บทที่ 2 คนของแม่

หนึ่งอาทิตย์ต่อมา

         “มุก! ทำไมมาอยู่ที่นี่เนี่ย” วารีตะโกนเสียงดังเมื่อกลับมากินข้าวเที่ยงที่บ้านแล้วเจอมุกดากำลังทำอาหารอยู่ในครัวของเธอ

         “จะตะโกนทำไมคะ เสียงดังชะมัด มุกแสบแก้วหูไปหมดแล้วเนี่ย” มุกดาตอบกลับอย่างไม่แยแส เธอเดินมายังโต๊ะกินข้าวแล้ววางจานไข่เจียวกุ้งสับที่สีเหลืองนวลน่าทานลงบนโต๊ะ

         วารีหลุบสายตาลงต่ำมองอาหารในจานแล้วกลืนน้ำลายลงคอ เพราะสิ่งที่เห็นคือเมนูโปรดของเธอ นอกจากแม่แววแล้วก็ไม่มีใครรู้ว่าเธอชอบอะไร

         นอกจากเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่เคยสนิทด้วยเมื่อตอนเด็ก ซึ่งตอนนี้วารีพยายามลืมเรื่องนั้นไปแล้ว

         แต่ดูเหมือนว่า ยิ่งเธอพยายามลบเลือนเรื่องราวบางอย่างในใจ คนที่เป็นต้นเหตุของเรื่องทุกอย่างก็วนกลับมายืนอยู่ต่อหน้าเธอจนได้

        

“ใครอนุญาตให้เข้ามาเพ่นพ่านในครัวบ้านพี่ อีกอย่าง พี่บอกแล้วใช่มั้ยว่าอย่ามาที่นี่อีก พี่ไม่อยากเห็นหน้ามุก”

         “ที่นี่ไม่ใช่บ้านพี่วาคนเดียวสักหน่อย บ้านแม่แววด้วย”

         “แล้วยังไง?”

         “แม่แววให้มุกมาทำงานด้วยค่ะ”

         “ห้ะ ทำงาน?”

         “โอ๊ย ตะโกนอีกแล้ว เมื่อไหร่พี่จะเลิกเป็นคนโหวกเหวกโวยวายสักทีคะ”

         “แล้วจะทำไม พี่จะเป็นแบบไหนมันก็ไม่เกี่ยวกับมุก แล้วเมื่อกี้ว่าไงนะ แม่ให้มาทำงานเหรอ ทำอะไร?”

         วารียืนกอดอกแน่น สายตาของเธอจ้องมองใบหน้ามุกดาอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ

         “แม่แววให้มุกมาช่วยที่ร้านอาหารค่ะ เป็นผู้จัดการร้านแล้วก็ช่วยดูเรื่องวัตถุดิบที่เกี่ยวกับสัตว์ทะเลที่ชาวบ้านเอามาขายด้วย”

         “ไม่จำเป็น! ร้านพี่ไม่ต้องมีตำแหน่งนี้ ปกติตำแหน่งผู้จัดการก็ไม่เคยมีอยู่แล้ว แม่เป็นคนดูแลทุกอย่าง ส่วนเรื่องสัตว์ทะเลที่ชาวบ้านเอามาขาย พี่เป็นคนดูส่วนนี้ เพราะฉะนั้น..”

         วารีขยับเข้ามาใกล้มุกดา โน้มใบหน้ามาใกล้เพื่อตั้งใจมองใบหน้าอีกฝ่าย ก่อนจะเอ่ยด้วยถ้อยคำย้ำชัดว่า

         “ที่นี่ไม่มีงานให้เธอทำ กลับ ไป ได้ แล้ว!”

         “ไม่กลับค่ะ เพราะแม่แววรับมุกเข้าทำงานแล้ว อีกอย่าง พี่วาไม่มีสิทธิไล่มุกออกนะคะ เพราะมุกเป็นพนักงานของแม่ค่ะ ไม่ ใช่ ของ พี่!”

         มุกดาเองก็ตอบกลับไปอย่างชัดถ้อยชัดคำ แม้ว่าเธอจะอายุน้อยกว่าวารีถึงหกปี แต่ก็ไม่ได้มีท่าทีเกรงกลัวอีกฝ่ายเลยแม้แต่น้อย

         “จะเอาแบบนี้ใช่มั้ย?” วารีถามกลับด้วยน้ำเสียงขุ่นเคือง

         “ทำไมคะ พี่จะทำอะไร?”

         “หึ พี่เหรอจะทำอะไรเธอได้ เล่นเข้าทางแม่ซะขนาดนี้พี่คงแตะต้องเธอได้งั้นแหละ ฉลาดดีหนิที่เลือกใช้วิธีนี้ แต่พี่บอกไว้ก่อนเลยนะ ถึงมุกจะเป็นพนักงานของแม่ ก็ยังถือว่าเป็นคนของวารีฟาร์มอยู่ดี แม้งานจะคนละส่วน แต่พี่ก็เป็นคนที่มีสิทธิตัดสินใจในทุกอย่าง เพราะฉะนั้น ถ้า..”

         “ถ้าอะไรวา”

        

ไม่ทันที่วารีจะพูดจบ เสียงของแม่แววที่ดังขึ้นด้านหลังทำให้บทสนทนาของทั้งคู่ต้องหยุดชะงักในทันที

         แม่แววเดินเข้ามาในห้องครัว ยืนคั่นกลางระหว่างคนทั้งคู่ แล้วมองหน้าลูกสาวตัวเองสลับกับใบหน้าของมุกดา

         “มุกเป็นคนของแม่นะ วาไม่มีสิทธิทำอะไรโดยพลการ แล้วก็หัดพูดจาดี ๆ กับน้องด้วย เลิกขึ้นเสียงใส่น้องแล้วก็เลิกโหวกเหวกโวยวายได้แล้ว เสียงคุยกันได้ยินไปถึงร้านอาหารโน่น”

         วารีถึงกับอ้าปากค้างเมื่อโดนแม่ตัวเองตำหนิ ทั้งที่ก่อนหน้านี้ตอนที่มุกดายังไม่กลับมา แม่ของเธอไม่เคยมีท่าทีแบบนี้เลย ไม่ว่าวารีจะทำอะไร แม่แววแทบไม่สนใจ ไม่แสดงความคิดเห็น ไม่ยุ่งเกี่ยว

         แต่ดูเหมือนว่า การกลับมาของมุกดา ได้สร้างความวุ่นวายใจหลาย ๆ อย่างให้กับวารีเป็นอย่างมาก

         “แม่ วาเนี่ยนะคะพูดไม่ดีกับน้อง ขึ้นเสียงใส่? วาเนี่ยนะ?”

         วารีถามย้ำแล้วยกนิ้วชี้ชี้เข้าหาตัวเอง มุกดาเห็นใบหน้าตกใจปนงุนงงของอีกฝ่ายก็หลุดยิ้มออกมา และท่าทีของเธอยิ่งทำให้วารีหงุดหงิดเข้าไปใหญ่

        

“ก็ใช่น่ะสิ แม่ได้ยินเสียงโวยวายไปถึงร้านอาหารโน่น ต่อไปนี้ห้ามทะเลาะกันให้แม่เห็นอีกนะ แล้วก็กินข้าวซะ วันนี้น้องอุตส่าห์มาทำมื้อเที่ยงให้”

         “เหอะ แล้วใครขอล่ะ ปกติวาก็ทำของวาเองได้ หรือไม่ แม่ก็ทำกับข้าวไว้ให้เหมือนเมื่อก่อนสิคะ ไม่ต้องรบกวนคนกรุงหรอกค่ะ ไปอยู่กรุงเทพตั้งนานคงจะทำอาหารใต้ไม่เป็นแล้วล่ะ รสชาติฝีมือก็คงจะเพี้ยน ไม่รู้จะได้กินหรือได้เททิ้งกันแน่”

         “เอ๊ะวา แม่บอกว่าให้คุยกันดี ๆ ไง พูดยังไม่ทันขาดคำ ว่าน้องอีกแล้ว”

         “โอ๊ย พูดไม่ได้เลย อะไรก็ไม่ได้ เข้าขากันดีนักก็อยู่ด้วยกันเลยค่ะ วันนี้วาไม่กินข้าวที่นี่ วาจะไปฟาร์ม”

         วารีพูดจบก็เดินออกไปจากห้องครัวของบ้าน ไม่ฟังเสียงโวยวายของแม่แววที่ตามหลังมาอีกยืดยาว

         คนอาวุโสกำลังจะก้าวตามไปเพื่อคุยกับลูกสาวตัวเอง แต่มุกดาคว้ามือเธอไว้ซะก่อน

“ไม่ต้องค่ะแม่ เดี๋ยวมุกจัดการเอง แม่กลับไปดูร้านเถอะค่ะ ไม่ต้องห่วงทางนี้”

         “แต่วายังไม่ได้กินข้าวเที่ยงเลยนะมุก รายนั้นน่ะเป็นโรคกระเพาะ อีกอย่างที่ฟาร์มช่วงนี้ร้อนมาก ไม่กินข้าวแล้วจะทำงานไหวยังไง ดูตารางงานโน่นสิ เบียดกันแน่นจนแม่คิดว่าเป็นดาราไปแล้วทุกวันนี้” คนเป็นแม่ถอนหายใจเบา ๆ แล้วชี้ไปยังป้ายไวท์บอร์ดสีขาวที่เขียนตารางงานของวารีในหนึ่งวันเอาไว้

         มุกดาหันมองตามนิ้วชี้ของแม่แวว กวาดสายตามองตารางการทำงานของวารีคร่าว ๆ เพียงแป๊บเดียวเธอก็พอจะจำได้ว่าแต่ละวันวารีต้องทำอะไรบ้าง

         “เดี๋ยวมุกจัดการให้นะคะ ถ้าพี่วาไม่กินข้าวที่นี่ งั้นมุกเอาใส่ปิ่นโตไปให้ที่ฟาร์มก็ได้ค่ะ”

         “อืม แบบนั้นก็ได้ลูก แม่ฝากหน่อยนะมุก เสร็จแล้วไปช่วยแม่ที่ร้านนะ”

         “ได้ค่ะแม่ เดี๋ยวมุกตามไปค่ะ”

         หลังจากแยกย้ายกับแม่แวว มุกดากลับเข้าไปในกลัวแล้วเตรียมกล่องข้าวให้วารี พร้อมกับที่ในหัวก็คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย

เรื่องราวความหลังระหว่างเธอและวารีนั้น มุกดาไม่เคยลืม กลับกันเธอจำมันได้ขึ้นใจด้วยซ้ำ เพราะมันเป็นต้นเหตุให้เธอเลือกที่จะไปเรียนต่อที่กรุงเทพ เพื่อหาคำตอบบางอย่าง

         แม้ว่าตอนนี้คำตอบที่ตามหาจะยังไม่เจอ แต่การที่เธอเลือกลาออกจากงานและกลับมาอยู่บ้าน นอกจากเหตุผลที่มาดูแลแม่ที่ป่วยแล้ว

         อีกเหตุผลก็คือวารี

         เพื่อเป็นการไถ่โทษ..และเพื่อเป็นการปรับความเข้าใจ หากอะไร ๆ มันไม่ร้ายแรงไปกว่านี้ และสามารถเริ่มต้นใหม่ได้ มุกดาก็อยากให้มันเป็นแบบนั้น

         กล่องข้าวสำหรับมื้อเที่ยงเสร็จเรียบร้อยแล้ว โดยอาหารเที่ยงมื้อนี้เป็นข้าวไข่เจียวกุ้งสับ มีแกงไตปลา[1] ใส่กระปุกเล็กไปด้วย พร้อมแตงโมเนื้อสีแดงสดปอกพร้อมทาน แน่นอนว่า ทุกอย่างคือของโปรดของวารี

จากบ้านไม้หลังใหญ่ ใช้เวลาเดินมายังวารีฟาร์มประมาณสองร้อยเมตร ปกติที่นี่จะมีทั้งรถจักรยานและมอเตอร์ไซต์ที่สามารถใช้ขี่ไปยังจุดต่าง ๆ ในอาณาจักรของวารีได้ แต่มุกเลือกที่จะไม่ใช้

        

เมื่อเดินไปถึงฟาร์มหอยมุก เธอก็เห็นวารีกำลังเดินคุยงานกับพนักงานผู้ชายสองคน เมื่ออีกฝ่ายหันมาเห็นเธอ ก็ขมวดคิ้วทันที

         วารีหันไปคุยกับลูกน้องของเธออีกไม่กี่คำแล้วเดินตรงดิ่งมาหาคนที่กำลังเดินก้าวยาว ๆ ไปยังโรงเรือนเล็ก ๆ ที่สร้างง่าย ๆ สำหรับนั่งพักผ่อนและเก็บอุปกรณ์ต่าง ๆ ภายในฟาร์ม

         “มาที่นี่ทำไม” น้ำเสียงแข็งกระด้างเอ่ยมาทันที

         “เอาข้าวเที่ยงมาให้ค่ะ ถ้าพี่ไม่กินข้าวแล้วเป็นลมเป็นแล้งไปซะก่อน แม่แววจะหาว่ามุกดูแลพี่ไม่ดีนะคะ”

         “ถ้าเหตุผลแค่นี้ไม่จำเป็นหรอก ต่อให้พี่จะเป็นอะไรไปก็เชื่อได้เลยว่าพี่จะไม่พูดถึงเธอให้แม่ฟังแบบเสีย ๆ หาย ๆ แน่นอน ตอนนี้เธอกลายเป็นลูกรักเบอร์หนึ่งไปแล้ว ดีใจด้วยนะ”

         “เอาเถอะค่ะ มุกไม่อยากเถียงกับพี่แล้ว กินข้าวซะ มีแกงไตปลาด้วย แตงโมก็มี เนื้อหวานมากนะคะ”

วารีจ้องมองใบหน้าคนตรงหน้าสลับกับมองถุงผ้าในมือของมุกดาที่ยื่นมาตรงหน้า

         “ทำแบบนี้ทำไม มาทำดีกับพี่เพื่ออะไร จำไม่ได้เหรอว่าระหว่างเรามันเกิดอะไรขึ้นบ้าง?”

[1] แกงไตปลา เป็นอาหารขึ้นชื่อของภาคใต้ รสชาติเผ็ดร้อนเข้มข้นด้วยส่วนผสมหลักคือกระเพาะของปลาที่ผ่านการหมักดองและนำมาต้มสุก ปรุงรสด้วยเครื่องเทศหลายอย่าง มีทั้งเนื้อปลาและผักหลายชนิด รสชาติจัดจ้านนิยมทานกับข้าวสวยร้อน ๆ หรือไข่เจียว และผักต่าง ๆ