บทที่ 2 เจ้าหนี้ใจดีแปลก ๆ

จางม่านอวี้ สูดหายใจลึกเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่รถม้าจะหยุดลงตรงหน้าโรงรับแลกเงินที่ถูกสร้างขึ้นใหม่ใกล้กับประตูเมืองฝั่งตะวันตก ตึกรามโออ่านี้ช่างแตกต่างราวฟ้ากับเหวเมื่อเทียบกับบ้านตระกูลจางที่กำลังพังพาบลง แม้แต่บานประตูไม้ก็ดูหนาและหนักแน่นมั่นคงจนน่าขนลุก

         ประตูไม้มะค่าสีแดงสวยแกะสลักรูปพยัคฆ์ขี่เมฆาเป็นสัญลักษณ์ประจำของโรงรับแลกเงินตระกูลเฉิน ที่ทั้งดุดันและเหนือชั้นกว่าผู้ใดในเมืองฉางเหอ จนดวงตาใสแป๋วที่หอบความมั่นใจมาเต็มกระเป๋าเริ่มฝ่อนิด ๆ

         ‘ข้ารู้สึกก้าวขาไม่ออกเสียอย่างนั้น’

         นางคิดว่าไม่มีสิ่งใดน่ากลัวกว่าความจนอีกแล้วในโลกใบนี้ แต่ว่านางกลับกลัวที่จะก้าวเข้าไปด้านในเสียอย่างนั้น รู้สึกว่าด้านในมีไอเย็นแปลก ๆ ชอบกลทั้งที่เดือนแปดนี้ร้อนตับแทบแตก

         “คุณหนูเจ้าคะ...ท่าน” ซูซินกระซิบเรียกคุณหนูเมื่อเห็นสีหน้าลำบากใจของผู้เป็นนายสาว พลันสงสารจับใจ

         จางม่านอวี้หันมองบ่าวรับใช้แล้วก็ถอนหายใจ นางสมควรจะเป็นผู้นำตระกูลในเวลานี้ ดังนั้นไม่มีสิ่งใดจะเสียแล้ว เพื่ออีกยี่สิบชีวิตที่รอคอยนางอยู่ นางไม่กล้าทำให้พวกเขาผิดหวัง

         “ข้าจะเข้าไปในร้านรับแลกเงินเอง”

         “ให้พวกเราติดตามไปด้วยเถิดเจ้าค่ะ” ซูซินที่เป็นห่วงนายสาวไม่อยากให้เข้าไปเพียงผู้เดียวเอ่ยขึ้น และนั่นทำให้จางม่านอวี้พยักหน้าทันที นางหรือจะเก่งกาจอะไร คุณชายเฉินก็ไม่เคยพบสักครั้ง เขามีนิสัยใจคออย่างไรนางก็ไม่รู้ด้วยซ้ำ จะให้นางเข้าไปคนเดียวไม่มีทางหรอก

         ร่างอรชรเดินเข้าไปในโรงรับแลกเงิน ด้านหน้ามีคนของร้านรับแลกเงินยิ้มแย้มต้อนรับพวกนางอย่างดี ทำให้นางเลิกคิ้วขึ้น

         “ไม่ทราบว่าคุณหนูมีธุระอันใดหรือ”

         “เถ้าแก่...ข้าอยากพบคุณชายของพวกท่าน ไม่ทราบว่าคุณชายสะดวกพบหรือไม่” จางม่านอวี้เปล่งเสียงเข้มแข็ง อย่างไรก็มาถึงนี่แล้ว แม้ว่าต้องทำตัวให้ใบหน้าหนาสักนิดก็ช่างมันเถอะ ดีกว่าปล่อยให้ทุกคนอดตาย

         “คุณหนู...” เถ้าแก่เห็นท่าทางขึงขังแล้วผงะ

         “พวกเราจะมากู้เงิน” ซูหมิงไม่อยากให้เวลายืดเยื้อ เขาหิวไส้จะกิ่วอยู่แล้ว หากได้เงินกลับไปแบ่งส่วนใช้หนี้หมดและที่เหลือซื้อข้าวสารกลับไปต้มโจ๊กเนื้อขาวข้นกินสักมื้อเถอะ

         เขาไม่มีอาหารดี ๆ ตกถึงท้องมาสองเดือนแล้ว

         จางม่านอวี้ยิ้มเขิน ๆ แล้วนางส่งสายตาแป๋วแหววซุกซน

ไปให้เถ้าแก่ร้านแลกเงิน พยายามทำท่าทางออดอ้อนตามที่เคยฝึกมากับกระจก เพื่อให้เถ้าแก่ใจอ่อนและนำความไปบอกต่อคุณชายของเขา จากนั้นเมื่อเห็นแววตาอ่อนโยนของเถ้าแก่พลันรู้สึกใจชื้นขึ้นเล็กน้อย

“สำเร็จไปครึ่งทางแล้ว!”

นางคิดในใจอย่างร่าเริง

จากนั้นพวกนางถูกเชิญให้เข้าไปยังห้องรับรอง ก่อนจะมีบ่าวรับใช้ชายยกน้ำชากับขนมจานโตมาวางให้พวกเรา

“เชิญพวกท่านกินขนมสักครู่ นายท่านของพวกเรากำลังจัดการธุระส่วนตัวอยู่เล็กน้อย” เถ้าแก่บอกด้วยรอยยิ้ม

จางม่านอวี้และบ่าวรับใช้ทั้งสามคนคล้ายหูดับไปแล้ว!

เมื่อได้กลิ่นหอมของชาดอกไม้ที่คล้ายจะผสมน้ำผึ้งลงไปด้วยกับขนมตรงหน้า ส่งกลิ่นหอมหวานอบอวลจนลืมไปชั่วขณะว่ากำลังนั่งอยู่ในโรงรับแลกเงินที่น่าเกรงขาม และด้านข้างกันนั้นมีผลไม้เชื่อมหลากสี และขนมไหว้พระจันทร์ไส้เม็ดบัวกับไส้ถั่วแดงอีกอย่างละสี่ชิ้นวางเรียงกันอย่างสวยงาม

ซูหมิงตัวน้อยทำตาโตเท่าไข่ห่าน

เขาทำท่าจะคว้าขนมไส้ถั่วแดงชิ้นใหญ่ที่สุดแต่ถูกซูซินตีมือเบา ๆ

ทำให้เจ้าเด็กน้อยต้องมองคุณหนูของตนด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความหิวระคนขอร้องให้คุณหนูหยิบกินเร็ว ๆ

อึก!

จางม่านอวี้กลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ นางพยายามทำตัวเป็นคุณหนูผู้เพียบพร้อมด้วยการหยิบขนมไส้เม็ดบัวขึ้นมาช้า ๆ อย่างมีจริตจะก้าน แต่สุดท้ายก็ทนความหิวไม่ไหว

นางคว้าขนมขึ้นกัดหนึ่งชิ้นเต็มคำ

พร้อมกับพริ้มตาหลับลิ้มรสชาติหอมหวานของมันอย่างไม่สนใจใคร

‘อร่อยที่สุดตั้งแต่ข้ามีชีวิตในโลกนี้มาเลย!’

ความรู้สึกนี้ทำให้นางเกือบลืมไปแล้วว่ากำลังจะถูกเรียกตัวไปพบกับผู้ที่กำลังจะเป็นเจ้าหนี้ผู้ที่น่าเกรงขามที่สุดในเมือง

เมื่อซูหมิงเห็นนายสาวจัดการขนมอย่างมีความสุข เขาก็ไม่รอช้า

คว้าขนมไส้ถั่วแดงยัดใส่ปากทันที

เคี้ยวแก้มตุ้ยจนตาหยีด้วยความอร่อย ทั้งสี่คนในห้องรับรองต่างตกอยู่ในภวังค์ของน้ำชาและขนมหวาน

ราวกับพวกเขากำลังหนีจากความเป็นจริงอันโหดร้ายเข้าสู่โลกแห่งความสุขชั่วคราว

...

ซึ่งเป็นสิ่งที่หรูหราที่สุดในชีวิตติดบั๊กของม่านอวี้

จนกระทั่งทุกอย่างบนโต๊ะหมดลงอย่างรวดเร็ว แต่พวกเรายังรู้สึกว่าไม่อิ่มและราวกับมีคนอ่านใจพวกนางออก เมื่อถ้วยน้ำแกงเนื้อกับเนื้อตุ๋นชิ้นใหญ่ ๆ เต็มชามสี่ถ้วยพร้อมกับข้าวสวยหุงสุกร้อน ๆ ถูกนำมาวางตรงหน้าของพวกเขาอีกครั้ง

จางม่านอวี้มองภาพตรงหน้าอย่างระแวงเล็กน้อย คล้ายกับพวกนางมานั่งกินข้าวในร้านเหลาอาหารชื่อดังของเมืองฉางเหอแต่ความหิวหรือจะเข้าใครออกใคร ทั้งสี่คนจัดการอาหารตรงหน้าหมดเกลี้ยงภายในเวลาหนึ่งเค่อ!

และนั่นนำมาซึ่งสติในการฉุกคิดของสมองน้อย ๆ ของจางม่านอวี้ เมื่อมีอาหารเต็มท้อง

‘เจ้าหนี้ผู้นี้จะเลี้ยงดูปูเสื่อพวกนางดีเกินไปหรือไม่?’

ใจดีแปลก ๆ แฮะ!

เมื่อท้องอิ่มสีหน้าก็อิ่มเอิบขึ้น ใบหน้าที่เคยเศร้าหมองซับสีเลือดจนทำให้ยิ่งกระจ่างใสเสียจนคนมองถึงกับเคลิ้ม แต่คนถูกมองรู้สึกขวยเขินพิกล ยิ่งบ่าวรับใช้ทั้งร้านแลกเงินมีแต่บุรุษ ทำให้นางคือจุดวางสายตาเพียงจุดเดียวของร้านในตอนนี้ กระทั่งต้องหาวิธีเบี่ยงเบนความสนใจ

“เถ้าแก่...ไม่ทราบว่ามีห้องน้ำหรือไม่ ข้าอยากล้างหน้าผัดแป้งใหม่เล็กน้อย”

ใช่นางจะให้ตัวเองที่ปากมันแผลบไปพบเจ้าหนี้สภาพนี้ได้ที่ไหนกัน อย่างน้อย ๆ นางควรรักษาภาพลักษณ์คุณหนูตระกูลพ่อค้าเอาไว้เล็กน้อย

“เชิญคุณหนูด้านนี้ เดี๋ยวข้าน้อยจะให้บ่าวรับใช้หญิงพาไป”

บ่าวรับใช้หญิงหรือ...ที่นี่มีด้วยหรือ นางเห็นแต่บุรุษเต็มไปหมดจนกระทั่งมีผู้หญิงคนหนึ่งแต่งตัวทะมัดทะแมงเหมือนบุรุษ หากบอกว่าเป็นนักฆ่านางยังจะเชื่อมากกว่า แต่นางดูใบหน้างดงามอยู่ไม่น้อยริมฝีปากแดงเรื่อด้วยสีชาด คาดว่านางก็รักสวยรักงามในแบบสตรี ติดก็แต่นางพกกระบี่สั้นด้วย!

จางม่านอวี้ทำเป็นมองไม่เห็นอาวุธร้ายนั้น ยิ้มให้นางส่งสายตาน่าเอ็นดูที่สุดเปิดทางก่อน จากนั้นเดินตามนางไปผ่านห้องหลายห้องจนกระทั่งผ่านไปยังเรือนหลัง มีน้ำตกจำลองไหลจ๊อก ๆ ทำให้บรรยากาศแสนร่มรื่นจนอดชื่นชมเจ้าของไม่ได้ แต่ทว่าเสียงที่นางเผลอได้ยินนี่สิ

“ซี๊ด...อ่าห์...อื้อ...”

จางม่านอวี้เบิ่งตากว้าง“O.O” นั่นเสียงอะไร...ไม่ใช่ว่า...

“กดมาแรง ๆ เจ้าค่ะ...อื้อ...ซี๊ด...แรงอีกเจ้าค่ะ ข้ายังรับไหว”

นางยกมือขึ้นทาบอกทันทีและคิดว่าตัวเองไม่ได้หูฝาดใช่หรือไม่ ทั้งจินตนาการไปถึงคำว่า กดมาแรง ๆ คืออะไรเหรอ

‘ไม่ใช่หรอก...ข้าคงคิดไปเอง ไม่น่าจะมีสิ่งใด’

นั่นคือสิ่งที่ปลอบใจตัวเองได้ดีที่สุดในยามนี้ และนางก็รีบเดินไปให้ทันสาวใช้และจัดการล้างหน้าและทาแป้งบาง ๆ กับแต้มชาดให้ปากสวยงามพลางยิ้มกับกระจกอันเล็กที่พกติดตัวมาด้วย

แค่นี้ก็สวยแล้ว...นางพร้อมจะพบเจ้าหนี้คนใหม่ และจะทำตัวน่ารักว่าง่ายให้เจ้าหนี้สงสารนางแหละ

แต่เมื่อเดินออกมาจากห้องน้ำผ่านไปยังเส้นทางเดิมจนกระทั่งถึงห้องหนึ่ง นางสบเข้ากับคนที่เพิ่งเดินออกมาที่เห็นแต่แผ่นหลังก็ทำให้นางชะงักค้าง จนเกือบลืมหายใจ แต่ทว่าคนที่ตามออกมานี่สิทำให้นางรู้สึกใบหน้าร้อนผ่าว

“ขอตัวลาเจ้าค่ะคุณชาย โอกาสหน้าข้าจะมารับใช้ท่านใหม่”

สตรีในชุดสีแดงเพลิง ใบหน้าสวยงามเกลี้ยงเกลาริมฝีปากทาชาดสีสวย ยิ่งมีไฝจุดเล็ก ๆ ที่มุมปากล่างด้านซ้ายยิ่งเสริมเสน่ห์ให้นางยิ่งนัก จนทำให้รู้สึกว่าสตรีผู้นี้งดงามน่ามอง ทั้งยังดูน่าดึงดูดเสียจนละสายตาไม่ได้

แต่ว่า...ห้องที่พวกเขาออกมา ใช่ห้องที่นางเดินผ่านมาได้ยินเสียงแปลก ๆ เมื่อครู่หรือเปล่านะ นางยกมือจิ้มแก้มตัวเองเอียงคอคิดอย่างสงสัย จนไม่รู้เลยว่าบุรุษผู้นั้นกำลังมองนางด้วยสายตาแบบใด