บทที่ 2

”มีปัญหาอะไรเหรอ?” เฮ่อเหยียนสือปรายตามองเธอ

อวิ๋นซูอ้าปากสีแดงค้าง เพราะไม่รู้จะอธิบายอย่างไร กังวลว่าเฮ่อเหยียนสือจะคิดมาก ทำได้แค่พูดว่า “ไม่มีอะไร ไปกันเถอะ”

ถึงอย่างไรก็ต้องเผชิญหน้ากันไม่ช้าก็เร็วอยู่ดี

ระหว่างทาง อวิ๋นซูได้รับสายจากเฮ่อหย่วนเจ๋อ

เมื่อเห็นแสงไฟที่กะพริบไม่หยุดบนหน้าจอ อวิ๋นซูก็ตัวแข็งทื่อ ราวกับเห็นตัวเองเมื่อแปดปีก่อน

ก่อนหน้านั้นเธอเป็นฝ่ายโทรหาเฮ่อหย่วนเจ๋อมาตลอด เพื่อถามไถ่สารทุกข์สุกดิบ

แต่เฮ่อหย่วนเจ๋อไม่เคยเป็นฝ่ายโทรหาเธอก่อนสักครั้ง

ต่อให้เธอต้องทำการผ่าตัดอยู่ที่โรงพยาบาล ก็ไม่เคยได้รับข้อความเป็นห่วงเป็นใยจากเขาเลยสักครั้ง

แต่ตอนนี้เพื่ออวิ๋นซือฉิง เขากลับเป็นฝ่ายโทรหาเธอก่อนหลายครั้ง

คนเรามันเทียบกันไม่ได้

“ไม่รับเหรอ?” เฮ่อเหยียนสือที่นั่งอยู่เบาะข้างคนขับกำลังนั่งหลับตาพักผ่อนได้หันไปมองนอกหน้าต่าง

อวิ๋นซูมองใบหน้าด้านข้างที่หล่อเหลาไร้ที่ติของชายหนุ่ม แม้ว่าจะไม่เห็นสีหน้าของเขา แต่ก็พอสัมผัสได้ว่าเขาทนไม่ได้

หลังจากลังเลครู่หนึ่ง สุดท้ายก็กดรับสาย

แต่ยังไม่ทันเอ่ยปาก เสียงที่เต็มไปด้วยความโกรธของเฮ่อหย่วนเจ๋อก็ดังขึ้น

“อวิ๋นซู！ คุณโผล่หน้ามาหาผมที่โรงพยาบาลเดี๋ยวนี้！คุณรู้ไหมว่ามีผู้เชี่ยวชาญตั้งกี่คนรอคุณอยู่? คุณรู้ไหมว่าซือฉิงลำบากขนาดไหน? ทำไมคุณถึงได้เห็นแก่ตัวแบบนี้ ผมยอมแต่งงานกับคุณแล้ว คุณจะเอาอะไรอีก?！”

รอยยิ้มขมขื่นได้กระตุกเหยียดจากมุมปากของอวิ๋นซู

แม้ว่าเธอจะรู้มานานแล้วว่าเฮ่อหย่วนเจ๋อไม่ชอบเธอ แต่เธอก็ไม่เคยคิดมาก่อนว่าภาพลักษณ์ในใจของเฮ่อหย่วนเจ๋อจะแย่ขนาดนี้

ในเมื่อเป็นแบบนี้...

“ฉันอยากได้อะไรคุณก็รู้ดีไม่ใช่เหรอ?” นัยน์ตาของอวิ๋นซูฉายแววเย็นชา “ฉันอยากได้ความรักจากคุณ คุณให้ฉันได้ไหมล่ะ?”

“ไร้ยางอาย！” เฮ่อหย่วนเจ๋อพูดเย้ยหยัน “ผมไม่มีวันรักผู้หญิงแบบคุณ！อวิ๋นซู คุณมาที่นี่เดี๋ยวนี้ ยังมีโอกาสที่จะกลายเป็นสะใภ้ของตระกูลเฮ่อ ขืนช้าอีกก้าวเดียว ผมจะทำให้คุณไม่เหลืออะไรเลย！”

อวิ๋นซูเงยหน้า น้ำตาที่เต็มไปด้วยความอิจฉาไหลทะลักเข้าสู่หัวใจ “ฉันแต่งงานแล้ว”

พูดจบ เธอก็ตัดสาย

นี่คือการตัดสายครั้งแรกของเธอ

ที่แท้ความรู้สึกที่ไม่ต้องทนรออย่างคนไร้ค่ามันดีอย่างนี้นี่เอง

ปลายสายทางนั้น เฮ่อหย่วนเจ๋อตื่นตกใจ ก่อนจะแสยะยิ้ม

แต่งงาน?

อวิ๋นซูอยากแต่งงานกับเขาจะตายไป แล้วเธอจะไปแต่งงานกับคนอื่นได้อย่างไร

ความคิดของผู้หญิงคนนี้ล้ำลึกจริง ๆ เธอแค่ใช้การแต่งงานจอมปลอมมาเจรจาเงื่อนไขกับเขา

น่ากลัวจริง ๆ ！

…..

หลังจากวางสายไป บรรยากาศในรถก็ตกสู่ความกดดัน

เฮ่อเหยียนสือที่เหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างตลอดเวลายกนิ้วเรียวยาวขึ้นมานวดขมับด้วยความรู้สึกหงุดหงิด

เสียงปลายสายดังมาก เขาได้ยินชัดเจนโดยไม่ต้องพยายามฟังด้วยซ้ำ

อีกอย่างเสียงผู้ชายที่อยู่ปลายสายคนนั้นก็ฟังดูคุ้นหูย่างบอกไม่ถูก

เขาเหมือนเคยได้ยินที่ไหนมาก่อน

“ไม่น่าล่ะ คุณถึงไม่ชอบผู้ชาย”

เสียงนุ่มทุ้มราวกับไวน์รสดีดังขึ้นภายในรถ

จู่ ๆ ก็เข้าใจ น้ำตาที่พยายามกลั้นไว้ได้ไหลรินลงมาพวงแก้มของอวิ๋นซูคล้ายกับลูกปัดที่ด้ายขาด

เธอเงยหน้าขึ้น พยายามกลั้นเสียงสะอื้นอย่างเต็มที่ กัดฟันพลางพูดว่า “ผู้ชายมันก็ชั่วหมดทุกคนแหละ！”

เฮ่อเหยียนสือไม่ได้โต้แย้ง เขาชำเลืองมองอวิ๋นซูแวบหนึ่ง นัยน์ตาตื่นตระหนก

ร่างกายของหญิงสาวสั่นเทิ้ม นิ้วมือกำพวงมาลัยไว้แน่น จนเส้นเลือดบนแขนอันขาวเนียนปูดโปนอย่างเห็นได้ชัด เธอกำลังโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ

แต่ถึงอย่างนั้น นัยน์ตาที่เต็มไปด้วยหยาดน้ำตากลับยังมุ่งมั่นเด็ดเดี่ยว ราวกับนกฟินิกส์ที่เกิดใหม่จากเตาถ่าน ไม่กลัวความลำบาก มุ่งมั่นทำลายพันธนาการและบินทะยานขึ้นสู้ฟากฟ้า

หัวใจของเขาเต้นตึกตัก ก่อนจะโพล่งออกไป “ผมขับเอง”

อวิ๋นซูหยุดชะงัก

เฮ่อเหยียนสือไม่กล้าสบตาคู่นั้น ได้แต่เอียงหัวและพูดว่า “ผมไม่อยากตายอยู่บนถนน”

อวิ๋นซู “.....”

ทั้งสองคนสลับตำแหน่งกัน และเงียบไม่ตลอดทาง กระทั่งถึงบ้านของอวิ๋นซู

เมื่อมาถึงประตูบ้าน ในที่สุดอวิ๋นซูก็รู้สึกดีขึ้น

เธอมองตัวเองในกระจกหลัง

ดวงตายังคงแดงก่ำเพราะการร้องไห้ เพราะซ้ำกรรมซัด แถมยังแดงยิ่งกว่าเดิม ริมฝีปากที่หมดสี่ก็ซีดเซียวไร้เลือดฝาด บวกกับผิวที่ขาวเนียนอยู่แล้วของเธอ ทำให้ร่างกายของเธอเหมือนตุ๊กตาบิสค์ที่ชำรุดแล้ว แค่สะกิดก็แตก

เธอหยิบอายแชร์ว์และลิปสติกออกมา จากนั้นก็ทำการทาพักใหญ่ หลังจากมั่นใจว่าไม่มีปัญหาแล้ว ก็หันกลับไปพูดกับเฮ่อเหยียนสือว่า “เรียบร้อย”

นัยน์ตาของเฮ่อเหยียนสือแข็งทื่อไปชั่วขณะ

อวิ๋นซูที่เติมหน้าแล้วเปลี่ยนโฉมใหม่ นัยน์ตาคู่สวยเต็มไปด้วยความสดใส แฝงไปด้วยความอ่อนโยนและมีเสน่ห์อย่างไม่อาจพรรณนาได้ ริมฝีปากสีแดงใต้จมูกถูกย้อมด้วยความแดงของสีกุหลาบ มีเสน่ห์จนใคร ๆ ก็ไม่อาจละสายตาไปจากเธอได้

“ทำไมเหรอ? มีปัญหาอะไรเหรอ?” อวิ๋นซูชะโงกหน้าไปมองกระจกหลังทันที

เฮ่อหย่วนเจ๋อละสายตากลับมา มุมปากกระตุกยิ้ม ก่อนจะพูดทีเล่นทีจริงว่า “คิดไม่ถึงว่าคุณหนูอวิ๋นจะดูดีขนาดนี้”

คำพูดดี ๆ ทันทีที่หลุดออกมาจากปากของเขา ความหมายเปลี่ยนทันใด

อวิ๋นซูขี้เกียจเสวนากับเขา เบนสายตาไปยังคฤหาสน์ที่อยู่ไม่ไกล จากนั้นก็คว้าเสื้อคลุมอย่างประหม่า

เธอสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ รวบรวมความกล้าและพูดว่า “ไปกันเถอะ”

เฮ่อเหยียนสือมองแผ่นหลังที่จากไปราวกับกำลังมุ่งไปสู่ลานประหารของเธอแล้วเลิกคิ้วสูงเล็กน้อย ก่อนจะเดินตามหลังอวิ๋นซูไป

“พ่อแม่ หนูกลับมาแล้ว!”

อวิ๋นซูผลักประตูเข้าไป และมองเข้าไปในห้องรับแขก

เมื่อเห็นลูกสาว อวิ๋นไจ่เหอก็กระตุกแว่นอย่างดีใจ จากนั้นก็รุดเข้าหา “เสี่ยวซู กลับมาได้ยังไงเนี่ย?”

พออวิ๋นซูโตขึ้น เธอก็ย้ายไปอยู่ในเมือง เพื่อจะได้ดูแลเฮ่อหย่วนเจ๋อได้สะดวกขึ้น

เวลานี้เมื่อเห็นผมที่ขาวโพลนของพ่ออวิ๋น นัยน์ตาของอวิ๋นซูก็ร้อนผ่าวทันที

หลายปีมานี้เธอทุ่มเทเวลาและแรงกายทั้งหมดไปที่เฮ่อหย่วนเจ๋อ โดยไม่ได้สังเกตว่าพ่อแม่ของเธอแก่ลงมากแล้ว

โชคดีที่เธอได้สติ ตระหนักได้ว่าใครคือคนที่ต้องดูแลเอาใจใส่

“พ่อคะ....”

“นี่ใคร?” ความสนใจของพ่ออวิ๋นมาหยุดอยู่ที่เฮ่อเหยียนสือที่อยู่ด้านหลังอวิ๋นซู

ด้วยสัญชาตญาณกันเฉียวคมของเขา เขารู้สึกได้ว่าผู้ชายตรงหน้าไม่ธรรมดา

อวิ๋นซูเอ่ยอย่างลังเล “เขาคือ....”

“ไอหยา นานนานกลับมาแล้ว” น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความดีใจดังขึ้น ร่างเงาที่ชุดสีแดงทั้งตัววิ่งลงมาจากชั้นสองและตรงมาด้านหน้าของอวิ๋นซู “เมื่อครู่หย่วนเจ๋อโทรศัพท์มาหาแม่ บอกว่าพวกเธอแต่งงานกันแล้ว เรื่องจริงใช่ไหม?”

อวิ๋นซูตื่นตกใจ “ว่าไงนะ?！”

เฮ่อหย่วนเจ๋อจัดการเรื่องงานแต่งเอง！

อวิ๋นไจ่เหอไม่เห็นสีหน้าที่ดูผิดปกติของลูกสาว รีบหันไปยืนยันกับภรรยาด้วยความตื่นเต้น “จริงเหรอ?！ในที่สุดหย่วนเจ๋อก็ตกลงแต่งงานกับเสี่ยวซู?”

พวกเขารอวันนี้มานานมาก แต่รอมานานหลายสิบปี！

เมื่อเห็นพ่อแม่ดีใจแบบนี้ อวิ๋นซูก็ได้แต่กัดริมฝีปาก

ดูถูกกันเกินไปแล้ว！

เฮ่อหย่วนเจ๋อรู้ดีว่าเธอจะไม่ขัดคำสั่งของพ่อแม่ เลยใช้พ่อแม่มาบีบบังคับเธอ

เพื่อบรรลุเป้าหมาย เขาไม่สนใจใครหน้าไหนทั้งนั้น!

ระหว่างที่อวิ๋นซูรู้สึกเหมือนจะขาดอากาศหายใจตายนั้น มือใหญ่ที่อบอุ่นคู่หนึ่งก็กดไหล่ของเธอ

เสียงที่น่าดึงดูดราวกับแม่เหล็กเสียงหนึ่งดังขึ้นเหนือศีรษะ “สวัสดีครับพ่อแม่ ผมคือสามีของเสี่ยวซู นี่เป็นการพบกันครั้งแรก ยังไงก็ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ”