บทที่ 7

เพื่อนร่วมงานสองคนที่ยืนข้างหรงฉือแอบมองหลินอู๋ในขณะเดียวกันก็รีบถอยหลังสองก้าวจนติดกับกําแพง

หลินอู๋ก็มองเห็นหรงฉือเช่นกัน

แต่กลับละสายตาหนีอย่างเย็นชาในทันที เห็นได้ชัดว่าไม่เห็นเธออยู่ในสายตา จากนั้นเข้าไปในลิฟต์ท่ามกลางการล้อมรอบของผู้จัดการหลายคน

หลังจากประตูลิฟต์ปิดเพื่อนร่วมงานสองคนของหรงฉือก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกทันที แล้วเริ่มซุบซิบกันอย่างตื่นเต้นอีกครั้ง

“เมื่อกี้คนนั้นน่าจะเป็นแฟนของท่านประธานเฟิงใช่ไหม โอ้โห สวยมากเลย เธอใส่แบรนด์เนมทั้งตัว คงจะแพงมากน่าดู? สมกับที่เกิดมาในตระกูลที่ร่ำรวย มีความมั่นใจ สุขุม และมีอำนาจ มีออร่าแตกต่างจากคนธรรมดาอย่างพวกเราจริงๆ ด้วย”

“ใช่ ใช่”

ทั้งสองคนพูดคุยกันเสร็จแล้วก็ถามหรงฉือเสียงเบาๆ ว่า “หรงฉือ เธอคิดว่าไง?”

หรงฉือก้มมองต่ำ และพูดเบาๆ ว่า “ใช่แล้ว”

ความจริงแล้วหลินอู๋เป็นลูกสาวนอกสมรสของพ่อเธอ

แต่จะพูดว่าเป็นลูกนอกสมรสอาจไม่ถูกต้องนัก

เพราะอย่างไรเสีย ตอนเธออายุแปดขวบ พ่อของเธอก็ยืนกรานว่าจะหย่ากับแม่ของเธอเพื่อไม่ให้หลินอู๋และแม่ของเธอน้อยเนื้อต่ำใจ แล้วแต่งงานใหม่กับแม่ของหลินอู๋

หลังจากที่พ่อแม่หย่าร้างกัน เธอได้อาศัยอยู่กับแม่ที่มีอาการทางจิตไม่ปกติ คุณยายและลุงของเธอ

ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา ธุรกิจของลุงเธอแย่ลงเรื่อยๆ ในขณะที่ธุรกิจของตระกูลหลินกลับเจริญรุ่งเรืองขึ้นเรื่อยๆ

ได้ยินมาว่าพ่อของเธอให้สิ่งที่ดีที่สุดทุกอย่างกับหลินอู๋เพื่อชดเชยที่หลินอู๋ได้รับความทุกข์ระทมในวัยเด็ก อีกทั้งยังใช้เงินจำนวนมากในการเลี้ยงดูเธอ

และหลินอู๋ก็ไม่ทำให้ทุกคนผิดหวัง ได้ยินมาว่าเธอก็ยอดเยี่ยมมากเช่นกัน

ดังนั้นลูกสาวนอกสมรสอย่างหลินอู๋ในตอนนั้น ตอนนี้กลายเป็นคุณหนูจากตระกูลร่ำรวยมีชื่อเสียงอย่างถูกต้องตามกฎหมายแล้ว

เป็นคุณหนูมาสิบกว่าปี ออร่าคุณหนูของหลินอู๋ในตอนนี้ ยังดูมีเสน่ห์มากกว่าเธอตอนที่เป็นคุณหนูตัวจริงเสียอีก

เดิมทีเธอคิดว่าเธอกับหลินอู๋คงจะไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีกแล้วหลังผ่านชีวิตในวัยเด็ก

แต่ดูเหมือนว่าสวรรค์จะโปรดปรานหลินอู๋เป็นพิเศษ

เธอกับเฟิงถิงเซินถือได้ว่าเป็นคู่รักที่มีใจให้กันตั้งแต่เด็กๆ แต่ไม่ว่าเธอจะพยายามแค่ไหน เฟิงถิงเซินก็ไม่เคยเห็นเธอในสายตาเลย แต่กลับรักหลินอู๋อย่างหมดหัวใจตั้งแต่แรกพบ——

“หรงฉือ เธอไม่เป็นอะไรใช่ไหม”

เมื่อเห็นหรงฉือหน้าซีด เพื่อนร่วมงานทั้งสองคนก็รู้สึกกังวล

หรงฉือได้สติอีกครั้ง “ฉันไม่เป็นไร”

เธอกับเฟิงถิงเซินกำลังจะหย่ากันในเร็วๆ นี้ เฟิงถิงเซินจะรักใครก็ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเธออีกต่อไปแล้ว

วันนั้น หรงฉือไม่ได้สนใจเรื่องระหว่างเฟิงถิงเซินและหลินอู๋อีกเลยหลังจากนั้น

เธอทำโอทีจนเกือบสามทุ่ม ขณะที่ทำงานใกล้จะเสร็จ จู่ๆ โทรศัพท์มือถือของเธอก็ดังขึ้น เป็นสายจากฉู่จื่อหลาน ซึ่งเพื่อนสนิทของเธอ

ทันทีที่หรงฉือรับสายก็ได้รับแจ้งว่าฉู่จื่อหลานดื่มหนักจนเมามาก ให้เธอไปที่ร้านอาหารเพื่อไปรับเพื่อนกลับบ้าน

หรงฉือจึงรีบจัดการเอกสารในมือให้เรียบร้อยก่อนจะหยิบกุญแจรถแล้วออกจากบริษัททันที

ยี่สิบนาทีผ่านไป หรงฉือก็มาถึงจุดหมาย

หลังจากลงจากรถ ขณะที่เธอกำลังจะเดินไปที่ประตูทางเข้า ก็เห็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งเดินออกมาจากอีกด้านของลานจอดรถ

หรงฉือถึงกับหยุดชะงักไปชั่วขณะเมื่อเห็นใบหน้าด้านข้างของเด็กหญิงตัวน้อยชัดเจน

ซินซิน?

เธอควรไปเข้าเรียนอยู่ที่ประเทศเอนาวาไม่ใช่เหรอ? เป็นไปได้ยังไง... หรือว่าเธอกลับประเทศพร้อมเฟิงถิงเซิน?

แม้ว่าสถานะและตำแหน่งของเธอไม่สามารถเข้าถึงเอกสารลับบางอย่างของบริษัทได้ แต่เธอก็รู้ว่างานขยายตลาดในประเทศเอนาวาของเฟิงถิงเซิน จำเป็นต้องใช้เวลาสักระยะหนึ่งกว่าจะเสร็จสิ้นอย่างสมบูรณ์ได้

เธอคิดว่าครั้งนี้เฟิงถิงเซินแค่กลับประเทศชั่วคราวเพื่อจัดการเรื่องบางอย่างเท่านั้น

เธอไม่คิดเลยว่าลูกสาวจะกลับมาด้วย...

เธอไม่รู้แน่ชัดว่าพวกเขากลับประเทศตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่จากที่เธอเจอเฟิงถิงเซินเมื่อเช้านี้ก็สามารถสรุปได้ว่า จนถึงตอนนี้ไม่ว่าพวกเขาจะพูดยังไงก็กลับมาได้หนึ่งวันแล้ว

แต่ลูกสาวกลับไม่เคยโทรหาเพื่อบอกเรื่องที่พวกเขากลับประเทศกับเธอเลย

เมื่อคิดถึงตรงนี้ หรงฉือก็บีบกระเป๋าในมือแน่นพลางมองไปที่เงาเด็กที่กระโดดโลดเต้นอย่างมีความสุขอยู่ข้างหน้า หรงฉือเดินตามไปอย่างเงียบๆ

เมื่อเดินมาถึงทางโค้งของล็อบบี้ เพื่อนๆ ของหลินอู๋และเฟิงถิงเซินก็ปรากฏตัวขึ้นตรงสุดทางเดิน

หรงฉือจึงตะแคงตัวหลบไปข้างๆ ทันที จากนั้นก็ได้ยินเสียงลูกสาวเรียก “น้าอู๋อู๋” อย่างดีใจพร้อมกับวิ่งไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วแล้วพุ่งเข้าไปในอ้อมกอดของหลินอู๋

หรงฉือนั่งลงบนโซฟาข้างๆ โดยหันหลังให้พวกเขา และใช้ต้นไม้เขียวขจีและพนักพิงเก้าอี้ปิดบังร่างกายของเธอ

“ซินซินก็กลับประเทศด้วยเหรอ”

“เพราะว่าน้าอู๋อู๋กลับประเทศแล้ว หนูกับคุณพ่อไม่อยากห่างกับน้า คุณพ่อก็เลยทำงานเสร็จก่อนกำหนด และพาหนูกลับประเทศค่ะ แล้วเราก็ตั้งใจกลับมาล่วงหน้าก่อนวันเกิดคุณน้าหนึ่งวันด้วยนะ จะได้ไม่พลาดวันเกิดของคุณน้าไง”

“นี่คือสร้อยคอที่หนูกับคุณพ่อทำให้น้าเองกับมือ สุขสันต์วันเกิดนะคะน้าอู๋อู๋”

“ว้าว ซินซินกับคุณพ่อทําเองกับมือเลยเหรอ ทำอันนี้ทั้งเปลืองแรงทั้งเหนื่อยมาก ซินซินเก่งมากเลย น้าชอบมาก ขอบใจนะซินซิน”

“น้าอู๋อู๋ชอบก็พอแล้วค่ะ~”

เฟิงจิ่งซินกอดหลินอู๋พร้อมทำเสียงออดอ้อน “ไม่ได้เจอคุณน้ามาหนึ่งสัปดาห์แล้ว หนูคิดถึงมากเลยค่ะ ถ้าไม่ใช่เพราะสามารถโทรหาคุณน้าได้ทุกวัน หลายวันมานี้หนูก็คงอยู่ประเทศเอนาวาไม่ได้เลยด้วยซ้ำ..."

“น้าก็คิดถึงซินซินเหมือนกันค่ะ”

ในขณะนั้นเองเสียงฝีเท้าก็ดังขึ้นจากอีกด้าน

หรงฉือถึงกับอึ้งไปชั่วขณะ

เพราะนั่นคือเฟิงถิงเซิน

ถึงแม้ว่าหรงฉือจะไม่เห็นตัว แต่แค่ได้ยินเสียงฝีเท้าก็แทบจะยืนยันได้เลย

และเหตุผลที่เธอมั่นใจเช่นนั้นก็เพราะเธอแทบจะรอเขาทุกวันในช่วงหกเจ็ดปีหลังแต่งงาน

เสียงฝีเท้าของเฟิงถิงเซินก็เหมือนกับเขา ไม่ช้าไม่เร็ว มั่นคงและสงบเสงี่ยม

เขาสุขุมแม้แต่กับสมาชิกในตระกูลเฟิงที่มีความสัมพันธ์ใกล้ชิดสนิทสนมกับเขามาก เขายังคงมีสีหน้าเรียบเฉย ดูเหมือนไม่ใส่ใจอะไรเลยแม้ว่าฟ้าจะถล่มลงมา

เธอเคยคิดว่าในโลกนี้ไม่มีใครและไม่มีสิ่งใดที่จะทำให้จิตใจของเขาวุ่นวายได้

แต่ในเวลานี้ หลินอู๋ปรากฏตัวขึ้น

ทันใดนั้นเรื่องนี้ก็มีข้อยกเว้น——

เมื่อนึกถึงอดีต หรงฉือยังไม่ทันคิดอย่างละเอียด แต่แล้วเธอก็ได้ยินลูกสาวตะโกนว่า “คุณพ่อ”

จากนั้นเพื่อนของเฟิงถิงเซินก็ทักทายเขาทีละคนเช่นกัน

เฟิงถิงเซินตอบอืมคำหนึ่งแล้วพูดกับหลินอู๋ว่า “สุขสันต์วันเกิด”

หลินอู๋ยิ้ม “อืม”

“คุณพ่อเตรียมของขวัญวันเกิดชิ้นอื่นให้น้าอู๋อู๋ด้วยไม่ใช่เหรอคะ รีบเอาให้น้าอู๋อู๋สิค่ะ”

ที่นั่นจู่ๆ ก็เงียบลง จากนั้นเพื่อนคนหนึ่งของเฟิงถิงเซินก็หัวเราะออกมาเบาๆ ก้มหน้าไปบีบแก้มของเฟิงจิ่งซินแล้วพูดว่า “นั่นเป็นของขวัญที่พ่อหนูเตรียมไว้ให้น้าอู๋อู๋โดยเฉพาะ คาดว่าคงจะมอบให้น้าอู๋อู๋เป็นการส่วนตัว เราอย่าไปยุ่งเลยนะ ฮ่าๆ~”

จากนั้นคนอื่นๆ ก็หัวเราะอย่างมีเลศนัย

ในขณะเดียวกันเฟิงถิงเซินก็พูดว่า “เอาให้แล้ว”

“หา? ตอนไหนคะ” เฟิงจิ่งซินพูด แล้วพูดต่อว่า “คุณพ่อแอบไปหาน้าอู๋อู๋ ไม่พาหนูไปด้วยอีกแล้ว ฮึ!”

เพื่อนของเฟิงถิงเซินยิ่งหัวเราะดังขึ้น

แต่หรงฉือกลับนึกถึงเรื่องที่หลินอู๋ไปเฟิงซื่อกรุ๊ปเมื่อเช้านี้

เดาว่าคงเอาให้ตอนนั้นละมั้ง

หลินอู๋ยิ้มอย่างเขินอายก่อนพูดว่า “เราอย่ายืนอยู่ที่นี่กันเลย รีบขึ้นไปข้างบนกันเถอะ”

จากนั้นเสียงฝีเท้าก็ค่อยๆ ไกลออกไป

ในหัวของหรงฉือกลับมีแต่ความว่างเปล่า

รู้สึกเจ็บปวดไปทั่วอกอยู่นานหลังจากนั้นถึงมีสติกลับมา แล้วเข้าไปในลิฟต์อย่างเงียบๆ เพื่อขึ้นไปชั้นบนประคองเพื่อนลงมา

จริงๆ แล้วห้องส่วนตัวของฉู่จื่อหลานอยู่ชั้นเดียวกับห้องส่วนตัวที่พวกหลินอู๋นัดรวมตัวกัน

ในขณะที่หรงฉือกำลังประคองฉู่จื่อหลานเข้าไปในลิฟต์ ฉีอวี้หมิง ซึ่งเป็นเพื่อนสนิทของเฟิงถิงเซิน จู่ๆ ก็หยุดเดินกะทันหัน