บทที่ 63 วาววากับญาดา

ใกล้จะได้เวลาพักเที่ยงแล้ว… นาเดียชะเง้อคอมองหาใครบางคนที่มักจะทานอาหารกลางวันพร้อมกันเสมอ ก่อนจะนึกได้ว่าเธอไม่มีเพื่อนคนนั้นในชีวิตอีกแล้ว ทั้งที่ผ่านไปเป็นเดือนแล้วแท้ๆ แต่เธอก็ยังไม่ชินเสียที  

นาเดียตัดเรื่องของอดีตเพื่อนออกจากหัว เธอรีบเปลี่ยนชุดเพื่อไปตามนัดหมาย ชีวิตเธอไม่ต้องการเพื่อนแบบนั้น ตอนนี้เธอมีแค่พี่เจคคนเดียวก็เพียงพอแล้ว

ก๊อก ก๊อก ก๊อก เมื่อเห็นว่าไม่มีเสียงใดตอบกลับมา นาเดียจึงถือวิสาสะเปิดเข้าไป “พี่เจค หนูเข้าไปนะคะ”

แต่ภายในห้องว่างเปล่า บางทีเขาอาจจะติดประชุมอยู่ เธอจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเช็ค เผื่อว่าเขาส่งข้อความทิ้งเอาไว้แล้วแต่เธอไม่เห็น เสียงประตูปิดทางด้านหลังทำให้หญิงสาวละสายตาจากโทรศัพท์ เธอคิดว่าเป็นเจ้าของห้อง แต่กลับไม่ใช่

​         “ทำหน้าระรื่นเชียวนะนาเดีย!” เสียงเย้ยหยันอย่างคนขี้แพ้ดังออกมาจากปากที่ถูกทาด้วยสีแดงสด เธอก็นึกว่าใคร ที่แท้ก็คู่ขาคนเก่าของคนรักเธอนี่เอง นาเดียยืนเผชิญหน้าวาววาโดยไม่หลบตา เธอไม่ได้กลัวคนตรงหน้าอีกแล้ว เพราะอะไรนะเหรอ เพราะเธอมีแบล็คดียังไงล่ะ!

“หลีกทาง!” คนตัวเล็กกว่าสั่งเสียงแข็ง ทำท่าเลียนแบบว่าที่สามีของเธอเปี๊ยบ แต่มันก็รู้สึกเกร็งๆอยู่นะ ไม่รู้ทำไม ช่วงนี้หญิงสาวถึงรู้สึกว่าตนเองอารมณ์แปรปรวนชอบกล

“หน่อยยย นี่แกคิดว่าได้เป็นคนโปรดของผ.อ.แล้วจะทำท่าวางโตยังไงก็ได้สินะ” วาววายืนขบเขี้ยวเคี้ยวฟันด้วยความโมโห

นาเดียมองตอบด้วยท่าทางวางอำนาจ เธอยอมรับว่าสิ่งที่วาววาพูดก็มีส่วนถูก แต่มันไม่ใช่ทั้งหมด เธอก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน แต่ดูเหมือนอารมณ์มันจะพาให้เธอแสดงออกแบบนั้นโดยไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ

“หนูว่าพี่หลีกทางไปดีกว่า พี่ก็น่าจะรู้ว่าหนูไม่ได้เป็นแค่คนโปรด แต่หนูเป็นเมียผ.อ.ต่างหาก หลีกทางให้หนูก่อนที่เรื่องนี้จะถึงหูพี่เจค” นาเดียยื่นคำขาด เธอรู้สึกหงุดหงิดเต็มทีกับพวกผู้หญิงเล็กๆน้อยๆของเขา ยิ่งไปกว่านั้น เธอรู้สึกเวียนศีรษะอย่างบอกไม่ถูก อาจเพราะอยู่ในห้องทำงานที่ไม่ได้เปิดแอร์และพัดลมระบายอากาศ เธอจึงรู้สึกคล้ายจะหน้ามืดและเริ่มพะอืดพะอม

“หึหึ เมียงั้นเหรอ แกนี่มันคางคกขึ้นวอตัวจริงเสียงจริงเลยนะ คงจะหลงระเริงกับคำหวานของผ.อ.จนลืมไปแล้วสิท่า ว่าเขามันเสือตัวพ่อขนาดไหน” วาววาไม่มีท่าทางว่าจะเกรงกลัวคำขู่ของนาเดียเลยแม้แต่น้อย หล่อนหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาโชว์หลาตรงหน้าหญิงสาว

“จะทำอะไรของเธอ” นาเดียเริ่มหงุดหงิดจนไม่อาจทนอยู่เฉยได้ เธอรีบต่อสายหาเจคอป

“โทรไปตอนนี้เขาก็ไม่รับหรอกจ๊ะนาเดีย ผ.อ.เขากำลังดูแลคนสำคัญตัวจริงอยู่ ไม่รู้หรือไง”

คำพูดของวาววาส่งผลกระทบต่อจิตใจของเธอโดยตรง ในอกเธอบีบรัดจนเหมือนจะขาดอากาศหายใจ เอาอีกแล้ว ความรู้สึกนี้อีกแล้ว

“เธอจะพูดอะไรกันแน่” เธอกำโทรศัพท์ในมือแน่น รู้สึกกลัวในสิ่งที่วาววากำลังจะพูดออกมา

“ผ.อ.เขากำลังดูแลคุณมินตรา ว่าที่น้องสะใภ้คนสำคัญของเขาอยู่ไง ก็น่าจะรู้อยู่แล้วนี่” เสียงเย้ยหยันเต็มที่เมื่อหล่อนเห็นสีหน้าหม่นหมองของฝ่ายตรงข้าม

“หมายความว่ายังไง คุณมินตราก็เป็นแค่น้องสาวพี่เจค” นาเดียพยายามเถียงกลับทั้งที่ความมั่นใจเริ่มลดลงไปเรื่อยๆ

“โธ่ๆๆๆ นาเดียที่น่าสงสาร ถ้าไม่รู้อะไร ฉันจะบอกให้เอาบุญนะ ผู้หญิงที่เคยควงกับผ.อ.เขาก็รู้กันทั้งนั้นแหละ ว่าคุณมินตราว่าที่คู่หมั้นของหมอเจมส์น่ะ เป็นผู้หญิงเพียงคนเดียวที่ได้ครอบครองหัวใจของผ.อ.ยังไงล่ะ ฮ่ะๆๆ” เห็นสีหน้าของอีกฝ่าย วาววาก็พูดต่ออย่างคนกุมชัยชนะ “แกคงสงสัยสินะว่าฉันรู้เรื่องนี้ได้ยังไง โธ่หนูน้อย ไม่ได้มีแต่แกนะที่เขาพาไปอยู่ที่คอนโดของเขา เขาก็พาผู้หญิงเข้าไปนอนค้างที่นั่นกันทุกคนแหละ กล่องนั่นฉันก็เห็นมาแล้วกับตา เธอก็คงเห็นแล้วสินะ แล้วการที่เขาผิดนัดเธอในตอนนี้เพื่ออยู่ดูแลคุณมินตรา มันก็คงเป็นคำตอบที่ชัดเจนที่สุดแล้ว ว่าใครกันแน่... ที่เป็นคนสำคัญของเขาจริงๆ”

วาววายื่นใบหน้าเข้ามากระซิบเน้นถ้อยคำชิดใบหูของเธอ น้ำเสียงหยามหยั่นเหยาะเย้ย ทำให้ความอดทนของนาเดียขาดสะบั้น

​ผั๊วะ!!!! นาเดียตบคนตรงหน้าด้วยแรงทั้งหมดที่มี

“ฉันไม่เชื่อที่แกพูด คุณมินเขาเป็นแค่น้องสาวของพี่เจค คนที่พี่เจครักคือฉันต่างหาก!” หญิงสาวหอบหายใจแรง อารมณ์หลากหลายก่อตัวสุมอยู่ในช่องอกจนเธอรู้สึกอยากอาเจียน นาเดียต้องใช้มือประคองลำตัวไว้กับโต๊ะ มืออีกข้างปิดปาก พยายามระงับอาการคลื่นเหียน

“หึ มึงไปเอาความมั่นใจแบบนั้นมาจากไหน อยากจะโง่ให้เขาหลอกก็ตามใจเถอะ ฉันหวังดีกับแกหรอกนะ ไม่อยากเห็นแกเดินชูคอแต่แบกความอับอายไว้บนบ่า” อาการพะอืดพะอมกำลังเล่นงานนาเดียอย่างหนัก เธอหอบหายใจด้วยความโกรธ พอแล้ว! ฉันไม่อยากฟัง! ไม่อยากฟังอะไรมากไปกว่านี้อีกแล้ว!

“แล้วก็... ฟังให้ดีๆล่ะ แกจะได้ตาสว่างเสียที เพราะไม่ได้มีแค่แกคนเดียวหรอกนะที่เขาเรียกว่าเมีย”

วาววากดอะไรบางอย่างในโทรศัพท์มือถือ เพียงครู่เดียว นาเดียก็ได้ยินเสียงที่เธอคุ้นเคยเป็นอย่างดี มันเป็นเสียงครางกระเส่าของผู้ชายที่เธอรักหมดหัวใจ!

'อ๊าา เมียจ๋าา ดูดแรงๆ ซี๊ดดด ผัวขอแรงๆ'

'ซี๊ดด สุดยอดเลย อ๊าา เร็วอีก'

'อ้าา เก่งมาก ผัวจะเสร็จแล้ว อืมม เร็วอีก อ๊ะ! อ๊ะ! ที่รัก อ๊าา!'

'อืมมม ผ.อ.ของวา'

อาการชาแล่นไปทั่วทั้งร่างกาย นาเดียไม่เหลือแรงแม้แต่จะทรงตัว

“ฉันมีเรื่องจะคุยกับแกแค่นี้แหละจ๊ะนาเดีย จะอยู่รอผ.อ.ก็ได้นะ เดี๋ยวเขาก็คงกลับมาแล้วมั้ง ฮ่ะๆๆๆ”

เสียงหัวเราะเยาะเย้ยในความโง่งมยังคงดังแว่วเข้ามาในหู แม้คนตรงหน้าจะออกจากห้องไปแล้ว แต่นาเดียยังคงยืนเคว้งอยู่ที่เดิม เธอพยายามกลืนก้อนแสบร้อนลงลำคอ ต่อสู้กับอาการคลื่นไส้ที่กำลังโจมตีอย่างรุนแรง เธอต้องเชื่อใจเจคอป ต้องเชื่อในความรักของเขา เธอจะยอมให้ผู้หญิงคนนั้นปั่นหัวไม่ได้ เธอต้องไปดูให้เห็นกับตา!!!

นาเดียเดินตรงไปยังอาคารหอผู้ป่วยที่มินตราพักรักษาตัวอยู่ ทันทีที่เธอเปิดประตูเพื่อเดินขึ้นไปทางบันไดหนีไฟ เธอก็ต้องชะงัก มีใครบางคนดักรอเธออยู่ก่อนแล้ว

“ญาดา”

“เออ! กูเอง ทำไมต้องทำหน้าตกใจยังกับเห็นผียังงั้นล่ะเพื่อนรัก กูยังไม่ตายสักหน่อย” ญาดาถอดแว่นตาสีดำออก มันทำให้เธอเห็นใบหน้าของมันชัดขึ้น บนใบหน้าและลำคอของญาดายังหลงเหลือรอยช้ำที่เกิดจากการกระทำรุนแรง

กลัว... คือความรู้สึกเดียวที่เกิดขึ้น แววตาของญาดาเหมือนคนบ้าที่สามารถทำได้ทุกอย่าง เพราะมันคงไม่มีอะไรจะเสียอีกแล้ว