บทที่ 6

วันรุ่งขึ้น

เมื่อเฟิงถิงเซินมาถึงบริษัทก็บังเอิญเจอกับหรงฉือพอดี

หรงฉือไม่รู้ว่าเฟิงถิงเซินและเฟิงจิ่งซินได้กลับประเทศแล้ว

จู่ๆ ก็เจอกับเฟิงถิงเซินที่บริษัทโดยไม่ทันตั้งตัว หรงฉือถึงกับหยุดชะงักในทันที

เมื่อเฟิงถิงเซินเห็นหรงฉือ นัยน์ตาก็ฉายแววตาประหลาดใจเล็กน้อย แต่เขาก็คิดเพียงว่าหรงฉือคงเพิ่งกลับมาจากไปทำธุระ จึงไม่ได้คิดอะไรมาก

เขามีสีหน้านิ่งเฉย เดินผ่านเธอไปอย่างเย็นชาเหมือนเธอเป็นคนแปลกหน้าแล้วหมุนตัวเดินเข้าไปในบริษัท

ถ้าเป็นเมื่อก่อน เมื่อรู้ว่าเขากลับประเทศอย่างกะทันหัน หรงฉือจะรู้สึกประหลาดใจมาก

ในสถานการณ์เช่นนี้ แม้ว่าเธอจะไม่สามารถวิ่งเข้าไปกอดเข้าได้ แต่เธอก็จะมองเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้นและมีความสุข เริ่มกล่าวทักทายเขาว่าสวัสดีตอนเช้าด้วยรอยยิ้มก่อนแม้ว่าเขาจะเย็นชาก็ตาม

ทว่าตอนนี้ หรงฉือกลับหลบตาลงทันทีที่มองเห็นใบหน้าอันหล่อเหลาของเขา และบนใบหน้าก็ไม่แสดงความตื่นเต้นและความสุขเหมือนที่ผ่านมาอีกต่อไป

แต่เฟิงถิงเซินไม่ทันได้สังเกตก็เดินจากไปก่อนแล้ว

หรงฉือมองตามแผ่นหลังที่มั่นคงและสง่างามของชายหนุ่ม และไม่รู้ว่าเขากลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ในเมื่อเข้ากลับมาแล้ว งั้นเรื่องหย่าร้างก็คงจะถูกนำมาคุยกันในเร็วๆ นี้ไหมนะ?

ในเมื่อตัดสินใจแน่วแน่ที่จะหย่าร้าง หรงฉือจึงไม่ได้ซีเรียสเรื่องของเฟิงถิงเซินอีกต่อไป เธอกลับเข้าสู่โหมดทำงานทันทีที่เมื่อกลับมาถึงโต๊ะทำงาน

ครึ่งชั่วโมงต่อมา เจียงเจ๋อได้โทรศัพท์สั่งเธอว่า “ชงกาแฟสองแก้วแล้วเอาไปเสิร์ฟที่ห้องทำงานของท่านประธานเฟิง”

แรกเริ่มตอนที่เธอได้รู้ว่าเฟิงถิงเซินชอบดื่มกาแฟ เธอจึงใช้ความพยายามอย่างมากในการศึกษาการชงกาแฟเพื่อทำให้เฟิงถิงเซินชอบเธอ

และแล้วความพยายามอยู่ที่ไหน ความสำเร็จอยู่ที่นั่น

หลังจากดื่มกาแฟที่เธอชงแล้ว ไม่ว่าจะอยู่ที่บ้านหรือที่บริษัท เฟิงถิงเซินก็ระบุว่าต้องดื่มกาแฟที่เธอชงเท่านั้น

ตอนนั้นเมื่อรู้ว่าเฟิงถิงเซินชอบกาแฟที่เธอชงจริงๆ เธอก็ตื่นเต้นอยู่นานมาก และคิดว่านี่คือก้าวแรกสู่ความสำเร็จ

แต่ในความเป็นจริง เธอประเมินความเกลียดและความระแวงของเฟิงถิงเซินที่มีต่อเธอต่ำเกินไป

จริงอยู่ที่เขาชอบกาแฟที่เธอชง

แต่แค่ชอบกาแฟที่เธอชงเท่านั้น

และยังคงมีท่าทีห่างเหินและเย็นชากับเธอเหมือนเช่นเดิม

ดังนั้นเขามักจะสั่งให้เจียงเจ๋อติดต่อเธอทุกครั้งที่เขาต้องการดื่มกาแฟที่เธอชง หลังจากที่เธอชงกาแฟเสร็จแล้ว พวกเจียงเจ๋อก็จะมารับกาแฟ

เขาไม่เปิดโอกาสให้เธอเข้าใกล้เลยสักนิด

มีเพียงบางครั้งเท่านั้นที่เจียงเจ๋อและคนอื่นๆ ไม่ว่าง เธอถึงมีโอกาสเอากาแฟไปเสิร์ฟถึงห้องทำงานของเขาด้วยตัวเอง

และครั้งนี้ จากที่ฟังความหมายของเจียงเจ๋อในโทรศัพท์ น่าจะต้องการให้เธอชงเสร็จ แล้วเอาไปเสิร์ฟให้เฟิงถิงเซินเลย

หลังจากที่หรงฉือชงกาแฟเสร็จ จากนั้นก็วางลงบนถาดแล้วเอาไปเสิร์ฟให้เฟิงถิงเซิน

ประตูใหญ่ของห้องทำงานของเฟิงถิงเซินเปิดอยู่

เมื่อเดินไปถึงหน้าประตูห้องทำงานของเฟิงถิงเซิน ขณะที่เธอกำลังจะเคาะด้วยความสุภาพก็เห็นหลินอู๋นั่งอยู่บนตักของเฟิงถิงเซิน และดูเหมือนว่าทั้งสองคนกําลังจูบกัน

หรงฉือหยุดชะงัก และหน้าซีดขาวในทันที

เมื่อหลินอู๋เห็นเธอก็รีบลงจากตักของเฟิงถิงเซิน

เฟิงถิงเซินมีสีหน้าไม่ดีมากๆ พูดเสียงเย็นชาว่า “ใครอนุญาตให้คุณเข้ามา?!”

หรงฉือกําถาดในมือแน่น “ฉันมาเพราะเอากาแฟมาให้คุณ——”

“พอได้แล้วเลขาหรง” เฉิงหยวน เลขาคนสนิทอีกคนของเฟิงถิงเซินมาถึงพอดี

เขาเป็นคนรู้ที่ความสัมพันธ์ระหว่างหรงฉือและเฟิงถิงเซิน

เขาพูดว่า “มันค่อนข้างน่าเบื่อจริงๆ ที่คุณเป็นแบบนี้”

เฉิงหยวนไม่ได้พูดตรงๆ แต่ทันใดนั้นหรงฉือพลันเข้าใจความหมายแฝงของเขา

เขาคิดว่าเธอรู้ว่าหลินอู๋มาที่บริษัท จึงปรากฏตัวที่นี่โดยใช้ข้ออ้างว่ามาเสิร์ฟกาแฟเพื่อที่จะขัดจังหวะการอยู่ด้วยกันระหว่างเฟิงถิงเซินและหลินอู๋...

และดูจากสีหน้าของเฟิงถิงเซิน ดูเหมือนเขาจะคิดแบบเดียวกัน

ถ้าเป็นเมื่อก่อน เธออาจจะทำแบบนี้จริงๆ

แต่ตอนนี้เธอกำลังจะหย่ากับเขาแล้ว เธอยังจะทำเรื่องแบบนี้ได้ยังไง

แต่พวกเขาไม่ให้โอกาสเธอได้อธิบายเลย

เฉิงหยวนพูดอย่างเย็นชา “กรุณาออกไปเดี๋ยวนี้”

หรงฉือตาแดงก่ำ มือที่ถือถาดสั่นเล็กน้อยจนกาแฟในแก้วหกออกมาลวกนิ้วมือของเธอ หรงฉือรู้สึกเจ็บปวด แต่กลับหันหลังแล้วเดินจากไป โดยไม่ส่งเสียงใดๆ

แต่เพิ่งเดินไปได้สองก้าว เสียงของเฟิงถิงเซินก็ดังออกมาจากห้องทำงานอีกครั้งว่า “ถ้ามีครั้งหน้า คุณก็ไม่ต้องมาที่บริษัทอีก”

เธอลาออกแล้ว

ถึงแม้ว่าจะไม่มีเรื่องนี้เกิดขึ้น แต่เมื่อหาคนมาทำงานแทนเธอได้แล้ว เธอก็จะไปจากบริษัททันที

แต่เธอรู้ว่าที่นี่ไม่มีใครสนใจเรื่องของเธอ

พูดออกมาก็ไม่มีความหมายอะไร

หรงฉือเงียบงัน ถือถาดแล้วหันหลังเดินจากไป

ก่อนที่จะจากไป เธอยังได้ยินหลินอู๋พูดปลอบเฟิงถิงเซินอย่างอ่อนโยนว่า “พอแล้วน่าถิงเซิน ฉันคิดว่าเธอคงไม่ได้ตั้งใจ ดังนั้นคุณอย่าโกรธอีกเลยนะ…”

หรงฉือเทกาแฟทิ้ง แล้วเอานิ้วที่แดงเพราะโดนลวกไปล้างน้ำที่ก๊อก จากนั้นเปิดกระเป๋าหยิบยามาทาให้ตัวเองอย่างชำนาญ

อย่ามองเพียงว่าตอนนี้เธอทำอาหารเก่ง เธอยังชงกาแฟได้ดีมากอีกด้วย

ในความเป็นจริง ก่อนที่เธอจะแต่งงานกับเฟิงถิงเซิน เธอทั้งทำงานบ้านไม่เป็นและทำอาหารไม่เป็น ยิ่งไปกว่านั้น เธอยังไม่เคยดื่มกาแฟมาก่อนเลย

แต่หลังจากแต่งงาน เธอทำเป็นหมดทุกอย่างเพื่อเฟิงถิงเซินและเพื่อลูก

เธอใช้เวลาอย่างมากเพื่อเรียนรู้สิ่งเหล่านี้ จากตอนแรกที่น่าเวทนาเกินกว่าที่จะทนดูได้จนตอนนี้สมบูรณ์แบบมาก

ความระทมขมขื่นจากการนี้ มีเพียงเธอคนเดียวเท่านั้นที่เข้าใจ

ส่วนยารักษาบาดแผลในกระเป๋า จะมีแม่คนไหนที่เลี้ยงลูกเองไม่ติดนิสัยพกยารักษาบาดแผลติดตัวไปด้วยบ้าง

เพียงแต่หลังจากที่เฟิงจิ่งซินตามเฟิงถิงเซินไปอยู่ที่ประเทศเอนาวา ยารักษาบาดแผลที่เธอเตรียมไว้ก็แทบจะไม่ได้ใช้เลย

โชคดีที่มันยังไม่หมดอายุ

หลังจากทำแผลเสร็จ หรงฉือก็พยายามข่มความเจ็บปวดที่ราวกับถูกเข็มทิ่มแทงบริเวณหัวใจ แล้วกลับไปทำงานที่โต๊ะต่อ

เธอเพิ่งจัดการเอกสารที่อยู่ในมือเสร็จ จู่ๆ ได้ยินเสียงคนพูดว่า

“ฉันได้ยินมาว่าแฟนของประธานเฟิงมาที่บริษัท”

“แฟนเหรอ? ท่านประธานเฟิงมีแฟนแล้วเหรอ ใครอ่ะ เป็นใครมาจากไหน สวยหรือเปล่า”

“ฉันไม่รู้ที่มาที่ไปแน่ชัด แต่ได้ยินจากพนักงานต้อนรับข้างล่างพูดว่าครอบครัวของเธอก็มีฐานะร่ำรวยเหมือนกัน หน้าตาก็สวย บุคลิกก็ดีมากสุดๆ”

ขณะเพื่อนร่วมงานสองคนนั้นกำลังคุยกันอยู่ พอเห็นหรงฉือยืนขึ้นก็นึกขึ้นได้ว่ายังต้องลงไปประชุมกับหรงฉือ จึงรีบหุบปากแล้วเดินมาพร้อมยิ้มหน้าบานและพูดว่า “ไปทำงานก่อนนะ เดี๋ยวค่อยกลับมาเม้าท์ใหม่”

หรงฉือรู้ว่า “แฟนท่านประธานเฟิง” ที่พวกเขาพูดถึง จริงๆ แล้วหมายถึงหลินอู๋

แต่พอเธอได้ยินแล้วกลับไม่มีสีหน้าใดๆ เลย หันหลังกลับแล้วออกจากห้องทำงานทันทีก่อนจะเข้าไปในลิฟต์พร้อมกับเพื่อนร่วมงานสองคน

เมื่อออกจากลิฟต์ ขณะที่พวกเธอกำลังจะเดินไปยังห้องประชุมก็เห็นหลินอู๋และผู้บริหารระดับสูงสี่คนของบริษัทเดินมุ่งหน้ามาทางพวกเธอพร้อมกัน

ผู้บริหารระดับสูงทั้งสี่คนล้อมรอบหลินอู๋ด้วยท่าทางระมัดระวัง และประจบประแจงเอาใจ

แต่ได้ยินเพียงหลินอู๋เอ่ยด้วยรอยยิ้มว่า “ให้ผู้จัดการทุกท่านมาเยี่ยมชมบริษัทเป็นเพื่อนฉัน ลำบากทุกท่านจริงๆ”

หลินอู๋สวมใส่แบรนด์เนมทั้งตัว ทุกการเคลื่อนไหวของเธอแสดงให้เห็นถึงความสง่างามของคุณหนูจากตระกูลผู้ดีอย่างชัดเจน

แม้เธอจะพูดจาสุภาพ แต่กลับดูเหมือนว่าเธอคิดว่าตัวเองเป็นภรรยาเจ้าของบริษัทไปแล้ว ในความสุภาพแฝงด้วยความแปลกแยกเล็กน้อย ทำอย่างกับว่าผู้จัดการทุกคนเป็นลูกน้องของเธอ

พวกผู้จัดการหัวเราะแห้งๆ “ด้วยความสัมพันธ์ระหว่างคุณกับท่านประธานเฟิง สิ่งที่พวกเราทำก็เป็นเพียงหน้าที่ของเราเท่านั้น คุณหลินเกรงใจเกินไปแล้ว”

“ใช่ ใช่”

ขณะที่พวกเขาพูดคุยกันก็เห็นพวกหรงฉือเดินออกมาจากลิฟต์ แม้ว่าพวกเธอจะยืนแยกกันเป็นสองข้าง ไม่ได้ขวางทางพวกเขาเลย แต่เมื่อพวกผู้จัดการเห็นพวกเธอก็ขมวดคิ้วขึ้นมาทันที

“เดินยังไง? ถ้าชนคุณหลินจะทำยังไง ไม่มีมารยาทเลยจริงๆ !”