บทที่ 62 พี่เจคเป็นของฉัน

“เดีย!............เดีย!!!”

นาเดียตะเกียดตะกายขึ้นจากเตียง สองตาเบิกกว้างตกใจสุดขีดจนไม่อาจควบคุมการหายใจ เสียงหอบหายใจแรงทำให้เจคอปต้องลุกตามขึ้นมาลูบแผ่นหลังเพื่อปลอบโยน

“ฮื้ออออออ พี่เจค พี่เจค!” ร่างบางโผเข้ากอดร่างหนาไว้แน่น เมื่อพบว่ามันเป็นเพียงแค่ความฝันเลวร้าย

“ฝันอะไรห๊ะยัยเด็กต๊อง ร้องโวยวายจนพี่ตกใจหมดเลย” มือหนาลูบไล้เรือนผมอย่างอ่อนโยน

อ้า… สัมผัสอบอุ่นจากเขา อ้อมกอดที่อบอุ่นจากเขา

“พี่เจครักหนูไหม รักหนูรึเปล่าคะ ตอบสิ ตอบมาสิ” เธอคาดคั้นจนเจคอปต้องเลิกคิ้วด้วยความแปลกใจ

“รักสิ เป็นอะไรอีกครับคนดี พี่รักเธอ รักเดียคนเดียว ได้ยินรึยัง”

นาเดียพยักหน้าระรัวอยู่ในอ้อมกอดอบอุ่น ปล่อยให้อีกฝ่ายประคองตัวเธอนอนลง หญิงสาวรีบกระชับอ้อมแขนรัดตัวเขาเอาไว้

พี่เจคเป็นของฉัน เป็นของฉันคนเดียว ใครก็อย่าหวังว่าจะมาแย่งไปเด็ดขาด!

กลิ่นข้าวต้มหอมกรุ่นลอยมาเตะจมูกปลุกคนขี้เซาให้ลืมตาตื่น มือเล็กควานหาร่างหนาที่ควรจะนอนอยู่ข้างๆ แต่บนเตียงกลับว่างเปล่า เธอหันไปมองนาฬิกาบนหัวเตียง เป็นเวลา 6 โมงเช้าแล้ว

ปกติเขาไม่เคยตื่นเช้าได้นี่นา ด้วยความสงสัยจึงเดินตามกลิ่นหอมเข้าไปในครัว

เจคอปอยู่ในชุดพร้อมออกไปทำงาน ตรงบั้นเอวมีผ้ากันเปื้อนผูกทับไว้อีกที พี่เจคกำลังทำข้าวต้ม!!

เสียงฝีเท้าแผ่วเบาทำให้คนที่กำลังง่วนอยู่กับการคนข้าวในหม้อต้องหันกลับมามอง “ตื่นแล้วเหรอ หิวไหม ไปนั่งรอที่โต๊ะสิ เดี๋ยวพี่ตักข้าวต้มให้” รอยยิ้มสดใสอย่างที่เธอไม่ค่อยจะได้เห็นบ่อยมากนัก จริงๆเขาก็พึ่งจะเริ่มยิ้มให้เธอเมื่อไม่นานมานี่เอง นาเดียอดดีใจไปกับความน่ารักของคนตรงหน้าไม่ได้

เธอเดินเข้าไปสวมกอดคนรักจากทางด้านหลัง สูดกลิ่นกายหอมๆของเขาที่คละคลุ้งไปกับกลิ่นหอมของข้าวสวยร้อนๆ

แฟนใครนะ น่ารักจัง!!!

“วันนี้หิมะจะตกที่เมืองไทยไหมคะ พี่เจคตื่นแต่เช้ามาทำข้าวต้มเนี่ย” คล้ายจะรู้ว่าหญิงสาวแกล้งเหย้า เจคอปปิดเตาไฟก่อนจะพลิกตัวหันหน้ามาหาเธอ ปลายจมูกของนาเดียถูกบีบเบาๆ สายตาที่เขามองมาช่างอบอุ่น และมันช่วยตอกย้ำให้เธอมั่นใจว่าเรื่องเมื่อคืนมันก็เป็นแค่ฝันร้ายเท่านั้น

“ก็พี่เห็นเรานอนไม่ค่อยหลับ เลยตื่นมาทำข้าวต้มร้อนๆให้ทานไง จะได้สดชื่น”

เขาจะน่ารักเกินไปแล้วนะ

“งั้นหนูไปนั่งรอที่โต๊ะนะคะ” หญิงสาวฉีกยิ้มกว้างจนถึงใบหู

“เดียไปแต่งตัวก่อนดีกว่า ทานเสร็จจะได้ออกไปเลย” เสียงท้วงดังขึ้นขณะที่เขากำลังตักข้าวต้มใส่ถ้วยสองใบ

“ได้ค๊าาา” เธอรีบกุลีกุจอไปอาบน้ำและออกมาพร้อมเตรียมตัวไปทำงาน คุณผู้ชายผู้น่ารักกำลังนั่งรออยู่ที่โต๊ะพร้อมอาหารเช้าแสนน่ากิน

“ดีจังเลยนะคะ นี่ถ้าสมมติแต่งงานกัน หนูจะได้กินแบบนี้ทุกวันไหมคะ เอ่อ” เมื่อรู้ตัวว่าเผลอหลุดปากพูดเรื่องเพ้อเจ้อแต่เช้า นาเดียก็รีบปิดปาก เจคอปนิ่งไปสักพัก ก่อนแววตาจะปรากฏรอยยิ้ม

“ถ้าแต่งแล้ว พี่ก็ต้องให้คุณภรรยาเป็นคนทำให้ทานสิครับ ^^” เขายิ้มกว้างก่อนจะตักข้าวต้มเข้าปาก

คุณภรรยา คุณภรรยา.. อ๊อยยยยย ฉันอิ่มแล้วล่ะ ได้ยินแค่นี้ฉันก็อิ่มความสุขไปหมดแล้ว

“ทานสิครับ จะได้รีบออกไปกัน” เจ้าชายรูปหล่อส่งยิ้มละลายใจมาอีกครั้ง ทำเอาหญิงสาวแทบสำลักความสุขตาย

เมื่ออิ่มแล้วก็เจคอปก็ลุกออกจากโต๊ะ

“จะรีบไปไหน… เอ่อ อันนั้นกล่องใส่ข้าวต้มของใครเหรอคะ?” ความดีใจเมื่อสักครู่พลันหดหายไปในพริบตา เธอรู้คำตอบอยู่แล้ว แต่ปากไวไปหน่อย

“อ๋อ ของน้องมินน่ะ ข้าวต้มใส่ไข่ แปลกไหมล่ะ เด็กอะไรกินข้าวต้มต้องให้ตีไข่ใส่ลงไปด้วย” เขาส่ายหน้าพลางหัวเราะออกมาเบาๆ

นาเดียรู้สึกเหมือนถูกมีดกรีดลงกลางหน้าอก เธอเกลียดความรู้สึกนี้ของตัวเอง เธอพยายามระงับความรู้สึกบ้าๆนี้

ความริษยา... อีกแล้ว

“เป็นอะไรหึเรา ไม่หิวเหรอครับ” เสียงช้อนเคาะกับขอบถ้วยในจังหวะสม่ำเสมอทำให้เจคอปต้องหันกลับมา เขาเห็นนาเดียนั่งเหม่อ ยังไม่ตักข้าวทานสักคำ

“เปล่าค่ะ รอให้มันเย็นก่อน” เธอเฉไฉ แกล้งหลบตาเขาอย่างแนบเนียน

“เอามานี่มา เดี๋ยวพี่เป่าให้” เจคอปเดินกลับมานั่งที่โต๊ะ เขาตักข้าวต้มขึ้นเป่าสองสามที ก่อนจะป้อนเด็กตัวน้อยตรงหน้า “เอ้า อ้ามมมม” นาเดียปล่อยให้อีกฝ่ายป้อนจนหมดถ้วย

หญิงสาวเหม่อมองแผ่นหลังของคนที่กำลังยืนล้างชามอยู่ เธอมีความสุขมากเหลือเกิน ทั้งๆที่มีความสุขมากขนาดนี้ แต่ทำไมในใจถึงยังเจ็บปวด เธอเกลียดตัวเอง เกลียดตัวเองที่มีความรู้สึกแบบนี้

“ถ้างั้นพี่แวะเอาข้าวต้มไปให้ยัยมินก่อนนะ เดียจะไปกับพี่ไหม” เจคอปเอ่ยถามเมื่อถึงทางแยกระหว่างตึกที่หญิงสาวทำงานกับตึกที่มินตราพักอยู่ อีกฝ่ายส่ายหน้าแทนคำตอบ “งั้นเจอกันตอนเย็นนะ”

นาเดียมองตามแผ่นหลังที่เดินห่างออกไป เธอไม่อยากให้เขาไปหาผู้หญิงคนนั้นเลย “พี่เจค!!”

รู้ตัวอีกที เธอก็วิ่งไปคว้าแขนเขาไว้แล้ว “หืมม ว่าไง”

นาเดียอ้ำอึ้ง “ถ้าหนูไม่สบาย พี่จะทำข้าวต้มให้หนูทานแบบนี้ไหมคะ” มือบางสั่นระริก รู้อยู่เต็มอกว่าการกระทำของตัวเองมันงี่เง่าเอาแต่ใจมากแค่ไหน แต่เธอก็อดใจไว้ไม่ได้

“……”

“คือหนู.. ขอโทษค่ะ หนูไปทำงานแล้วนะคะ” มวลความรู้สึกก่อตัวขึ้นแน่นอก เธอปล่อยมือเขาก่อนจะรีบสาวเท้าหนีออกมา แต่ยังก้าวขาไม่พ้นสองก้าว ร่างกายก็ลอยหวือขึ้นจากพื้น “ว๊ายยยย”

เจคอปช้อนร่างบอบบางขึ้นมานั่งบนราวระเบียงตรงทางเดินโดยไม่แคร์สายตาคนที่เดินผ่านไปผ่านมา เขาโน้มหน้าเข้าหาใบหน้าเศร้าหมอง “พี่เคยทำข้าวต้มให้เดียกินแล้วไง”

นาเดียพยายามนึก “ตอนไหนคะ ไม่เห็นจำได้เลย”

“ตอนที่เดียไม่สบายไง นึกดีๆสิ”

เธอลองนึกย้อนกลับไป อ๋อ จริงด้วย ตอนที่เธอไข้ขึ้นเพราะถูกเขารังแกทั้งคืนนั่นไง “จริงด้วยสิค่ะ แหะๆ ขอโทษนะคะหนูลืมไปซะสนิทเลย” เธอหัวเราะแก้เก้อ แวบหนึ่งที่เหมือนจะเห็นแววตาท้อใจจากคนตรงหน้า มันทำให้เธอรู้สึกผิดอย่างบอกไม่ถูก

“พี่เจคไปเยี่ยมคุณมินเถอะค่ะ ป่านนี้เธอคงหิวแย่แล้ว” นาเดียพยายามยิ้มกว้างกลบเกลื่อน

เห็นแววตาของนาเดียคล้ายจะยังมีเรื่องในใจ เจคอปจึงอดไม่ได้ “นี่แน่ะ! ยัยเด็กบ๊อง” มือหนาเขกลงบนหน้าผากมนเบาๆ “พี่ไปก่อนนะครับ” แล้วเขาจะเดินผละออกไป

เดี๋ยว... แล้วจูบล่ะ เขาต้องจูบลากันก่อนสิ

ไม่ต้องรอให้ทักท้วง ชายหนุ่มหมุนตัวกลับมาประทับรอยจูบอย่างรวดเร็ว นาเดียไม่อาจห้ามความดีใจได้ เธอรั้งลำคอเขาเอาไว้ แทรกลิ้นเข้าไปในปาก มอบจูบดูดดื่มโดยไม่แคร์สายตาของผู้อื่น

“ร้อนแรงแต่เช้าเลยนะ สงสัยกลางวันนี้ต้องขึ้นไปหาที่ทำงานซะแล้ว” คนหื่นกระซิบเสียงพร่าชิดใบหู เขาไม่เคยเห็นนาเดียแสดงออกแบบนี้ในที่สาธารณะมาก่อน

“บ้าเหรอค่ะ เดี๋ยวก็มีคนเห็นจนได้” เธอจูบเขาเร้าร้อนขนาดนี้ ยังต้องกลัวใครเห็นอีกเหรอ

“งั้นลงมาที่ห้องพี่นะ เดี๋ยวพี่รีบเคลียงาน จุ๊บ!!” เจคอปขโมยหอมแก้มเนียนก่อนจะรีบเดินจากไป ไม่วายหันมาส่งสายตาด้วยท่าทางแสนกวน นาเดียเหม่อมองแผ่นหลังของเขากระทั่งลับตา มือบางลูบข้างแก้ม ขอโทษนะพี่เจค หนูจะไม่คิดมากอีกแล้ว ขอโทษที่ทำให้พี่ไม่สบายใจนะ