ตอนที่5 ย้อนกลับมามีชีวิตอีกครั้ง

เฮือก!!!

เจิ้งซิงอีลืมตาขึ้นมาด้วยความตื่นตระหนก ภาพที่เสิ่นหนิงหลงถูกยิงตายไปต่อหน้าต่อตาทำให้เธอหวาดกลัวและรู้สึกเสียใจเป็นอย่างมาก

หญิงสาวรีบกวาดตามองหาร่างของชายหนุ่มที่เธอเห็นว่าเขานอนจมกองเลือดอยู่หน้าหลุมศพของเธออย่างร้อนรน แต่สิ่งที่เธอเห็นตอนนี้กลับทำให้เธอต้องนิ่งงัน

เมื่อพบว่าตอนนี้ตัวเธอกำลังอยู่บนเตียงเตาในห้องที่คุ้นเคย ห้องนี้เป็นห้องนอนของเธอในบ้านเจิ้ง หาใช่สุสานบนหุบเขาในหมู่บ้าน

ไม่มีร่างไร้วิญญาณของเสิ่นหนิงหลง ไม่มีแม้แต่รอยเลือดสักหยด มีเพียงข้าวของที่กระจัดกระจายไร้ระเบียบ สภาพเตียงเตาที่เธอนั่งอยู่ดูยุ่งเหยิง ภายในห้องราวกับสมรภูมิรบ

แต่สิ่งที่น่าตื่นตาตื่นใจยิ่งกว่าคือเสียงเสียงหนึ่งที่เธอไม่ได้ยินมาเป็นเวลานาน ตอนนี้มันกลับกำลังดังขึ้นอีกครั้ง

ตึกๆ ตึกๆ ตึกๆ

เธอได้ยินเสียงและรู้สึกถึงก้อนเนื้อที่กำลังเต้นอย่างบ้าคลั่งและรุนแรงอยู่ภายในอก นั่นทำให้เธอรู้สึกตื่นตะลึงจนต้องยกมือขึ้นทาบลงไปตรงตำแหน่งนั้น เธอมีหัวใจ และมันก็กลับมาเต้นอีกครั้งอย่างน่าอัศจรรย์

"นี่มันเกิดอะไรขึ้นกัน"

หญิงสาวกวาดตามองไปรอบๆ ตัวอีกครั้ง นี่คือห้องนอนของเธอไม่ผิดแน่ เมื่อลองหยิกเนื้อตัวเองดูก็รู้สึกเจ็บ

หรือเธอได้รับโอกาสให้กลับมามีชีวิตอีกครั้ง สวรรค์กำลังให้โอกาสเธอกลับมาแก้ไขสิ่งที่ผิดพลาดใช่หรือไม่

ความคิดนี้ทำให้เจิ้งซิงอีรู้สึกตื่นเต้นเป็นอย่างมาก เธอสำรวจเนื้อตัวของตัวเองอย่างลนลาน

ปรากฏว่าตอนนี้เธอมีเลือดมีเนื้อจริงๆ หาใช่ร่างโปร่งแสงที่เป็นดวงวิญญาณอีกต่อไปแล้ว

โอ้ ขอบคุณสวรรค์ ขอบคุณสวรรค์

เจิ้งซิงอีลุกพรวดขึ้น ขยับตัวลงจากเตียงเตาด้วยความยินดี แต่ก็ต้องสูดปากร้องออกมาเพราะความปวดหน่วงที่ช่องท้องและเจ็บจุกตรงจุดกลางกาย

เมื่อก้มลงมองดู ก็เห็นสายน้ำขาวขุ่นสายหนึ่งไหลออกมาตามเรียวขา นั่นทำให้ใบหน้างามแดงก่ำ เพราะรู้ดีว่านั่นคือน้ำอะไร

จู่ๆ เธอก็รู้สึกว่าแข้งขาทั้งสองข้างนั้นอ่อนแรงและสั่นเทา รู้สึกว่าร่างกายปวดเมื่อยไร้เรี่ยวแรงขึ้นมาเสียอย่างนั้น ราวกับว่าร่างกายของเธอผ่านการใช้งานมาอย่างหนัก จนต้องทรุดกายลงนั่งบนเตียงเตา มองสำรวจตัวเองอย่างละเอียด

เมื่อครู่เพราะมัวแต่ดีใจที่ได้กลับมามีชีวิตอีกครั้งจึงไม่ทันสังเกตว่าเสื้อผ้าที่สวมใส่อยู่บนกายนั้นหลุดลุ่ย ตามเนื้อตัวก็มีร่องรอยสีกุหลาบจากการร่วมรักอยู่เต็มไปหมด

เจิ้งซิงอียกสองมือขึ้นตบเบาๆ บนสองข้างแก้ม เรียกสติของตัวเอง พยายามสงบจิตสงบใจคิดใคร่ครวญว่าตอนนี้เธอย้อนกลับมาในช่วงเวลาไหน

แน่นอนว่าจากสถานการณ์ในตอนนี้ เธอย่อมย้อนกลับมาในตอนที่แต่งให้กับเสิ่นหนิงหลงแล้ว

แต่ก็สามารถเบาใจได้ว่าการที่เธอยังอยู่ที่บ้านเจิ้ง นั่นแสดงว่าเธอนั้นย้อนกลับมาในช่วงเวลาที่ไม่ได้เลวร้ายจนเกินไปนัก อย่างน้อยเธอก็ยังไม่ตั้งครรภ์และคบชู้

และสาเหตุที่เธอยังอาศัยอยู่บ้านเจิ้งหลังจากที่แต่งงานแล้ว นั่นเพราะเธอไม่ยินยอมที่จะแยกจากบ้านเดิม ยังคงใช้ชีวิตเหมือนกับตอนที่ยังไม่แต่งงาน

ส่วนเสิ่นหนิงหลงก็ดูเหมือนจะยินดีให้เป็นเช่นนั้น เพราะเขาเองก็ต้องกลับไปประจำการในค่ายทหาร และไม่มีความคิดที่จะให้เธอไปอาศัยอยู่บ้านเสิ่นที่ถูกปล่อยทิ้งร้างเอาไว้ แต่ในทุกๆ เดือนอีกฝ่ายจะส่งเงินเดือนทั้งหมดของเขามาให้ผู้เป็นภรรยา

แต่สภาพภายในห้องและสภาพร่างกายของเธอที่ยับเยินจนแทบดูไม่ได้ในตอนนี้ทำให้เธอคิดหนัก ภาพเหตุการณ์อันคุ้นหูคุ้นตานี้ทำให้หัวคิ้วเรียวสวยค่อยๆ ขมวดเข้าหากัน

เจิ้งซิงอีถึงกับยกมือขึ้นนวดขมับที่กำลังปวดตุบๆ เธอชักไม่แน่ใจเสียแล้วว่าเธอย้อนกลับมาในช่วงเวลาที่เรื่องราวยังไม่เลวร้ายจนเกินไปแน่หรือ

เพราะดูเหมือนว่าเธอจะย้อนกลับมาในตอนที่แต่งให้เสิ่นหนิงหลงได้ครึ่งปี แต่ครึ่งปีนี้เธอก็สร้างเรื่องและบาดแผลให้ผู้เป็นสามีไม่น้อยเลยทีเดียว

โดยเฉพาะเรื่องที่ทำให้เธอมีสภาพไม่น่ามองเช่นตอนนี้

นี่ย่อมเป็นเหตุการณ์ตอนที่เธอถูกตำรวจจับในข้อหาเล่นการพนัน จนเสิ่นหนิงหลงต้องมาประกันตัวเธอออกจากห้องขัง

และเรื่องนี้ยังทำให้เขาต้องลาออกจากการเป็นทหาร ออกจากหน้าที่การงานที่กำลังรุ่งโรจน์ ตำแหน่งงานที่กำลังจะได้เลื่อนขั้นตามที่หวังถูกเธอดับฝันจนมอดสนิท 

หลังจากที่ทำให้อีกฝ่ายออกจากการเป็นทหารได้สมใจ ทั้งที่เธอเป็นคนผิดแท้ๆ แต่เธอก็ยังใช้ถ้อยคำทำร้ายเขาเพื่อขับไล่ไสส่งเขาออกจากบ้านเจิ้ง

'คนไร้ประโยชน์แบบพี่ คงจะไม่อยู่ให้พ่อแม่ของฉันเลี้ยงดูตลอดชีวิตหรอกนะ'

เธอถนัดนักกับการฆ่าเขาด้วยคำพูด

และแน่นอนการกระทำในครั้งนี้ของเธอย่อมมีราคาที่ต้องจ่าย แต่ไม่ว่าเธอจะทำตัวร้ายกาจมากเพียงใดเสิ่นหนิงหลงก็ไม่ได้ทำร้ายร่างกาย ทุบตีหรือด่าทอต่อว่าเธอ แต่การเอาคืนของเขานั้นเจ็บแสบเสียยิ่งกว่า และทำให้เธอเจ็บจุกจนร้องไห้ได้เหมือนกัน

เรื่องนี้นับเป็นจุดเริ่มต้นที่เธอจะทำเลวเสียยิ่งกว่าเดิมจนกู่ไม่กลับ เธอจำได้ว่าหลังจากนี้ทุกอย่างจะยิ่งเลวร้ายลง

หลังจากที่กำราบคนปากดีเช่นเธอจนหมดสิ้นเรี่ยวแรง เสิ่นหนิงหลงย่อมทำตามความต้องการของเธอ

ตอนนี้อีกฝ่ายคงจะอยู่ที่บ้านเสิ่น บ้านที่เขาเกลียดและไม่อยากจะเหยียบเข้าไป 

เจิ้งซิงอีถึงกับน้ำตาตกกับการกระทำแสนร้ายกาจและโง่เขลาของตัวเอง เธอทำลายอนาคตของเสิ่นหนิงหลงเพียงเพราะต้องการให้ผู้ชายอีกคนหนึ่งพอใจ

ช่างโง่งมนัก

เธอจะต้องชดใช้ให้เขาในเรื่องนี้ให้ถึงที่สุดและเธอจะไม่ยอมผิดพลาดเป็นครั้งที่สองอีกเด็ดขาด

แต่ก่อนอื่นเธอคงต้องเร่งจัดการกับตัวเองและจัดการกับข้าวของที่กระจัดกระจายภายในห้องเสียก่อน

แน่นอนว่าการที่ห้องเละเทะเช่นนี้ย่อมต้องเป็นฝีมือการอาละวาดของเธอ