ตอนที่2 ลูกเต้าเหล่าใคร

WX Bar

ร่างบางอยู่ในชุดเดรสสั้นรัดรูปสีเงินระยิบระยับ ใบหน้าถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางอ่อน ๆ ดวงตาที่มีคอนแทคเลนส์สีน้ำตาลเคลือบอยู่ยิ่งทำให้ดูหวานยิ่งกว่าเดิม เธอนั่งอยู่ตรงบาร์ที่เป็นพื้นที่สำหรับนั่งดื่มคนเดียวและเป็นมุมที่เป็นส่วนตัว ดวงตากลมโตมองซ้ายมองขวารู้สึกประหม่าเล็กน้อยก็เพราะเธอมาที่นี่เพียงลำพัง

"ถือว่าเป็นประสบการณ์"

ข้าวหอมบอกกับตัวเอง และต้นเหตุที่ทำให้เธอโผล่มาอยู่ในสถานที่แห่งนี้ได้นั้น ก็หลังจากที่นอนคิดอะไรเรื่อยเปื่อยตอนที่อยู่ในห้อง เพราะคำพูดของผู้ชายคนนั้นที่เหมือนดูถูกเธอมันทำให้เธอมาที่นี่

เธอแค่อยากมาปลดปล่อยความอึดอัดใจ

และเธออยากมีประสบการณ์ที่เพิ่มขึ้นก็เท่านั้น

แต่ที่เธอไม่ได้ชวนเพื่อนสาวมาด้วยเป็นเพราะไม่อยากรบกวน เพราะเพื่อนก็อยู่ในช่วงอินเลิฟ

"คนอย่างเราจะไม่มีใครเอาจริงเหรอ"

"ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีใครจีบเลยสักหน่อย เวลาแต่งตัวก็มีคนเข้าหาตลอด"

ข้าวหอมพึมพำกับตัวเอง เพราะตั้งแต่เดินเข้ามาในร้านก็มีสายตามองเธออยู่ไม่น้อย แม้เวลาไปเรียนเธอมักจะเป็นอย่างที่ถูกพูดถึงแบบนั้นจริง ๆ แต่ใช่ว่าเธอจะเป็นแบบนั้นตลอด เธอมีชุดสวย ๆ มีเสื้อผ้าที่ดูดีแค่ไม่ค่อยได้ใส่เพราะเธอไม่ค่อยได้ไปไหน แต่ถ้ามีโอกาสเธอก็แต่งหน้าแต่งตัวอย่างเช่นตอนนี้ และจำได้ว่าครั้งล่าสุดที่ได้แต่งตัวแบบนี้ก็คงเป็นตอนที่ได้ไปร้านอาหารกึ่งบาร์ที่ได้ไปกับเพื่อนสาวครั้งนั้น ซึ่งคืนนั้นเธอก็แต่งหน้าแต่งตัวและก็มีคนเข้าหาแต่เธอไม่ได้สนใจใคร

ส่วนผู้ชายที่เธอลองเปิดใจคุยนั้น เป็นเพราะผู้ชายคนนั้นกล้าเข้าหาเธอในสภาพที่คนอื่นไม่เข้าหาเลยลองคุยดู แต่ไม่คิดว่าทุกอย่างคือเรื่องโกหก

อึก

ข้าวหอมยกเครื่องดื่มที่ผสมแอลกอฮอล์เพียงเล็กน้อยขึ้นดื่ม เธอเคยดื่มแบบนี้มาครั้งหนึ่งแต่แค่แก้วเดียวซึ่งตอนนั้นไม่ได้ทำให้เธอเมา และเธอคิดว่าครั้งนี้คงจะเป็นอย่างครั้งนั้นที่เธอจะไม่เมา

เวลาต่อมา

"เหมือนจะมึน ๆ"

เธอดื่มเครื่องดื่มหมดไปแก้วที่สามเธอเริ่มรู้สึกมึนๆแต่คิดว่าคงไม่ได้เมา และระหว่างที่นั่งดื่มอยู่ก็มีคนแวะเวียนเข้าหาเธอ แต่เธอกลับปฏิเสธไปหลายคนโดยอ้างต่าง ๆ นา ๆ

"ไม่ได้มาคนเดียวค่ะ อีกคนไปเข้าห้องน้ำ"

"เพื่อนกำลังมาค่ะ"

"คนอื่นกำลังตามมาค่ะ"

กลับกลายเป็นว่าไม่มีใครที่เธออยากสานต่อและอยากทำความรู้จักเลยสักคน เธอกลับปฏิเสธคนที่เข้าหาซะงั้น เธออุตส่าห์คิดไว้ว่าคืนนี้ถ้าหากเจอคนที่ถูกใจ เธออาจจะสานต่อ อยากลองเปิดประสบการณ์ใหม่ ๆ แต่กลับไม่มีเลย

"ไปเข้าห้องน้ำก่อนดีกว่า"

เธอคิดว่าคืนนี้อยากลองให้สุดเลยยังไม่คิดกลับ

"อ๊ะ"

"ทำไมเวียนหัวแบบนี้"

ตอนที่นั่งอยู่เหมือนว่าตัวเองไม่เมา แต่พอลุกขึ้นกลับรู้สึกเหมือนโลกหมุนเห็นทุกอย่างเป็นภาพซ้อนจนทำให้ตาลาย

"ม...ไม่ไหว เราคงต้องกลับแล้ว"

"ทำไมตาลายแบบนี้"

"ย...อยากนอนจัง"

เธอพยายามเดินไปตามทางที่คิดว่าเป็นทางออกโดยใช้มือดันผนังพยุงตัวเองเดินไปเรื่อย ๆ

ปึก!

"อ๊ะ!"

พรึ่บ

ข้าวหอมเดินชนกับอะไรสักอย่างจนร่างเซ ทว่าก่อนที่เธอจะล้มลงไปเหมือนมีบางอย่างรองรับเธอไว้ไม่ให้เธอล้ม

"อื้ออ หอมจัง"

ข้าวหอมหลับตาพริ้มพูดออกมาด้วยความมึนเมา เพราะเธอได้กลิ่นหอมสะอาดลอยแตะจมูกเลยเผลอสูดดมอย่างเคลิบเคลิ้ม หลังจากนั้นเธอก็ไม่รับรู้อะไรอีกแล้ว

โรงแรม

สายตาคมมองเด็กสาวที่นอนหลับไม่รู้เรื่องอยู่บนเตียง ยอมรับว่าเขาเผลอสำรวจร่างบางหลายต่อหลายครั้ง จากที่เขาคาดเดาด้วยสายตาเขาคิดว่าเธอคงยังเด็กอยู่

ลูกเต้าเหล่าใคร

เด็กสาวคนนี้มีผิวขาวเนียนละเอียดยิ่งทำให้เหมือนผิวเด็ก หน้าตาน่ารักจิ้มลิ้มเหมือนอย่างลูกสาวของตน

เพราะเขามีลูกแล้ว

"ไม่คิดว่าจะต้องมานั่งเฝ้าลูกใครก็ไม่รู้แบบนี้"

"หนีพ่อแม่มาเที่ยวหรือเปล่านะ"

เขายังคงพึมพำกับตัวเอง ต้นเหตุที่ต้องพาเธอมายังโรงแรมแห่งนี้ซึ่งอยู่ติดกับบาร์ได้นั้น ก็เพราะก่อนหน้านั้นเขาบังเอิญชนเข้ากับเด็กสาวคนนี้ และเห็นว่าเธอจะล้มเขาเลยคว้าตัวเธอไว้เพื่อช่วย แต่เธอกลับหลับใส่เขาซะงั้น เรียกก็ไม่ตื่น พอควานหาโทรศัพท์ของเธอเพื่อติดต่อกับคนที่คิดว่าติดต่อได้ แต่โทรศัพท์ของเธอกลับแบตหมด และเหมือนว่าเธอจะมาคนเดียวเพราะเขาเห็นเธอตั้งแต่ที่เธอเดินเข้ามาในร้าน

แต่ตอนนั้นเขาไม่ได้คิดจะสนใจ...