LOGINShare
ตอนที่ 18. เสียงฮือฮา
Last Updated:
2025-12-08 09:00:02“อ้อ ซ่งหมิงที่เป็นเจ้าของกิจการ ตอนนี้สร้างโรงไม้เป็นของตัวเองแล้วครับ ช่างมีฝีมือหลายคนเองก็ช่วยกันเสริมเติมแต่งจนออกมาเป็นรูปแบบสมบูรณ์ ยังไงเชิญทุกท่านนั่งกันก่อนเถอะครับ อีกเดี๋ยวในงานประชุมผมก็ให้เขามากล่าวแนะนำโรงงานเฟอร์นิเจอร์ซานเหอมู่เย่ของพวกเขา ถึงตอนนั้นสามารถถามคำถามได้เต็มที่เลยครับ” หัวหน้าหมู่บ้านยืดอกแนะนำอย่างภาคภูมิใจ รอยยิ้มกว้างประดับใบหน้าไม่หาย
“ดี ๆ ๆ คนหนุ่มมีความสามารถเราต้องสนับสนุน”
แล้วงานประชุมก็เริ่มต้นขึ้น ดำเนินไปตามกำหนดการทุกอย่าง ซ่งหมิงที่อยู่ไม่ไกลหลับตายืนสูดลมหายใจอยู่ วันนี้เขาอยู่ในชุดสุภาพคลุมด้วยเสื้อสูท ด้วยรูปร่างสูงโปร่งได้สัดส่วน ทำให้ชายหนุ่มหล่อเหลาน่ามองมากกว่าทุกวัน ว่านอันอันแทบจะเห็นอนาคตนักธรกิจหนุ่มผู้มีรัศมีเจิดจ้าราง ๆ
“ไม่ต้องตื่นเต้นนะคะ พี่หมิงทำได้” ว่านอันอันให้กำลังใจเขา
“ที่จริง อันอันทำได้ดีกว่านะครับ ทำไม...”
“เพราะฉันเชื่อในพี่หมิงค่ะ ความสามารถของพี่จะต้องพาซานเหอมู่เย่ไปได้ไกลแน่นอน พี่หมิงเองก็เชื่อในตัวเองด้วยนะคะ”
กำลังใจจากเธอทำให้ความตื่นเต้นทั้งหมดของเขาเบาบางลง ซ่งหมิงสูดลมหายใจลึก ความลังเลบนใบหน้าหายไปสิ้น
“จะไม่ทำให้อันอันผิดหวังครับ”
เขาให้คำมั่นหนักแน่นแล้วก้าวขึ้นไปบนเวทีพูดด้วยความมั่นใจ เล่าเรื่องราวของานเหอมู่เย่ด้วยดวงตาเปล่งประกาย ในตอนที่สาธิตวิธีการใช้งานโต๊ะแปลงร่างผู้คนก็ฮือฮากันหมด แล้วทุกอย่างก็จบลงได้ด้วยดี
“ฮ่า ๆ ๆ คนหนุ่มคนสาวสมัยนี้ความคิดก้าวหน้าดีจริง ๆ ของแบบนี้ก็คิดค้นทำออกมาได้ แถมยังรักในบ้านเกิดกลับมาสร้างอาชีพให้คนในหมู่บ้านอีก ต้องสนับสนุนพวกเขาให้มากนะหัวหน้าหมู่บ้านหลิน”
“แน่นอนรับ ท่านหัวหน้าเฝิน”
“อืม ฉันเองก็ถูกใจเฟอร์นิเจอร์ชิ้นนี้ไม่น้อย อยากได้ไปเป็นต้นแบบและให้แต่ละหมู่บ้านในมณฑล เอาไว้ใช้ในศูนย์วัฒนธรรมบ้าง ถ้าจะซื้อจำนวนมากได้หรือเปล่า” ครั้งนี้เขาหันมาพูดกับซ่งหมิง
ชายหนุ่มที่ถูกภรรยาผลักดันให้เป็นแนวหน้าและผู้นำของซานเหอมู่เย่สบตากับว่านอันอันเล็กน้อยแล้วหันไปยิ้มอย่างสุภาพ เลียนแบบเวลาเขาเห็นว่านอันอันเจรจาธุรกิจ
“ด้วยความยินดีครับหัวหน้าเฝิน แต่ว่าตอนนี้พวกเราเพิ่งจัดส่งงานหนึ่งร้อยชุดของท่านหัวหน้าเจียงไป หากสั่งผลิตจำนวนมากคงต้องใช้เวลาสักหน่อยครับ”
“ไม่มีปัญหา ฉันรอได้ สั่งไปเลยห้าร้อยชุด พร้อมเมื่อไหร่ค่อยทยอยส่งของไปให้ตามแต่ละที่อยู่ก็พอ”
จำนวนมากมายขนาดนั้นทำให้ทุกคนใจเต้นจนแทบกระโดดออกมาจากอก
“ขอบคุณมาก ๆ ครับหัวหน้าเฝิน !”
“ของดีใครก็อยากได้จริงมั้ย นี่ถ้าฉันเห็นก่อน ของชุดแรกคงไม่ตกอยู่ในมือท่านเจียงหรอก เฮ้อ แต่ครั้งนี้มาช้าไปก้าวหนึ่งจริง ๆ” หัวหน้าเฝินกล่าวหยอกเย้าสหาย
“ฮ่า ๆ ฉันวางแผนจะตั้งไว้ที่ค่ายตัวเองน่ะ อยากมานั่งเล่นเมื่อไหร่ก็มาได้เสมอ” ท่านผู้บัญชาการเจียงตอบอย่างอารมณ์ดี
แล้วพวกเขาทั้งหมดก็เดินทางไปเยี่ยมชมซานเหอมู่เย่ พร้อมทำสัญญาซื้อขายและจ่ายค่ามัดจำส่วนหนึ่งไว้ คำสั่งซื้อนี้มีมากถึงห้าร้อยชิ้น ตกเป็นเงินประมาณ 175,000 หยวน ถือเป็นก้าวต่อไปอันยิ่งใหญ่ของทุกคนเลยทีเดียว
ท่านผู้บัญชาการเจียงเองก็รับงานหนึ่งร้อยชิ้นกลับพร้อมจ่ายเงินส่วนที่เหลือให้ครบถ้วน วันนี้เขาเอารถมารับของเองจึงไม่มีปัญหาอะไร แต่ว่านอันอันก็ครุ่นคิดถึงจุดนี้ไว้เหมือนกัน การขนส่งในตอนนี้ยังพัฒนาไปไม่มาก การส่งของชิ้นใหญ่จากหมู่บ้านทูวาไปยังที่อื่นที่ไม่ใช่เมืองเทียนจินจึงลำบากอยู่ไม่น้อย หากพวกเขามีหน้าร้านอยู่ตามห้างสรรพสินค้าคงสะดวกแก่ลูกค้ารายย่อยที่จะมาดูสินค้าและซื้อของขึ้นมาก
เอาเป็นว่าเธอจะลองไปสำรวจพื้นที่กับคิดเรื่องนี้ภายหลังที่มีสินค้าหลากหลายมากพอก็แล้วกัน
.
.
ค่ายทหารของผู้บัญชาการเจียงในเขตเมืองฉงชิ่ง
“นั่นใครขนอะไรกลับมาเยอะแยะน่ะ ?” นายทหารคนหนึ่งถามด้วยความสงสัย
“เหมือนจะเป็นม้านั่งหรือเปล่า ซ้อนกันมาเยอะเชียว”
ไม่ทันจะสงสัยอะไรให้มากทั้งสองคนก็ถูกเรียกให้ไปช่วยขนของแล้ว เก้าอี้ตัวยาวเนื้อไม้ดูหรูหราถูกขนลงมาตัวแล้วตัวเล่า
“นี่ ทำไมถึงเอาม้านั่งมาวางแทนที่โต๊ะกินข้าวล่ะ ?”
“นายจะไปรู้อะไร นี่น่ะ ท่านผู้บัญชาการเจียงได้บอกวิธีใช้งานกับพวกเราแล้ว ดูแล้วก็อย่าตกใจไปล่ะ”
“วิธีการใช้งานอะไร ม้านั่งก็เอาไว้นั่งสิ”
“ฮึ ดูนี่”
นายทหารคนหนึ่งจับส่วนพนักพิงของม้านั่งแล้วยืดกางออก ปรากฏชุดโต๊ะกับเก้าอี้ยาวขนาบข้างสองด้านอย่างน่ามหัศจรรย์ เหล่าพลทหารเห็นอย่างนั้นก็ฮือฮากันใหญ่ แย่งกันแปลงร่างโต๊ะบ้าง พริบตาเดียวลานสำหรับรับประทานอาหารซอมซ่อของพวกเขาก็ดูหรูหราขึ้นมาเพราะเฟอร์นิเจอร์ชิ้นนี้เลย
“แบบนี้คงกินข้าวอร่อยขึ้นเยอะ ฮ่า ๆ ๆ”
“กินข้าวเกี่ยวอะไรกับโต๊ะ ?”
“บรรยากาศไง ไอ้เจ้านี่ ไม่รู้จักอารมสุนทรีย์บ้างเลย”
“อั้ย ๆ อย่าเพิ่งมาโม้ รีบเอาโต๊ะไปยังส่วนอื่นเร็ว ท่านผู้บัญชาการยังต้องการจัดไว้ในห้องประชุมกับจุดอื่นของค่ายอีกนะ”
“ไปแล้ว ๆ ว่าแต่ ถ้าฉันอยากได้โต๊ะแบบนี้บ้างต้องไปซื้อที่ไหนนะ”
“เออ ไม่รู้เหมือนกันคงต้องไปถามผู้บัญชาการเองแล้วล่ะ”
Latest chapter
คุณหนูร้ายกาจวาดรักสามีคนสวน ตอนที่ 42. ไล่กลับไป
“ถ้าที่นั่นดีขนาดนั้น แล้วจะถ่อมาเสนอหน้าถึงที่นี่ทำไมล่ะคุณนายเย่”ว่านอันอันกอดอกก้าวมาเผชิญศัตรู ตอกกลับอย่างไม่ไว้หน้าเช่นกัน“ว่านอันอัน !” อีกฝ่ายแผดเสียงเกรี้ยวกราดควบคุมอารมณ์ไม่ได้“ฉันรู้จักชื่อตัวเองดี ไม่ต้องเรียก ทางที่ดีมาทางไหนพวกเธอกลับไปทางนั้นเลยดีกว่า ฉันไม่รับแขก”เย่ฟางตงเห็นสถานการณ์ไม่ค่อยดีจึงรั้งแขนว่านชิงชิงเอาไว้ข้างหลัง แล้วก้าวมาด้านหน้าเดินเข้าไปใกล้ว่านอันอันด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน พยายามคลี่คลายความตึงเครียด“ใจเย็น ๆ ก่อนอันอัน พี่กับชิงชิงแค่มาเยี่ยมเฉย ๆ เห็นพวกเธอหายไปเลย ไม่กลับบ้านสักครั้ง คุณพ่อเองก็เป็นห่วง ฝากพวกเรามาช่วยถามไถ่”ว่านอันอันย้ายสายตากลับไปมองใบหน้าแสนคุ้นเคยที่อ่อนเยาว์กว่าในความทรงจำ ครั้งก่อนที่พบหน้าเป็นวันแรกที่เธอเพิ่งย้อนอดีตกลับมา มีเรื่องวุ่นวายในหัวไปหมดเลยไม่ทันได้รู้สึกอะไร แต่คราวนี้สีหน้าจอมปลอมของเย่ฟางตงกลับขุดความทรงจำอันเลวร้ายในอดีตของเธอกลับขึ้นมาเสียได้‘อันอันกินนี่สิ ดีต่อผิวพรรณนะ’‘เธออยากได้กระเป๋านี่ไม่ใช่เหรอ พี
คุณหนูร้ายกาจวาดรักสามีคนสวน ตอนที่ 41. แขกไม่ได้รับเชิญ
หลังจากอ้างว่าไม่ว่างมานาน ในที่สุดเย่ฟางตงก็พาว่านชิงชิงเดินทางมาไกลถึงหมู่บ้านทูวา แม้จะโดยสารมาด้วยรถยนต์นั่งสบายของสามีแต่ว่านชิงชิงก็บ่นไม่หยุดตลอดทาง ทำเอาเย่ฟางตงใกล้หมดความอดทนเต็มที“โอ๊ย ! เมื่อไหร่จะถึงเนี่ย ร้อนก็ร้อน ยังโคลงเคลงไปมาอีก !”เสียงแหลม ๆ นั้นเหวี่ยงวีนหงุดหงิดเต็มที่“เธอเป็นคนร้องจะมาเองไม่ใช่หรือไง ?”“อะไร นี่พี่เย่จะโทษฉันเหรอ”“เฮ้อ”เมื่อเจอประโยคชวนทะเลาะน่ารำคาญอันดับหนึ่งเย่ฟางตงก็ยอมแพ้ ขับรถไปเงียบ ๆ ยิ่งมองใบหน้าของว่านชิงชิงยิ่งอารมณ์ไม่ดี ยาเสพติดที่เขาแอบใส่ในชามน้ำแกงให้ภรรยากินเกือบทุกวัน ทำให้คุณหนูผู้งดงามผิวแห้งกร้านมาก ใต้ตายังคล้ำดำ ริมฝีปากแห้งผากถึงขนาดที่ทาลิปสติกสีสดปกปิดแล้วก็ยังไม่น่ามองถึงจะเสียดายใบหน้าเดิมของว่านชิงชิงอยู่บ้าง แต่เขาก็ต้องทำเพื่อให้เธออยู่ในกำมือ ถึงเวลาใช้งานจะได้ควบคุมง่าย ๆ หน่อยเดินทางกันอยู่อีกนานทั้งสองก็มาถึงหมู่บ้านทูวาในช่วงบ่ายสามโมง รถยนต์หรูของคนแปลกหน้าที่แล่นเข้ามาในหมู่บ้านทำให้ใครต่อใครชี้ชวนมองตาม“นั่นรถใครน่ะ ไม่เคยเห็นมาก่อน”
คุณหนูร้ายกาจวาดรักสามีคนสวน ตอนที่ 40. ยุ่งจนหัวหมุน
กว่าทุกอย่างจะเสร็จสิ้นเวลาก็ไหลไปจรดเย็น ร้านต้นไม้มาส่งของพอดี หลังถูกตกแต่งด้วยพืชใบเขียวร่มรื่นร้านฉาหยูเถียนก็ดูน่านั่งผ่อนคลายขึ้นมาทันที“อันอันครับ” เสียงทุ้มคุ้นของสามีทำให้ว่านอันอันหันไปมองด้วยรอยยิ้มกว้างซ่งหมิงมาพร้อมป้ายชื่อร้านสองป้าย พวกเขาช่วยกันแขวนแล้วคลุมผ้าสีแดงไว้ รอวันเปิดร้านอย่างเป็นทางการหลังเสร็จสิ้นภารกิจวันนี้สองร่างใหญ่เล็กก็เดินเคียงข้างกันชมทิวทัศน์พระอาทิตย์ตกริมแม่น้ำ“เฮ้อ ยุ่งสุด ๆ ไปเลยค่ะ” หญิงสาวถอนหายใจเฮือกใหญ่ รู้สึกว่าวันนี้เป็นวันที่แทบไม่ได้พักหายใจดี ๆ“เหนื่อยไหมครับ” ซ่งหมิงโอบไหล่บางเกลี่ยเส้นผมที่ยุ่งเหยิงอย่างอ่อนโยน“ไม่เหนื่อยค่ะ สนุกมาก รู้สึกว่าการตัดสินใจออกจากเมืองปักกิ่งมาเป็นเรื่องถูกต้องที่สุดเลยค่ะ” เธอเอ่ยความในใจพร้อมรอยยิ้มหวาน“จริงสิ อันอันรู้หรือยังครับ งานเทศกาลฤดูร้อนปีนี้เพราะถนนย่านการค้าหลักมีสะพานถล่ม ทางรัฐจึงย้ายที่จัดมาเป็นถนนเส้นนี้” ซ่งหมิงนึกได้ถึงข่าวน่าตื่นเต้นก็รีบบอกด้วยดวงตาเป็นประกาย“ประกาศแล้วเหรอคะ ?” ว่านอันอันตื่นเต้นตาม แม้จะรู้อยู่แล้ว
คุณหนูร้ายกาจวาดรักสามีคนสวน ตอนที่ 39. ปรับปรุงร้าน
วันต่อมาว่านอันอันกับซ่งหมิงก็เริ่มงานแต่เช้า โดยงานแรกคือ... การให้อาหารเจ้าเสี่ยวฮวา แมวส้มตัวน้อยที่ตอนนี้กลายพันธุ์เป็นลูกหมูน้อยตัวกลมดิกไปแล้ว มันคลอเคลียเจ้าของอยู่นาน ร้องตามเหมียว ๆ ไม่หยุด จนว่านอันอันใจอ่อนพามันไปเดินเล่นที่โรงเย็บผ้าด้วยซ่งหมิงนั้นแยกไปโรงไม้เพื่อสั่งงานการสร้างโรงงานผลิตขนมหวานจากถั่วลิสงข้าง ๆ โรงงานตัดเย็บ ซึ่งเป็นพื้นที่ว่างเปล่าขนาดใหญ่ ที่หัวหน้าหมู่บ้านเสนอให้เอง เหล่าช่างไม้ที่ถนัดการก่อสร้างจึงรวมตัวกันแบกอุปกรณ์ข้าวของไปยังจุดก่อสร้างอย่างขยันขันแข็งสิ่งแรกที่ถูกสร้างคือเพิงเก็บถั่วลิสงขนาดใหญ่สามหลัง สำหรับถั่วลิสงที่จะเปิดรับซื้อวันนี้ งานก่อสร้างทั้งหมดเป็นไปอย่างรวดเร็วในขณะเดียวกันว่านอันอันก็กำลังอธิบายชุดคอลเล็กชันแรกที่จะเปิดตัวในวันงานเทศกาลนี้กับทุกคน เธอคิดค้นรูปแบบที่เหมาะสมกับหน้าร้อนมาโดยเฉพาะ ซึ่งว่านอันอันตั้งใจว่าห้องเสื้อเสียนฮวานี้จะกลายเป็นยี่ห้อหรูที่คุณหญิงคุณนายจับตามองจุดเด่นของยี่ห้อคือดอกไม้แสนพิเศษที่มีจำกัด เธอตั้งใจจะใช้ดอกไม้แต่ละฤดูเป็นลวดลายเฉพาะเพื่อสื่อความหมาย และลวดลายบนผ้าพิมพ
คุณหนูร้ายกาจวาดรักสามีคนสวน ตอนที่ 38. ฉันซื้อเอง !
“แล้วฉันจะทำมาหากินอะไรต่อได้ ฮือออ”“ไม่มีที่ทำงานแล้ว ไม่มีงานแล้ว ไม่มีเงินแล้ว ฮืออ”“แล้วลูกสาวฉันที่ป่วยอยู่จะเอาเงินที่ไหนไปรักษา”“ถั่วที่กองอยู่ในลานบ้านฉันมีมากเป็นภูเขา แบบนี้ทุนที่ปลูกไปจะเป็นยังไง !”“จบแล้ว ! จบสิ้นแล้ว ! โฮ !”บรรยากาศสิ้นหวังหดหู่เศร้าใจปกคลุมไปทั่วทั้งหมู่บ้าน หลินเฉินเองก็พลอยรู้สึกแก่ขึ้นไปสิบปีด้วยเหมือนกัน ในหัวไร้ทางออกได้แต่เดินปลอบใจถามไถ่ความเป็นอยู่ไปทีละหลัง เสียงร้องไห้คร่ำครวญดังออกมาจนฟ้าแทบถล่ม บางคนจากความเศร้ากลายเป็นความโกรธ พากันหอบถั่วลิสงที่ปลูกมาไปเผาอยู่หน้าโรงงานตามขบวนประท้วงสุดท้ายก็ถูกเจ้าหน้าที่รัฐคุมตัวไป หัวหน้าหมู่บ้านที่ได้รับคำเตือนมาจึงรีบเรียกประชุมหมู่บ้านด่วน ว่านอันอันและซ่งหมิงเองก็เข้าร่วมด้วยเช่นกัน จึงได้ทราบเรื่องราวทั้งหมดหลังจากที่ทุกคนในหมู่บ้านมารวมตัวกัน ผู้คนในหมู่บ้านทูวาก็เพิ่งสังเกตว่าในหมู่บ้านมีสมาชิกใหม่ ๆ เพิ่มมาเยอะมาก จนแทบล้นศาลาประชุม ผู้นำหมู่บ้านหลิวเห็นทุกคนมาเกือบครบแล้วก็เริ่มพูดขึ้น“เรื่องโรงงานน้ำมันถั่วในครั้งนี้เป็นเหตุร้ายค
คุณหนูร้ายกาจวาดรักสามีคนสวน ตอนที่ 37. แห่กันมาขอโทษ
“นี่มันเรื่องอะไรกันคะ” หลินลี่จูงงไปหมดหญิงสาวที่แต่งตัวจัดเต็มก้าวถอยหลังพร้อมลูกสมุนอีกสองคนหลังถูกรังสีอำมหิตกดดันจากกลุ่มแม่บ้าน“ยังจะเสแสร้งอีก !”“หล่อนมาพูดอะไรไว้ล่ะ บอกว่าโรงงานเย็บผ้าเห็นชาวบ้านต่ำต้อย กดขี่ค่าแรง หวังจะใช้พวกเราเป็นแรงงานไม่จ่ายเงิน เหยียบคนอื่นให้สูงขึ้นไม่ใช่เหรอไง !”ได้ยินแบบนั้นหลินลี่จูก็รู้ได้ทันทีว่าต้องมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นแน่ ๆ“พวกที่โรงงานตัดเย็บพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าได้เงินเดือนเดือนละตั้งสามสิบหยวน แถมยังมีสวัสดิการวันหยุดกับเงินพิเศษอีก ไม่ได้เป็นเหมือนที่หล่อนบอกเลยสักนิดเดียว !”“ถ้าไม่ใช่เพราะหล่อน พวกฉันคงจะได้งานที่นั่นกันแล้ว !”“ฉันเกี่ยวอะไรด้วยล่ะ รู้อะไรมาก็พูดไปอย่างนั้นน่ะสิ พวกป้าตีความกันไปเองต่างหาก !”ท่าทางดื้อแพ่งยิ่งทำให้พวกนางโกรธจัด“เป็นเพราะคำพูดไม่มีที่มาที่ไปของหล่อนพวกฉันถึงได้กล้าไปทวงความยุติธรรมเปิดโปงโฉมหน้าคนที่โรงงานน่ะสิ ที่ไหนได้คนที่โดนเปิดโปงกลับเป็นแก !”“หน็อย พูดออกมาได้ ว่าคนเขาจะกดขี่ค่าแรง คนเขาดูถูกชาวบ้าน ถุย ! ผายลมชัด ๆ !”
You may also like
Back to 1985 ฉันกลายเป็นคุณหนูตกอับ
มายารัตติกาล2.0K viewsเพียงรักฝังใจ
LiHong239 viewsเจเจ๊ออกพระผู้นี้คือว่าที่สามีฉัน
นรินทร์ลดา1.0K viewsรัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์
ไห่ตงชิง217.1K viewsย้อนเวลาป่วน...ฉางอัน
เฟยเทียน / เงาจันทราสีหมึก / กัญญ์ญาภัค3.6K viewsแม่นางไก่ทอด
นักเดินทางในโลกมายา438 viewsขอโอกาสรักอีกครั้ง
LiHong1.5K viewsเผลอใจรัก
LiHong277 views
