บทที่ 197

คฤหาสน์เหยาเยว่

โจวอวี๋ชูเดินเข้ามาจากด้านนอก

ฟู่ซืออวี่นั่งดูหนังสือภาพบนโซฟาด้านหนึ่ง ได้ยินเสียงฝีเท้า เขาจึงเงยหน้าขึ้น เห็นว่าเป็นโจวอวี๋ชู ก็โยนหนังสือภาพในมือทิ้งทันที

“แม่ครับ!”

ฟู่ซืออวี่วิ่งเข้ามา กอดโจวอวี๋ชูไว้ทันใด เชิดคางมองเธอ “แม่ แม่ไปไหนมาเหรอครับ?”

โจวอวี๋ชูลูบศีรษะเขาเบา ๆ “แม่ไปทำธุระนิดหน่อย วันนี้ลูกรู้สึกเป็นยังไงบ้าง?”

“ไม่เจ็บคอแล้วครับ” ฟู่ซืออวี่ทำปากจู๋ “แม่ครับ ผมอยากกินอมยิ้ม แต่ยายไม่อนุญาต”

“ไม่ใช่ว่ายายไม่อนุญาต แต่ลูกกินลูกอมไม่ได้”

โจวอวี๋ชูจูงเขาเดินมานั่งหน้าโซฟา “ลูกคิดดูให้ดี ๆ นะ ก่อนหน้านี้ตอนลูกอยู่กับแม่ชิงซูไม่ได้กินขนมเลยใช่ไหม?”

ฟู่ซืออวี่คิดครู่หนึ่ง แล้วตอบตามความเป็นจริง “แม่ชิงซูให้ผมกินน้อยมาก แต่ตอนที่ผมประพฤติตัวดี เธอก็จะให้รางวัลผมเป็นลูกอมบ้าง อย่างพวกลูกอมรสนมตรากระต่ายขาวน่ะครับ!”

“งั้นนอกจากลูกอมรสนมตรากระต่ายขาว เธอยังให้ลูกกินขนมอย่างอื่นอีกหรือเปล่าจ๊ะ?”

“ให้ครับ แต่ว่าน้อยมาก ๆ”

ฟู่ซืออวี่นิ่งไป แล้วพูดขึ้นอีกว่า “แต่ว่า ถึงแม่ไม่ค่อยให้ผมกินขนมที่ซื้อจากข้างนอกเท่าไหร่ แต่เธอเองก็ทำขนมปังก้อนเล็กกับมินิคุกกี้ม