ตอนที่1 แว่นเฉิ่ม

มหาลัย

"ไว้เจอกันวันจันทร์นะ เดินกลับดีๆล่ะ"

"โอเค ไว้เจอกัน บ้ายบาย"

ข้าวหอมโบกมือให้กับเพื่อนสนิทอย่างของขวัญจากนั้นก็แยกย้ายกันกลับ ตัวข้าวหอมนั้นเดินกลับเพราะคอนโดอยู่ใกล้กับมหาลัย ส่วนเพื่อนสนิทของเธอนั้นมีหวานใจมารับ เธอกับของขวัญเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่ปีหนึ่งจนปัจจุบันนี้คบกันมาจนอยู่ปีสี่เทอมสุดท้ายแล้ว แต่เธอกับของขวัญอายุไม่เท่ากัน ตัวเธออายุ 22 ปี ส่วนเพื่อนสนิทอย่างของขวัญอายุน้อยกว่าเธอหนึ่งปีแต่เราก็นับถือกันเป็นเพื่อน

ครืด ครืด ครืด

เสียงสั่นของโทรศัพท์ทำให้ข้าวหอมหยิบขึ้นมาดู

R: เธอเรียนเสร็จยัง

R: เรารออยู่ที่เดิมนะ

R: ยังไงทักมาบอกเราด้วยนะ

ข้าวหอมได้อ่านข้อความที่ถูกส่งมา แต่เธอไม่ได้ตอบกลับแต่อย่างใด แต่ก็เดินไปยังทางที่ว่าทันท่ี

คนที่ส่งข้อความมาเขาคือคนที่เธอแค่ลองเปิดใจคุย ซึ่งข้าวหอมเพิ่งเริ่มคุยกับเขาได้ไม่ถึงอาทิตย์ ซึ่งไม่มีใครรู้แม้แต่เพื่อนสนิทอย่างของขวัญก็ยังไม่รู้ว่าเธอเปิดใจคุยกับผู้ชาย ที่เธอยังไม่บอกเรื่องนี้กับเพื่อนก็เพราะว่ามันยังไม่มีอะไรทั้งนั้นและเธอก็ไม่ได้คิดอะไรกับคนที่คุยด้วยตอนนี้เลย เธอแค่อยากลองคุยก็เท่านั้น

กึก

จังหวะที่ข้าวหอมกำลังจะเดินไปถึงที่หมาย เธอต้องหยุดชะงักเพราะคำพูดที่ดังเข้าหูทำให้เธอต้องหยุดฟัง

"แล้ววันนี้มึงคิดว่าจะได้ขึ้นห้องเด็กแว่นนั้นปะ"

"ไม่รู้ดิ น่ารำคาญฉิบหาย เล่นตัวอยู่ได้ เสียเวลากูฉิบ"

"เล่นตัวยังไงวะ ปกติไม่เคยมีใครเล่นตัวกับมึงนิ"

"แค่ขอจับมือยังไม่ให้ ใส่แว่นก็หนาทั้งเฉิ่มทั้งเชยยังจะเล่นตัวอีก เฉิ่มแบบนั้นถ้ากูไม่หลอกจีบจะมีใครกล้าเข้ามาจีบวะ คงไม่มีใครเอา"

"มึงรู้ได้ไงว่าเฉิ่มแบบนั้นจะไม่มีใครเอา"

"หึ ก็เธอเป็นคนบอกกูเองว่าไม่เคยคุยกับใคร จากที่กูดูก็คงจะจริงดูไร้ประสบการณ์ซะด้วย แต่ก็สมควรที่ไม่มีใครจีบ ใส่เสื้อก็ตัวใหญ่ กระโปรงก็ยาว เห็นแล้วหมดอารมณ์แต่ยังเสือกรักนวลสงวนตัวอยู่ได้ จะไม่มีใครเอาอยู่แล้ว"

"แล้วทำไมมึงอยากจะเอาเธอล่ะ"

"ก็แค่อยากหลอกฟันเด็กเรียน"

ฮ่าๆ

เสียงหัวเราะพูดคุยดังพอที่จะทำให้ข้าวหอมได้ยินชัดเจน คำพูดของคนคุยทำให้เธอแน่นิ่งไป เพราะเธอได้รู้แล้วว่าผู้ชายคนนี้เข้ามาหาเธอก็แค่ต้องการหลอกเธอก็เท่านั้น และเข้าหาเธอก็แค่หวังบางอย่างจากเธอ

เธอกับเขาเจอกันโดยบังเอิญตอนที่เธอเดินกลับคอนโด และเขาขอช่องทางติดต่อเธอหลังจากนั้นเราก็คุยกัน ซึ่งเขาเรียนมหาลัยเดียวกับเธอแต่คนละคณะและอยู่คนละฝั่ง และหลายวันมานี้เขามักจะเดินไปส่งเธอที่คอนโด ซึ่งหลายต่อหลายครั้งเขามักจะขอจับมือเธอแต่เธอก็ปฏิเสธ ซึ่งเขาก็ดูไม่โกรธตอนที่เธอปฏิเสธ แต่ความเป็นจริงเขาเอาเธอมาพูดลับหลังแบบนี้

เธอไม่ได้เสียใจหรือรู้สึกอกหักเพราะเธอยังไม่ได้รู้สึกอะไรด้วยเลย แต่เธอแค่เจ็บใจก็เท่านั้น เธอไม่เคยไปทำอะไรให้ทำไมต้องคิดหลอกเธอ ซ้ำยังเอาเธอไปพูดสนุกปากอีก แต่ก็ดีที่ได้รู้ความจริงเสียก่อน ดีกว่ามารู้ความจริงตอนที่หลวมตัวไปแล้ว

และสิ่งที่ข้าวหอมได้ยินมันทำให้เธอหยิบโทรศัพท์กดตอบข้อความทันที

KH: อย่ามายุ่งกับฉันอีก ผู้ชายอย่างนายฉันก็ไม่อยากเอาหรอก

(บล็อก)

ตอบกลับเสร็จก็กดบล็อกทันที หลังจากที่บล็อกเสร็จเธอก็หันหลังและเดินไปอีกทางเพื่อที่จะไม่เจอผู้ชายคนนั้นอีก

ใส่แว่นผิดตรงไหน

ใส่เสื้อตัวใหญ่ผิดตรงไหน

ใส่กระโปรงยาวผิดตรงไหน

ที่เธอมักใส่แว่นเพราะมันสะดวกกว่าใส่คอนแทคเลนส์ ที่ชอบใส่เสื้อนักศึกษาตัวโคร่งเพราะสบายตัวไม่อึดอัด และที่ชอบใส่กระโปรงยาวเลยหัวเข่าก็เพราะจะได้ไม่ต้องคอยระวัง แต่ไม่คิดว่าสิ่งที่เธอเป็นจะกลายเป็นเรื่องสนุกปากของคนอื่น