บทที่ ๓๐ จากลาจวนสกุลหยาง – ๑

หยางเสวี่ยอิงยังคงตัวสั่นเทา นางหันกลับไปมองบานประตูนั้นเป็นครั้งสุดท้ายด้วยแววตาที่ซับซ้อน มีทั้งความเจ็บปวดและความโล่งใจ

“ไปกันเถอะเจ้าค่ะ”

เสียงที่เยือกเย็นของหยางจิ้งอวี่ดังขึ้นปลุกนางให้ตื่นจากภวังค์ จิ้งอวี่เป็นเพียงผู้เดียวที่ไม่ได้หันกลับไปมอง นางมองตรงไปข้างหน้า

หลานจิงรีบเข้าไปประคองหยางเสวี่ยอิง “ไปกันเถอะเจ้าค่ะคุณหนูใหญ่”

ทั้งสามคน สองนายหนึ่งบ่าวในสภาพที่น่าเกลียดน่ากลัว ค่อยๆ ประคองกันเดินออกจากตรอกซอยอันเงียบสงบนั้น เพื่อเผชิญหน้ากับสายตาของโลกภายนอก

ทันทีที่พวกนางก้าวออกมาสู่ถนนสายหลัก ทุกสายตาก็พลันจับจ้องมาที่พวกนางเป็นจุดเดียว

เสียงฮือฮาดังขึ้นระงมไปทั่วบริเวณ

“สวรรค์! นั่นมันตัวอะไรกัน!”

“อย่าเข้าไปใกล้นะ! ท่านหมอหวังบอกว่ามันเป็นโรคระบาด ติดต่อได้ทางอากาศ!”

“น่าสมเพชจริงๆ ได้ยินว่าเป็นคุณหนูของจวนสกุลหยาง ถูกขับไล่ออกมาทั้งๆ ที่ป่วยหนัก ช่างใจดำอำมหิตนัก!”

สายตาที่มองมานั้นมีทั้งความหวาดกลัว ความรังเกียจ และความสมเพชเวทนา หยางเสวี่ยอิงถึงกับหน้าซีดเผือด นางก้มหน้าลงต่ำจนคางแทบชิดอก ไม่กล้าสบตากับผู้ใด

ทว่าหยางจิ้งอวี่กลับแตกต่างออกไป นางยังคงเชิดหน้าขึ้