ตอนที่ 8 โลกมันกลม

ฟาร์ปิดร้านทุกวันอาทิตย์เป็นปกติ ทุกๆคนก็ต้องมีวันหยุดพักผ่อนกันบ้างเพราะฉะนั้นวันนี้เลยจะไปทำธุระที่ห้างใหญ่แห่งหนึ่ง

เสียงกระดิ่งหน้าประตูกระจกใสดังขึ้นบอกถึงผู้เข้ามาเยือนร้าน Clothes shop

"สวัสดีพี่อาร์ต"

"เอ้า!? ไอ้ฟาร์เป็นไงมาไงน้อง?"เจ้าของร้านแห่งนี้เป็นผู้ชายตัวใหญ่รูปร่างสมส่วน เส้นผมไม่รุงรังแต่ก็ไม่เรียบร้อยย้อมแดง ปลายคางนั้นสักประโยค No pain, no gain.(ไม่เจ็บปวดก็ไม่มีวันโต)ดูแล้วพี่อาร์ตเป็นเจ้าพ่ออาร์ตติสท์อยู่แรงพอตัว พี่อาร์ตมีทั้งร้านสัก และร้านเสื้อผ้าหลายสาขา

"ผมว่าจะมาหาพี่เรื่องธุรกิจเล็กน้อยไม่รู้ว่าพี่ยังจำได้ไหม" ฟาร์ทิ้งตัวนั่งบนโซฟาตรงข้ามพี่อาร์ต

"อ๋อ เรื่องนั้นพี่จำได้"ชายหนุ่มผมแดงเผยสีหน้าสดใสก่อนโน้มตัวมาด้านหน้าเล็กน้อย" ว่าแต่เราตัดสินใจแล้วเหรอ ว่าจะร่วมงานพร้อมขยายสาขาเหมือนที่เคยพูดไว้ บอกตามตรงมันนานตั้งแต่สมัยมหาลัยแล้วพี่ก็นึกว่าแกลืมและไม่สนใจมัน"

"ฮ่า ฮ่า มันไม่ใช่ว่าผมไม่สนใจหรอกพี่ แต่ตอนนั้นผมยังเป็นแค่นิสิตยังไม่มีร้านสักเป็นของตัวเองเลย พอตอนนี้มีแล้วและมันมั่นคงอยู่ตัวแล้วเลยคิดเรื่องนี้ได้"ผมขำเล็กน้อยก่อนไขความกระจ่างให้รุ่นพี่ เมื่อก่อนสมัยเรียนมหาลัยผมกับรุ่นพี่มารู้จักกันผ่านพี่รหัสตัวเองแต่กับสนิทสนมกันมาก เพราะด้วยความคิดหลายๆอย่างจนเคยสัญญากันไว้ว่าถ้ามีธุรกิจเป็นของตัวเองจะร่วมธุรกิจกันตอนนั้นผมยังไม่ได้พูดตอบกลับพี่แกอะไรมาก เพราะอนาคตนั้นไม่แน่นอนไม่แน่เขาอาจจะไปขายข้าวแกงก็ได้ใครจะรู้

"อยู่ที่ว่าตอนนี้พี่ยังอยากทำแบบนั้นอยู่ไหม"

"แน่นอน! ต้องอยากทำอยู่แล้ว! รู้ไหมพี่รอเวลานี้มานานแค่ไหนไอ้น้อง" อาร์ตเผยรอยยิ้มกว้างพร้อมเอื้อมมือมาขยี้ผมฟาร์จนยุ่ง"ฮ่า ฮ่า ฮ่า โอเคพี่ผมเข้าใจแล้ว–"

"เฮียคิงครับ ชุดนี้สวยไหม?"

"หืม? สวยมากครับ"

"ผมอยากได้ชุดนี้ครับ.."

"ได้สิครับ เอาตัวไหนอีกไหม"

เสียงพูดคุยหยอกล้อกันของชายหนุ่มคู่หนึ่งในร้านเสื้อผ้าทำให้คนที่ผ่านไปผ่านมาต่างคิดว่าเป็นคู่รักกัน คนหนึ่งผู้ชายตัวเล็กน่ารัก ขาวผิวพรรณดี ส่วนผู้ชายอีกคนก็หล่อมากหน้าตาดีชนิดที่เดินผ่านยังต้องเหลียวคอมองตาม ออร่าความหล่อรวยแผ่กระจายออกมา เป็นที่น่าอิจฉาของใครหลายๆคน วันนี้ผมพาน้องนัท หนึ่งในเด็กสต๊อก มาเที่ยวช็อปปิ้งตามปกติ เขาอยากได้อะไรก็ซื้อให้เช่นน้ำหอมราคาแพงที่หิ้วอยู่ ก่อนจะมาต่อที่ร้านเสื้อผ้า 

"เอ๊ะ!!"แต่ในขณะเดียวกันผมพึ่งสังเกตเห็นคนที่ผมคุ้นหน้านั่งอยู่โซฟาตัวใหญ่ที่อยู่ด้านในของร้านนั่งคุยหยอกล้อสนิทสนมกับผู้ชายคนหนึ่ง แต่จังหวะเดียวกันเหมือนอีกฝ่ายมองเห็นผมเหมือนกัน แต่มองแค่แวบเดียวแล้วก็หันกลับไปคุยกับผู้ชายคนที่นั่งด้วย

"ใครกัน?"คิงเผลอพูดออกมาเสียงแผ่วเบา แต่คนที่อยู่ใกล้ได้ยิน

"เฮียคิงว่าอะไรนะครับ"เด็กของเขาหันมาถาม

"เปล่าๆครับไม่มีอะไร เลือกต่อเถอะ"พอได้ชุดที่ถูกใจจ่ายเงินเสร็จทั้งสองก็ออกจากร้านไป แต่สายตาของคนตัวใหญ่มองอีกคนที่นั่งอยู่ในร้านเป็นพักๆ ก่อนจะเดินออกไป

"วันนี้พอแค่นี้ก่อนนะ เฮียมีธุระ"พอเดินห่างออกจากร้านที่ซื้อเสื้อผ้าเมื่อสักครู่ คิงก็ขอปลีกตัวออกจากเด็กของเขา

"เฮียไหนบอกวันนี้มีเวลาให้นัททั้งวัน"เกาะแขนคิงแน่นเสียงงอแงของเด็กหนุ่ม ท่าทางเหมือนเด็กเอาแต่ใจ

"ไว้วันหลังนะเฮียมีธุระด่วนจริงๆ"คิงจับมือที่เกาะแขนเขาอยู่ออกเล็กน้อย ทำตัวร้อนรนเหมือนมีธุระจริงๆ

"แต่ว่า.."

"เฮียโอนค่าขนมให้"คิงยื่นข้อเสนอ

"ก็ได้ครับ เห็นว่าเฮียรีบหรอกนะครับถึงยอม"เมื่อรู้ว่าอีกคนจะให้ค่าขนมก็หยุดงอแงลงทันที มีเพียงรอยยิ้มบางๆที่ส่งให้คนตัวใหญ่

"ครับ เฮียโอนให้แล้ว"คิงล้วงโทรศัพท์ขึ้นมาโอนให้ทันทีเพื่อที่เด็กของเขาจะยอมแยกตัวออกจากเขาสักที

"ขอบคุณครับ ไว้เจอกันนะครับเฮีย"เด็กหนุ่มพอได้สิ่งที่คิงเสนอ ร่ำลาเสร็จก็เดินออกจากตรงนั้นอย่างเริงร่า

"เฮ้อ"คิงถอนหายใจโล่งอกไปที เคลียร์กับเด็กเสร็จแล้ว สายตาคมหันเข้าไปมองในร้านอีกครั้ง

ฟาร์เดินออกมาจากร้านด้วยท่าทีที่ปกติ กำลังเดินไปลงบันไดเลื่อนแต่ขาต้องหยุดก้าวเดินต่อเพราะ…

"ไม่คิดจะทักกันหน่อยเหรอ"คิงที่ยืนอยู่มุมร้านด้านนอกเมื่อเป้าหมายที่เขารอเดินผ่านก็เอ่ยเรียกทันที

"ไม่จำเป็น"หยุดเดินแล้วหันไปมอง

"ใคร?"

"?"ฟาร์งงกับคำพูดของอีกฝ่ายที่พูดออกมาเพียงคำเดียว

"คนที่อยู่ในร้านเป็นใคร"คิงขยายคำที่ตัวเองพึ่งถามไป

"คุณเป็นใคร? ผมถึงต้องบอก"พอคิงอธิบายเพิ่มฟาร์พอจะเข้าใจแล้วว่าคิงหมายถึงอะไร

"...ดูสนิทสนมกันดีนะ"ฟาร์เลิกคิ้วขึ้นสูงกับคำพูดคิงมันเป็นประโยคคำถามหรือประโยคที่เขาใช้ประชด

"แน่นอน"ฟาร์หยักไหล่ขึ้นเล็กหน่อย

"อยู่กับคนอื่นทำเป็นกระดี๊กระด๊า อยู่กับผมเหมือนแบกโลกไว้ทั้งใบ"

"อยู่กับคุณมันน่าหงุดหงิด"

"คู่ขาเหรอ"

"อย่าคิดว่าคนอื่นจะเป็นเหมือนตัวเอง"

"เห็น?"คิงจ้องหน้าอีกฝ่าย

"คิดว่าไงล่ะ"ตอนที่ฟาร์เห็นคิงในร้านก็แปลกใจนิดหนึ่ง ขนาดมาห้างยังมาเจอกันอีกโลกจะกลมเกินไปหรือเปล่า แต่เห็นคิงมากับผู้ชายตัวเล็กคงเป็นแฟนหรือไม่ก็เด็ก มันทำให้เขามองคิงได้กว้างขึ้น (ผู้ชายคนนี้เป็นแบบนี้เองสินะ) ดีแล้วที่เขาเตือนตัวเองเสมอว่าอย่าเอาใจลงไปเล่น ถ้าเผลอเอาใจลงไปเล่นเมื่อไหร่ก็เจอความเสียใจและเจ็บปวดเมื่อนั้น

"หึงผมหรือไงครับตาสวย"

"เอาอะไรมาหึง เราไม่ได้เป็นอะไรกัน"

"ที่พูดนี่อยากเป็นใช่ไหมครับ"

"ไม่ได้พูดสักคำ"ฟาร์ส่ายหน้าให้กับอีกคนอย่างหงุดหงิด

"อยากเป็นไหมล่ะ"

"เคลียร์เด็กให้ได้ก่อนเถอะ"ฟาร์พูดเชิงประชด

"ห๊ะ…ตาสวยพูดแล้วนะ"

"พูดอะไร"ฟาร์เผลอลืมตัวพูดพลั้งปากออกไปแต่อีกคนดันเอาจริง

"ที่พูดเมื่อกี้"

"ลืมแล้ว"เบือนหน้าหนีหลบสายตาคนตัวใหญ่

"ลืมได้ไง ลืมไม่ได้ ไม่มีสัจจะเลยวะ"

"เหอะ..จะตามมาทำไมจะกลับ"ฟาร์เดินลงไปกี่ชั้นของห้างคิงก็ยังเดินตามข้างๆ

"ใครตามผมก็จะกลับเหมือนกัน"

"-"

"ตาสวย"

"อะไร?"

"ยอมรับแล้วเหรอว่าตาสวยหมายถึงคุณ ไหนบอกไม่ให้เรียก"

"-"

"ผมรู้ว่าตาสวยชอบ"

"พูดมาก"

"จับผมจูบเหมือนในละครก็ได้นะ ผมจะได้หยุดพูด"

"เฮ้อ!!"ฟาร์ถอนหายใจออกมายาวกับความพูดมากของอีกฝ่าย

"แล้วเจอกันนะตาสวย"ฟาร์จะเดินไปตรงชั้นจอดรถแต่คิงจอดอีกชั้น

"ไม่อยากเจอ โว๊ย!!"ฟาร์เดินนำหน้าไปหันหลังกลับมาตะโกนใส่คนตัวใหญ่กว่า

"ฮ่า ฮ่า"คิงหัวเราะร่าออกมาอย่างพอใจเมื่อเห็นอีกฝ่ายดูหงุดหงิดมันดูน่ารักในสายตาเขา