LOGINShare
บทที่ 61 ทุกอย่างเป็นแค่ภาพลวงตา
Last Updated:
2025-08-24 13:05:03ต้องเชื่อมั่นในความรักของเขา!
แม้จะคอยย้ำกับตัวเองแบบนั้น แต่พอเอาเข้าจริง นาเดียกลับทำอย่างที่คิดไม่ได้เลย
ผ่านไปร่วมสี่สัปดาห์แล้วนับตั้งแต่มินตราเข้าโรงพยาบาล เจคอปแทบจะไม่โผล่หน้ามานอนที่คอนโดเลย เขาจะกลับเข้ามาตอนเช้าตรู่ อาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้า จากนั้นก็รับเธอไปทำงานพร้อมกัน ตกเย็นเขาเพียงแค่ขับรถมาส่งเธอ ไม่แม้แต่จะลงจากรถ ทั้งๆที่เขาเป็นคนขอให้เธอย้ายมาอยู่ด้วยแท้ๆ แต่เขากลับอยู่แต่ที่โรงพยาบาล!
นอนเฝ้ายัยมินตราอะไรนั้น!
ยิ่งต้องทนอยู่คนเดียว หญิงสาวก็ยิ่งคิดมาก
ติ่ง! เธอหันมองหน้าจอโทรศัพท์ เห็นพี่เจคส่งข้อความมา จึงรีบหยิบมันขึ้นมาดู เพราะพี่เจครับปากว่าเย็นนี้จะกลับมาทานมื้อเย็นด้วยกัน หญิงสาวจึงเตรียมอาหารเอาไว้เยอะแยะมากมาย
‘ขอโทษนะ วันนี้คงไม่ได้กลับ’ - เจคอป
อีกแล้ว! เขาผิดนัดอีกแล้ว
ร่างบางเดินออกมาที่ห้องอาหาร มองกับข้าวที่อุตส่าตั้งใจเตรียมไว้ให้เขา
เพล้ง!!!!! ถ้วยชามบนโต๊ะถูกปัดทิ้ง เศษอาหารและกระเบื้องแตกละเอียดกระจายอยู่เต็มพื้น
ฉันเกลียดแก นังมินตรา!
ร่างบางเดินย้ำเท้ากลับเข้าไปในห้องนอนด้วยอารมณ์คลุ้มคลั่ง รื้อตู้ลิ้นชักที่อยู่บนหัวเตียงออกมา กล่องกระดาษสีครีมที่ถูกเก็บรักษาเอาไว้เป็นอย่างดีถูกเทกระจาดลงบนที่นอน นาเดียยืนกำหมัดแน่นมองข้าวของที่คิดว่าคงเป็นของที่ผู้หญิงคนนั้นเคยให้กับเขา
นกกระดาษ....
ปืนกระดาษ...
สร้อยลูกปัด....
และ.... รูปถ่ายใบนั้น
แควกกกกกก!!!!!!!!
ข้าวของทั้งหมดถูกทยอยฉีกทึ้งจนกลายเป็นเศษกระดาษ
นาเดียยืนมองรูปถ่ายใบนั้น รอยยิ้มของเจคอป มือที่เขาโอบอยู่บนไหล่ของหล่อน มันกรีดแทงหัวใจจนเธอไม่อาจทนมองต่อไปได้
“ฉันเกลียดแก เกลียด! เกลียด!”
ภาพชายหญิงถูกฉีกกลางขาดออกจากกันจนเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย
“นาเดีย!!! นั่นเธอทำอะไรน่ะ”
เสียงของบุคคลที่ไม่น่าจะอยู่ที่นี่ในเวลานี้ดังขึ้นจากหน้าประตู
เจคอปมองข้าวของที่เขาเฝ้าทะนุทนอมมานานหลายปีถูกคนตรงหน้าพังจนย่อยยับ มือบางถูกมือหนากระชากอย่างแรงด้วยความโกรธสุดขีด เขามองนาเดียด้วยแววตาดุร้าย ทั้งโกรธ! ทั้งเกลียด! ไม่เหลือความรักอยู่ในนั้นเลยแม้แต่น้อย
“เป็นบ้าอะไรของเธอห๊ะ!! ทำแบบนี้ทำไม!” เจคอปตะคอกคนตัวเล็กลั่นจนเธอสะดุ้ง
คงโกรธมากสินะ โกรธที่ฉันทำลายข้าวของของมันมากสินะ ที่แท้ก็ยังรักมันอยู่จริงๆ “ฉันทำเพราะฉันเกลียดอีมินตราไง เกลียดนังสำส่อนนั้น ได้ยินไหมว่าฉันเกลียดมัน!!”
ผั๊วะ!!!!!!
มือหนาฟาดลงบนใบหน้าเรียวจนเธอล้มลงไปบนเตียง นาเดียตกตะลึง ก่อนความเจ็บปวดจะค่อยๆแผ่ซ่านไปทั่วทั้งใบหน้า
เขาตบหน้าเธอ! ตบหน้าเธอเต็มแรง!
“พอกูบอกรัก มึงเลยคิดว่าจะทำอะไรก็ได้ใช่ไหม ห๊ะ!! มึงคิดว่ายังไงกูก็ไม่ทำอะไรมึงใช่ไหม” เสียงตะคอกดังลั่นห้อง แต่ภายในหัวเธอมันกลับเงียบกริบ ไร้เสียงใดผ่านเข้ามา
เขาไม่ได้รักฉันเลยแม้แต่นิดเดียว ที่ผ่านมาเขาหลอกลวงฉันทุกอย่าง เขารักนังมินตรา... รักแค่มันคนเดียว!!!
“ระหว่างคุณกับฉัน มันไม่เคยมีความรักมาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว เพราะมันมีแต่ความเกลียด ฉันเกลียดคุณ ได้ยินไหมว่าฉันเกลียดคุณ!”
ร่างบางตะคอกกลับอย่างเหลือทน เขาเหยียบย่ำหัวใจของเธอมากเกินไปแล้ว ที่ผ่านมาเขาทำเพื่อนังมินตรามาตลอด ที่เขากีดกันเธอจากพี่เจมส์ก็เพราะเขาไม่อยากเห็นนังนั้นต้องเจ็บปวด เขาหลอกว่ารักเธอก็เพื่อให้เธอตายใจ จะได้เลิกยุ่งกับพี่เจมส์ เพื่อให้พี่เจมส์กลับไปหามัน
เจคอปมองอีกฝ่ายด้วยสายตามุ่งร้าย ในเมื่อรู้ตัวก็ดีแล้ว จะได้เลิกเล่นละครใส่กันสักที “ถ้าเข้าใจสถานะของตัวเองแล้วก็ดี จะได้เลิกอ้อนวอนขอความปราณีจากฉัน เพราะผู้หญิงอย่างเธอมันก็เป็นได้แค่ที่ระบายความใคร่ของฉันเท่านั้น! เทียบอะไรกับผู้หญิงอย่างมินตราไม่ได้เลยสักนิด! มานี่!!!”
ร่างบางถูกผลักให้นอนหงายลงกับเตียง เขารีบตามขึ้นมาทาบทับ โทษทัณฑ์ที่เธอสมควรได้รับกับการทำลายของมีค่าที่สุดในชีวิตของเขา ก็คือความทุกข์ทรมานจากทัณฑ์สวาทที่เขาจะฉีกทำลายร่างกายของเธอให้เหวอะหวะ เท่าเทียมกับที่เธอกล้าแตะต้องของของเขา
เสื้อผ้าของนาเดียถูกฉีกขาดจนไม่เหลือชิ้นดี แม้มือเล็กจะพยายามปัดป้อง แต่ซาตานร้ายที่กำลังคลุ้มคลั่งอย่างเขาไม่มีความปราณีหลงเหลืออยู่แล้ว เธอมองแก่นกายขนาดใหญ่เลื่อนเข้ามาจ่ออยู่ที่ปากทางเข้า แค่คิดถึงความเจ็บปวดที่เคยได้รับ เธอก็ทนรับมันไม่ได้อีกแล้ว “ไม่นะ กรี๊ดดดดดดดดดดด”
ความเจ็บปวดแผ่ซ่านไปทั่วทั้งร่าง นาเดียดิ้นพร่านด้วยความเจ็บปวด รู้สึกถึงน้ำเย็นๆที่ไหลออกมาจากปากทางสวาท
น้ำสีแดงสด... มันเป็นเลือดสดๆ “กรี๊ดดดดด ไม่ ปล่อยนะ ไม่…”
Latest chapter
คำพิพากษาซาตาน บทที่พิเศษ 2
เสียงบรรเลงบทเพลง Classic จากวง orchestra ชื่อดังระดับโลกกำลังประสานเสียงจากเครื่องดนตรีหลากหลายชนิดขับกล่อมออกมาในบทเพลง 'Four Season'บทเพลงที่มีท่วงทำนองไพเราะที่ฟังกี่ครั้งก็ยังคงตราตรึงหัวใจคนฟัง เหล่าบรรดาคนดังของประเทศอเมริกา ทั้งนายแบบนางแบบชื่อดัง ทั้งเหล่าคณะรัฐมนตรี รวมไปถึงบรรดาไฮโซทั้งหลาย ต่างพร้อมใจกันมารวมตัว ณ Hall ขนาดใหญ่ที่จุคนได้นับหมื่น และหนึ่งในบรรดาคนดังเหล่านั้น ก็รวมถึงศาสตราจารย์ดอกเตอร์นายแพทย์เจคอป บดินพิทักษ์ นายแพทย์ชื่อดังที่พึ่งได้รับการยกย่องจากองกรค์แพทยสภาของอเมริกาให้เป็นนายแพทย์ผู้มากความสามารถซึ่งเป็นแกนนำหลักสำคัญในการพัฒนาวงการแพทย์ให้ก้าวหน้ายิ่งขึ้น เพราะในช่วง 15 ปีนับตั้งแต่ที่เขากลับมาดูแลกิจการต่อจากผู้เป็นบิดา เขาก็ค่อยๆขยายสาขาไปจนครอบคลุมทั่วทุกรัฐในอเมริกา ทำให้ชื่อเสียงของเขากลายเป็นที่รู้จักอย่างรวดเร็วในฉายา'อาชาแห่งวงการแพทย์'ทั้งๆที่ได้รับเกียรติจากท่านคณะรัฐมนตรีกลาโหมโดยตรงสำหรับตั๋วที่นั่งชั้นลอยระดับวีไอพี แต่แขกคนสำคัญคนดังกล่าวกลับไม่ได้นั่งอยู่ในที่ที่ถูกจัดไว้ให้หลังม่านพลิ้วไหวบนชั้นลอยระดับวีไอพี ปรากฏร่างของชายหญิง
คำพิพากษาซาตาน บทพิเศษ
ตอนพิเศษเล็กๆเจคอปผละออกจากร่างบาง “แต่งตัวสิ”เขาลุกขึ้นจากเตียงพร้อมกับเดินไปหยิบเสื้อผ้าตัวใหม่ที่ดูเป็นทางการออกมาจากตู้เสื้อผ้า“จะไปไหนเหรอคะ” นาเดียเอ่ยถามด้วยความสงสัย มองแผ่นหลังที่กำลังยัดแขนลงไปในเสื้อเชิ้ต“กลับบ้านเดียไง” เขาพูดโดยไม่ได้หันมามองหน้าคนตัวเล็ก จึงไม่เห็นว่าร่างบางมีสีหน้าอึ้งกับคำพูดของเขาแค่ไหน แต่เขาก็พอจะเดาได้ จึงหันกลับมาทั้งที่ยังติดกระดุมไม่เสร็จ “ไปขอลูกสาวจากท่านทั้งสองไง” รอยยิ้มร้ายปรากฏบนใบหน้าคนสูงวัยเขาไม่มีเวลามากพอจะจัดพิธีรีตองอะไรมากมาย เพราะอีกไม่นานก็ต้องกลับอเมริกาแล้ว เขาอดใจรอที่จะบอกข่าวดีให้กับพ่อแม่ที่รออยู่ทางโน้นแทบไม่ไหว อายุจนปูนนี้แล้ว พึ่งจะรู้สึกอยากเลี้ยงลูก“ตอนนี้พี่อายุ 37 คงต้องรีบมีน้องอีกคนไวไวแล้วล่ะ เดี๋ยวแก่เกินจะเดินตามลูกไม่ทัน” รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏบนใบหน้าร่างสูง แต่คนตัวเล็กกลับมีสีหน้าแดงก่ำกับคำพูดชวนทะลึ่ง“บะ บ้าเหรอคะ” นาเดียยิ้มจนแก้มแทบปริ ก่อนร่างกายจะถูกโอบอุ้มจนตัวลอยขึ้นจากพื้น เจคอปถูไถใบหน้ากับหน้าท้องแบนราบ ก่อนจะประทับจูบอย่างแผ่วเบา “ขอให้เป็นลูกสาวทีเถอะ”เจคอปค่อยๆวางคนตัวเล็กลงบนพื้นอย่างท
คำพิพากษาซาตาน บทที่ 71 พี่ตั้งใจ END
ย้อนกลับไปเมื่อราวสองเดือนก่อนหน้านี้…เจคอปรับสายจากทางไกล เป็นหมายเลขที่โทรมาจากอเมริกา“ครับป๊า”“ป๊ามีเรื่องสำคัญจะคุยกับเจค ตอนนี้โรงพยาบาลที่อเมริกากำลังเกิดปัญหาอย่างหนัก ป๊าอยากให้ตาเจมส์หรือเจค เราคนใดคนหนึ่งกลับมาดูแลกิจการที่นี่ แต่ใจป๊าอยากให้ตาเจมส์เป็นคนกลับมา เพราะที่นี่ไม่ได้มีสาขามากมายเหมือนที่ประเทศไทย เจ้าคนเสเพลอย่างตาเจมส์คงจะจัดการได้ไม่เหนือบ่ากว่าแรง” เรื่องสำคัญจากปากคนเป็นพ่อทำให้ผมต้องชะงักฝีเท้าที่กำลังก้าวเดินอยู่ อดนึกถึงน้องชายไม่ได้ จริงอย่างที่พ่อเขาว่า ที่ประเทศไทยมีโรงพยาบาลที่อยู่ใต้อาณัติของครอบครัวเขาอยู่ทั่วเกือบทุกจังหวัด ทำให้ปัญหาและภาระงานที่ต้องรับผิดชอบมีมากมายกว่าที่โน้นมากโข แต่ปัญหามันอยู่ที่ว่า...“แล้วเรื่องงานหมั้นระหว่างหนูมินกับตาเจมส์ไปถึงไหนแล้ว ป๊าอยากให้หมั้นเช้าแล้วก็แต่งเย็นไปเลยทีเดียว ตอนตาเจมส์กลับมาจะได้พาหนูมินกลับมาด้วย ซินดี้เขาคิดถึงหนูมินน่าดู” ในที่สุดคำถามที่ผมกลัวคนเป็นพ่อจะถามก็หลุดออกมาจนได้ ทั้งๆที่งานหมั้นระหว่างตาเจมส์กับยัยมินควรจะเสร็จลุล่วงเป็นที่เรียบร้อยไปแล้ว แต่เพราะปัญหาหลายอย่างที่เกิดขึ้น ทำให้ยังคา
คำพิพากษาซาตาน บทที่ 70 สิ่งเดียวที่จะเหนี่ยวรั้งเธอเอาไว้
“อ๊ะ พะ... พี่เจค” ไม่ทันที่ร่างบางจะทันได้เอ่ยความใน ปากหนาก็ชิงประกบจาบจ้วงเอาทุกคำที่คิดว่าร่างบางจะเอ่ยคำปฏิเสธออกมา นาเดียเบิกตามองเขาด้วยความตื่นตะลึง เขาหมายความว่าอะไร เขารู้แล้วเหรอว่าเธอท้อง แต่เขาจะรู้ได้ยังไง“อื้มมม อ่ะ...พะ... อื้มมม” ครั้นจะส่งเสียงอะไรก็ตามที่คิดอยากจะพูด เจคอปจะคอยส่งลิ้นเข้าหาเพื่อห้ามปรามเธอเสียทุกครั้งไป จนร่างบางหมดความพยายามที่จะเอ่ยถามข้อสงสัย ปล่อยตัวปล่อยใจไปกับความสุขสมที่เขาปรนเปรอให้ มือเล็กที่เคยดันอยู่ตรงแผงอกเปลี่ยนไปโอบรอบลำคอของเขาเอาไว้ ท่าทางเหมือนจะไม่ได้ปฏิเสธเรื่องลูกของเขาทำให้นาเดียเกิดความหวังเล็กๆขึ้นในใจเจคอปหลับตาแน่นก่อนจะคำรามออกมาเบาๆเมื่อได้ปลดปล่อยน้ำเชื้อพันธุ์ดีเข้าสู่ร่างกายคนตัวเล็กสมดังตั้งใจ เขาแช่ร่างกายค้างไว้ในตัวเธอ หวังให้ลูกๆนับพันล้านตัววิ่งเข้าไปหาไข่ใบเล็กๆเพียงใบเดียวที่อยู่ในร่างกาย เขาตั้งใจจะผูกมัดเธอด้วยวิธีที่เห็นแก่ตัว โดยที่ไม่รู้เลยว่าเขาได้ทำสำเร็จไปตั้งแต่ครั้งแรกที่ตั้งใจแล้ว“ถ้ามีเจคอปน้อยอยู่ในท้องเธอ เธอก็จะหนีพี่ไปไหนไม่ได้อีก” เขากระซิบความในใจแสนชั่วร้ายข้างใบหูคนตัวเล็ก และนั่นทำให้เธ
คำพิพากษาซาตาน บทที่ 69 พี่ถามว่าเธอจะไปไหน! NC
เปลือกตาปิดสนิทค่อยๆเปิดออก เผยให้เห็นแววตาที่สะท้อนแต่เพียงความเจ็บปวด เขายังไม่ได้หลับ เขาแค่รอดูว่ายัยตัวเล็กกำลังคิดจะทำอะไรกันแน่เขารู้ตัวตั้งแต่ตอนที่เปิดตู้เสื้อผ้าแล้ว มองปราดเดียวก็รู้แล้วว่าเสื้อผ้าของนาเดียหายไป เขาเหลือบมองไปยังโต๊ะก็พบว่าข้าวของต่างๆของเธอหายไปด้วย เธอกำลังคิดจะไปจากเขาบางทีการที่ต้องทนอยู่กับผู้ชายอารมณ์ร้อนอย่างเขามันคงทำให้เธอมีแต่ความทุกข์ บางทีสิ่งที่เขาพยายามเปลี่ยนแปลงตัวเองมาตลอดมันคงยังไม่ดีพอสำหรับเธอ บางทีความรักของเขามันคงไม่มีค่าพอจะเหนี่ยวรั้งเธอไว้บางที... เขาคงต้องปล่อยเธอไปเสียทีหัวใจดวงน้อยบีบรัดรุนแรงจนเกิดอาการเจ็บปวดรวดร้าว ภาพที่สะท้อนอยู่ในดวงตาพร่าเบลอเพราะเจ้าของดวงตามองมันผ่านม่านน้ำตาท้วมท้น นาเดียกวาดตามองไปรอบๆ คอนโดขนาดใหญ่ที่สร้างความทรงจำให้กับเธอมากมายทั้งรอยยิ้ม เสียงหัวเราะ และคราบน้ำตา...หญิงสาวค่อยๆปิดเปลือกตาลง คล้ายจะเป็นการตัดใจจากผู้ชายอีกคนที่ยังคงนอนหลับสนิทอยู่ในห้อง มือเล็กเอื้อมไปจับลูกบิดประตูก่อนจะคาทิ้งไว้อย่างนั้นประตูบานเดียวกันนี้ที่เธอเคยเปิดมันออกเพื่อพาตัวเองออกไปจากห้องที่ไม่เคยอยากจะทนอยู่แม้
คำพิพากษาซาตาน บทที่ 68 ลาก่อนนะคะพี่เจค...
กิจวัตรยามเช้าระหว่างนาเดียกับเจคอปยังคงดำเนินไปตามปกติเหมือนเช่นทุกวัน เพียงแค่ไม่มีการสนทนาระหว่างทั้งคู่ไม่มีการเดินจับมือลงมาจากคอนโดไม่มีการจูบลาก่อนจะแยกกันไปทำงานไม่มีการส่งข้อความหาตลอดทั้งวันและไม่มีเธอหลงเหลืออยู่ในสายตาของเขาอีกแล้วก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูหน้าห้องทำงานของเจคอปดังขึ้น “เข้ามา”คำอนุญาตจากเจ้าของห้องทำให้คนที่อยู่ด้านนอกเปิดประตูเข้าไปด้านใน เจมส์มาร์มองพี่ชายของตัวเองกำลังง่วนอยู่กับเอกสารกองโต เจคอปยังอยู่ในสภาพเดิมเหมือนที่เขาแวะมาเมื่อตอนเช้าก่อนเข้าผ่าตัดไม่มีผิด และสภาพของผู้หญิงอีกคนที่เขาเห็นเมื่อสักครู่ ใบหน้าหมองเศร้าไม่ต่างกันเลย นี่คงจะยังไม่ได้ปรับความเข้าใจกันอีกสินะ“มีธุระอะไร” น้ำเสียงเย็นชาแบบที่อีกฝ่ายมักจะใช้เวลามีเรื่องทุกข์ใจหรืออยากซ่อนความรู้สึก มีหรือที่คนเป็นน้องอย่างเขาจะดูไม่ออก“เมื่อวานพี่คุยกับนาเดียรึยังครับ” เจมส์มาร์เอ่ยถามโดยไม่เกรงใจ เขานั่งลงโดยไม่รอให้คนตรงหน้าอนุญาต อยู่กับเจคอปมาร่วม 30 ปี พึ่งจะเคยเห็นพี่ชายมีความรัก แล้วน้องชายอย่างเขาจะยอมให้มันพังทลายลงเพียงเพราะความเย็นชาของคนตรงหน้าได้อย่างไร“ไม่มีอะไรต
You may also like
CLOSE FRIEND เพื่อนเล่นไม่เล่นเพื่อน
ACHICHI64.2K viewsในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน
แสงอรุณฤดูใบไม้ผลิ50.8K viewsรวมเรื่องสั้นเสียวๆจบในตอน เล่ม1
เหมือนแพ29.4K viewsแรงรักสยบแรงแค้น
นครแสงจันทร์44.6K viewsพินัยกรรมพร่ำรัก
จินต์พิชา402 viewsซ่อมใจด้วยไฟสวาท
จินต์พิชา476 viewsพุทธศักราช 2525 โปรดอ่อนโยนกับฉันหน่อย
ฉันรัก23 viewsคลื่นรักอสูร
หิมะที่ปลิดปลิว363 views
