บทที่ 386

แม่เฉินพยักหน้า “ได้จ้ะ อาจิ้น แล้วฮวนเอ่อร์ล่ะ?”

เฉินจิ้นหยิบกระเป๋าใบหนึ่งขึ้นมา แล้วเก็บของใส่กระเป๋าโดยไม่เงยหน้า พูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า “เธอกลับไปแล้ว แม่ครับ ผมกับเธอเป็นแค่เพื่อนร่วมชั้นกัน ไม่มีอะไรมากกว่านั้น”

“แม่รู้ว่าก่อนหน้านี้ก็มีเด็กผู้หญิงหลายคนชอบลูก อย่างครั้งก่อนมีเด็กคนหนึ่งแอบเอาจดหมายรักกับช็อกโกแลตใส่ไว้ในกระเป๋าเป้ของลูก น้องสาวของลูกยังเห็นเลย เด็กคนนั้นชื่อจื่อเหยาใช่ไหม?”

เฉินจิ้นเงยหน้าขึ้น “แม่ อย่าพูดถึงคนพวกนั้นเลย เย่ฮวนเอ่อร์ไม่เหมือนกับเด็กผู้หญิงพวกนั้น”

แม่เฉินยิ้ม “งั้นแปลว่าในใจลูก เย่ฮวนเอ่อร์ไม่เหมือนกับเด็กผู้หญิงที่เคยชอบลูกสินะ”

เฉินจิ้น “……”

เขาก้มหน้าลงเก็บของต่อ

“อาจิ้น ลูกก็โตแล้ว ถ้าเจอเด็กผู้หญิงที่ชอบ ก็อย่าปล่อยให้หลุดมือนะ ฮวนเอ่อร์เป็นเด็กดีคนหนึ่งเลยนะ”

เฉินจิ้นเก็บของเสร็จ สะพายกระเป๋าแล้วประคองแม่ออกจากโรงพยาบาล

แม่ลูกเดินอยู่ในทางเดิน เฉินจิ้นพูดเบาๆ ว่า “แม่ครับ ผมไม่เคยคิดถึงเรื่องพวกนี้ และผมก็ให้อนาคตกับใครไม่ได้ด้วยซ้ำ”

แม่เฉินนิ่งเงียบไป เธอรู้ดีว่าเย่ฮวนเอ่อร์มาจากครอบครัวที่มีฐานะ ดังนั้นเมื่อครู่ที่พูดกับน้