร่างบางมีสีหน้าอึ้งกับคำพูดของเขาแค่ไหน แต่เขาก็พอจะเดาได้ จึงหันกลับมาทั้งที่ยังติดกระดุมไม่เสร็จ “ไปขอลูกสาวจากท่านทั้งสองไง” รอยยิ้มร้ายปรากฏบนใบหน้าคนสูงวัยเขาไม่มีเวลามากพอจะจัดพิธีรีตองอะไรมากมาย เพราะอีกไม่นานก็ต้องกลับอเมริกาแล้ว เขาอดใจรอที่จะบอกข่าวดีให้กับพ่อแม่ที่รออยู่ทางโน้นแทบไม่ไหว อายุจนปูนนี้แล้ว พึ่งจะรู้สึกอยากเลี้ยงลูก“ตอนนี้พี่อายุ 37 คงต้องรีบมีน้องอีกคนไวไวแล้วล่ะ เดี๋ยวแก่เกินจะเดินตามลูกไม่ทัน” รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏบนใบหน้าร่างสูง แต่คนตัวเล็กกลับมีสีหน้าแดงก่ำกับคำพูดชวนทะลึ่ง“บะ บ้าเหรอคะ” นาเดียยิ้มจนแก้มแทบปริ ก่อนร่างกายจะถูกโอบอุ้มจนตัวลอยขึ้นจากพื้น เจคอปถูไถใบหน้ากับหน้าท้องแบนราบ ก่อนจะประทับจูบอย่างแผ่วเบา “ขอให้เป็นลูกสาวทีเถอะ”เจคอปค่อยๆวางคนตัวเล็กลงบนพื้นอย่างท
คำพิพากษาซาตาน บทที่ 71 พี่ตั้งใจ END
ย้อนกลับไปเมื่อราวสองเดือนก่อนหน้านี้…เจคอปรับสายจากทางไกล เป็นหมายเลขที่โทรมาจากอเมริกา“ครับป๊า”“ป๊ามีเรื่องสำคัญจะคุยกับเจค ตอนนี้โรงพยาบาลที่อเมริกากำลังเกิดปัญหาอย่างหนัก ป๊าอยากให้ตาเจมส์หรือเจค เราคนใดคนหนึ่งกลับมาดูแลกิจการที่นี่ แต่ใจป๊าอยากให้ตาเจมส์เป็นคนกลับมา เพราะที่นี่ไม่ได้มีสาขามากมายเหมือนที่ประเทศไทย เจ้าคนเสเพลอย่างตาเจมส์คงจะจัดการได้ไม่เหนือบ่ากว่าแรง” เรื่องสำคัญจากปากคนเป็นพ่อทำให้ผมต้องชะงักฝีเท้าที่กำลังก้าวเดินอยู่ อดนึกถึงน้องชายไม่ได้ จริงอย่างที่พ่อเขาว่า ที่ประเทศไทยมีโรงพยาบาลที่อยู่ใต้อาณัติของครอบครัวเขาอยู่ทั่วเกือบทุกจังหวัด ทำให้ปัญหาและภาระงานที่ต้องรับผิดชอบมีมากมายกว่าที่โน้นมากโข แต่ปัญหามันอยู่ที่ว่า...“แล้วเรื่องงานหมั้นระหว่างหนูมินกับตาเจมส์ไปถึงไหนแล้ว ป๊าอยากให้หมั้นเช้าแล้วก็แต่งเย็นไปเลยทีเดียว ตอนตาเจมส์กลับมาจะได้พาหนูมินกลับมาด้วย ซินดี้เขาคิดถึงหนูมินน่าดู” ในที่สุดคำถามที่ผมกลัวคนเป็นพ่อจะถามก็หลุดออกมาจนได้ ทั้งๆที่งานหมั้นระหว่างตาเจมส์กับยัยมินควรจะเสร็จลุล่วงเป็นที่เรียบร้อยไปแล้ว แต่เพราะปัญหาหลายอย่างที่เกิดขึ้น ทำให้ยังคา
คำพิพากษาซาตาน บทที่ 70 สิ่งเดียวที่จะเหนี่ยวรั้งเธอเอาไว้
“อ๊ะ พะ... พี่เจค” ไม่ทันที่ร่างบางจะทันได้เอ่ยความใน ปากหนาก็ชิงประกบจาบจ้วงเอาทุกคำที่คิดว่าร่างบางจะเอ่ยคำปฏิเสธออกมา นาเดียเบิกตามองเขาด้วยความตื่นตะลึง เขาหมายความว่าอะไร เขารู้แล้วเหรอว่าเธอท้อง แต่เขาจะรู้ได้ยังไง“อื้มมม อ่ะ...พะ... อื้มมม” ครั้นจะส่งเสียงอะไรก็ตามที่คิดอยากจะพูด เจคอปจะคอยส่งลิ้นเข้าหาเพื่อห้ามปรามเธอเสียทุกครั้งไป จนร่างบางหมดความพยายามที่จะเอ่ยถามข้อสงสัย ปล่อยตัวปล่อยใจไปกับความสุขสมที่เขาปรนเปรอให้ มือเล็กที่เคยดันอยู่ตรงแผงอกเปลี่ยนไปโอบรอบลำคอของเขาเอาไว้ ท่าทางเหมือนจะไม่ได้ปฏิเสธเรื่องลูกของเขาทำให้นาเดียเกิดความหวังเล็กๆขึ้นในใจเจคอปหลับตาแน่นก่อนจะคำรามออกมาเบาๆเมื่อได้ปลดปล่อยน้ำเชื้อพันธุ์ดีเข้าสู่ร่างกายคนตัวเล็กสมดังตั้งใจ เขาแช่ร่างกายค้างไว้ในตัวเธอ หวังให้ลูกๆนับพันล้านตัววิ่งเข้าไปหาไข่ใบเล็กๆเพียงใบเดียวที่อยู่ในร่างกาย เขาตั้งใจจะผูกมัดเธอด้วยวิธีที่เห็นแก่ตัว โดยที่ไม่รู้เลยว่าเขาได้ทำสำเร็จไปตั้งแต่ครั้งแรกที่ตั้งใจแล้ว“ถ้ามีเจคอปน้อยอยู่ในท้องเธอ เธอก็จะหนีพี่ไปไหนไม่ได้อีก” เขากระซิบความในใจแสนชั่วร้ายข้างใบหูคนตัวเล็ก และนั่นทำให้เธ
คำพิพากษาซาตาน บทที่ 69 พี่ถามว่าเธอจะไปไหน! NC
เปลือกตาปิดสนิทค่อยๆเปิดออก เผยให้เห็นแววตาที่สะท้อนแต่เพียงความเจ็บปวด เขายังไม่ได้หลับ เขาแค่รอดูว่ายัยตัวเล็กกำลังคิดจะทำอะไรกันแน่เขารู้ตัวตั้งแต่ตอนที่เปิดตู้เสื้อผ้าแล้ว มองปราดเดียวก็รู้แล้วว่าเสื้อผ้าของนาเดียหายไป เขาเหลือบมองไปยังโต๊ะก็พบว่าข้าวของต่างๆของเธอหายไปด้วย เธอกำลังคิดจะไปจากเขาบางทีการที่ต้องทนอยู่กับผู้ชายอารมณ์ร้อนอย่างเขามันคงทำให้เธอมีแต่ความทุกข์ บางทีสิ่งที่เขาพยายามเปลี่ยนแปลงตัวเองมาตลอดมันคงยังไม่ดีพอสำหรับเธอ บางทีความรักของเขามันคงไม่มีค่าพอจะเหนี่ยวรั้งเธอไว้บางที... เขาคงต้องปล่อยเธอไปเสียทีหัวใจดวงน้อยบีบรัดรุนแรงจนเกิดอาการเจ็บปวดรวดร้าว ภาพที่สะท้อนอยู่ในดวงตาพร่าเบลอเพราะเจ้าของดวงตามองมันผ่านม่านน้ำตาท้วมท้น นาเดียกวาดตามองไปรอบๆ คอนโดขนาดใหญ่ที่สร้างความทรงจำให้กับเธอมากมายทั้งรอยยิ้ม เสียงหัวเราะ และคราบน้ำตา...หญิงสาวค่อยๆปิดเปลือกตาลง คล้ายจะเป็นการตัดใจจากผู้ชายอีกคนที่ยังคงนอนหลับสนิทอยู่ในห้อง มือเล็กเอื้อมไปจับลูกบิดประตูก่อนจะคาทิ้งไว้อย่างนั้นประตูบานเดียวกันนี้ที่เธอเคยเปิดมันออกเพื่อพาตัวเองออกไปจากห้องที่ไม่เคยอยากจะทนอยู่แม้
คำพิพากษาซาตาน บทที่ 68 ลาก่อนนะคะพี่เจค...
กิจวัตรยามเช้าระหว่างนาเดียกับเจคอปยังคงดำเนินไปตามปกติเหมือนเช่นทุกวัน เพียงแค่ไม่มีการสนทนาระหว่างทั้งคู่ไม่มีการเดินจับมือลงมาจากคอนโดไม่มีการจูบลาก่อนจะแยกกันไปทำงานไม่มีการส่งข้อความหาตลอดทั้งวันและไม่มีเธอหลงเหลืออยู่ในสายตาของเขาอีกแล้วก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูหน้าห้องทำงานของเจคอปดังขึ้น “เข้ามา”คำอนุญาตจากเจ้าของห้องทำให้คนที่อยู่ด้านนอกเปิดประตูเข้าไปด้านใน เจมส์มาร์มองพี่ชายของตัวเองกำลังง่วนอยู่กับเอกสารกองโต เจคอปยังอยู่ในสภาพเดิมเหมือนที่เขาแวะมาเมื่อตอนเช้าก่อนเข้าผ่าตัดไม่มีผิด และสภาพของผู้หญิงอีกคนที่เขาเห็นเมื่อสักครู่ ใบหน้าหมองเศร้าไม่ต่างกันเลย นี่คงจะยังไม่ได้ปรับความเข้าใจกันอีกสินะ“มีธุระอะไร” น้ำเสียงเย็นชาแบบที่อีกฝ่ายมักจะใช้เวลามีเรื่องทุกข์ใจหรืออยากซ่อนความรู้สึก มีหรือที่คนเป็นน้องอย่างเขาจะดูไม่ออก“เมื่อวานพี่คุยกับนาเดียรึยังครับ” เจมส์มาร์เอ่ยถามโดยไม่เกรงใจ เขานั่งลงโดยไม่รอให้คนตรงหน้าอนุญาต อยู่กับเจคอปมาร่วม 30 ปี พึ่งจะเคยเห็นพี่ชายมีความรัก แล้วน้องชายอย่างเขาจะยอมให้มันพังทลายลงเพียงเพราะความเย็นชาของคนตรงหน้าได้อย่างไร“ไม่มีอะไรต
Anda juga akan menyukai
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์
สาวน้อยสุดจี๊ด123.1K Dibacaห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม
เฟเธอร์ในลมอ่อน118.0K Dibacaบ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ
เด็กลำดับที่สิบหก444.5K Dibacaบอสเหวินรีบตามเร็ว! คุณภรรยาค่าตัวสามหมื่นล้าน
ถานฉี51.6K Dibacaเงารักแห่งจันทรา: สักวันข้าจะกลับมารักท่าน
เจียหลุนซิง540 Dibacaทาสรักทัณฑ์สวาท
วรดร/กัญนิชา/วิรัญชนา468 Dibacaชู้รักกับคนใกล้ตัว
ฟุซาเอะ152 DibacaOne Night stand แต่..หัวใจอยากไปต่อ
Luna of The Sea154 Dibaca
