ตอนที่4 ชีวิตหลังความตาย

หลังจากที่เธอหมดสิ้นลมหายใจ เจิ้งซิงอีคิดว่าทุกอย่างคงจะจบสิ้นลงแล้วในชาติภพนี้

ต่อจากนี้เธอคงต้องเดินทางไปชดใช้กรรมในสิ่งที่เคยก่อ และวิญญาณชั่วร้ายเช่นเธอคงไม่พ้นต้องตกนรก

แต่มันกลับไม่เป็นเช่นนั้น เมื่อเธอไม่อาจที่จะไปไหนได้ กลายเป็นเพียงดวงวิญญาณที่ล่องลอย วนเวียนอยู่ในภพภูมินั้น

หลังจากหมดลมหายใจไปแล้ว เธอคิดว่าความเจ็บปวดที่ได้รับเหล่านั้นจะจางหาย

แต่เธอกลับยิ่งต้องพบกับความเจ็บปวดทบทวี ทุกข์ทรมานเสียยิ่งกว่าตาย เพราะเธอต้องทนมองผลของการกระทำของตัวเธอเอง

บิดามารดาที่รักและถนอมเธอที่สุด ต้องอับอายกับคำติฉินนินทาของผู้คน เพราะการกระทำอันน่ารังเกียจของเธอ และตรอมใจกับการตายของเธอจนล้มป่วย ใบหน้าที่มักจะมีรอยยิ้มเมตตาอยู่เป็นนิจกลับเต็มไปด้วยความโศกเศร้าหม่นหมอง ร่างกายซูบผอมลงทุกวัน รอเวลาที่จะได้ตายตามบุตรสาวอันเป็นที่รักไป

พี่ชายทั้งสามของเธอที่ต้องการทวงความยุติธรรมกับการตายที่คลุมเครือให้น้องสาวเช่นเธอ กลับถูกอีกฝ่ายเล่นงานจนแทบจะไร้ที่ซุกหัวนอน

พี่ใหญ่เจิ้งโฮ่ว ถูกแจ้งข้อหาทำร้ายร่างกาย และพยายามฆ่า เพราะบุกเข้าไปทำร้ายร่างกายของหวังลู่เสียน ทั้งที่ฝ่ายนั้นบาดเจ็บเพียงเล็กน้อยเท่านั้น แต่พี่ชายของเธอกลับถูกเรียกค่าเสียหายหลายหมื่นหยวน แลกกับการไม่ต้องถูกดำเนินคดี 

พี่รองเจิ้งเอ้อร์ ที่ทำการค้าขาย ถูกกลั่นแกล้งจนร้านค้าต้องถูกปิด หมดสิ้นหนทางในอาชีพค้าขาย

พี่สามเจิ้งซานถูกปลดออกจากการเป็นทหาร อาชีพที่เขารักและภาคภูมิใจ และไม่มีการแต่งงานที่ดี

หลานชายทั้งสองของเธอต้องอยู่อย่างอดอยาก ไม่มีโอกาสได้เรียนหนังสืออีกต่อไป

แต่พวกเขาเหล่านั้นกลับไม่เคยกล่าวโทษว่าสิ่งที่เกิดขึ้นกับพวกเขานั้นเป็นความผิดของเธอเลย ทุกๆ ปีในวันครบรอบวันตายของเธอทุกคนยังคงโศกเศร้ากับการจากไปของเธอ และยังคงระลึกถึงเธออยู่เสมอ

ส่วนคนชั่วพวกนั้นกลับยังเชิดหน้าชูตาอยู่ในวงสังคม เป็นที่นับหน้าถือตาของผู้คน ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขอยู่บนความทุกข์ของคนอื่น

นั่นทำให้เธอไม่อาจที่จะยอมรับได้

เธอยังจดจำเรื่องราวและความรู้สึกเหล่านั้น จดจำ จนฝังลึกอยู่ภายในใจ สิ่งที่เกิดขึ้นมันเลวร้ายมากจนยากที่จะทำใจได้ไหว เธอไม่อาจทำใจยอมรับได้ และไม่มีวันยอมรับเด็ดขาด

ความผิดที่เธอได้กระทำกับพวกเขา มันกลายเป็นตราบาปที่ทำให้เธอเหมือนกับกำลังตกนรกหมกไหม้ เธอต้องสูญเสียทุกอย่างในชีวิต สูญเสียความเป็นคน แม้กระทั่งลมหายใจ

คนที่เธอทำผิดต่อเขามากที่สุดมีชีวิตอยู่ไม่สู้ตาย ต้องอยู่อย่างทุกข์เข็ญและน่าเวทนา

เสิ่นหนิงหลงที่ถูกทำร้ายร่างกาย เขาต้องกลายเป็นคนพิการ ขาของเขาข้างหนึ่งบาดเจ็บสาหัสจนผิดรูป ไม่อาจที่จะกลับมาเดินเหิน ใช้งานได้เหมือนปกติอีกต่อไป

แต่ถึงแม้ว่าเธอจะทำร้ายเขามากมายแค่ไหน แต่คนผู้นั้นก็ยังคงโง่เขลา เธอทำกับเขาถึงเพียงนั้น เขากลับไม่เคยที่จะกล่าวโทษเธอ หรือโกรธเกลียดเธอเลย

คนที่เธอคิดว่าเขาร้ายกาจและเกลียดชังเธอ กลับเป็นคนที่รักและดีกับเธอที่สุด

เสิ่นหนิงหลงมักจะนำดอกไม้สวยๆ มาเคารพหลุมศพเธอในทุกๆ วัน และอยู่พูดคุยกับเธอ ราวกับว่าเธอไม่เคยทำให้เขาต้องเจ็บช้ำน้ำใจ

และการที่เขาพูดเรื่องราวต่างๆ ออกมา มันทำให้เธอได้รู้อะไรหลายๆ อย่างที่ไม่เคยรู้ นั่นยิ่งทำให้เธอรู้สึกผิดและยิ่งรู้สึกเสียใจ

เธอติดค้างเขามากมายเหลือเกิน

ขอโทษ ขอโทษจริงๆ

เธอเฝ้าเอ่ยคำคำนี้กับเขาทุกครั้งที่เขามา แต่ก็รู้ดีว่าเขาไม่มีวันที่จะได้ยิน

ในวันนี้ ผู้ชายที่เธอเกลียดเขานักหนา เขาก็มาหาเธออีกแล้ว

เสิ่นหนิงหลงกำลังคุกเข่าอยู่หน้าหลุมศพของเธอ วางดอกไม้ในมือลงอย่างทะนุถนอม

หากเธอเปิดใจยอมรับเขา ไม่หลงเชื่อคำพูดหวานหูและวาจาหลอกลวงของหวังลู่เสียน เธอคงจะเป็นผู้หญิงที่โชคดีที่สุด ที่มีสามีเช่นเสิ่นหนิงหลง ผู้ชายที่ทำทุกอย่างเพื่อเธอ และ รักเธอด้วยหัวใจจริงๆ

เพราะเธอโง่งมหลงเชื่อคนชั่วจึงทำให้กลายเป็นเครื่องมือที่อีกฝ่ายใช้ทำร้ายเขา ทุกอย่างจึงต้องเป็นเช่นนี้ 

"อีอี พี่รักเธอ รักมาตลอด"

คนโง่ มาบอกอะไรเอาตอนนี้ ไม่ใช่ว่าตอนที่เธอยังมีชีวิตอยู่จะเอาแต่กล่าวคำจิกกัดและกลั่นแกล้งเธอหรอกหรือ

คำสารภาพรักของเสิ่นหนิงหลง ทำให้เธอยิ้มออกมาทั้งน้ำตา รับฟังคำพูดมากมายที่ออกมาจากปากของเขา คำพูดที่เมื่อครั้งที่มีชีวิตอยู่เขาไม่เคยพูด หรือจะเป็นเธอเองที่ไม่เคยคิดจะรับฟังก็ไม่ทราบได้

แต่แล้วการเคลื่อนไหวของคนผู้หนึ่งที่เธอสัมผัสได้ทำให้ดวงจิตของเธอร้อนรุ่ม

เจิ้งซิงอีมองไปยังคนที่ซ่อนตัวอยู่ด้วยความตื่นตระหนกเพราะคนผู้นั้นกำลังเล็งอาวุธสังหารไปยังเสิ่นหนิงหลง

"พี่หนิงหลงระวัง"

ปัง ปัง ปัง

ไม่!!!!

ภาพของคนที่คุกเข่าอยู่หน้าหลุมศพของเธอล้มลงไปต่อหน้า เลือดสีแดงฉานไหลทะลักออกมาจากร่างกายของเขา เจิ่งนองไปทั่วบริเวณหลุมศพ นั่นทำให้เจิ้งซิงอีกรีดเสียงร้องออกมาอย่างไม่ยินยอม

เขาสูญเสียทุกอย่างไปหมดแล้ว แต่คนชั่วพวกนั้นก็ยังไม่คิดที่จะละเว้นชีวิตของเขา

พวกสารเลว

เจิ้งซิงอีรู้สึกว่าวิญญาณโปร่งแสงนี้คล้ายจะแตกสลาย

ความคั่งแค้นไม่ยินยอมทำให้ดวงวิญญาณที่ล่องลอย กรีดร้องออกมาอย่างเจ็บปวด เกิดเป็นลมกระโชกรุนแรง ท้องฟ้าเบื้องบนแปรปรวนมืดครึ้มไปทั่วทั้งผืนนภา ก่อนจะเกิดเป็นสายฟ้าแลบแปลบปลาบและผ่าลงมาตรงวิญญาณที่กำลังคลุ้มคลั่ง