ตอนที่ 4 ความทรงจำ

      ไม่รู้ผ่านไปนานแค่ไหน จู่ ๆ ไอรดาก็ลืมตาขึ้น เธอยังคงอยู่ที่เดิมในที่ที่เธอล้มลงหมดสติในตอนที่แม่ของเธอจากไปพร้อมกับหญิงสาวที่แม่ของเธอบอกว่า นั้นคือพี่สาวของเธอ

      ไอรดาพยายามยืนขึ้น แต่เธอก็ยังไม่สามารถยืนขึ้นได้ เพราะยังคงมีอาการปวดหัวอย่างรุนแรงแบบกะทันหัน ไอรดาเอามือทั้งสองข้างขึ้นมากุมขมับ พร้อมกับหลับตาอย่างแรง ในท่าขดตัวนอนแบบเจ็บปวด

      "ซีด!!!... " เสียงที่บ่งบอกว่าเธอนั้นมีอาการปวดหัว ดังออกมาจากไรฟันของเธอ

      "นี้ นี้ มันภาพอะไร? ...พวกคุณเป็นใคร? ..." ไอรดาถามคำถาม แต่ก็ไม่มีเสียงใดตอบเธอกลับมา จากที่เธอเห็นภาพต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นในสมองของเธอ มันเป็นภาพที่ไม่คุ้นเคยไหล่ผ่านดังสายน้ำ ไอรดาเห็นภาพต่าง ๆ เหล่านั้น มันคือภาพของความทรงจำของผู้หญิงคนนั้น คนที่เดินจับมือไปกับแม่ของเธอ โดยความทรงจำของผู้หญิงคนนั้นเริ่มตั้งแต่เธออายุได้ 9 ขวบ

      "หนูคือลูกพ่อ ต่อไปนี้พ่อจะดูแลหนูเอง ไม่ให้หนูต้องลำบาก หนูต้องเป็นเด็กดีนะคะ" ชายวัยกลางคนอายุราว ๆ 40 ปี พูดกับเด็กผู้หญิงที่เขากำลังอุ้มอยู่

      "ค่ะคุณพ่อ หนูอัยย์ จะเป็นเด็กดี จะไม่ดื้อ ไม่สน จะเชื่อฟังคุณพ่อนะคะ" เสียงใส ๆ ของเด็กผู้หญิงดังก้องกังวาน เมื่อเธอตอบกลับชายผู้เป็นพ่อของเธอ

      ภาพของเด็กผู้หญิงจากที่อายุ 9 ขวบ ที่เป็นเด็กที่หน้าตาน่ารัก ใส ๆ ไล่ไปเรื่อย ๆ จนอายุของเธอก็เริ่มมากขึ้น นิสัยของเธอก็เริ่มเปลี่ยนแปลงไป เธอดื้อชนิดที่ไม่ใช่ซนแบบเด็ก ๆ แต่เป็นความดื้อรั้น ชอบใช้อำนาจสั่งคนนั้นคนนี้ หากไม่ได้ดังใจเธอจะลงไม่ลงมือกับคนที่ทำให้เธอขัดใจ แต่เธอจะประจบและทำตัวดีเฉพาะเวลาที่พ่อของเธออยู่ด้วยเท่านั้น ที่เธอเป็นอย่างนี้เพราะเธอต้องการดึงดูดความจนใจจากพ่อของเธอ

      ไอรดา มองเห็นแววตาเศร้า อ้างว้าง ของหญิงสาวผ่านเรื่องราวที่เข้ามาในสมองของเธอได้อย่างชัดเจน ไอรดาได้แต่คิดว่าหญิงสาวคนนี้ช่างโดดเดี่ยวจริง ๆ เธอแค่เรียกร้องความสนใจจากผู้เป็นพ่อเท่านั้น แต่นานวันเข้า สิ่งที่เธอทำกลายเป็นนิสัยที่ติดตัว และเป็นนิสัยที่ไม่ดีเสียด้วยซิ เรื่องราวของอัยยะดำเนินไปเรื่อย ๆ ในห้วงคำนึงของเธอ จนกระทั่งอายุของอัยยะ ย่างเข้าวัยที่ 23 ที่เพิ่งเรียนจบมหาวิทยาลัย

      "พ่อคะ หนูชอบเขา หนูอยากแต่งงานกับเขา มันเหมือนรักแรกพบเลยค่ะ พ่อจัดการให้หนูนะคะ หนูสัญญาว่าจะเปลี่ยนแปลงตัวเองให้ดีขึ้นเพื่อที่หนูจะได้อยู่กับเขา นะคะพ่อ คุณพ่อต้องช่วยหนูนะคะ" อัยยะเข้ามาหาพ่อของเธอที่บริษัท และเริ่มออดอ้อนเสียงหวานในเรื่องที่ต้องการ

      หญิงสาวเสนอความคิดในการที่จะให้ชายหนุ่มคนนี้แต่งงานกับเธอ นั้นก็คือการใช้สัญญาลงนามข้อตกลงร่วมลงทุนระหว่างบริษัทของพวกเขา หากชายหนุ่มไม่ยินยอมบริษัทของพวกเขา จะไม่ร่วมลงทุนกับบริษัทของพ่อของเขา

      และหากลีอองไม่ให้ความร่วมมือ บริษัทพ่อของเขาจะต้องล้มละลายอย่างแน่นอน เพราะตระกูลบาสเตียน มีธุรกิจเกี่ยวกับการเงินที่ครอบคลุมในประเทศ T รวมทั้งเขตภูมิภาคแถบนี้เกือบทั้งหมดล้วนเกี่ยวพันกับตระกูลบาสเตียน ข้อตกลงนี้ ทำให้ชายหนุ่มต้องทำตามความต้องการของอัยยะอย่างแน่นอน

      ช่วงแรกชายหนุ่มไม่ยินยอม แต่เพราะความอยู่รอดของครอบครัวชายหนุ่มจึงยินยอม

      "เพราะอะไรทำไมคุณพ่อ ถึงได้ยอมทำตามที่เราเสนอนะ?" อัยยะพูดกับตัวเองหลังจากที่พ่อของเธอตกลงและจัดการตามคำขอของเธอ

      ในตอนแรกอัยยะกลัวพ่อของเธอจะไม่เห็นด้วยกับเธอ แต่ก็ดีแล้วละ (ในที่สุด คุณก็เป็นของฉัน ลีออง!!) เธอคิดถึงใบหน้าของชายหนุ่มที่เธอฝันหาตั้งแต่แรกเจอ

      ภาพต่าง ๆ ที่เกี่ยวข้องกับอัยยะ กำลังผุดเข้ามาในสมองของไอรดาอีกครั้ง ภาพเหล่านั้นหลั่งไหลมาเรื่อย ๆ จนถึงภาพที่เธอเห็นชายหนุ่มและหญิงสาวเริ่มทะเลาะกัน ประโยคสุดท้ายที่ชายหนุ่มพูดกับอัยยะ ก่อนที่เขาจะเดินออกจากบ้านไป

      "ผมไม่อยากที่จะเห็นหน้าคุณอีก!! คุณไม่คู่ควรกับความรัก ไม่ว่าจะจากผม หรือจากใครก็ตาม และคุณก็รู้ว่าผมไม่เคยที่จะรักคุณ และมันก็จะไม่มีวันเป็นอย่างงั้นแน่นอน คุณมันเป็นผู้หญิงที่ใจร้ายที่สุดเท่าที่ผมเคยเจอ คุณมันนางมารร้าย คุณช่างแตกต่างกับคุณพ่อของคุณจริง ๆ ท่านเป็นคนดี ส่วนคุณอัยยะ" ลีอองหยุดพูด มองไปยังท้องฟ้าอันห่างไกล แต่ไม่ได้มองใบหน้าของคนที่เขาพูดด้วยเลยสักนิด

      "อัยยะ!! คุณฟังผมให้ดี ๆ ผมไม่เคยรักคุณ เราหย่ากันเถอะ ... เฮอ" ชายหนุ่มถอนหายใจอีกครั้งหลังพูดเสร็จ

      "อัยยะ ... หากคุณอยากตายจริง ๆ อย่างที่คุณพูด คุณก็ไปตายซะ!!!"

      จากนั้นภาพก็ตัดไปที่อัยยะ ที่กำลังวิ่งตามชายหนุ่มออกมาจากบ้าน และขับรถตามเขาออกไป อัยยะร้องไห้ฟูมฟายภายในรถ และกรีดร้องออกมาตลอดเวลา และภาพเหล่านั้นก็ตัดจบเมื่อเธอเห็นรถที่กำลังลอยอยู่กลางอากาศและตกลงกระแทกฟื้น

      "อะ...ซีดดดดดด...." ไอรดายังคงปวดศีรษะของเธออยู่ จากภาพต่างๆ รวมทั้งคำพูดที่เกิดขึ้นภายในสมองของเธอ มันเหมือนกลายมาเป็นความทรงจำของเธอเอง เพียงแต่ไอรดารู้ว่าเธอเป็นใคร แต่เธอดันมีความทรงจำเกี่ยวกับผู้หญิงที่ชื่ออัยยะด้วยนะสิ มันเปรียบเสมือนว่าตอนนี้เธอเป็นทั้งสองคน โดยจิตวิญญาณยังคงเป็นไอรดา เพิ่มเติมคือความทรงของอัยยะที่แทรกเข้ามาด้วย

      "นั้น นั้น ... ความทรงจำของเธอ? .... เธอคือ .... พี่สาวเราเหรอ? มันคืออะไร?" เธอคิดทบทวนสิ่งที่ตัวเองเห็น ตอนนี้อาการปวดหัวของเธอดีขึ้นมากกว่าตอนที่เธอเห็นภาพความทรงจำเหล่านั้นในช่วงแรก ๆ

      ตอนนี้เธอสามารถลุกขึ้นยืนได้แล้ว ความคิดของเธอต่อภาพความทรงจำของหญิงสาวที่ชื่ออัยยะ มันชั่งถือเป็นฝันร้ายของเธอจริง ๆ

      "นี้ มันเรื่องอะไรกัน?" เธอตั้งคำถามกับตัวเอง "ความทรงจำของผู้หญิงคนนั้น มันคืออะไร"

      ยังไม่ทันที่เธอจะคิดหาคำตอบให้กับตัวเอง ทันใดนั้น แสงแวบสีขาวนวลก็ปะทุขึ้นตรงระหว่างเท้าทั้งสองของเธอ มันค่อย ๆ สว่างเจิดจ้าขึ้นเรื่อย ๆ จนทำให้เธอแสบตา และหลับตาโดยอัตโนมัติ พร้อมกับยกแขนข้างที่เธอถนัดขึ้นมาปิดบังดวงตาของเธออีกชั้นทันที จากนั้นเธอก็ขาดสติการรับรู้.....

      ….. เช้าวันใหม่ แสงอาทิตย์สาดส่องเข้ามาในห้องพักฟื้นผู้ป่วย

      หญิงสาวที่กำลังหลับใหลอยู่บนเตียง เธอยังคงหลับตาอยู่ เมื่อมีแสงแดดส่งมากระทบที่เปลือกตาของเธอ ด้วยสัญชาตญาณเปลือกตาของเธอก็ขยับโดยอัตโนมัติ แต่เมื่อเธอกำลังพยายามจะลืมมันขึ้นมา จากแสงแดดที่ส่งเข้ามามันช่างเจิดจ้าจนทำให้เธอต้องใช้มือข้างที่เธอถนัดยกมันขึ้นมาปิดบังดวงตาของเธอ

      "อะ...ซีดดดดดด .... อะ ... เจ็บ! เจ็บ!" เสียงของไอรดาที่รู้สึกปวดหัว ผสมกับการเจ็บปวดตามร่างกาย ดวงตาของเธอกลมโต เธอมองขึ้นไปเจอกับผนังด้านบนของห้อง เธอพยายามยกแขนของเธออีกข้าง

      "อะ อะ เจ็บ! เจ็บ! เจ็บ!!!" เสียงร้องด้วยความเจ็บของเธอก็ดังขึ้นอีกครั้ง เธอมองไปยังแขนที่เธอเพิ่งยกมันขึ้นมา และหันไปเห็นสายน้ำเกลือที่ต่อจากแขนอีกข้างของเธอ

      ชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนเก้าอีกข้าง ๆ เตียงของเธอ รู้สึกตัวทันทีเมื่อได้ยินเสียงของหญิงสาวที่เขากำลังทำหน้าที่เฝ้าดูแลเธอตลอดทั้งคืน

      "คุณฟื้นแล้ว!!" เสียงชายหนุ่มที่อยู่ด้านข้างของเตียงดังขึ้น

      ไอรดา เมื่อได้ยินเสียผู้ชาย ก็รู้ว่าเธอไม่ได้อยู่คนเดียว แต่มีชายหนุ่มที่ไหนก็ไม่รู้มาอยู่ด้วยกับเธอ จากนั้นเธอก็หันหน้าไปหาเจ้าของเสียงทันที

      "คะ คะ คุณ ... คุณ ... อะ อะ ... ซีดดดด!!!" เธอกำลังจะพูดแต่อาการปวดหัวดันกำเริบขึ้นอีกครั้ง

      "คุณไม่ต้องพูดอะไร เดียวผมไปตามหมอมาดูคุณก่อน" ชายหนุ่มที่เธอเห็นในฝันคนเห็นนั้นกำลังพูดกับเธอ เธอยังฝันอยู่อีกหรือเปล่า ไอรดาคิด และพูดออกมา "นี้ฉันกำลังฝันอยู่อีกเหรอ?" เธอพูดไปก็ยกแขนที่เธอรู้สึกเจ็บในตอนแรกที่ฟื้นขึ้นมา

      "อ๊ะ ... เจ็บ! เจ็บ!! นี่ นี่มัน มะ ไม่ใช่ความฝันเหรอ ... ผู้ชายคนนั้นมาอยู่นี้ได้อย่างไร? แล้วคุณยายละ? คุณยายอยู่ไหน?"