ตอนที่ 7 พบรักที่ร้านก๋วยเตี๋ยว

วันที่แสนจะวุ่นวายของเจ้าของร้านสัก สีบางตัวหมดต้องไปหาซื้อเองสั่งตอนนี้ก็คงไม่ทันแล้วเพราะรีบใช้ ต้องลำบากขับรถไปหาซื้ออีก 

"ซูด!" เสียงสูดเส้นก๋วยเตี๋ยว ฟาร์ที่วันนี้มานั่งกินก๋วยเตี๋ยวเรือเนื่องจากขับผ่านและเกิดความอยาก 

~แม่ง!! อร่อยสัตว์! ร้านนี้โคตรดีเครื่องแน่น หมูเป็นชิ้นไม่มีแล้ววิญญาณหมูหรือลูกชิ้นสองลูก~ คิดแล้วขำที่ในร้านอาหารที่เขาเคยกินมีแต่อะไรแบบนั้นจนของแบบนี้กลายเป็นของหายาก-- ฟาร์คิดและก้มไปสูดเส้นในชามอีกครั้ง แต่เส้นในปากกับพุ่ง--- 

"พรวด!!"ฝั่งที่นั่งตรงข้ามกลับมีไอ้ห่- (เชี้ย!? มันมาไงว่ะนั้น!?)

"เจอกันอีกแล้วตาสวย~~"คิงเดินเข้ามาในร้านมุ่งหน้ามายังโต๊ะที่ฟาร์นั่งอยู่

"แค่ก แค่ก คุณมาไงเนี่ย?"มือดึงทิชชูมองอีกฝ่ายด้วยสายตาราวกับคิงเป็นตัวประหลาด

"คุณ?.. ทำไมคราวนี้ถึงเรียกผมว่าคุณล่ะ?"ฟาร์มองคนที่ยืนอยู่ตรงข้ามทำหน้าตาซึม คิ้วตกท่าทางดูน่าสงสาร

"ปกติก็เรียกคุณ"

"วันนั้นยังครางเรียก..เฮีย..อุ๊บ"ฟาร์ดีดตัวขึ้นจากเก้าอี้เอื้อมมือไปปิดปากอีกคนแทบไม่ทัน คนเต็มร้านพูดออกมาได้ยังไง

"หยุดพูด"

"-"พยักหน้า ฟาร์คลายมือออกทิ้งตูดลงที่เดิม

"ครั้งที่แล้วทำอะไรไว้"ฟาร์พูดพลางกัดฟันกรอด

"โอ๊ะ.. "คิงอุทานยกมือปิดปากเหล่ตาไปทางอื่นปฏิเสธที่จะมองตาอีกฝ่าย (โกรธด้วยแฮะ)

"อ๊ะๆ~หยุดเลย ใครอนุญาตให้คุณนั่งด้วย"คิงกำลังจะหย่อนตูดนั่งลงเก้าอี้ ต้องดีดตัวยื่นยืดตัวตรง

"คนกันเอง อย่าใจร้ายสิครับ"

"คนกันเองตอนไหน เราไม่ได้สนิทกัน"

"ไม่ได้สนิทแต่ อะ..เอา.."

"หยุด!! จะนั่งก็นั่ง"

"-"คิงยิ้มกรุ้มกริ่มให้อีกฝ่าย แล้วนั่งลงเก้าอี้ตรงข้าม

"มาร้านก๋วยเตี๋ยวไม่สั่งล่ะ?"ฟาร์เลิกคิ้วขึ้นสูง

"คือ.."

"น้องสั่งก๋วยเตี๋ยวหน่อย--"ก่อนจะหันไปยกมือเรียกพนักงานใกล้ๆ

"รับอะไรคะ? "พนักงานสาวยกปากกาและสมุดเตรียมจดออเดอร์ลูกค้า

"ขอก๋วยเตี๋ยวเรืออีกชามครับเส้นเล็ก"ยกนิ้วชี้ขึ้น ก่อนจะเชิดหน้าไปทางคิง

"คุณล่ะเอาไร?" 

"ห๊ะ อ อ่อ เอาเหมือนกันก็ได้ครับ"จริงๆเขาไม่ได้ตั้งใจมากินที่ร้าน ไอ้ปราบมันฝากซื้อเพราะเป็นร้านประจำของมันกับโซน แต่บังเอิญมาเจอฟาร์พอดีเลยอดไม่ได้ที่จะเข้ามาทัก

(พบรักที่ร้านก๋วยเตี๋ยวของแท้)คิงนึกคิดในใจ

"ได้แล้วค่ะ"พนักงานสาววางถ้วยก๋วยเตี๋ยวร้อนๆตรงหน้าคิง เขามองมันเล็กน้อยก่อนจะหันมองฟาร์ที่ก้มลงสูดเส้นอีกครั้ง มือเลื่อนไปหยิบเครื่องปรุง4อย่างใกล้ๆ ก่อนจะหยิบขวดน้ำปลาเยาะลงบนชามของตัวเองด้วยปริมาณมาก... 

"เฮ้ยๆๆ ทำอะไรเนี่ย!? เดี๋ยวก็เป็นโรคไตเถอะ--" ผมเหลือบตามองเห็นคิงเทน้ำปลาอย่างไม่กลัวโรคไต ตาเบิกโพลงด้วยความตกใจร้อนรนเอื้อมมือหยุดคิงไว้

"ไม่ใช่ว่าต้องปรุงเหรอครับ??"คิงส่งสายตาสอบถาม

"ปรุง แต่ถ้าจะใส่เยอะขนาดนี้กินได้เหรอ??"ชอบกินรสเค็มหรือไง

"ผมไม่รู้ว่าต้องปรุงยังไง"คนตัวใหญ่ตอบด้วยความซื่อ

"-"

"ผมไม่เคยทำ.." พอจบประโยคนั้นมันเรียกสายตาประหลาดจากฟาร์ทันที

"ไม่เคยกินก๋วยเตี๋ยว??..." 

"เคยครับแต่ไม่ใช่แบบนี้.. "คิงตอบเสียงหงอยๆ

" แล้วมันเป็นแบบไหนล่ะ? "

"ราเมงครับ ผมเคยกินแต่ราเมงแต่ไม่เคยกินก๋วยเตี๋ยวที่ต้องมาปรุงเอง.."คิงใช้ซ้อนตักเส้นในถ้วยคนไปมา

จบคำบอกเล่าของคิงแล้วสายตาของเจ้าตัวอ่อนลงทันที ปกติเห็นอีกฝ่ายแบบกระดี๊กระด๊าจนน่าหงุดหงิดแต่พอมาเจอมุมนี้ทำให้ฟาร์อดเอ็ดดูไม่ได้น้ำเสียงจากตอนแรกที่แข็งห้วนๆเลยอ่อนลง

"ถ้าจะกินก๋วยเตี๋ยวแบบนี้ จริงๆต้องชิมน้ำซุปก่อนถ้ามันไม่ถูกใจหรือต้องการรสจัดกว่านี้ถึงค่อยปรุงเพิ่มเอา"ฟาร์เห็นคิงพยักหน้าถึงพูดต่อ

"ลองชิมที่คุณปรุงดูสิ" ฟาร์เชิดหน้าไปที่ชามของคิงที่ปรุงไปเมื่อครู่

" ! แหวะ! เค็มมากกกกโคตรเค็ม" คิงที่ก้มลงไปชิมชามตัวเองถึงกลับแลบลิ้นออกมาเพื่อหนีรสชาติในปาก มันเค็มจนกินไม่ได้

" ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า" ฟาร์ระเบิดหัวเราะเมื่อเห็นท่าทางนั้น 

"ชอบใจเลยนะ"คิงเงยหน้ามองคนที่หัวเราะกับการกระทำของเขาดังลั่นร้าน

"เชื่อแล้วว่าไม่เคยกิน"สุดท้ายฟาร์ก็ยกมือสั่งอีกชามให้คิงใหม่ 

"น้องสั่งก๋วยเตี๋ยวเพิ่มครับ–"

"เพิ่มเป็นอะไรดีคะ? "

"ขอก๋วยเตี๋ยวเรือเส้นเล็กอีกชามครับ"พนักงานรับออเดอร์แล้วก็เดินไปสักพัก

"ได้แล้วค่ะ"ชามก๋วยเตี๋ยวถูกวางไว้ตรงหน้าคิงเช่นเดิมแต่คิงก็ไม่แตะขวดน้ำปลาหรือเครื่องปรุงอื่นๆอีกเลยเพราะกลัวจะปรุงไม่ได้เรื่องแล้วกินไม่ได้ 

"ซูด!!"โชคดีที่รสชาติก๋วยเตี๋ยวนั้นอร่อยอยู่แล้ว

"ไม่ปรุงเหรอ?"ฟาร์เห็นอีกคนกินโดยไม่ปรุงเลยเอ่ยถาม

"ไม่..เดียวกินไม่ได้ ไม่ปรุงก็อร่อยแล้ว"

(~พอเป็นแบบนี้ ไม่พูดมากน่าเอ็นดูแฮะ~)ฟาร์ได้แต่คิดเผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว

"มองหน้าผมแล้วยิ้มหมายความว่ายังไงครับคุณตาสวย"

"ห๊ะๆ~ใครมอง ใครยิ้ม ไม่มี!!"ฟาร์พูดเสียงตะกุกตะกัก

"มองได้ ไม่ได้ว่าอะไรครับ"

"ไม่ได้น่ามองขนาดนั้น"

"อย่ามาหลงผมก็แล้วครับ"

"หึ..ไม่รู้ใครกันแน่ที่หลง..ซูด!"ฟาร์พูดจบก็กินก๋วยเตี๋ยวในชามต่อ

ทั้งสองคุยกันไปกวนตีนกันไปมา จนทานเสร็จ

"มื้อนี้ผมเลี้ยงเอง"คิงเสนอตัว

"ไม่ต้อง!!"

"อยากเลี้ยง"

"อย่ามาทวงเงินทีหลังแล้วกัน"

"ไม่ทวงครับ แต่ถ้า…ให้..ก็..เต็มใจรับ"คิงพูดเสียงยืดยานยิ้มเจ้าเล่ห์

"งั้นไม่ต้อง จ่ายเองได้"ฟาร์กำลังจะล้วงตังค์ในกระเป๋ากางเกงขึ้นมาจ่าย

"แหย่เล่นนิดหน่อยน๊าคุณตาสวย ผมจ่ายเอง"สุดท้ายคิงก็เป็นคนจ่าย

"ขอบคุณที่เลี้ยง"

"ยินดีรับเลี้ยงไปตลอดนะ สนใจไหมล่ะ"

"เก็บความใจดีนั้นไว้เถอะ"

"หว๊า!!ว่าจะหาคนใช้ตังค์ช่วยซะหน่อย"

"หึ..ไปล่ะขี้เกียจต่อปากต่อคำกับคุณ"ฟาร์พูดเสร็จเดินออกจากร้านไป

"ไว้เจอกันครับตาสวย"คิงพูดไล่หลัง มองตามแผ่นหลังกว้างที่เดินออกไป ส่วนเขาต้องรอก๋วยเตี๋ยวที่ไอ้ปราบฝากซื้อ

"โห้!!คิงกูฝากตั้งแต่เที่ยงมึงมาซะบ่ายสามเลย"พอคิงมาถึงปราบได้ทีบ่นยับเลย

"อย่าบ่นมากกินๆไป"คิงวางถุงก๋วยเตี๋ยวลงโต๊ะตรงหน้าปราบ เขาออกมาจากร้านได้สักพักแล้ว ต้องแวะทำธุระกว่าจะมาถึงบ้านปราบก๋วยเตี๋ยวเย็นชืดหมด

"เย็นชืดหมดแล้วมั้ง"ปราบเอื้อมมือไปจับถุงดูว่ายังมีความร้อนอยู่ไหม

"เอาไปอุ่นสิ"

"นึกไงลุกมากินได้ เห็นกินแต่เหล้า"

"คิดถึงโซน"น้ำเสียงแผ่วเบา

"หึ..ทีแบบนี้มาคิดถึง"คิงหัวเราะออกมาเบาๆ

"มึงไม่ต้องมาหัวเราะเยาะกูเลย"

"ตอนอยู่ไม่เห็นค่า"

"เลิกพูดไปอุ่นก๋วยเตี๋ยวให้กูนู้นไป"

"อ้าวไอ้นี่ซื้อมาให้แล้วยังมาลำบากกูอีก"ปากบ่นแต่มือหิ้วถุงเดินเข้าไปในครัวแล้ว