LOGINShare
บทที่ 15
Latest chapter
งานวิวาห์ที่ไม่มีวันมาถึง บทที่ 17
ฉันตอบตกลง คืนนั้นก็มีคนนำการ์ดเชิญและขนมมงคลมาส่งให้ดานเต้แกะลูกอมหนึ่งเม็ด ค่อย ๆ ใส่เข้าไปในปาก ราวกับว่าเขาไม่ได้ลิ้มรสหวานแบบนี้มานานแสนนานในวันแต่งงาน แขกเหรื่อหลั่งไหลมาไม่ขาดสายทิมอยู่ในชุดสูทสีดำที่ตัดเย็บอย่างประณีต งดงามและแผ่รัศมีแห่งความน่าเกรงขามฉันมองผู้ชายที่อยู่ข้างกาย ในใจก็พลันเอ่อล้นไปด้วยความรู้สึกอบอุ่นและเปี่ยมสุขอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนหลังจากได้พบทิม ฉันถึงได้เข้าใจว่ารักแท้เป็นเช่นไร รักที่ไม่ต้องปิดบังซ่อนเร้น ไม่ต้องหวาดระแวงซึ่งกันและกันเมื่อพิธีวิวาห์เริ่มต้นขึ้น ฉันควงแขนคุณพ่อและค่อย ๆ ก้าวเดินไปยังที่ที่ทิมยืนอยู่คุณพ่อส่งมือของฉันไปไว้ในอุ้งมือของทิมอย่างจริงจังแล้วกล่าวว่า “พ่อฝากลูกสาวของพ่อด้วยนะ”ทิมให้คำมั่นสัญญาอย่างหนักแน่น “คุณพ่อวางใจได้เลยครับ ผมจะใช้ทั้งชีวิตของผมเพื่อปกป้องเธอ”ตามด้วยการกล่าวคำสาบาน การแลกแหวน และจุมพิตอันดูดดื่มเสียงปรบมือและเสียงโห่ร้องแสดงความยินดีดังกึกก้องไปทั่วทั้งงานทุกคนต่างมอบคำอวยพรที่จริงใจที่สุดให้กับคู่บ่าวสาวณ มุมหนึ่ง ดานเต้ปรบมืออย่างเงียบ ๆ สายตาของเขาจับจ้องมาที่ฉันไม่วางตาทันใดนั้
งานวิวาห์ที่ไม่มีวันมาถึง บทที่ 16
ความเจ็บแปลบที่ฉันคาดไว้ไม่ได้เกิดขึ้นกับตัวฉันฉันหันขวับกลับไป เห็นดานเต้ยืนขวางอยู่ตรงหน้า มือข้างหนึ่งกุมท้องตัวเองไว้แน่น เลือดสีแดงสดไหลทะลักออกมาไม่หยุด เขาโซซัดโซเซเล็กน้อย ก่อนจะล้มลงมาในอ้อมแขนของฉันอย่างแรง“ดานเต้!” ฉันรีบประคองเขาไว้ ส่วนมืออีกข้างก็รีบกดโทรศัพท์เรียกรถพยาบาล ในหัวมีแต่ความคิดเดียวคือ ต้องห้ามเลือด รีบห้ามเลือด!“คุณบ้าไปแล้วเหรอ!” ฉันกดลงบนบาดแผลของเขา นิ้วมือชุ่มโชกไปด้วยเลือดอุ่น ๆสติของดานเต้เริ่มเลือนราง ใบหน้าซีดขาว แต่เขายังคงพยายามฝืนลืมตาขึ้นมามองฉัน มุมปากยกขึ้นเป็นรอยยิ้มบาง ๆ:“ที่แท้...การถูกแทงมันเจ็บแบบนี้นี่เอง...ตอนนั้น คุณก็เจ็บแบบนี้เหมือนกันเหรอ?”อกฉันสะท้าน ปลายจมูกร้อนผ่าววินาทีสุดท้ายก่อนที่รถพยาบาลจะมาถึง เขาได้ยินเสียงไซเรนที่แหลมคม จากนั้นก็หมดสติไปโดยสิ้นเชิงการผ่าตัดดำเนินไปนานสามชั่วโมง คุณหมอบอกว่ามีดพลาดจุดสำคัญไป แต่เขาก็เสียเลือดไปมากฉันถอนหายใจอย่างโล่งอก ทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ที่เย็นเฉียบ มองดันเต้ที่ยังไม่ได้สติอยู่บนเตียงคนไข้ด้วยความรู้สึกที่ซับซ้อนเขา... กลับยอมรับมีดเล่มนั้นแทนฉันครอบครัวของดานเต้รี
งานวิวาห์ที่ไม่มีวันมาถึง บทที่ 15
ยังไม่ทันที่ฉันจะเอ่ยปาก สีหน้าของเขาก็พังทลายลง“ผมอธิบายได้นะ! ตอนนั้นผมแค่คิดว่าอิซาเบลเป็นคนที่ช่วยผมไว้ ระหว่างเรา...ไม่เคยมีความรู้สึกอะไรต่อกันเลย”เสียงของเขาสะอื้นในลำคอ ขอบตาร้อนผ่าวแดงก่ำ“จนกระทั่งคุณจากไป... ผมถึงเพิ่งรู้ว่าคนที่ช่วยผมในคืนนั้นเมื่อหกปีก่อนคือคุณ ผมจำคนผิดมาตลอดเลย นีน่า”แววตาของดานเต้เต็มไปด้วยความเสียใจ เจือไปด้วยประกายแห่งการอ้อนวอน เขานึกว่าหากพูดความจริงออกมาแล้ว ฉันจะให้อภัยแต่เขาคิดผิดคืนนั้น ฉันเป็นคนช่วยเขา เย็บบาดแผลจากกระสุนปืนให้เขา และห้ามเลือดอย่างระมัดระวังใต้โคมไฟปลอดเชื้อ แต่ฉันไม่เคยเอ่ยถึงมันเลย นั่นเป็นอดีตที่เราทั้งคู่จงใจหลีกเลี่ยงมาโดยตลอดแต่ดานเต้กลับจำคนผิด จำผิดเพียงครั้งเดียว แต่กลับผิดไปทั้งชีวิตเขาถามฉันเสียงแผ่วเบา “เด็กคนนั้น...เมื่อตอนนั้น ผมไม่ได้ให้อิซาเบลเก็บเขาไว้...ผมรู้ความจริงแล้ว นีน่า เรากลับไปเป็นเหมือนเดิมได้ไหม?”ฉันส่ายหน้าโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย“เป็นไปไม่ได้แล้ว”เขาตัวแข็งทื่อ ใบหน้าซีดเผือดในทันใด เขารอฉันมาสองปี แต่กลับไม่ได้รับบทสรุปที่คาดหวังไว้“ทำไม?” เขาพึมพำ เสียงสั่นเทา “ผมชอบคุณนะ”
งานวิวาห์ที่ไม่มีวันมาถึง บทที่ 14
ครั้งหนึ่งฉันเคยทุ่มเทเอาใจเขาสุดชีวิต แต่เขากลับเย็นชาราวกับน้ำแข็ง เหมือนก้อนหินที่ไม่มีวันให้ความอบอุ่นได้เลย จนกระทั่งอิซาเบลปรากฏตัวขึ้น ฉันถึงได้รู้ว่าเขาไม่ใช่คนไร้หัวใจ เพียงแต่เขาไม่ได้รักฉันสองปีก่อน ฉันเป็นคนฉีกสัญญาหมั้นด้วยมือของตัวเอง และถอนตัวออกมาเพื่อให้พวกเขาสมหวังแต่ตอนนี้พอเลิกกับอิซาเบลแล้ว เขากลับมาทำเหมือนว่ารักฉันอย่างสุดซึ้งและไม่เคยลืมเลือนเนี่ยนะ?ฉันพูดขึ้นอย่างเย็นชา “ขอโทษนะ ทิมคือคู่หมั้นของฉัน เราจะแต่งงานกันวันที่สิบแปดนี้แล้ว อีกแค่สิบวันเท่านั้น”สีหน้าของดานเต้ซีดเผือดในทันที ขอบตาของเขาแดงก่ำ ราวกับรับไม่ได้ที่ฉันกำลังจะแต่งงานกับคนอื่นจริง ๆแต่ฉันไม่มีอารมณ์จะมาวุ่นวายกับเขาอีกต่อไป จึงพาทุกคนย้ายไปที่อื่นทันที ตอนที่เดินผ่านเขาไปนั้น เขาก็คว้าชายเสื้อของฉันไว้ตามสัญชาตญาณฉันสะบัดมือออกโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย แล้วหันไปจูงมือทิมเดินจากไป ทิ้งให้เขายืนแข็งทื่ออยู่ตรงนั้นเพียงลำพังบนรถ จู่ ๆ ทิมก็ปล่อยมือฉัน ส่งเสียงหึอย่างเย็นชา แล้วกอดอกพิงหน้าต่างฉันเผลอหัวเราะออกมา ที่แท้เขากำลังหึงนี่เองดานเต้ไม่เคยหึงเลยสักครั้ง แม้ว่าฉันจะแกล้งทำ
งานวิวาห์ที่ไม่มีวันมาถึง บทที่ 13
สองปีต่อมา ณ สนามบินแมนฮัตตันฉันเข็นกระเป๋าเดินทางออกจากอาคารผู้โดยสาร กลิ่นอายที่คุ้นเคยก็โชยมาปะทะใบหน้าวันที่ฉันจากแมนฮัตตันไป ฉันมีเพียงตัวคนเดียว แต่สองปีให้หลัง การกลับมาครั้งนี้กลับมีทิมอยู่ข้างกายการวิจัยช่วงแรกสิ้นสุดลง โรงพยาบาลอนุมัติให้ฉันลาพักร้อนได้สองเดือน ฉันตัดสินใจกลับมา ที่นี่มีเรื่องหนึ่งที่ฉันต้องทำให้สำเร็จ นั่นคือการบอกลาอย่างเป็นทางการ“พี่ครับ ถ้าไม่รีบกว่านี้ เราจะไปสายกันนะครับ!” ทิมจูงมือฉันแล้วออกวิ่งลินดาบอกไว้แต่เนิ่น ๆ แล้วว่าจะจัดงานเลี้ยงต้อนรับให้ฉัน ฉันคิดว่าสองปีมานี้ไม่ได้เจอเพื่อน ๆ เลยตอบตกลงไประหว่างที่รีบเดินขึ้นบันได ฉันเหลือบไปเห็นเงาที่คุ้นตาแวบหนึ่ง แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมากทันทีที่ประตูห้องส่วนตัวในร้านอาหารเปิดออก ริบบิ้นสีสันสดใสก็โปรยปรายลงมา“ยัยคนนี้ หายไปตั้งสองปีไม่มีข่าวคราว ฉันเกือบจะไปแจ้งความแล้วนะ!” ลินดาโผเข้ามาต่อว่าอย่างหยอกเย้า คนอื่น ๆ ก็เข้ามาล้อมวงอย่างอบอุ่น“มางานเลี้ยงต้อนรับตัวเองยังจะมาสายอีก ต้องโดนปรับสามจอก!”ฉันยิ้มพลางมองไปที่ทิม เขายืนอยู่ข้าง ๆ ฉันด้วยท่าทีประหม่าเล็กน้อย นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เจ
งานวิวาห์ที่ไม่มีวันมาถึง บทที่ 12
ดานเต้นั่งพิงเก้าอี้หนัง ขอบตาของเขาแดงก่ำ ในฝ่ามือกำรายงานฉบับหนึ่งที่เพิ่งถูกส่งมาไว้แน่น“อิซาเบล...คนที่ช่วยชีวิตผมเมื่อหกปีก่อน ไม่ใช่คุณ”สีหน้าของอิซาเบลแข็งค้างไปชั่วขณะ แต่ยังคงฝืนยิ้มอย่างอ่อนโยน พยายามจะเอื้อมมือไปจับเขา“ดานเต้คะ ทำไมจู่ ๆ คุณถึงพูดแบบนี้ คุณคงจะเหนื่อยเกินไป...”ยังไม่ทันที่เธอจะพูดจบ ดานเต้ก็สะบัดมือเธอออกอย่างแรงและคำรามเสียงต่ำด้วยความโกรธ“เลิกเสแสร้งได้แล้ว! ผมไปเจอภาพจากกล้องวงจรปิดของปีนั้นแล้ว เป็นเธอ—นีน่า เป็นเธอที่ช่วยผมและอยู่เคียงข้างผมในช่วงเวลาที่เหมือนตายทั้งเป็น!”ใบหน้าของอิซาเบลซีดเผือดในทันทีเธอเคยเดินผ่านเตียงผู้ป่วยในโรงพยาบาลโดยบังเอิญตอนที่ดานเต้เพิ่งฟื้น และเขาเข้าใจผิดว่าเธอคือผู้มีพระคุณของเขา ที่จริงแล้วเธอควรจะอธิบายให้ชัดเจน แต่ด้วยความหวั่นไหวชั่ววูบ เธอกลับปล่อยเลยตามเลยเหมือนผีบังตา ต่อมาเธอถูกครอบครัวส่งไปต่างประเทศ การติดต่อจึงขาดหายไป เมื่อกลับมาอีกครั้ง เธอก็ป่วยเป็นมะเร็งและเพียงแค่อยากจะทิ้งความหวังบางอย่างไว้เบื้องหลัง จึงได้จงใจเข้าหาดานเต้“ฉัน... ตอนนั้นฉันแค่หวั่นไหวไปชั่วครู่ อยากจะใกล้ชิดคุณ ก็เลยโกหก
