EP.2 บทนำ

“อ้าวน้าแสง มีอะไรหรือเปล่าจ๊ะ” กอหญ้าหันไปมองอีกฝ่ายที่เวลานี้อยู่ในชุดอยู่บ้านต่างจากทุกวัน

         “ก็คุณนายน่ะสิ ให้คนไปตามน้ามาช่วยเอ็งกับแม่ใหญ่ในครัว ดูสิ อยู่ตั้งนานก็ไม่บอก เพิ่งจะมาบอกตะกี้ แม่ใหญ่กับเจ้าหญ้าทำกันเหนื่อยเลยใช่ไหม” หันไปถามนางเรียม ฝ่ายนั้นยิ้มกว้างพลางบอก

         “พอตัวว่ะ เอ็งมาก็ดี ช่วยเจ้าหญ้ามันยกน้ำยกท่าไปให้พวกคุณๆ ข้างนอกกันก่อนเถอะ”

         “ได้สิ มาเถอะหญ้า น้าช่วย” ว่าแล้วก็รีบกุลีกุจอช่วยเด็กสาวยกถาดน้ำออกไปด้านนอก

         เสียงจ้อกแจ้กจอแจดังขรมเมื่อกอหญ้าและน้าแสงประคองถาดเครื่องดื่มออกไป แต่เมื่อทั้งคู่เดินไปถึง เสียงพูดเสียงหัวเราะก็ลดลง สายตาหลายคู่เวียนมาจบลงที่เด็กสาวหน้าตาจิ้มลิ้ม เรือนร่างอ้อนแอ้นในชุดนักเรียน ถักผมเปียไว้ด้านหลัง เมื่อสาวน้อยวางถาดเครื่องดื่มแล้วหมุนตัวเดินกลับเข้าไปยังด้านใน เสียงพูดคุยก็ดังขึ้นอีกครั้ง แต่คราวนี้เป็นเรื่องของสาวน้อยที่เพิ่งหายลับไปทางช่องประตู

         “เด็กนั่นน้องสาวมึงหรือเปล่าวะหนึ่ง” คนที่เพิ่งเคยมีโอกาสมาบ้านของภพธรเป็นครั้งแรกเอ่ยถามด้วยความสนใจ ทำให้ชายหนุ่มหันมองตามสายตาของเพื่อนก่อนจะนิ่วหน้าเบาๆ แล้วหัวเราะหึๆ ในลำคอ

         “นั่นหลานสาวแม่บ้าน กูลูกคนเดียวมึงลืมได้ไงวะไอ้มาร์ค” มาร์คคือหนุ่มหล่อลูกครึ่งไทยอเมริกัน รูปร่างสูงใหญ่ หน้าตาหล่อเหลายังคงมองเข้าไปทางช่องประตูด้วยความสนใจไม่เลิก

         “เฮ้ยๆ น้องเขายังเด็ก มึงมานี่เลย มากินเหล้า”

ภาณุเหนี่ยวไหล่อีกฝ่ายให้หันไปสนใจพวกตน มาร์คจำต้องละความสนใจในตัวของสาวน้อยกลับไปยังกลุ่มเพื่อน ขณะที่ภพธรส่ายหัว แต่ไม่วายปรายตามองไปทางที่กอหญ้าเดินหายไปอีกครั้ง

         “หนึ่งคะ คุณแม่ไม่อยู่เหรอคะ” ธิสาเดินเข้าไปกอดแขนอีกฝ่าย ทำให้เพื่อนๆ ที่จับตามองส่งเสียงแซวกันเกรียวกราว แต่หญิงสาวหาได้สนใจไม่ ตรงกันข้ามกลับยิ้มกริ่ม ซ้ำยังกอดแขนชายหนุ่มเจ้าของบ้านแน่นขึ้นไปอีก ส่วนคนถูกกอดถอนหายใจยาวอย่างเดียว

         “อยู่ข้างบนน่ะ ท่านไม่ค่อยชอบคนเยอะๆ บอกว่าตาลาย ให้พวกเราสนุกให้เต็มที่แต่ท่านต้องขอตัว”

         หญิงสาวทำเสียงรับรู้ในลำคอ ก่อนจะรั้งเขาให้เดินตามไปยังกลุ่มเพื่อน

         “มึงวางแผนทริปหน้าเอาไว้หรือยังวะหนึ่ง คราวหน้าไปดอยลูกไหนดี” ชัชเอ่ยถามพลางยกกระป๋องเบียร์ขึ้นกระดก ดวงตาสีเข้มเหลือบตามองสาวสวยที่เกาะแขนเพื่อนของเขาแจ แววตาวาววามยามหลุบมองร่องอกที่เบียดชิดอยู่กับต้นแขนของภพธร

         “ยังว่ะ น่าจะทิ้งช่วงนานหน่อย พักหลังแม่กูเจ็บออดๆ แอดๆ จะทิ้งไปคราวละนานๆ คงไม่ได้ เป็นห่วง นี่ก็บ่นเวียนหัวเลยไม่ได้ลงมาทักทายพวกมึง”

         คนฟังพยักหน้ารับรู้ แต่นึกเสียดายอยู่ไม่น้อย จากนั้นเสียงของเพื่อนๆ ก็คึกคักขึ้นมาอีก ต่างพูดคุยกันสัพเพเหระ อีกสักพักใหญ่ อาหารและกับแกล้มก็ถูกลำเลียงออกมาโดยกอหญ้าและน้าแสง คราวนี้เด็กสาวเปลี่ยนชุดเรียบร้อยเป็นเสื้อยืดกางเกงวอร์มขายาว ผมยาวดำขลับที่เคยถักเป็นเปียถูกมัดเอาไว้ด้านหลัง ค่อยๆ ลำเลียงทั้งกุ้ง หอย ปู ปลาสดๆ มาเสิร์ฟ พอถูกวางลงบนโต๊ะก็มีคนหยิบไปวางลงบนเตาในทันที ซึ่งก็เป็นพวกเขานั่นแหละที่ช่วยกัน

         “ขอบใจจ้ะ” ใครบางคนเอ่ยขอบใจเด็กสาวพร้อมรอยยิ้มกรุ้มกริ่ม กอหญ้ายิ้มตอบไปตามมารยาท “กินด้วยกันไหมครับ เดี๋ยวพี่ย่างเผื่อ”

         ชายหนุ่มคนนั้นยังคงชวนหล่อนคุย สายตาไม่คลาดไปจากดวงหน้าหวานแฉล้ม

         เด็กสาวยิ้มเจื่อนพลางส่ายหน้า

         “ไม่เป็นไรค่ะ เชิญคุณตามสบายนะคะ หญ้าต้องเข้าข้างในแล้ว” พูดจบ เด็กสาวก็หมุนตัวเดินกลับเข้าด้านใน โดยมีสายตาของภพธรมองตามไปอย่างครุ่นคิด

         “ไงมึง คิดเต๊าะเด็กงะ” ใครอีกคนเดินมาแขวะ ทำให้คนที่ลงมือย่างกุ้ง หอย ปู ปลาเงยหน้ายิ้ม

         “ก็เด็กมันน่าเต๊าะ หรือมึงว่าไง”

         คนเปิดประเด็นไหวไหล่ หันไปมองเจ้าของบ้านที่มือหนึ่งล้วงกระเป๋ากางเกง อีกมือถือกระป๋องเบียร์ยืนคุยกับเพื่อนๆ อยู่ไม่ไกลนัก

         “มึงถามไอ้หนึ่งก่อนไหม ว่ามันอนุญาตหรือเปล่า”

         คนถูกท้วงติงขมวดคิ้วหันไปมองภพธรที่สบตาตนพอดี

         “ไงวะหนึ่ง ถ้ากูจะจีบน้องเค้ามึงจะถีบกูไหมเนี่ย”

         สิ้นเสียงของมือย่างเสียงหัวเราะของเพื่อนๆ ก็ดังครืน ภพธรกระตุกยิ้มเบาๆ พลางไหวไหล่

         “เรื่องของมึง...” เขาทำเสียงไม่ยี่หระแล้วหันไปสนใจกับเรื่องที่คุยค้างอีกครั้ง แต่จะว่าไปแล้วเขาก็ใจแกว่งๆ ไปเหมือนกันเมื่อเห็นสายตาของไอ้พวกเจ้าชู้กลัดมันพวกนี้กำลังจ้องมองตามเด็กสาว ไม่ใช่อะไร ก็แค่เป็นห่วง เมื่อหล่อนเป็นเด็กในบ้าน เขาก็ต้องห่วงเป็นธรรมดา แค่นั้นเองจริงๆ

         “เห็นปะ ไอ้หนึ่งมันไม่ว่า” หันไปยักคิ้วหลิ่วตากับเพื่อน ฝ่ายนั้นเลยหัวเราะหึๆ แล้วกระดกเบียร์ลงคอ

         ทว่า ‘ไอ้หนึ่ง’ ของเพื่อนๆ ได้ยินเช่นนั้นก็ถึงกับมุมปากกระตุก นึกไม่พอใจเพื่อนอยู่ลึกๆ อย่างไม่ทราบสาเหตุ