ตอนที่ 2.

ตอนที่ 2.

“ก็อย่างเช่น... นายแบบ...”

ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆ แต่ฟังดูไม่เต็มใจนัก

“ผมไม่ถนัดงานแบบนั้นหรอกครับ”

“แต่เงินดีกว่าเป็นบาริสต้าตั้งเยอะนะคะ”

หล่อนยังคงยิ้ม พร้อมส่งสายตายั่วเล็กน้อย

ชายหนุ่มหยุดชะงักเล็กน้อย ก่อนตอบด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ

“ผมชอบทำงานที่สบายใจมากกว่าครับ”

คำตอบนั้นทำเอาพิมพิชชานิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเอียงคอเล็กน้อยแล้วถามตรงๆ

“ว่าแต่... คุณขัดสนเงินทองใช่ไหมคะ”

ชายหนุ่มหยุดมือไปชั่วขณะ ก่อนจะปรายตามองหล่อน สายตาของเขาดูลึกลับจนเดาไม่ออกว่ากำลังคิดอะไรอยู่

จะเยาะหยันก็ไม่เชิง จะสนุกก็ไม่ทั้งหมด แต่ที่แน่ๆ เขารู้ว่าหล่อนกำลังมองเขายังไง

“ทำไมคุณถึงคิดว่าผมขัดสนเงินทองล่ะครับ”

น้ำเสียงของเขาราบเรียบ แต่แฝงด้วยความท้าทายเล็กๆ

พิมพิชชายกยิ้มที่มุมปาก

“ก็ถ้าไม่ขัดสนเงินทอง คุณคงไม่มาทำงานเป็นบาริสต้าหรอก จริงไหมคะ”

ชายหนุ่มไม่ได้ตอบอะไร เพียงแค่ยิ้มมุมปาก รอยยิ้มนั้นดูคลุมเครือและลึกลับ ขณะที่มือยังคงชงกาแฟต่อไปอย่างไม่สะทกสะท้าน ราวกับบทสนทนาระหว่างพวกเขาเป็นเพียงแค่สายลมพัดผ่าน

พิมพิชชาขมวดคิ้วเล็กน้อยกับท่าทีเฉยชาของเขา แต่กระนั้นก็ยังคงยิ้มหวาน พร้อมเคาะนิ้วเรียวลงกับเคาน์เตอร์เบาๆ เพื่อเรียกความสนใจ

“แล้วคุณ... ชื่ออะไรคะ”

น้ำเสียงของหล่อนบ่งบอกให้รู้ว่ายังไม่ยอมแพ้ง่ายๆ

ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นช้าๆ ดวงตาคมเข้มสบตาหล่อนตรงๆ เป็นครั้งแรกในระยะใกล้ ราวกับกำลังอ่านบางอย่างในตัวหล่อน แต่แววตานั้นก็ยังคงลึกลับและยากจะเข้าใจเหมือนเดิม

“คุณอยากรู้จริงเหรอครับ”

เขาถามกลับด้วยน้ำเสียงเรียบ แต่น้ำเสียงเต็มไปด้วยความท้าทาย

พิมพิชชายิ้มกว้างขึ้น

“แน่นอนสิคะ อย่างน้อย... ฉันก็อยากรู้ชื่อของคนที่กำลังทำกาแฟให้ฉัน...”

หล่อนเอียงหน้าเล็กน้อย พลางมองเขาด้วยสายตาเชิงจู่โจม

ชายหนุ่มเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะยกแก้วกาแฟที่เพิ่งทำเสร็จขึ้นมาวางตรงหน้าของหล่อน ฟองนมถูกวาดลวดลายทางช้างเผือกอย่างประณีต พร้อมผงทองคำที่ระยิบระยับ

“คีรีธารครับ”

พิมพิชชากระพริบตาเล็กน้อย

“คีรีธาร...”

หล่อนทวนชื่อ พลางพิจารณามันในใจ

“ชื่อแปลกดีจังเลยค่ะ มันหมายความว่ายังไงเหรอคะ”

“คีรี หมายถึงภูเขา... ธาร หมายถึงสายน้ำครับ”

เขาหยุดเล็กน้อย พลางสบตาหล่อนที่กำลังตั้งใจฟัง

“รวมกันก็... สายน้ำที่ไหลมาจากภูเขาครับ”

“ฉันจะจำชื่อของคุณเอาไว้ค่ะ”

พิมพิชชาเอ่ยด้วยรอยยิ้มมั่นใจ ดวงตาของหล่อนเป็นประกายอย่างผู้หญิงที่รู้ตัวดีว่าตัวเองมีเสน่ห์มากแค่ไหน

คีรีธารเงยหน้าขึ้นจากเครื่องชงกาแฟ ดวงตาคมเข้มสบกับหล่อนอย่างนิ่งสงบ รอยยิ้มบางๆ ปรากฏขึ้นที่มุมปาก ก่อนที่เขาจะตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“ไม่จำเป็นต้องจำหรอกครับ เพราะเราอาจจะไม่ได้เจอกันอีก”

คำตอบนั้นเหมือนเป็นการผลักไส แต่กลับยิ่งทำให้พิมพิชชารู้สึกท้าทายมากขึ้น หล่อนยกคิ้วเล็กน้อยก่อนจะยิ้มหวานกว่าเดิม

“เราจะได้เจอกันอีกแน่นอนค่ะ”

น้ำเสียงของหล่อนเต็มไปด้วยความมั่นใจที่ยากจะโต้แย้ง

หล่อนยกแก้ว Galaxy Blossom Latte ขึ้นมาจิบเบาๆ รสชาติหอมละมุนของกาแฟผสมกับความหวานละมุนจากซอสบลูเบอร์รี่และฟองนมเนียนนุ่มทำให้หล่อนยิ้มพึงพอใจ

“ฉันมั่นใจ”

รอยยิ้มหวานถูกทิ้งไว้เป็นสัญญาณแห่งชัยชนะ ก่อนที่หล่อนจะหมุนตัวจากเคาน์เตอร์แล้วเดินกรีดกรายกลับไปที่โต๊ะด้วยท่าทางสง่างามราวกับนางพญาเหมือนเดิม

หล่อนหย่อนกายนั่งลงบนเก้าอี้ พลางยกแก้วกาแฟขึ้นจิบ และเหลือบตามองไปทางเคาน์เตอร์อีกครั้ง

สายตาคมเข้มของคีรีธารกำลังจ้องมาทางหล่อนพอดี

ริมฝีปากอวบอิ่มสีแดงระเรื่อยกยิ้มอย่างพึงพอใจ

“เห็นมั้ยล่ะ... ไม่มีผู้ชายคนไหนที่ฉันมัดใจไม่ได้”

เสียงแห่งความคิดดังชัดเจนในหัว ขณะที่ริมฝีปากของพิมพิชชากระตุกยิ้มบางๆ อย่างผู้ชนะ สายตาเต็มไปด้วยความมั่นใจ

แม้แววตาของคีรีธารจะสงบนิ่ง ซ่อนเร้นทุกความรู้สึกไว้ใต้ความลึกลับที่ยากจะอ่านออก แต่หล่อนก็มั่นใจว่า…

 เขากำลังมองหล่อนอยู่จริงๆ

พิมพิชชายกแก้วกาแฟขึ้นจิบอีกครั้ง ริมฝีปากยังคงแต้มด้วยรอยยิ้ม

คุณคือเป้าหมายของฉัน… พ่อบาริสต้าสุดหล่อ

หล่อนคิดในใจ ขณะที่สายตาจับจ้องมองเขาไม่วางตา ราวกับนักล่าที่ไม่คิดจะปล่อยเหยื่อเนื้อหวานให้หลุดมือไป

บรรยากาศภายในร้านกาแฟเงียบสงบหลังปิดให้บริการ กลิ่นกาแฟหอมอ่อนๆ ยังคงลอยอบอวลในอากาศอย่างจางๆ

คีรีธารยืนอยู่หลังเคาน์เตอร์ เช็ดแก้วกาแฟใบสุดท้ายให้สะอาด ก่อนจะวางมันเข้าที่ เสียงขอบแก้วกระทบชั้นวางดังแผ่วเบาในความเงียบสงบ

“ขอบใจนายมากนะ ที่อุตส่าห์มาช่วย”

อนุวัติ เจ้าของร้านกาแฟเอ่ยขอบคุณเพื่อนรักอย่างซาบซึ้งใจ

คีรีธารยิ้มบางๆ ขณะเช็ดมือบนผ้าแห้ง

“ไม่เป็นไร ถือว่าช่วยๆ กัน”

“นายมาในฐานะลูกค้าแท้ๆ แต่ดันต้องมาช่วยชงกาแฟแทนบาริสต้าจอมเกเรของฉันซะได้”

อนุวัติพูดพลางถอนหายใจน้อยๆ แต่ยังคงยิ้มให้เพื่อนด้วยความรู้สึกซาบซึ้งใจ

“ไม่เป็นไรหรอก ฉันชอบชงกาแฟอยู่แล้ว นายก็รู้นี่”

คีรีธารตอบอย่างสบายๆ ก่อนจะหยิบแก้วเปล่าขึ้นมาหมุนเล่นในมือ

“แต่ยังไงก็ขอบใจมากนะ” อนุวัติย้ำอีกครั้ง

“อืม”

คีรีธารพยักหน้าเล็กน้อย

แต่สักพัก สีหน้าของอนุวัติก็เปลี่ยนเป็นยิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนจะพูดขึ้นอย่างมีเลศนัย

“แต่วันนี้นายฮอตมากเลยนะ”

คีรีธารเลิกคิ้ว และหัวเราะขำๆ

“ฮอตอะไรกันล่ะ ไม่ได้ขนาดนั้นสักหน่อย”

“จะไม่ฮอตได้ยังไง! ฉันเห็นสาวๆ ที่มาสั่งกาแฟ กรี๊ดกร๊าดใส่นายกันใหญ่เลย ยิ้มหวานซะจนฉันยังอิจฉา”

อนุวัติหัวเราะ พลางยกแก้วเปล่าขึ้นทำท่าดื่มกับอากาศ